Mama Petounia: ΑΓΑΠΗ

Σεπτεμβρίου 22, 2021 No σχόλια

Την Κυριακή είναι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Η γιορτή της αγάπης, όπως λέγεται και συνοδεύεται από σοκολατάκια, μπουκέτα από όμορφα λουλούδια, αρώματα και ρομαντικά δείπνα.

Όλα αυτά έχουν βέβαια την όμορφη πλευρά τους, αλλά και τον εμπορικό τους χαρακτήρα. Για μένα η αγάπη δεν τα προϋποθέτει όλα αυτά και πρέπει να γιορτάζεται και να καλλιεργείται μέσα μας καθημερινά.

Όμως, επειδή γενικά είμαι άτομο που του αρέσουν οι γιορτές και τα πανηγύρια, βλέπω τη μέρα αυτή, σαν μια ευκαιρία για να κάνω κάτι διαφορετικό, κάτι που θα μας δώσει ξεχωριστή χαρά.

Εννοείται πως φέτος, με την κατάσταση που επικρατεί, δεν γίνεται λόγος για πολλά πολλά.

Δυστυχώς οι δραστηριότητες έξω από το σπίτι έχουν πια αποκλειστεί. Έτσι τρυφερά ραντεβού, γεύματα, βόλτες σε προορισμούς εκτός της πόλης κ.λ.π., αναγκαστικά θα πρέπει να περιμένουν.

Παρόλα αυτά, ακόμα κι αν πρέπει να μείνουμε σπίτι, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για μας και το αγαπημένο μας πρόσωπο, έτσι ώστε να γίνει αυτή η μέρα λίγο πιο ξεχωριστή.

Για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου λοιπόν (αλλά και για όλες τις υπόλοιπες!):

•Γράψε ένα γράμμα με λόγια αγάπης και άφησε το κάτω από το μαξιλάρι του προσώπου που αγαπάς.

•Μαγείρεψε κάτι ξεχωριστό και κάνε την κουζίνα σου να μοιάζει με ένα υπέροχο εστιατόριο.

•Φτιάξε ένα βίντεο με τις αγαπημένες σας φωτογραφίες και κάλεσε την αγάπη σου, για μια πριβέ προβολή με κρασάκι και ποπ κορν.

•Ντύσουν επίσημα, βάλε την αγαπημένη σου μουσική και προσκάλεσε τον/την για χορό.

•Ετοίμασε ένα πικ νικ με διανυκτέρευση στο σαλόνι του σπιτιού σας.

•Στείλε πρόσκληση για μια αναδρομή στη σχέσης σας.

•Διαβάστε ποιήματα αγάπης.

•Ετοίμασε ένα special πρωινό και σερβίρισέ το στο κρεβάτι.

•Γράψτε παρέα πως θα θέλατε να είναι η σχέση σας σε 5 χρόνια.

•Φτιάξε ένα χειροποίητο δώρο και μια κάρτα μόνο για εκείνον/εκείνη.

Με αγάπη!

Σας φιλώ

Βρείτε με σε
INSTAGRAM
και
FACEBOOK

Φεβρουαρίου 10, 2021 No σχόλια

Πόσο σημαντικό είναι να φροντίζουμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας;
"Πολύ", θα μου πείτε!
Πόσο συχνά το κάνουμε; "Όχι και πολύ", θα σας πω.
Τουλάχιστον εγώ, έχω περιόδους στη ζωή μου, που πραγματικά με ξεχνάω και δίνω προτεραιότητα σε χιλιάδες άλλα πράγματα εκτός από εμένα.
Ξεχνάω να τρέφομαι σωστά, ξεχνάω να μου συγχωρώ τα λάθη μου, ξεχνάω να πίνω αρκετό νερό, να διαλογίζομαι, να κοιμάμαι καλά, να διαβάζω ένα βιβλίο, να κρατάω τον χώρο μου καθαρό και τακτοποιημένο, να μοιράζω την αγάπη μου, να αγκαλιάζω και να αγκαλιαστώ και γενικότερα να κάνω τα πράγματα εκείνα που με τροφοδοτούν και με κρατάνε σε ισορροπία με τον βαθύτερο μου εαυτό.
Τις τελευταίες μέρες, με απασχολεί ιδιαίτερα το συγκεκριμένο θέμα, τώρα που η αυτοφροντίδα είναι ίσως πιο σημαντική από ποτέ, αφού μια πανδημία ήρθε για να μας θυμίσει πόσο σημαντική είναι η ζωή μας και η φροντίδα του εαυτού μας αλλά και των γύρω μας.
Έτσι, ένα απόγευμα, καθισμένη στο μπαλκόνι μου με τον ήλιο να μου ζεσταίνει την πλάτη και την ησυχία της πόλης να μου θυμίζει πως η ζωή είναι μέσα μας, σκέφτηκα να φτιάξω ένα "Βάζο Αυτοφροντίδας". Ένα βάζο, μέσα στο οποίο θα υπήρχαν χαρτάκια, που θα μου θύμιζαν καθημερινά, να κάνω κάτι καλό για τον εαυτό μου και κατ' επέκταση και για τους άλλους γύρω μου.
Αφού όταν εγώ είμαι καλά, μπορώ να κάνω και τους άλλους να νιώσουν το ίδιο καλά με μένα.
Τι θα λέγατε να φτιάξουμε παρέα και ο καθένας για τον εαυτό του ένα "Βάζο Αυτοφροντίδας";
Είναι πανεύκολο!
Ξεκινάμε;!

Υλικά

Ένα μεγάλο βάζο (πχ από μέλι για να έχει μείνει και λίγη γλύκα!) και ένα πιο μικρό.
Πολύχρωμα ή μονόχρωμα χαρτάκια
Χρωματιστά ή και όχι στυλό
Ένα ψαλίδι
Κορδέλα και αυτοκόλλητα σε περίπτωση που θέλουμε να διακοσμίσουμε εξωτερικά το βάζο μας
Ιδέες για πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα

Εκτέλεση

Γράφουμε σε ένα χαρτί, τα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε ωραία.
Όλα εκείνα που μας φτιάχνουν την μέρα, που μας εξελίσσουν, που μας κάνουν να αγαπάμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας.
Καλό είναι να γράψουμε αρκετά για να έχουμε εναλλαγή ιδεών.
Κόβουμε σε μικρά χαρτάκια και τα κάνουμε ρολό, τοποθετώντας τα μέσα στο βάζο.
Διακοσμούμε αν θέλουμε το βάζο μας, με μια κορδέλα, μια ετικέτα, με αυτοκόλλητα ακόμα και ζωγραφίζοντάς το και το τοποθετούμε σε ένα σημείο όπου θα μπορούμε να το βλέπουμε καθημερινά και να μην το ξεχνάμε.
Εγώ το έβαλα πάνω στο γραφείο μου!
Κάθε πρωί, μόλις ξυπνήσουμε, ανοίγουμε το βάζο και τραβάμε ένα χαρτάκι. Αφού το διαβάσουμε, το βάζουμε στην άκρη (εγώ τα αποθηκεύω σε ένα άλλο, πιο μικρό βαζάκι) και προσπαθούμε να κάνουμε πράξη από που μας λέει.
Δεν πειράζει αν δεν καταφέρουμε να υλοποιήσουμε την σκέψη της μέρας.
Είναι σίγουρο πως κάτι θα μας μείνει από την όλη διαδικασία και αυτό είναι η αξία του όλου πράγματος.
Να μας θυμίζει να αγαπάμε καθημερινά τον εαυτό μας.
Όταν τελειώσουν τα χαρτάκια από το μεγάλο βάζο, το ξαναγεμίζουμε, τα ανακατεύουμε και ξεκινάμε από την αρχή!

Αυτές είναι μερικές δικές μου ιδέες και προτάσεις αυτοφροντίδας!

Όπως:

•Ξεκίνα τη μέρα σου με διαλογισμό.
•Κάνε ένα καλό stretching.
•Πιες αρκετό νερό.
•Γράψε ημερολόγιο
•Φάε καλές τροφές.
•Κάνε μερικές ασκήσεις αναπνοής.
•Τηλεφώνησε σε έναν φίλο που έχεις καιρό να δεις.
•Κάνε έναν περίπατο στη φύση.
•Κλείσε το κινητό σου 3 ώρες πριν πας για ύπνο.
•Μαγείρεψε κάτι ωραίο για σένα και για την οικογένειά σου.
•Βάλε νερό και φαγητό σε ένα αδέσποτο ζώο.
•Ζωγράφισε.
•Οργάνωσε τα mail σου.
•Καθάρισε το δωμάτιό σου.
•Πιες το αγαπημένο σου ρόφημα.
•Κάνε μια μάσκα προσώπου.
•Γράψε για πια πράγματα νιώθεις ευγνωμοσύνη.
•Μάθε αν είναι καλά οι φίλοι σου.
•Δες μια ταινία.
•Ξεφορτώσου όσα πράγματα σε βαραίνουν.
•Εξασκήσου στο να μπορείς να λες όχι.
•Γράψε τους στόχους σου.
•Φτιάξε ένα smoothie.
•Κάνε μια βόλτα στην εξοχή.
•Βούρτσισε το σώμα σου.
•Χόρεψε σαν να μην υπάρχει αύριο.
•Βοήθησε κάποιον που έχει ανάγκη.
•Φτιάξε ένα κέικ.
•Μάθε κάτι καινούργιο.
•Κάνε μασάζ στο πρόσωπό σου.
•Δες το ηλιοβασίλεμα.
•Βάλε λουλούδια στο σπίτι.
•Στρώσε καθαρά σεντόνια.
•Πάρε αγκαλιά κάποιον για ώρα.
•Ζήτα κάτι που θέλεις.
•Διάλεξε τη σιωπή.
•Κοιτάξου στον καθρέφτη και πες 10 καλά πράγματα για σένα.
•Φάε πρωινό στο κρεβάτι.
•Διάβασε ένα βιβλίο.
•Επισκέψου ένα μουσείο (έστω και διαδικτυακά).
•Άκου τα πουλιά.
•Οραματίσου ένα όμορφο ταξίδι.
•Ξεκαθάρισε την γκαρνταρόμπα σου.
•Πιες ένα ποτήρι με ζεστό νερό και λεμόνι.
•Κλείσε το ίντερνετ.
•Μίλησε με τους γονείς σου.
•Φόρεσε άνετα ρούχα.
•Κοιμήσου νωρίς.
•Κάνε μια χειροτεχνία.
•Παράγγειλε το αγαπημένο σου φαγητό.
•Τελείωσε κάτι που έχεις αφήσει στη μέση.
•Κάνε μια ευχή.

Θα μπορούσα να γράφω για μέρες, αλλά θα σταματήσω εδώ, προτρέποντάς σας να προσθέσετε να θέλετε τις δικές ιδέες στην δική μου λίστα και να φτιάξετε το δικό σας "Βάζο Αυτοφροντίδας"!

Θα περιμένω τις εντυπώσεις σας!

Σας φιλώ

Βρείτε με σε

INSTAGRAM

και

FACEBOOK

Απριλίου 10, 2020 No σχόλια

painting by:Vesna Antic

Τους συναντώ συχνά. Σχεδόν κάθε μέρα πηγαίνοντας για την δουλειά.

Αυτός ψηλός, γεροδεμένος, αξιοπρόσεκτος. Αυτή μικρή, γλυκιά και όμορφη.

Περπατάνε αργά. Πολύ αργά. Και όλο μιλάνε. Δηλαδή εκείνη μιλάει. Του μιλάει. Κι εκείνος την ακούει.

Του λέει για τα σύννεφα που τρέχουνε στον ουρανό και για τα λουλούδια που φυτρώνουν μέσα από το τσιμέντο της πόλης.

Του λέει για την γατούλα που βρήκε κάτω από ένα παραιτημένο αμάξι και για κάτι παιδιά που την φωνάζουν ξένη και δεν την παίζουν. Του λέει για τα όνειρα που βλέπει όταν κοιμάται...

Κι εκείνος την ακούει. Την ακούει και περπατάει. Περπατάει αργά. Πολύ αργά. Κι έχει πάντα ένα σακίδιο στην πλάτη του που γράφει UNICEF. Και σκέφτεται τον πόλεμο που άφησε πίσω του. Και σκέφτεται όλα όσα πέρασε μέχρι να έρθει εδώ. Μαζί με την κόρη του.

Κι εκείνη του κρατάει το χέρι.

Το ελεύθερο του χέρι, γιατί το άλλο κρατάει ένα μεταλλικό μπαστούνι, που κάνει ένα δυνατό και παγωμένο θόρυβο κάθε φορά που το χτυπάει στο πεζοδρόμιο.

Γιατί ξέχασα να σου πω πως ο πατέρας έχει ένα πόδι.

Και περπατάει αργά. Πολύ αργά. Αλλά περπατάει. Κι έχει την κόρη του μαζί. ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ. Πάντα στο πλάι του. Να σφίγγει μέσα στην μικρή της χούφτα το χέρι του πατέρα της και να ΄ναι ευτυχισμένη που είναι δίπλα του και που η ζωή είναι ωραία. Ακόμα και έτσι.

Σας φιλώ

Βρείτε με σε

FACEBOOK
και
INSTAGRAM

Ιουνίου 18, 2017 2 σχόλια

Απριλίου 28, 2017 2 σχόλια

Απριλίου 21, 2017 8 σχόλια

Νοεμβρίου 07, 2016 No σχόλια

Όσοι με διαβάζετε θα ξέρετε ότι μετά από 4 υπέροχα χρόνια homeschooling, η Χριστίνα εξέφρασε την επιθυμία να πάει στο σχολείο. Εξέφρασε την επιθυμία να κάνει ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα πιο κοντά στην ανεξαρτησία και την αυτονομία, ένα πέταγμα λίγο μακριά από την φωλιά.
Εμείς φυσικά στηρίξαμε την απόφασή της με αγάπη και νοιάξιμο.
Κοιτάξαμε διάφορα σχολεία. Ιδιωτικά, “γνωστά”, “καλά” και τελικά καταλήξαμε στο δημόσιο της γειτονιάς μας, με βασικό κριτήριο το ότι είναι ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας σε σημείο να βλέπουμε την τάξη της από το μπαλκόνι μας.
Μιας και θέλαμε η μετάβαση από το σπίτι στο σχολείο να γίνει σταδιακά, ομαλά και με τους μοναδικούς δικούς της ρυθμούς, σκεφτήκαμε πως αυτό είναι σημαντικότερο στην προκείμενη περίπτωση, από ένα σχολείο με μεγάλο κήπο, γκαζόν και υποσχέσεις για αξέχαστες στιγμές και γνώσεις.
Και όντως έτσι είναι. Το σχολείο της στεγάζεται σε μια παλιά μονοκατοικία, από τις λίγες που έχουν απομείνει ακόμα στο κέντρο της Αθήνας, ψηλοτάβανη, με μωσαϊκό και εσωτερική αυλή. Με την πρώτη επαφή, μου θύμισε το σπίτι της γιαγιάς μου και ένιωσα οικειότητα και ζεστασιά. Ένιωσα πως πήγα σε μια άλλη φωλιά. Και ναι, μιλάω στον πρώτο ενικό, μιας και αγαπητοί μου φίλοι, σε αυτήν την πρώτη βδομάδα προσαρμογής που κάναμε με την Χριστίνα νόμιζα πως πήγαινα ΕΓΩ σχολείο κι όχι το παιδί μου.
Βίωνα τον αποχωρισμό, την εγκατάλειψη. Ερχόταν το Σάββατο και χαιρόμουν που δεν θα πήγαινα σχολείο.
Είχα μνήμες από τις δικές μου πρώτες μέρες στον παιδικό και δεν μπορούσα να χαλαρώσω και να βοηθήσω το παιδί μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τί μου συνέβαινε.
Μέχρι που με ξύπνησε ο άντρας μου λέγοντάς μου πως δεν πάω ΕΓΩ στο σχολείο, αλλά ΕΚΕΙΝΗ.
Και τότε έγινε ένα κλικ μέσα μου και άφησα τον έλεγχο και την εξάρτηση στην άκρη. Πίστεψα στην Χριστίνα, στο ένστικτο της, στους ρυθμούς της και στις δυνατότητές της.
Εμπιστεύτηκα το εκπαιδευτικό προσωπικό και την επιλογή μας να πάει στο συγκεκριμένο σχολείο και επιτέλους χαλάρωσα και άφησα τα πράγματα να πάνε εκεί που πρέπει.
Το αποτέλεσμα ήταν η Χριστίνα μέχρι στιγμής και μια μέρα τη φορά, να τα καταφέρνει μια χαρά, να θέλει να πηγαίνει και να αισθάνεται πως όλο αυτό είναι μια φυσική συνέχεια κι όχι ένας βίαιος και αποτόμος αποχωρισμός.
Μεγάλη ευγνωμοσύνη στο προσωπικό του σχολείου που σεβάστηκε το παιδί μου και του έδωσε τον χρόνο που χρειάστηκε. Ευγνωμοσύνη που άκουσε τις ανάγκες μας και που λειτούργησε με ενσυναίσθηση…
Και κλείνοντας να σας εκμυστηρευτώ κάτι…
Την πρώτη φορά που την άφησα εκεί και γύρισα πια στο σπίτι μόνη μου, ήμουν σαν το λιοντάρι στο κλουβί.
Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Ήθελα να ξέρω αν είναι καλά, αν έκανα καλά που πήγα σπίτι και δεν έμεινα έξω από το σχολείο σε ένα παγκάκι να την περιμένω…
Και ναι το ομολογώ. Πήρα ένα ζευγάρι κιάλια, βγήκα έξω στο μπαλκόνι, κρύφτηκα πίσω από κάτι καλαμιές και προσπάθησα ανεπιτυχώς, να την εντοπίσω από το ανοιχτό παράθυρο της τάξης της… Πώς δεν έβαλα καμπαρντίνα και μαύρα γυαλιά, ένας Θεός ξέρει…

Σας φιλώ

Βρείτε με σε

FACEBOOK
και
INSTAGRAM

Οκτωβρίου 14, 2016 11 σχόλια

photo from Pinterest

Άδεια μου αγκαλιά

Αγάπη είναι…
Να σου κρατώ το χέρι στα δύσκολα και στα καλά.
Να σε βλέπω με τα μάτια μου ανοιχτά αλλά και κλειστά.
Να περιμένω το κλειδί να γυρίσει στην πόρτα να την ανοίξεις και να μπεις.
Να θέλω να είμαι συνέχεια κοντά σου ακόμα κι όταν δεν είμαι.
Να νιώθω τη ζέστη σου τις κρύες νύχτες μακριά σου.
Να τρέχω με την φαντασία μου στα όμορφα βράδια μας.
Να χαμογελώ όταν γελάς.
Να μην φοβάμαι σε σένα να είμαι ο εαυτός μου.
Να θυμάμαι το χρώμα των ματιών σου ακόμα και στον ύπνο μου.
Να μην θέλω να σε αλλάξω.
Να σου τα δίνω όλα.
Να τραγουδάω το όνομά σου.
Να μην υπάρχει τίποτα που να μην μπορώ να κάνω για μας.
Να περιμένω τα σημάδια σου.
Να ξέρω το σώμα σου καλύτερα από το δικό μου.
Να έχω τόσα να σου πω να μην μου φτάνει η ώρα.
Να θέλω να γεράσω δίπλα σου.
Να ξέρω πως τα τραγούδια γράφτηκαν για μας.
Να ψάχνω το φως στα σκοτάδια σου.
Να σε γεμίζω με φιλιά προτού μου το ζητήσεις.
Να κρατάω την ελπίδα ζωντανή στην καρδιά σου.
Να μην περιμένω τίποτα από σένα.
Να ξέρω τις ανάγκες σου.
Να πονάω μακριά σου.
Να σε αγαπώ μέχρι το τέλος.

{με αφορμή ένα τραγούδι και όχι μόνο}

Προσθέστε ελεύθερα τι είναι αγάπη για σας.

Σας φιλώ

Βρείτε με σε

FACEBOOK
και
INSTAGRAM

Σεπτεμβρίου 28, 2016 No σχόλια

photo from pinterest

Θέλω λίγο να σου πω για τους ανθρώπους.
Αυτούς με τα δυο μάτια, τα δυο χέρια και την καρδιά στ’αριστερά.
Κάποτε τους φοβόμουνα και πίστευα πως αν δεν τους “ενοχλήσω” θα είναι όλα καλά.
Πίστευα πως αν τους δω στο δρόμο και τους προσπεράσω χωρίς πολλά, πολλά θα είναι όλα εντάξει. Πίστευα πως δεν καταλαβαίνουν, δεν συμπονούν, δεν αγαπούν.
Κι έχανα τις στιγμές, τις αγκαλιές, τις ευκαιρίες για ταξίδια διαφορετικά στους χάρτες του μυαλού τους. Κι έχανα ευκαιρίες να ανακαλύψω την ίδια τη ζωή.
Με τον καιρό, με την δουλειά, με την πίστη σε κάτι ανώτερο από μένα, κατάλαβα πως είμαι κι εγώ ένας από αυτούς και άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα. Άρχισα να καταλαβαίνω πως τα πράγματα είναι πιο απλά από ότι εγώ νομίζω. Κι άρχισα να χαμογελώ, να συμπονώ και το κυριότερο να καταλαβαίνω και να συγχωρώ.
Και τότε κάτι μαγικό συνέβει. Τα δυο μάτια άρχισαν να βλέπουν και τα δυο χέρια άρχισαν ν’αγγίζουν και τέλος η καρδιά άρχισε να χτυπά και ν’αγαπά. Και οι μέρες έγιναν μια περιπέτεια, μια ανακάλυψη πολλών και διαφορετικών χωρών, με θάλασσες και βουνά, με καλοκαίρια και χειμώνες.
Και είμαι εδώ τώρα, με τα στραβά και τα τρωτά μου, με χέρια ανοιχτά και μάτια πρόθυμα να δουν και μια καρδιά ικανή για ν’αγαπήσει.
Κι έτσι ξαναρχίζω το ταξίδι της Ζωής.

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Σεπτεμβρίου 19, 2016 3 σχόλια

photo from Pinterest

Σε μερικές μέρες υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξεκινήσω παιδικό σταθμό.
Μέχρι τώρα έκανα homeschooling με την μαμά μου και πολύ μου άρεσε!
Έμαθα ένα σωρό πράγματα και περνάγαμε πολύ καλά. Αλλά τώρα θέλω να είμαι και με άλλα παιδάκια. Κι αφού δεν μπορούν να έρθουν τα παιδάκια σπίτι μου, σκεφτήκαμε να πάω εγώ σε αυτά.
Αλλά και πάλι. Πρώτη φορά στο σχολείο. Πρώτη φορά μόνη μου για αρκετές ώρες μακριά από το σπίτι, μακριά από τη μαμά μου.
Και μόνο η σκέψη μου σφίγγει το στομάχι.
Θα είναι καλή η δασκάλα μου; Τα παιδιά θα με παίζουν ή θα με χτυπάνε;
Θα μπορέσω να συνεννοηθώ ή θα μιλάμε άλλη γλώσσα; Θα φωνάζουν ή θα είναι ήρεμα; Θα είναι ευγενικά ή θα μου παίρνουν τα παιχνίδια και εγώ θα κλαίω;
Πώς θα’ναι να ξυπνάω κάθε πρωί και να φεύγω μακριά από το σπίτι και τη μαμά;
Ναι ξέρω, θα επιστρέφω πίσω το μεσημέρι αλλά όπως και να έχει δεν το’χω ξανακάνει και είμαι λίγο αγχωμένη.
Πώς θα πηγαίνω στην τουαλέτα; Πώς θα είναι το φαγητό εκεί; Θα αρρωσταίνω συχνά;
Θα μου αρέσει που θα είμαι για μερικές ώρες μακριά από την φωλιά μου;
Μου λένε πως θα μου κάνει καλό και πως θα με μεγαλώσει και πως θα κάνω καινούργιους φίλους και θα μάθω ένα σωρό πράγματα, τραγούδια και ποιήματα και τόσα άλλα.
Αλλά και πάλι, εγώ φοβάμαι.
-Χριστίνα μου, γιατί φοβάσαι;
-Δεν είμαι η Χριστίνα… Είμαι η μαμά της και φοβάμαι.
Είμαι η μαμά της και νιώθω σαν παιδί που θυμάται τις δικές του μέρες στο σχολείο. Θυμάμαι την Αυγή που με κορόιδευε, και τον Μάριο που ήταν θυμωμένος με την μητέρα του και χτυπούσε τα άλλα παιδιά, και την κυρία Φλώρα που ήταν μεν γλυκιά αλλά όταν κουραζόταν φώναζε, και το σχολικό που ερχόταν κάθε πρωί στις 7:00, και τις φορές που κάποιο παιδί μου άρπαζε τα τουβλάκια, και τις μέρες που μου έλειπε η μαμά μου και ένιωθα πως το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, κουκουλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς να ΠΡΕΠΕΙ να πάω στο σχολείο.
Μα δεν υπήρχαν μόνο αυτές οι μέρες… Υπήρχαν και οι άλλες, οι καλές.
Υπήρχαν τα γέλια, και τα τραγούδια, και οι εκδρομές, και το φιλαράκι μου ο Γιώργος, και το φαγητό στην τραπεζαρία, και οι νερόλακκοι, και το κρυφτό, και τα πάρτι που πηγαίναμε, και το κυνηγητό στην αυλή, και οι κατασκευές, και το θεατρικό που ανεβάσαμε και τόσα άλλα.
Μα αυτές ήταν οι δικές μου στιγμές. Και ήρθε η ώρα για την Χριστίνα να δημιουργήσει και να βιώσει τις δικές της. Καλές και κακές. Μιας κι έτσι είναι η ζωή. Είναι γεμάτη από στιγμές. Και είναι τόσο όμορφη…
Παρ’όλο που δεν αντέχω καθόλου την ιδέα του ελληνικού σχολείου, της ελληνικής νοοτροπίας, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας, θα κάνω για σένα ότι καλύτερο μπορώ.
Θα είμαι δίπλα σου όταν με χρειαστείς! Θα είμαι δίπλα σου. Ούτε μπροστά σου, ούτε πίσω σου. Θα σου αφήσω χώρο για να δημιουργήσεις τις δικές σου αναμνήσεις, φροντίζοντας μονάχα να πάρεις αγάπη και κατανόηση. Και μην ανησυχείς! Αν νιώσεις κι εσύ εκείνες τις μέρες, που το μόνο που θα θέλεις είναι να μείνεις ξαπλωμένη στο κρεβάτι κουκουλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς να ΠΡΕΠΕΙ να πας στο σχολείο, θα έρθω να σου κάνω παρέα.
Καλή αρχή αγάπη μου!

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Αυγούστου 31, 2016 20 σχόλια

photo from Pinterest

Το τελευταίο διάστημα ανεβάζοντας κάποιες φωτογραφίες και κάποια βίντεο σε facebook, instagram και snapchat σχετικά με την διατροφή μου, ρωτήθηκα εάν τρώω κρέας ή όχι.
Σκέφτηκα λοιπόν για πρώτη φορά να μιλήσω λίγο για αυτό.
Πριν από περίπου 10 χρόνια αποφάσισα να κόψω το κρέας από την διατροφή μου, μιας και ένιωθα άβολα στην ιδέα ότι κάποια πλάσματα πρέπει οπωσδήποτε να βασανιστούν για να έχω εγώ υψηλό αιματοκρίτη ή κάποιες μικρές στιγμές απόλαυσης. Ένιωθα άσχημα στην ιδέα πως για όλα αυτά που βιώνουν τα ζώα σιωπώ, ενώ αν μάθαινα πως τα έκαναν σε έναν άνθρωπο θα αντιδρούσα.
Η απόφαση μου αυτή ήρθε στον χρόνο της, μαλακά και χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις και κόπο.
Η διατροφή μου άλλαξε και μαζί της άλλαξαν και το σώμα, το πνεύμα και η ψυχή μου. Δεν αντιμετώπισα πότε κανένα πρόβλημα ατονίας, αδυναμίας, ξαφνικής αδιαθεσίας ή αρρώστιας που να σχετίζεται με την απουσία του κρέατος.
Έμαθα να τρέφομαι καλύτερα κάνοντας “σωστούς” συνδυασμούς, ετοιμάζοντας το φαγητό μου με μεγαλύτερη φροντίδα ανακαλύπτοντας καινούργια γευστικά μονοπάτια.
Με τον καιρό άρχισα να ακούω το σώμα μου και να καταλαβαίνω καλύτερα τις πραγματικές του ανάγκες, χρησιμοποιώντας το φαγητό ως μέσο, ως εφόδιο για μια καλύτερη ζωή και όχι ως λύση για τα προβλήματά μου.
Η αποχή μου από το κρέας με έκανε να να δω την διατροφή με άλλο μάτι. Με έκανε να καταλάβω πως η τροφή είναι φάρμακο ικανό από μόνο του να αρρωστήσει ή να γιάνει.
Από τότε μέχρι σήμερα έχω ακούσει πολλά. Έχω δεχτεί κανονικότατο bullying και φιλοσοφίες του ποδαριού από “ειδικούς” πάσης φύσεως, οι οποίοι πετάνε την άποψη τους για το τι είναι καλό και τι όχι, χωρίς να έχουν την στοιχειώδη ευαισθησία να ρωτήσουν αν με ενδιαφέρει η άποψή τους.
Όλα αυτά φυσικά με αφήναν και με αφήνουν παγερά αδιάφορη.
Πότε δεν προέτρεψα κάποιον να αλλάξει την διατροφή του ή να ακολουθήσει αυτό που κάνω εγώ. Πότε δεν κατηγόρησα κάποιον για τις επιλογές του.
Το μόνο που έκανα πάντα ήταν να αρνούμαι ευγενικά ότι δεν ήθελα να φάω.
Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια το σκηνικό έχει αλλάξει!
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου αρχίζουν να ευαισθητοποιούνται σχετικά με το θέμα της διατροφής και του περιβάλλοντος, όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν συνειδητά τι είναι καλό για αυτούς και τι όχι.
Και όλο αυτό με γεμίζει με ελπίδα, ότι ο κόσμος προχωράει και αλλάζει, και μου δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνη μου!

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Αυγούστου 26, 2016 1 σχόλια

Κι αν ξυπνούσα το πρωί γεμάτη όρεξη για ατελείωτο παιχνίδι;
Κι αν τα βράδια που δεν μπορούσες να κοιμηθείς διαβάζαμε παραμύθια μέχρι το ξημέρωμα;
Κι αν μια μέρα τρώγαμε για μεσημεριανό παγωτά, τσίχλες και σοκολάτες;
Κι αν βγαίναμε στο δρόμο βόλτα με τις μπιτζάμες μας;
Κι αν παίζαμε μπουγέλο στο σαλόνι;
Κι αν ζωγραφίζαμε στους τοίχους του σπιτιού μας καράβια κι αστέρια και πριγκίπισσες με μακριά μαλλιά;
Κι αν χορεύαμε ένα απόγευμα μέχρι να πέσουμε κάτω;
Κι αν κρυβόμασταν μέσα στη ντουλάπα για να μην πλύνουμε τα δόντια μας το βράδυ;
Κι αν πετάγαμε μπαλόνια με μηνύματα από το μπαλκόνι;
Κι αν χαρίζαμε τα αγαπημένα μας παιχνίδια σε αυτούς μου μας πληγώσανε;
Κι αν δεν υπήρχαν πρέπει και τώρα;
Κι αν τρώγαμε το πρωινό μας κάτω από το τραπέζι;
Κι αν παίρναμε σπίτι το γατάκι που μας χάιδεψε το πόδι;
Κι αν βάζαμε κραγιόν και βάφαμε τα νύχια μας;
Κι αν λέγαμε πάντα αυτό που θέλαμε χωρίς φόβο;
Κι αν βλέπαμε τηλεόραση μέχρι να βαρεθούμε;
Κι αν χαζεύαμε για ώρες τα μυρμήγκια;
Κι αν είχαμε γενέθλια τρεις φορές το χρόνο;
Κι αν υπήρχε Άγιος Βασίλης και μας αγαπούσε;
Κι αν μας θέλανε για αυτό ακριβώς που είμαστε;
Κι αν σε κοίταγα στα μάτια κάθε μέρα και σου έλεγα πως είσαι ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΕΧΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ;
Κι αν…

Για την Χριστίνα.

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Ιουλίου 08, 2016 11 σχόλια

Δεν θέλωωωωωωωω… Πάμε να φύγουμε… Πάμε στο αυτοκίνητο… Δεν θέλω, πάμε σπίτι….
ΦΟΒΑΜΑΙ.
Φωνάζω τόση ώρα άλλα κανείς δεν με ακούει..
Προσπαθούν να με δελεάσουν με καραμέλες και παιχνίδια στο κινητό. Μου τάζουν πως άμα μπω, κάνω την εξέταση και φύγουμε, θα πάμε να μου αγοράσουν εκείνα τα ρομπότ που θέλω. Τίποτα απ’αυτά δεν είναι ικανό να μου αλλάξει γνώμη… Τίποτα από αυτά δεν είναι ικανό να μετριάσει τον φόβο μου για τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τις νοσοκόμες, τις ενέσεις και τις άσπρες μπλούζες.
“Σταμάτα να κλαις”, μου φωνάζει η μαμά μου. “Κοίτα, κοίτα το κοριτσάκι πως σε κοιτάζει… σε κοροϊδεύει… Α! κλαίει αυτός, λέει… Δεν είναι μεγάλο αγόρι 5 χρονών, αλλά μωρό…”
Μα εγώ δεν μπορώ να σταματήσω. Τους εκλιπαρώ να με πάρουν από κει. Δεν το αντέχω…
“Πάψε επιτέλους!”, φωνάζει ο πατέρας μου. “Ε, βέβαια” λέει στη μαμά μου, “είναι φοβητσιάρης και δειλός σαν τον πατέρα του” και αρπάζοντάς με από το χέρι, με βγάζει έξω από το νοσοκομείο.
Μόλις βγαίνουμε, αρχίζει να φωνάζει και να βρίζει και να μου λέει πως τους βασανίζω και πως είμαι δειλός και φοβητσιάρης και πως είτε το θέλω είτε όχι θα μπω να κάνω τον υπέρηχο.
Εγώ παρ’όλα αυτά, δεν μπορώ να σταματήσω να φοβάμαι και να κλαίω… Το πρωί ήρθαμε πάλι εδώ και μου πήρανε αίμα και με πόνεσαν πολύ και έκλαιγα και φοβόμουνα και ένιωθα πάλι πως δεν με καταλαβαίνουν. Δεν θέλω να ξαναμπώ εκεί μέσα…
Μια κυρία με άσπρη μπλούζα με πλησιάζει και με ρωτάει γιατί κλαίω. Βλέποντάς την, νομίζω πως θα με πάρει μέσα και αρχίζω να ουρλιάζω. Τότε ο πατέρας μου της λέει ότι είμαι φοβητσιάρης και με ρωτάει δυνατά “Τι φοβάσαι ε;;; όχι πες μας, τι φοβάσαι;;;”…
Η μαμά μου το μόνο που κάνει είναι να μου λέει ότι τους κάνω ρεζίλι, και ότι όλοι μας κοιτάζουν και μας κοροϊδεύουν και ότι ο κόσμος να χαλάσει θα την κάνω την εξέταση στην κοιλιά μου.
Αχ… Να με έπαιρνε τώρα μια αγκαλιά, να με πήγαινε λίγο παραπέρα και να μου έλεγε ότι με καταλαβαίνει, και ότι μ’αγαπά και ότι θα είναι δίπλα μου συνέχεια και ότι δεν θα αφήσει κανέναν να μου κάνει κακό και ότι δεν θα πονέσω γιατί δεν θα μου κάνουν ένεση, παρά θα μου βγάλουν μια φωτογραφία στην κοιλιά και πως όλα θα τελειώσουν γρήγορα και θα πάμε ξανά στο σπίτι μας και θα μείνουμε όλο το βράδυ αγκαλιά…
Τελικά μετά από 40 λεπτά ατελείωτου κλάματος και διαπραγματεύσεων με μια καλή κυρία που ήρθε να με σώσει, έκανα την εξέταση και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Δεν πόνεσα καθόλου, ούτε με ξανατρύπισαν. Όμως η ψυχή μου, η καρδιά μου και όλο μου το είναι, βίωσαν για ακόμα μια φορά τον φόβο, την ανασφάλεια, την αμφισβήτηση, την ταπείνωση και την έλλειψη σεβασμού, για το καλό μου…

{Αληθινό περιστατικό, του οποίου υπήρξα μάρτυρας πριν από μερικές μέρες, σε κάποιο νοσοκομείο της Αθήνας. Ένα κείμενο που προέκυψε μέσα από την ανάγκη μου να εκφράσω τη λύπη μου, για όλες εκείνες τις φορές που κι εγώ με την σειρά μου δεν έχω σεβαστεί και καταλάβει τις ανάγκες του παιδιού μου.}

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Νοεμβρίου 25, 2015 8 σχόλια

Είμαι από τους ανθρώπους που χαίρονται να διοργανώνουν πάρτυ, γιορτές και κάθε είδους εκπλήξεις…
Απο τα πρώτα γενέθλια του αγαπημένου μου μέχρι και σήμερα, κάθε χρόνο όλο και κάτι του σκαρώνω, και κάθε χρόνο πιστεύει πως είναι η τελευταία φορά…
Όπως πέρυσι έτσι και φέτος για τα γενέθλιά του, επέλεξα να πάμε οικογενειακός στο ξενοδοχείο Ναυσικά COCO-MAT στην Κηφισιά όπου για ακόμα μια φορά αισθανθήκαμε σαν στο σπίτι μας καθώς περνάμε υπέροχα, χαλαρώνουμε και εισπράττουμε πραγματική φιλοξενία! Κι ενώ είναι τόσο κοντά στο σπίτι μας, ταυτόχρονα νιώθουμε σαν να είμαστε πολύ μακριά από την Αθήνα.
Αυτή τη φορά όμως δεν έμεινα μόνο σε αυτό. Την επόμενη μέρα, κάλεσα τους φίλους του στο σπίτι για ένα πάρτυ έκπληξη που πραγματικά δεν περίμενε με τίποτα! Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε και φυσικά κόψαμε και τούρτα!
Και τις δυο μέρες περάσαμε υπέροχα και νιώσαμε την αγάπη και το νοιάξιμο σε υπερθετικό βαθμό!
Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας σε facebook και Instagram και σας εύχομαι με τη σειρά μου ότι καλύτερο!

Επίσης από σήμερα, μπορείτε να προσθέσετε το mail σας στο κουτάκι δεξιά εδώ στο blog, για να λαμβάνετε τις καινούργιες μου αναρτήσεις με ηλεκτρονικό μήνυμα!

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Νοεμβρίου 18, 2015 4 σχόλια

About me

Κάνε εγγραφή στο newsletter μου!

Ας συνδεθούμε

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση σε αυτό το ιστολόγιο

Ετικέτες

Αρχειοθήκη Ιστολογίου