Μαμά κουκουβάγια

by - Οκτωβρίου 14, 2016


Όσοι με διαβάζετε θα ξέρετε ότι μετά από 4 υπέροχα χρόνια homeschooling, η Χριστίνα εξέφρασε την επιθυμία να πάει στο σχολείο. Εξέφρασε την επιθυμία να κάνει ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα πιο κοντά στην ανεξαρτησία και την αυτονομία, ένα πέταγμα λίγο μακριά από την φωλιά.
Εμείς φυσικά στηρίξαμε την απόφασή της με αγάπη και νοιάξιμο.
Κοιτάξαμε διάφορα σχολεία. Ιδιωτικά, “γνωστά”, “καλά” και τελικά καταλήξαμε στο δημόσιο της γειτονιάς μας, με βασικό κριτήριο το ότι είναι ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας σε σημείο να βλέπουμε την τάξη της από το μπαλκόνι μας.
Μιας και θέλαμε η μετάβαση από το σπίτι στο σχολείο να γίνει σταδιακά, ομαλά και με τους μοναδικούς δικούς της ρυθμούς, σκεφτήκαμε πως αυτό είναι σημαντικότερο στην προκείμενη περίπτωση, από ένα σχολείο με μεγάλο κήπο, γκαζόν και υποσχέσεις για αξέχαστες στιγμές και γνώσεις.
Και όντως έτσι είναι. Το σχολείο της στεγάζεται σε μια παλιά μονοκατοικία, από τις λίγες που έχουν απομείνει ακόμα στο κέντρο της Αθήνας, ψηλοτάβανη, με μωσαϊκό και εσωτερική αυλή. Με την πρώτη επαφή, μου θύμισε το σπίτι της γιαγιάς μου και ένιωσα οικειότητα και ζεστασιά. Ένιωσα πως πήγα σε μια άλλη φωλιά. Και ναι, μιλάω στον πρώτο ενικό, μιας και αγαπητοί μου φίλοι, σε αυτήν την πρώτη βδομάδα προσαρμογής που κάναμε με την Χριστίνα νόμιζα πως πήγαινα ΕΓΩ σχολείο κι όχι το παιδί μου.
Βίωνα τον αποχωρισμό, την εγκατάλειψη. Ερχόταν το Σάββατο και χαιρόμουν που δεν θα πήγαινα σχολείο.
Είχα μνήμες από τις δικές μου πρώτες μέρες στον παιδικό και δεν μπορούσα να χαλαρώσω και να βοηθήσω το παιδί μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τί μου συνέβαινε.
Μέχρι που με ξύπνησε ο άντρας μου λέγοντάς μου πως δεν πάω ΕΓΩ στο σχολείο, αλλά ΕΚΕΙΝΗ.
Και τότε έγινε ένα κλικ μέσα μου και άφησα τον έλεγχο και την εξάρτηση στην άκρη. Πίστεψα στην Χριστίνα, στο ένστικτο της, στους ρυθμούς της και στις δυνατότητές της.
Εμπιστεύτηκα το εκπαιδευτικό προσωπικό και την επιλογή μας να πάει στο συγκεκριμένο σχολείο και επιτέλους χαλάρωσα και άφησα τα πράγματα να πάνε εκεί που πρέπει.
Το αποτέλεσμα ήταν η Χριστίνα μέχρι στιγμής και μια μέρα τη φορά, να τα καταφέρνει μια χαρά, να θέλει να πηγαίνει και να αισθάνεται πως όλο αυτό είναι μια φυσική συνέχεια κι όχι ένας βίαιος και αποτόμος αποχωρισμός.
Μεγάλη ευγνωμοσύνη στο προσωπικό του σχολείου που σεβάστηκε το παιδί μου και του έδωσε τον χρόνο που χρειάστηκε. Ευγνωμοσύνη που άκουσε τις ανάγκες μας και που λειτούργησε με ενσυναίσθηση…
Και κλείνοντας να σας εκμυστηρευτώ κάτι…
Την πρώτη φορά που την άφησα εκεί και γύρισα πια στο σπίτι μόνη μου, ήμουν σαν το λιοντάρι στο κλουβί.
Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Ήθελα να ξέρω αν είναι καλά, αν έκανα καλά που πήγα σπίτι και δεν έμεινα έξω από το σχολείο σε ένα παγκάκι να την περιμένω…
Και ναι το ομολογώ. Πήρα ένα ζευγάρι κιάλια, βγήκα έξω στο μπαλκόνι, κρύφτηκα πίσω από κάτι καλαμιές και προσπάθησα ανεπιτυχώς, να την εντοπίσω από το ανοιχτό παράθυρο της τάξης της… Πώς δεν έβαλα καμπαρντίνα και μαύρα γυαλιά, ένας Θεός ξέρει…

Σας φιλώ

Βρείτε με σε
FACEBOOK  
και 

INSTAGRAM

You May Also Like

12 σχόλια

  1. Αχ βρε Ζωή!! Γέλασα λίγο προς το τέλος, αλλά με συγκίνησες! Καλή αρχή στο κοριτσάκι σου, είμαι σίγουρη ότι θα βρει τους ρυθμούς της στη νέα καθημερινότητά της, γιατί από ό,τι έχω καταλάβει έχει πάρει όλη τη στήριξη και την αγάπη που χρειάζεται για να μπορέσει να σταθεί και μόνη της μακριά σου. Μετά από τέσσερα χρόνια σχολείου , δύο από αυτά στο δημοτικό, θα συμφωνήσω με το σύζυγό σου και σου πω ότι ναι, τα παιδιά πάνε σχολείο, όχι εμείς. Στο λέω γιατί μόνο όταν το συνειδητοποιήσεις θα μπορέσεις να αντέξεις και τον αποχωρισμό και το διάβασμα και όλα. Παίρνει λίγο καιρό να το καταλάβουμε καλά, εγώ ακόμα το παλεύω. Αλλά είναι υπέροχο που τα παιδιά μας μεγαλώνουν και γίνονται ανεξάρτητα και αυτόνομα μικρά ανθρωπάκια... Σε φιλώ, καλή σχολική χρονιά! (Ζηλεύω λίγο που έχετε τόσο ωραίο σχολείο... ;) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου, σε ευχαριστώ που το λες. Κι εγώ το πιστεύω. Όταν ένα παιδί, παίρνει αγάπη και στήριξη, όλα γίνονται πιο ομαλά…
      Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και σας εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου, καλή σχολική χρονιά!!

      Διαγραφή
  2. αχ βρε Ζωη μου ποσο σε ενιωσα και σε κατάλαβα... Εμεις το περάσαμε περυσι αυτο το αγχος... Νομιζω οτι και του Νικολα του ηρθε πολυ πιο φυσικα απο εμενα...Νομιζω οτι τελικα η προσαρμογη ειναι για τη μαμα.. Ιδιως οταν αυτη δεν έχει πρωινη δουλεια και το ζει το παιδακι της καθημερινα... Πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίδα!! Σε ευχαριστώ πολύ. Από ότι κατάλαβα πάμε πακέτο με τα παιδιά μας σε όλα και πόσο μάλλον σε ένα τέτοιο αποχωρισμό…
      Από την άλλη είναι τόσο ωραίο που προχωράνε και αρχίζουν σιγά, σιγά να ξεμακραίνουν… Μεγαλώνουν…

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος14/10/16, 2:02 μ.μ.

    Εχει περάσει καμποσος καιρος από τοτε μια που αυτή τη στιγμη τα κοριτσακια μου βρίσκονται μακρια μας μια και σπουδαζουν. Θυμαμαι όμως ακομη πολύ εντονα και με συγκινηση αυτόν...τον πρωτο.. και τον πιο σκληρο αποχωρισμο.. και φυσικα οι αντιδράσεις μου ηταν καπως παρομοιες με τις δικες σου! Τωρα μετα από τοσα χρονια καμαρωνω και ας είναι μακρια..σημασια εχει ότι είναι χαρούμενες και ότι δεν παραλειπουν να μου στειλουν που και που και καμμια καρδουλα σε μηνυμα! Υπεροχο το αρθρο σου και πολύ συγκινητικο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ χαίρομαι για σένα και τα κορίτσια σου!
      Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να τις καμαρώνεις.

      Διαγραφή
  4. αχ μανούλα γλυκιά!!! καλή σχολική χρονιά στο Χριστινάκι! τώρα εμείς να πιστέψουμε πώς μόνο μία φορά έκανες τον ντετέκτιβ...χιχιχι
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχα!!! Μαράκι δεν υπάρχεις…!!!
      Ευχαριστώ για τις ευχές!

      Διαγραφή
  5. Πολύ τρυφερή η ανάρτησή σου Ζωή. Γέλασα όμως πολύ στο τέλος:)
    Εννοείται πως σε καταλαβαίνουμε. Ειδικά οι πρώτοι σχολικοί αποχωρισμοί είναι αβάσταχτοι.
    Λόγω εργασίας τότε, τα παιδιά μου ξεκίνησαν απο βρεφονηπιακό από τα 1,5 και 2,5 αντίστοιχα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω ή μάλλον δεν χρεοάζεται γιατί καταλαβαίνεις, πως ήμουν τις μέρες πριν ξεκινήσουν και τις πρώτες. Δεν με χώραγε ο τόπος, έβλεπα εφιάλτες, άγχος τρομερό, φόβοι, κλπ. Τελικά προσαρμόστηκαν μαγικά.
    Κάθε χρόνος που πέρασε από τότε, κάθε αρχή επόμενη σε παιδικό, στο νηπιαγωγείο και φυσικά στο Δημοτικό, ήταν λίγο καλύτερη. Εύκολη ποτέ όμως πολύ πιο ομαλή:)
    Μπράβο στο Χριστινάκι σας που προσαρμόστηκε τόσο καλά και εύχομαι να απολαύσει την καινούρια της ζωή ως μαθήτρια:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμητρα!! Σε ευχαριστώ πολύ… Τα λόγια σου μ’ αγγίξανε.
      Ναι έτσι είναι. Ένας αποχωρισμός είναι πάντα ένας μικρός χωρισμός και θα είναι πάντα δύσκολος. Κάθε φορά όμως και λίγο πιο κοντά στην δική τους ελευθερία…
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  6. Αχ με κάνεις και αισθάνομαι άσχημα που εγώ ...χάρηκα που ξεκίνησε η μικρή μου παιδικό σταθμό (κοντά στα 2!) και ο λόγος δεν είναι φυσικά που αποχωριστήκαμε, έτσι και αλλιώς είχα ξεκινήσει δουλειά και έμενα σπίτι με μια κυρία τα πρωινά.. αλλά το θεώρησα καλύτερο γι'αυτήν να κοινωνικοποιηθεί και να έχει παιδάκια στην ηλικία της να παίζει... δυστυχώς δεν έχουμε κοντά μας φίλους με παιδιά για να βρίσκεται τις καθημερινές και το χειμώνα είναι δύσκολο να την πηγαίνω παιδική χαρά.. οπότε το είδα κάπως έτσι.. ακολουθήσαμε προσαρμογή με λογική "Μοντέλου Βερολίνου" και αν εξαιρέσεις 2-3 μέρες που έκλαιγε για.. 2 λεπτά όταν έφευγα, μετά όλα καλά... κάθε αρχή και ..δύσκολη αλλά νομίζω καλά θα περάσει και αυτό είναι που έχει σημασία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τι και αν είναι περσινή η ανάρτηση φαντάζει τόσο τωρινή! Αχ αυτό το ατελείωτο άγχος της μανούλας. Σε νιώθω απόλυτα! Έχω σκεφτεί πολλές φορές να στήσω καραουλι στο σχολείο να δω τι κάνουν. Ένα μικρό τσακ μέσα μου με κράτησε. Σεβασμός και εμπιστοσύνη στα παιδιά μου ότι θα τα καταφέρουν!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή