facebook instagram
COPYRIGHT Όλα τα κείμενα και οι εικόνες είναι πνευματική ιδιοκτησία του Mama Petounia.. Από το Blogger.
  • Αρχική
  • About me
  • Νιώθω
    • Σκέψεις
    • Λίστες
    • Έμπνευση
    • Μικρές χαρές
  • Ζω
    • Από το κινητό
    • Home Schooling
    • Ταξίδια
    • Βόλτες
  • Προτείνω
    • Γεύσεις
    • Βιβλία
    • Θέατρο
    • Ομορφιά
    • 5things
  • Συνεργασίες
  • Επικοινωνία

Mama Petounia


Πάει πολύς καιρός από τότε που έχω να γράψω μια συνταγή.
Ίσως γιατί πια φτιάχνω σπάνια γλυκά στο σπίτι… Μα μέρες που είναι, είπα να σας δώσω την πιο εύκολη, απλή και γρήγορη συνταγή για μηλόπιτα!!!
Την φτιάχνω πραγματικά μέσα σε λίγα λεπτά και γίνεται ανάρπαστη.
Κι όταν την συνοδεύω με λίγη κρέμα βανίλιας, δεν μένει ψίχουλο!
Εξού και το γεγονός ότι ποτέ δεν έχω προλάβει να τη βγάλω μια φωτογραφία…!!

ΥΛΙΚΑ

  • ένα φύλλο σφολιάτας
  • 3-4 μήλα
  • 4 κουταλιές της σούπας ζάχαρη καρύδας
  • μια κούπα σταφίδες
  • 2 κουταλάκια του γλυκού κανέλα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Κόβουμε τη σφολιάτα στη μέση και τοποθετούμε το ένα φύλλο πάνω σε ένα ταψί που το έχουμε στρώσει με αντικολλητικό χαρτί.
Καθαρίζουμε τα μήλα και τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια. Τα ρίχνουμε σε ένα μπολ μαζί με τα υπόλοιπα υλικά και ανακατεύουμε.
Τα απλώνουμε πάνω στη σφολιάτα και σκεπάζουμε με το άλλο μισό φύλλο, κλείνοντας το στις άκρες. 
Κάνουμε μικρές τρυπίτσες κατά μήκος της πίτας με ένα πιρούνι για να ψηθεί ομοιόμορφα και φουρνίζουμε στους 170 βαθμούς μέχρι να ροδίσει!
υ.γ. Αντί για ζάχαρη καρύδας, μπορείτε να βάλετε μαύρη ή άσπρη. Εγώ χρησιμοποιώ τη ζάχαρη καρύδας γιατί μου αρέσει πολύ! Έχει πολύ χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη σε σχέση με τις άλλες και γεύση που θυμίζει έντονα καραμέλα!  

Καλή σας απόλαυση!


Σας φιλώ

FACEBOOK  

INSTAGRAM
Νοεμβρίου 30, 2015 5 σχόλια

Πόσο θα θελα κι εγώ :

  • Να πω πεινάω και κάποιος να μου ετοιμάσει αμέσως φαγητό.
  • Να πάω μια βόλτα φορώντας τις μπιτζάμες μου.
  • Να φωνάξω το βράδυ “Μαμά έλα” κι εκείνη να τρέξει αμέσως στο κρεβάτι μου και να κοιμηθούμε αγκαλιασμένες.
  • Να τσαλαβουτήξω με τα καινούργια μου παπούτσια μέσα σε μια λακκούβα γεμάτη λάσπη.
  • Να παίξω μισή ώρα με ένα μανταλάκι δίνοντάς του 1000 μορφές.
  • Να τσακωθώ με την κολλητή μου μέχρι δακρύων και το επόμενο λεπτό να καθόμαστε αγκαλιά και να συνεχίζουμε το παιχνίδι.
  • Να ψάχνω το ουράνιο τόξο μετά από κάθε βροχή.
  • Να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη.
  • Να ρωτάω τον μπαμπά μου γιατί τα σκυλιά έχουν 4 πόδια και γιατί δεν μπορώ να πιάσω το φεγγάρι.
  • Να κοιτάω όλο απορία τον άλλον όταν κάνω καμιά ζημιά.
  • Να ρωτάω πότε θα είναι αύριο.
  • Να περιμένω πότε θα μεγαλώσω για να βάλω αληθινό κραγιόν.
  • Να θέλω να φοράω μόνο καλσόν, κολάν και φουστάνια ακόμα και στον ύπνο μου.
  • Να βγαίνω στο δρόμο ντυμένη νεράιδα μια απλή μέρα του Σεπτέμβρη.
  • Να τρώω ενίοτε καθισμένη πάνω στο τραπέζι.
  • Να τραγουδάω δυνατά στη δική μου γλώσσα.
  • Να λέω με απίστευτη ευκολία το πως νιώθω και το τι θέλω.
  • Να ρωτάω “μπαμπά τι είναι τα κοιμησόμηλα” και να εννοώ τι είναι τα κυπαρισσόμηλα.
  • Να πιστεύω πως ότι πεθαίνει γίνεται ένα φωτεινό αστεράκι στον ουρανό.
  • Να κάνω με λίγα λόγια, λίγα από αυτά που κάνει η Χριστίνα.    


Σας φιλώ


FACEBOOK  

INSTAGRAM
Νοεμβρίου 27, 2015 12 σχόλια

Δεν θέλωωωωωωωω… Πάμε να φύγουμε… Πάμε στο αυτοκίνητο… Δεν θέλω, πάμε σπίτι….
ΦΟΒΑΜΑΙ.
Φωνάζω τόση ώρα άλλα κανείς δεν με ακούει..
Προσπαθούν να με δελεάσουν με καραμέλες και παιχνίδια στο κινητό. Μου τάζουν πως άμα μπω, κάνω την εξέταση και φύγουμε, θα πάμε να μου αγοράσουν εκείνα τα ρομπότ που θέλω. Τίποτα απ’αυτά δεν είναι ικανό να μου αλλάξει γνώμη… Τίποτα από αυτά δεν είναι ικανό να μετριάσει τον φόβο μου για τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τις νοσοκόμες, τις ενέσεις και τις άσπρες μπλούζες.
“Σταμάτα να κλαις”, μου φωνάζει η μαμά μου. “Κοίτα, κοίτα το κοριτσάκι πως σε κοιτάζει… σε κοροϊδεύει… Α! κλαίει αυτός, λέει… Δεν είναι μεγάλο αγόρι 5 χρονών, αλλά μωρό…”
Μα εγώ δεν μπορώ να σταματήσω. Τους εκλιπαρώ να με πάρουν από κει. Δεν το αντέχω…
“Πάψε επιτέλους!”, φωνάζει ο πατέρας μου. “Ε, βέβαια” λέει στη μαμά μου, “είναι φοβητσιάρης και δειλός σαν τον πατέρα του” και αρπάζοντάς με από το χέρι,  με βγάζει έξω από το νοσοκομείο.
Μόλις βγαίνουμε, αρχίζει να φωνάζει και να βρίζει και να μου λέει πως τους βασανίζω και πως είμαι δειλός και φοβητσιάρης και πως είτε το θέλω είτε όχι θα μπω να κάνω τον υπέρηχο.
Εγώ παρ’όλα αυτά, δεν μπορώ να σταματήσω να φοβάμαι και να κλαίω… Το πρωί ήρθαμε πάλι εδώ και μου πήρανε αίμα και με πόνεσαν πολύ και έκλαιγα και φοβόμουνα και ένιωθα πάλι πως δεν με καταλαβαίνουν. Δεν θέλω να ξαναμπώ εκεί μέσα…
Μια κυρία με άσπρη μπλούζα με πλησιάζει και με ρωτάει γιατί κλαίω. Βλέποντάς την, νομίζω πως θα με πάρει μέσα και αρχίζω να ουρλιάζω. Τότε ο πατέρας μου της λέει ότι είμαι φοβητσιάρης και με ρωτάει δυνατά “Τι φοβάσαι ε;;; όχι πες μας, τι φοβάσαι;;;”…
Η μαμά μου το μόνο που κάνει είναι να μου λέει ότι τους κάνω ρεζίλι, και ότι όλοι μας κοιτάζουν και μας κοροϊδεύουν και ότι ο κόσμος να χαλάσει θα την κάνω την εξέταση στην κοιλιά μου.
Αχ… Να με έπαιρνε τώρα μια αγκαλιά, να με πήγαινε λίγο παραπέρα και να μου έλεγε ότι με καταλαβαίνει, και ότι μ’αγαπά και ότι θα είναι δίπλα μου συνέχεια και ότι δεν θα αφήσει κανέναν να μου κάνει κακό και ότι δεν θα πονέσω γιατί δεν θα μου κάνουν ένεση, παρά θα μου βγάλουν μια φωτογραφία στην κοιλιά και πως όλα θα τελειώσουν γρήγορα και θα πάμε ξανά στο σπίτι μας και θα μείνουμε όλο το βράδυ αγκαλιά…
Τελικά μετά από 40 λεπτά ατελείωτου κλάματος και διαπραγματεύσεων με μια καλή κυρία που ήρθε να με σώσει, έκανα την εξέταση και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Δεν πόνεσα καθόλου, ούτε με ξανατρύπισαν. Όμως η ψυχή μου, η καρδιά μου και όλο μου το είναι, βίωσαν για ακόμα μια φορά τον φόβο, την ανασφάλεια, την αμφισβήτηση, την ταπείνωση και την έλλειψη σεβασμού, για το καλό μου…

{Αληθινό περιστατικό, του οποίου υπήρξα μάρτυρας πριν από μερικές μέρες, σε κάποιο νοσοκομείο της Αθήνας. Ένα κείμενο που προέκυψε μέσα από την ανάγκη μου να εκφράσω τη λύπη μου, για όλες εκείνες τις φορές που κι εγώ με την σειρά μου δεν έχω σεβαστεί και καταλάβει τις ανάγκες του παιδιού μου.}

Σας φιλώ


FACEBOOK  

INSTAGRAM
Νοεμβρίου 25, 2015 8 σχόλια

Δευτέρα σήμερα, και στο “Φίλων γράμματα”, η φίλη Μαριάνθη η γλυκιά μαμά δυο αγοριών,  με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της γύρω από το μερίδιο μας στην καταγραφή της νεότερης ιστορίας.



Μα μόνο η Ιστορία αλλιώς σου μίλησε…


Με πολύ χαρά δέχθηκα την πρόσκληση της Ζωής να γράψω σ’ αυτή την απολαυστική γωνιά του διαδικτύου. Με τη Ζωή γνωριστήκαμε σε παιδικό πάρτυ της αγαπημένης μας κοινής φίλης που στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσω το blog αυτό και στη συνέχεια και τη Ζωή. Θυμάμαι ακόμη τις πρώτες μου εντυπώσεις, εκείνο το βράδυ, που αφού κοιμήθηκαν τα παιδιά διάβασα ένα σωρό post της. Από τότε και μέχρι σήμερα αυτό το blog είναι μια γωνιά που μου θυμίζει την ομορφιά, την απολαυστική και χαρούμενη πλευρά της ζωής και συνεχίζει να με εμπνέει ώστε να μεγαλώνω τη διάρκεια τέτοιων στιγμών στη ζωή μου.
Σκεφτόμουν τι αξίζει να μοιραστώ με την παρέα αυτή. Μια αγαπημένη συνταγή, μια πρόταση για εκδρομή ή βόλτα σε ένα από τα αγαπημένα μας πάρκα που συνηθίζουμε να πηγαίνουμε με τα παιδιά, στιγμές μου από τη μαμαδοζωή που με έχουν συγκινήσει, ένα βιβλίο που διάβασα και μου άρεσε πολύ κλπ.κλπ.κλπ. τελικά ξύπνησα σήμερα με μια σκέψη που θα ήθελα να μοιραστώ.
Είναι η Δευτέρα μετά από όσα έγιναν την Παρασκευή το βράδυ στο Παρίσι. Σε αυτή την μεγάλη, φωτεινή, πολυπολιτισμική πόλη που δεν μπορείς να χορτάσεις. Παγωμένη, παρακολούθησα άρθρα και σχολιασμούς γύρω από τα γεγονότα αυτά στο διαδίκτυο. Αυτοί που δήλωναν συμπαράσταση, γράφοντας ή αλλάζοντας την εικόνα του προφίλ τους στο facebook, αυτοί που μας θύμιζαν ότι δεν δίνουμε την ίδια σημασία στις άλλες ψυχές που δεν ανήκουν στη δική μας «γειτονιά», αυτοί που θύμωναν με όσους τους το θύμιζαν αυτό, αυτοί που παρά τη συμπόνια και τη συμπαράσταση που έδειχναν με την εικόνα του προφίλ τους, το ίδιο βράδυ φωτογραφίζονταν τρισευτυχισμένοι, χαμογελώντας σε μια selfie, μέσα σε ένα νυχτερινό μαγαζί. Τι είναι όλο αυτό; Τι σημαίνει άραγε; 
Αυτό που συζητάμε είναι η πραγματικότητά μας, είναι η ιστορία που φτιάχνουμε καθημερινά, είναι η ιστορία που μαθαίνουμε, είναι η ιστορία που ζούμε. Γιατί άραγε δεν μαθαίνουμε ιστορία στο σχολείο; Γιατί δεν μαθαίνουμε την ιστορία μας και την ιστορία του κόσμου που ζούμε, μέσα από την ιστορία των ιστορικών; 
Θυμήθηκα πώς πριν υπάρξει γραφή και καταγραφή της ιστορίας, αυτή υπήρχε μέσα από την εξιστόρηση, τα παραμύθια και τους μύθους. Ζούσε, χτυπούσε η καρδιά της και αναδιαμορφωνόταν συνεχώς μέσα από την εξιστόρηση των διαφορετικών ανθρώπων.
Έτσι και σήμερα. Μέσα από το facebook, το twitter, τις κουβέντες με τους φίλους μας δημιουργούμε την ιστορία μας, την ιστορία που μαθαίνουμε, την ιστορία που λέμε στα παιδιά μας. Την ιστορία που πιστεύουμε. Τι σημασία έχει άραγε τι θα γράψουν τα βιβλία; Πότε έχουμε ασχοληθεί στην ενήλικη και υπεύθυνη ζωή μας να διαβάσουμε την ιστορία των βιβλίων; Να μάθουμε να καταλαβαίνουμε τη σημερινή ιστορία μέσα από την ιστορία που με επιστημονική μεθοδολογία έχει καταγραφεί; 
Είναι εύκολο να μιλάμε, δικτυακά ή πρόσωπο με πρόσωπο. Και καμιά φορά να πετάμε αδιακρίτως το θυμό μας ή τις μη επεξεργασμένες σκέψεις μας στις διαδικτυακές παρέες μας. Συνειδητοποιούμε άραγε πώς με αυτή την εξιστόρηση μας συμμετέχουμε στη δημιουργία της δημόσιας ιστορίας; Αναλογιζόμαστε αυτή την ευθύνη πριν κοινοποιήσουμε την είδηση ή την άποψη που μας εντυπωσίασε και μας τύφλωσε την ίδια στιγμή;

Μ’αυτά και μ’αυτά… θα πάω σε ένα βιβλιοπωλείο να διαλέξω ένα ιστορικό βιβλίο, που θα με βοηθήσει να σκέφτομαι πιο «ιστορικά».

Μαριάνθη μου, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και γι’αυτό σου το μοίρασμα.


Σας φιλώ

FACEBOOK  

INSTAGRAM
Νοεμβρίου 23, 2015 No σχόλια

Και οι μέρες περνάνε, με τις όμορφες και με τις δύσκολες στιγμές τους, κι εγώ προσπαθώ να χαίρομαι από τις πρώτες και να μαθαίνω από τις δεύτερες.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι φίλοι, καινούργιοι και παλιοί και η ζωή έχει άλλο νόημα!
Οι τελευταίες μέρες τα είχαν όλα! Βόλτες, δουλειά, θέατρο, συναντήσεις και μοιράσματα ψυχής και φυσικά πολύ, πολύ φαγητό!






































Σας φιλώ


FACEBOOK  

INSTAGRAM
Νοεμβρίου 20, 2015 4 σχόλια

Είμαι από τους ανθρώπους που χαίρονται να διοργανώνουν πάρτυ, γιορτές και κάθε είδους εκπλήξεις…
Απο τα πρώτα γενέθλια του αγαπημένου μου μέχρι και σήμερα, κάθε χρόνο όλο και κάτι του σκαρώνω, και κάθε χρόνο πιστεύει πως είναι η τελευταία φορά…
Όπως πέρυσι έτσι και φέτος για τα γενέθλιά του, επέλεξα να πάμε οικογενειακός στο ξενοδοχείο Ναυσικά COCO-MAT στην Κηφισιά όπου για ακόμα μια φορά αισθανθήκαμε σαν στο σπίτι μας καθώς περνάμε υπέροχα, χαλαρώνουμε και εισπράττουμε πραγματική φιλοξενία! Κι ενώ είναι τόσο κοντά στο σπίτι μας, ταυτόχρονα νιώθουμε σαν να είμαστε πολύ μακριά από την Αθήνα.
Αυτή τη φορά όμως δεν έμεινα μόνο σε αυτό. Την επόμενη μέρα, κάλεσα τους φίλους του στο σπίτι για ένα πάρτυ έκπληξη που πραγματικά δεν περίμενε με τίποτα! Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε και φυσικά κόψαμε και τούρτα!
Και τις δυο μέρες περάσαμε υπέροχα και νιώσαμε την αγάπη και το νοιάξιμο σε υπερθετικό βαθμό!
Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας σε facebook και Instagram και σας εύχομαι με τη σειρά μου ότι καλύτερο!




























Επίσης από σήμερα, μπορείτε να προσθέσετε το mail σας στο κουτάκι δεξιά εδώ στο blog, για να λαμβάνετε τις καινούργιες μου αναρτήσεις με ηλεκτρονικό μήνυμα!

Σας φιλώ


FACEBOOK  

INSTAGRAM
Νοεμβρίου 18, 2015 4 σχόλια
Πρόσφατες αναρτήσεις
Παλιότερες αναρτήσεις

About me

About me
Είμαι η Ζωή ή αλλιώς Mama Petounia. Ζω στην Αθήνα παρέα με τον άντρα μου, την κόρη μας και το μικρό σκυλί μας. Είμαι ηθοποιός και μεταξύ άλλων δίνω την φωνή μου σε cartoons και προσπαθώ να ανακαλύψω τις μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής και να τις μοιραστώ μαζί σας! Μου αρέσουν τα ταξίδια, η φωτογραφία και οι χαρούμενοι άνθρωποι! Καλώς ήρθατε στο blog μου!

Κάνε εγγραφή στο newsletter μου!

Κάνε εγγραφή στο newsletter μου!

Ας συνδεθούμε

Δημοφιλείς αναρτήσεις

  • 10+1 Ιδέες για χειροποίητα δώρα Χριστουγέννων
      Φέτος στις γιορτές, νιώθω περισσότερο από ποτέ τη διάθεση να κάνω χειροποίητα δώρα στους αγαπημένους μου. Όλη αυτή η απομόνωση των ημερών,...
  • Η συνταγή της εβδομάδας: Υπέροχα μελομακάρονα χωρίς ζάχαρη και γλουτένη
    Απαραίτητο στοιχείο στο γευστικό σκηνικό των γιορτών, είναι φυσικά τα γλυκά. Από παιδί περίμενα αυτές τις μέρες για να γευτώ όλα τα νόστιμα ...
  • Λίστα Δεκεμβρίου 2020
      Ήρθε κι ο Δεκέμβρης! Ο μήνας των Χριστουγέννων και των γιορτών, ο μήνας των μαζώξεων, των δώρων και της αγάπης. Και παρόλο που φέτος θα εί...

Αναζήτηση σε αυτό το ιστολόγιο

Ετικέτες

365 ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΨΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗ ΒΙΒΛΙΑ ΒΟΛΤΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΕΘΙΣΜΟΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΕΡΩΤΑΣ ΕΥΤΥΧΙΑ ΖΩΗ Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΘΕΑΤΡΟ ΙΔΕΕΣ ΛΙΣΤΕΣ ΜΙΚΡΗ ΒΙΒΛΙΟΦΑΓΟΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΠΑΡΙΣΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΑΞΙΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ HYGGE MAMA PETOUNIA AND FRIENDS

Αρχειοθήκη Ιστολογίου

  • ►  2023 (6)
    • ►  Μαρτίου (1)
    • ►  Φεβρουαρίου (2)
    • ►  Ιανουαρίου (3)
  • ►  2022 (35)
    • ►  Δεκεμβρίου (4)
    • ►  Νοεμβρίου (3)
    • ►  Οκτωβρίου (4)
    • ►  Σεπτεμβρίου (3)
    • ►  Αυγούστου (1)
    • ►  Ιουλίου (1)
    • ►  Ιουνίου (3)
    • ►  Μαΐου (2)
    • ►  Απριλίου (1)
    • ►  Μαρτίου (7)
    • ►  Φεβρουαρίου (3)
    • ►  Ιανουαρίου (3)
  • ►  2021 (64)
    • ►  Δεκεμβρίου (4)
    • ►  Νοεμβρίου (5)
    • ►  Οκτωβρίου (9)
    • ►  Σεπτεμβρίου (13)
    • ►  Αυγούστου (2)
    • ►  Ιουλίου (2)
    • ►  Ιουνίου (3)
    • ►  Μαΐου (5)
    • ►  Απριλίου (10)
    • ►  Μαρτίου (3)
    • ►  Φεβρουαρίου (4)
    • ►  Ιανουαρίου (4)
  • ►  2020 (77)
    • ►  Δεκεμβρίου (7)
    • ►  Νοεμβρίου (11)
    • ►  Οκτωβρίου (12)
    • ►  Σεπτεμβρίου (13)
    • ►  Αυγούστου (2)
    • ►  Ιουλίου (1)
    • ►  Ιουνίου (3)
    • ►  Μαΐου (3)
    • ►  Απριλίου (10)
    • ►  Μαρτίου (5)
    • ►  Φεβρουαρίου (2)
    • ►  Ιανουαρίου (8)
  • ►  2019 (70)
    • ►  Δεκεμβρίου (1)
    • ►  Νοεμβρίου (6)
    • ►  Οκτωβρίου (8)
    • ►  Σεπτεμβρίου (7)
    • ►  Αυγούστου (8)
    • ►  Ιουλίου (2)
    • ►  Ιουνίου (3)
    • ►  Μαΐου (6)
    • ►  Απριλίου (3)
    • ►  Μαρτίου (8)
    • ►  Φεβρουαρίου (11)
    • ►  Ιανουαρίου (7)
  • ►  2018 (91)
    • ►  Δεκεμβρίου (6)
    • ►  Νοεμβρίου (11)
    • ►  Οκτωβρίου (14)
    • ►  Σεπτεμβρίου (12)
    • ►  Αυγούστου (4)
    • ►  Ιουλίου (3)
    • ►  Ιουνίου (4)
    • ►  Μαΐου (9)
    • ►  Απριλίου (4)
    • ►  Μαρτίου (13)
    • ►  Φεβρουαρίου (7)
    • ►  Ιανουαρίου (4)
  • ►  2017 (104)
    • ►  Δεκεμβρίου (3)
    • ►  Νοεμβρίου (7)
    • ►  Οκτωβρίου (10)
    • ►  Σεπτεμβρίου (6)
    • ►  Αυγούστου (4)
    • ►  Ιουλίου (5)
    • ►  Ιουνίου (9)
    • ►  Μαΐου (10)
    • ►  Απριλίου (11)
    • ►  Μαρτίου (14)
    • ►  Φεβρουαρίου (12)
    • ►  Ιανουαρίου (13)
  • ►  2016 (86)
    • ►  Δεκεμβρίου (14)
    • ►  Νοεμβρίου (13)
    • ►  Οκτωβρίου (13)
    • ►  Σεπτεμβρίου (13)
    • ►  Αυγούστου (6)
    • ►  Ιουλίου (12)
    • ►  Ιουνίου (4)
    • ►  Ιανουαρίου (11)
  • ▼  2015 (138)
    • ►  Δεκεμβρίου (16)
    • ▼  Νοεμβρίου (14)
      • Η συνταγή της εβδομάδας :Σκεπαστή μηλόπιτα
      • Πόσο θα θελα…
      • Φοβάμαι. Μ’ακούει κανείς;
      • Φίλων γράμματα #7
      • Οι μέρες μας μέσα από το κινητό μου #31
      • Άλλη μια έκπληξη!
      • Φίλων γράμματα #6
      • Μεγάλη βιβλιοφάγος :Το σκάφανδρο του αισιόδοξου
      • Έχω την τύχη…
      • Και ναι! Η ζωή είναι ωραία.
      • Όλα όσα έκανα από την λίστα Οκτωβρίου
      • Our Halloween party #2
      • Φίλων γράμματα #4
      • Λίστα Νοεμβρίου
    • ►  Οκτωβρίου (13)
    • ►  Σεπτεμβρίου (8)
    • ►  Αυγούστου (4)
    • ►  Ιουλίου (6)
    • ►  Ιουνίου (9)
    • ►  Μαΐου (9)
    • ►  Απριλίου (16)
    • ►  Μαρτίου (6)
    • ►  Φεβρουαρίου (20)
    • ►  Ιανουαρίου (17)
  • ►  2014 (160)
    • ►  Δεκεμβρίου (16)
    • ►  Νοεμβρίου (13)
    • ►  Οκτωβρίου (11)
    • ►  Σεπτεμβρίου (8)
    • ►  Αυγούστου (15)
    • ►  Ιουλίου (13)
    • ►  Ιουνίου (15)
    • ►  Μαΐου (15)
    • ►  Απριλίου (21)
    • ►  Μαρτίου (23)
    • ►  Φεβρουαρίου (10)
  • ►  2013 (3)
    • ►  Ιουνίου (1)
    • ►  Μαρτίου (2)
  • ►  2012 (4)
    • ►  Αυγούστου (4)

Created with by ThemeXpose