Γεια σας και χαρά σας!
Το τελευταίο διάστημα έχω καταφέρει να διαβάσω αρκετά βιβλία παρόλο το φορτωμένο μου πρόγραμμα, πράγμα που μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά.
Το πρώτο βιβλίο από αυτά που κατάφερα να τελειώσω είναι το "Ένας από μας" του Magariel Daniel από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Ένα καθηλωτικό βιβλίο που με έβαλε σε πολλές σκέψεις σχετικά με την χειριστικότητα των γονιών προς τα παιδιά μας, αλλά και τις ενοχές που μπορεί να τους δημιουργούν τα λόγια και οι πράξεις μας, για πράγματα που κάνουν με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εμείς θέλουμε.
Το "Ένας από μας" είναι η ιστορία δυο αγοριών που η καινούργια τους ζωή με τον ναρκομανή πατέρα τους μετά τον χωρισμό των γονιών τους, ξετυλίγεται με φόντο το Νέο Μεξικό.
Δύο παιδιών που προσπαθούν να βρουν την ταυτότητά τους και να πετάξουν μακριά από την γονεϊκή σαθρή φωλιά που τους περικυκλώνει σαν ιστός αράχνης, φορτώνοντάς τα με ενοχές και αυταπάτες.
Μια φωλιά δυο βαθιά ανώριμων ανθρώπων, που επέλεξαν να γίνουν γονείς και να βασανίσουν, εκτός από τους ίδιους τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους.
Η απουσία των ονομάτων στο "Ένα από μας", είναι ένα υπέροχο τέχνασμα που κάνει το αναγνώστη να ταυτιστεί πιο εύκολα με τους ήρωες του βιβλίου.
Η γραφή του Daniel, δυνατή και γεμάτη ενσυναίσθηση, με έκανε να τελειώσω το βιβλίο μέσα σε δυο μέρες και να το σκέφτομαι μετέπειτα για πολλές ακόμα.
Με ταρακούνησε και με έκανε να αναρωτιέμαι πόσες φορές κλείνομαι στο τεράστιο εγώ μου και δεν ακούω τις ανάγκες της κόρης μου.
Πόσες φορές θεωρώ ότι κάνω πράγματα για το καλό της, ενώ στην ουσία την πιέζω και της δημιουργώ απίστευτο άγχος.
Το "Ένας από μας", είναι να βιβλίο που σε κρατάει γατζωμένο πάνω του μέχρι την τελευταία σελίδα και σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως είσαι κι εσύ ένας από αυτούς...
