Φίλων γράμματα #4

by - Νοεμβρίου 02, 2015


Σήμερα στο Φίλων γράμματα, η γλυκιά Δανάη από το blog a spoonful of inspiration, μας μιλάει για την μητρότητα και για όλα όσα φέρνει στη ζωή μας!


Μάνα, Μητέρα, Μαμά. Εσύ, εγώ, εκείνη, η ηρωίδα της διπλανής πόρτας.

Περπατούσα αμέριμνη όταν ένα αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα μου, άνοιξε το παράθυρο και εμφανίστηκαν δύο γελαστές γυναικείες αλλά και κοριτσίστικες μαζί φάτσες! Με ρώτησαν πώς θα βρουν τον τάδε δρόμο και μόλις διαπιστώσαμε ότι πηγαίνουμε στο ίδιο σημείο, μπήκα απλά στο αυτοκίνητο, σα να τις ήξερα από πάντα, και ξεκινήσαμε. Ήταν η Mama Petounia, η Ζωή, με το καπέλο της και τη φίλη της την Ευσταθία. Γνωριστήκαμε λοιπόν με αφορμή τα Σεμινάρια Βοηθών Μητρότητας που παρακολουθήσαμε και οι 2. Πολύ γρήγορα καταλάβαμε και συνομολογήσαμε τη λατρεία μας για τα αυτοκόλλητα, τα σημειωματάρια moleskine, τις ιδιαίτερες συνταγές, το τσάι και πολλά ακόμα. Τώρα, ένα χρόνο σχεδόν αργότερα, που έχουμε πλέον γνωριστεί κάπως καλύτερα, που έχουμε κάνει και λίγη παρέα με τα κορίτσια μας οικογενειακώς και που έχουμε συζητήσει και προσπαθήσει για διάφορες όμορφες συνεργασίες σε κοινά πλάνα, μπορώ να πω πως το αγαπώ αυτό το κορίτσι με τον παριζιάνικο αέρα και πως εκτιμώ πολύ τις προσπάθειες που κάνει τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και μέσα από το blog της, να κρατήσει τη ψυχή και τη ζωή της ανέπαφη, χαρούμενη και με κέφι, κόντρα στη μιζέρια των καιρών.
Με χαρά ανταποκρίθηκα στην πρότασή της να γράψω το παρακάτω κείμενο για τη νέα της στήλη, ένα κείμενο που ξεπήδησε αβίαστα από μέσα μου, σα γάργαρο νερό, και που δεν θα μπορούσε παρά να αφορά τη μητρότητα, τη βασική, δηλαδή, ‘αφορμή’ για τη γνωριμία μας.


Αμήχανα ακόμα, το παίρνεις, βρέφος, στην αγκαλιά σου λίγα μόλις λεπτά αφού το βοήθησες να βγει από το σκοτάδι στο φως, από το αίνιγμα της ενδομήτριας ζωής στο προφανές του κόσμου σου. Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις το θαύμα, περνάς λεπτά, ώρες και μέρες σε μια θολούρα ευτυχίας, αλλαγών, ακατάστατων ορμονών, ερωτηματικών και αγωνίας. Τα λεπτά, οι ώρες και οι μέρες γίνονται στιγμές, εβδομάδες, μήνες μιας ζωής που αλλάζει και μετουσιώνεται σε κάτι άλλο, κάτι νέο, πρωτόγνωρο και διαφορετικό από οτιδήποτε έχεις ζήσει, φανταστεί, διαβάσει, από οτιδήποτε σου έχουν πει ή περίμενες. Μικρές και μεγάλες χαρές, απογοητεύσεις, συνειδητοποιήσεις, βουτιές στα βαθιά…..και εσύ που αλλάζεις. Και όσο και αν ευτυχείς, παράλληλα φοβάσαι. Σου είπαν ότι τώρα έγινες μαμά. Και έγινες. Το ξέρεις όμως;
Πριν καλά-καλά προλάβεις να απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα το βρέφος γίνεται μωρό, γαντζωμένο πάνω σου, στο στήθος σου, στη μυρωδιά σου, 24/24. Πόσες φορές θα αλλάξεις πια αυτή την πάνα, πόσες ρίζες θα βγάλεις στον καναπέ, την πολυθρόνα και το κρεβάτι θηλάζοντας, πόσες φορές θα σηκωθείς τη νύχτα απλά για να βεβαιωθείς ότι αναπνέει, πόσα 24ωρα θα περάσεις όπου όλα θα είναι εξωφρενικά ίδια και απαράλλαχτα, πόσες κλωτσιές θα δώσεις στην κατάθλιψη που θα σου χτυπήσει ουκ ολίγες φορές την πόρτα, ενώ οι ορμόνες σου προσπαθούν να βρουν και πάλι το δρόμο τους και η χημεία του κορμιού και του εγκεφάλου σου να αποκαταστήσει την ισορροπία της, πόσο θα παλέψεις για την ψυχή και την καρδιά σου, για να γεμίσει μόνο με αποδοχή της όλης κατάστασης; Πότε θα συνειδητοποιήσεις ότι με τη γέννηση του παιδιού σου ξαναγεννήθηκες και εσύ και πως ό,τι μέχρι τώρα ήξερες αποτελεί πια παρελθόν; 
Με την έλευση ενός παιδιού η ιστορία της γυναίκας ξαναγράφεται από την αρχή. Το κορίτσι που είναι πια γυναίκα γίνεται μάνα, όμως η οντότητα της μάνας παίρνει καιρό για να συνειδητοποιηθεί. Η μητρότητα είναι σαν ένα ρούχο που στην αρχή μοιάζει τόσο στενό, σε σημείο να γίνεται ασφυκτικό κάποιες στιγμές. Σιγά-σιγά το ρούχο αρχίζει να φοριέται πιο άνετα, πιο ευχάριστα, πιο συνειδητά, μέχρι που γίνεται ένα με το σώμα. Σιγά-σιγά και με αγώνα.
Η κούραση αποτελεί συχνά μονιμότητα, η μονοτονία απειλεί το νευρικό σου σύστημα…Κι όμως κάπου εκεί, ανάμεσα στα ξενύχτια και τις δυσκολίες, το μωρό αρχίζει να γίνεται ανθρωπάκι που αλληλοεπιδρά, εκφράζεται πιο ξεκάθαρα, σου χαρίζει γελάκια, αστείους ήχους και φωνούλες, σε κοιτά στα μάτια με ένα βλέμμα απόλυτο και αφοπλιστικά καθάριο, ένα βλέμμα ικανό να λιώσει κάθε πάγο, να απαλύνει αμυχές, να πάρει την εξάντληση, τα άγχη από τους ώμους σου, να σβήσει τις μαυρίλες και να φωτίσει τα μελανά σημεία. Επιτέλους, χαραμάδες φωτός! Λες τελικά να άξιζε τον κόπο; 
Σίγουρα τα περισσότερα, αν όχι όλα από αυτά, τολμάς και τα λες μόνο από μέσα σου, μιας και η παραδοχή του ότι η μητρότητα είναι ζόρικη, ειδικά στο ξεκίνημά της, αποτελεί ταμπού και αν δεν αστράφτεις από ευτυχία και χαρά κρατώντας το ροδαλό σου πλασματάκι, για τους πολλούς, σημαίνει μάλλον πως κάτι δεν πάει καλά.Ένα συνονθύλευμα από συναισθήματα, σκαμπανεβάσματα της σκέψης, ανάληψης νέων και τρομακτικών ίσως στην αρχή ευθυνών, αγωνίας και αγάπης, όλα αυτά που εναλλάσσονται και που είναι παράλληλα ένα, ό,τι αποτελεί το νέο σου εγώ, τον καινούριο σου εαυτό, την ολόφρεσκη ταυτότητα της μητέρας που άλλοτε καταβαραθρώνεται και προσωρινά εξοντώνεται και άλλοτε λάμπει από αυτοπεποίθηση, πίστη και εμπιστοσύνη.
Έρχονται και εκείνες οι στιγμές που ακόμα και ο πιο δοτικός και συμμετοχικός σύντροφος και πατέρας του παιδιού σου, αδυνατεί να σε καταλάβει πλήρως. Να μπει στα ρούχα σου, να νιώσει την αγωνία σου, να γίνει μάνα και εκείνος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θέλεις, το ζητάς, μα δεν γίνεται. Αδυνατεί αγαπημένη φίλη γιατί η Μάνα είναι πάντα μόνο Μία και αυτή είσαι Εσύ και μόνο Εσύ. Μη θυμώνεις και μη δηλητηριάζεσαι. Είσαι μια μοναδική ύπαρξη, με όλη την παντοδυναμία που σου χάρισε η Φύση για να δίνεις και να συντηρείς, με κάθε τρόπο, τη ζωή. Οι υπόλοιποι θα είναι συμπαραστάτες, σύντροφοι και συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι που κακά τα ψέματα αυτός που κυρίως θα χαράσσει το δρόμο, θα είσαι Εσύ.
Και ο καιρός περνάει…
Κι έπειτα…σκουπίζεις ένα δάκρυ συγκίνησης, ενώ τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις σε κατακλύζουν και ενώ αναρωτιέσαι πώς και πότε άραγε έφτασες ως εδώ, στρέφεις το βλέμμα σου και βλέπεις το παιδί σου, πια, αυτό που εσύ με πόνο και αγάπη μεγάλωσες και μεγαλώνεις, να τρέχει καθώς οι αχτίδες του ήλιου λαμπυρίζουν στα μαλλιά του, ακούς το γέλιο του, φρέσκο σαν το γάργαρο νερό και συνειδητοποιείς πως το δίχως επιστροφή ταξίδι της μητρότητας στο οποίο πρόσφατα μπήκες είναι Λόγος για να Ζεις. Να ζεις χωρίς να πετάς απολύτως τίποτα, χωρίς να εύχεσαι τα πράγματα να ήταν κάπως αλλιώς. Να ζεις με τη μεταμορφωτική δύναμη της ευγνωμοσύνης, ένα δώρο ζωής προς εσένα από τον μεγαλύτερό σου Δάσκαλο, το παιδί σου που σε έκανε Μάνα, Μητέρα και Μαμά, μια αθέατη συχνά ύπαρξη, αλλά μια αναμφισβήτητη ηρωίδα ανάμεσά μας.
Πάρε τον εαυτό σου μια μεγάλη αγκαλιά και προχώρα μπροστά - Αρκείς και Μπορείς! 


Δανάη, σε ευχαριστώ πολύ για αυτό σου το μοίρασμα!
Περισσότερα για την Δανάη, μπορείτε να βρείτε στο blog της, και στην σελίδα της στο facebook!


Σας φιλώ

You May Also Like

2 σχόλια

  1. Εξαιρετικό κείμενο, γεμάτο αλήθειες, αγάπη, συγκίνηση! Καλημέρα κορίτσια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα περιέγραψες όλα τόσο όμορφα! Έτσι ακριβώς, είναι δώρο ζώς η μητρότητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή