Όταν πρωτοξεκίνησα αυτό το blog, η ανάγκη μου για έκφραση και επικοινωνία, ήταν ο βασικός λόγος.
Πρώτη φορά μητέρα και όλα αυτά που είχα μέσα στο μυαλό και στη καρδιά μου, ήθελαν να εκφραστούν με λόγια και εικόνες.
Αρχικά ήμουν μόνη μου εδώ, αλλά δεν με πείραζε καθόλου. Το καινούργιο μου “παιχνίδι” μου άρεσε πολύ!
Με τον καιρό, άρχισαν να έρχονται και άλλοι άνθρωποι. Αρχίσαμε να παίζουμε μαζί. Άρχισε η επικοινωνία.
Μέχρι που κάποια στιγμή, χάθηκα. Χάθηκα στα likes και στα comments.
Αν μια ανάρτηση δεν είχε “κοινό” εγώ ένιωθα πως κάτι κάνω λάθος. Πως κάτι δεν κατάλαβα καλά. Πως δεν αρέσω πια. Πως δεν με αγαπάνε …
Η ανάγκη για επιβεβαίωση έκανε την αρχική μου ανάγκη να φαντάζει μικρή και ανούσια.
Άρχισα να γράφω σκεπτόμενη τι θα είναι αυτό που θα αρέσει στους άλλους. Άρχισα να γράφω για τους άλλους.
Και κάπου εκεί, έγινα το μικρό παιδί που αλλάζει με τα χρόνια και γίνετε κάτι που δεν είναι, για να το αγαπάει η μαμά, ο μπαμπάς, ο δάσκαλος, ο φίλος, ο εργοδότης, ο σύντροφος.
Μα να που εγώ δεν θέλω πια να είμαι κάτι μόνο για να αρέσει. Μα να που προσπαθώ χρόνια τώρα να βρω ποια είμαι και τι θέλω. Μα να που η ανάγκη μου για αγάπη και αποδοχή, δεν θέλω να καλύπτετε με εικονικές αγκαλιές.
Θέλω να ξανανιώσω τη χαρά της ελευθερίας και της έκφρασης. Τη χαρά του παιδιού που παίζει χωρίς να ξέρει ότι το κοιτάνε. Τη χαρά του να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις. Τη χαρά του να παίρνεις χωρίς αυτό να είναι αυτοσκόπος. Τη χαρά του πρώτου καιρού.
Για αυτό, αγαπημένε μου αναγνώστη… Σε ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις και που έκανες τον κόπο να σταματήσεις στην γωνιά μου επιλέγοντας να αφιερώσεις λίγο από τον πολύτημο χρόνο σου εδώ. Ειλικρινά, μου ζεσταίνεις την καρδιά και με κάνεις να χαμογελώ.
Εγώ θα συνεχίσω το παιχνίδι, ακόμα κι αν εσύ κουραστείς, ακόμα κι αν εσύ επιλέξεις άλλη γειτονιά, ακόμα κι αν τα λόγια μου δεν θα σε αγγίζουν πια.
Θα σε σκέφτομαι με αγάπη, όταν θα παίζω ελεύθερη πια από την ανάγκη μου να σου αρέσω και πάντα θα δέχομαι τα δώρα σου με χαρά.
Σας φιλώ
