Είναι κανείς εδώ;
Όταν πρωτοξεκίνησα αυτό το blog, η ανάγκη μου για έκφραση και επικοινωνία, ήταν ο βασικός λόγος.
Πρώτη φορά μητέρα και όλα αυτά που είχα μέσα στο μυαλό και στη καρδιά μου, ήθελαν να εκφραστούν με λόγια και εικόνες.
Αρχικά ήμουν μόνη μου εδώ, αλλά δεν με πείραζε καθόλου. Το καινούργιο μου “παιχνίδι” μου άρεσε πολύ!
Με τον καιρό, άρχισαν να έρχονται και άλλοι άνθρωποι. Αρχίσαμε να παίζουμε μαζί. Άρχισε η επικοινωνία.
Μέχρι που κάποια στιγμή, χάθηκα. Χάθηκα στα likes και στα comments.
Αν μια ανάρτηση δεν είχε “κοινό” εγώ ένιωθα πως κάτι κάνω λάθος. Πως κάτι δεν κατάλαβα καλά. Πως δεν αρέσω πια. Πως δεν με αγαπάνε …
Η ανάγκη για επιβεβαίωση έκανε την αρχική μου ανάγκη να φαντάζει μικρή και ανούσια.
Άρχισα να γράφω σκεπτόμενη τι θα είναι αυτό που θα αρέσει στους άλλους. Άρχισα να γράφω για τους άλλους.
Και κάπου εκεί, έγινα το μικρό παιδί που αλλάζει με τα χρόνια και γίνετε κάτι που δεν είναι, για να το αγαπάει η μαμά, ο μπαμπάς, ο δάσκαλος, ο φίλος, ο εργοδότης, ο σύντροφος.
Μα να που εγώ δεν θέλω πια να είμαι κάτι μόνο για να αρέσει. Μα να που προσπαθώ χρόνια τώρα να βρω ποια είμαι και τι θέλω. Μα να που η ανάγκη μου για αγάπη και αποδοχή, δεν θέλω να καλύπτετε με εικονικές αγκαλιές.
Θέλω να ξανανιώσω τη χαρά της ελευθερίας και της έκφρασης. Τη χαρά του παιδιού που παίζει χωρίς να ξέρει ότι το κοιτάνε. Τη χαρά του να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις. Τη χαρά του να παίρνεις χωρίς αυτό να είναι αυτοσκόπος. Τη χαρά του πρώτου καιρού.
Για αυτό, αγαπημένε μου αναγνώστη… Σε ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις και που έκανες τον κόπο να σταματήσεις στην γωνιά μου επιλέγοντας να αφιερώσεις λίγο από τον πολύτημο χρόνο σου εδώ. Ειλικρινά, μου ζεσταίνεις την καρδιά και με κάνεις να χαμογελώ.
Εγώ θα συνεχίσω το παιχνίδι, ακόμα κι αν εσύ κουραστείς, ακόμα κι αν εσύ επιλέξεις άλλη γειτονιά, ακόμα κι αν τα λόγια μου δεν θα σε αγγίζουν πια.
Θα σε σκέφτομαι με αγάπη, όταν θα παίζω ελεύθερη πια από την ανάγκη μου να σου αρέσω και πάντα θα δέχομαι τα δώρα σου με χαρά.
Σας φιλώ
15 σχόλια
καλημερα! Ολοι μας καποια στιγμη τη χανουμε τη μπαλα! και ο αρχικος στοχος του Blog χανεται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η μεγάλη παγίδα του blogging που νομίζω όλες κάποια στιγμή πέσαμε μέσα. Είναι θέμα χαρακτήρα πόσο θα μείνεις μέσα σε αυτή τη παγίδα. Το σίγουρο είναι πως αν γράφεις για να αρέσεις -γενικά μιλάω- ο αναγνώστης κάποια στιγμή θα το αντιληφθεί και απλα΄δεν θα ξανάρθει. Προσωπικά με βοήθησε να κλεισω το google analytics, τα στατιστικά με άγχωναν, στεναχωρούσαν, μπλόκαραν. Δεν κοιτάζω ούτε τα στατιστικά που δίνει ο μπλογκερ, δεν μου χρειάζονται. Τα σχόλια είναι η ''ανταμοιβή'' μου, αυτη η επικοινωνία που γεννιέται μέσα από τα σχόλια, η διαδραστικότητα, το μοίρασμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή πρόταση αυτή Μαχη! Κλείστε τις στατιστικές και απολαύστε το! Είναι πολύ βασικό σημείο.
ΔιαγραφήΈτσι είναι, δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος που δεν την πάτησε και σίγουρα κάποιοι κατάφεραν και το ξεπέρασαν.... Ο καθένας ας αναλογιστεί τους λόγους που ξεκίνησε αν το θυμόμαστε αυτό τότε οι αναρτήσεις μας θα είναι αυτό που είμαστε εμείς!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πολύ σωστά αναφέρει και η Μάχη η "παγίδα" του blogging είναι μεγάλη.Κατάφερες όμως και είδες πέρα από στατιστικά και όλα αυτά που μας τρελαίνουν όλους όσους γράφουμε και αυτό είναι το σημαντικότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι "μικρή" ακόμα σε όλο αυτό, κρατάω όμως την ανάρτησή σου σαν συμβουλή! Keep on walking ! Φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς Ζωή μου...κατά τη γνώμη μου, το blogging είναι καθαρά υπόθεση προσωπική! Γράφουμε για να εκφραζόμαστε, να μοιραζόμαστε τις στιγμές μας, τις απόψεις μας....για να αφήσουμε μια μικρή παρακαταθήκη αναμνήσεων στα παιδιά μας! Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν αρέσουμε στους άλλους (ντε και καλά!), με την έννοια να γινόμαστε αποδεκτοί, ώστε να αποκτάμε περισσότερους αναγνώστες ή μεγαλύτερα στατιστικά αποτελέσματα.... ας μη χάνουμε την ουσία όλου αυτού! Άλλωστε οι γύρω μας - φίλοι και μη- πρέπει να μας αποδέχονται γ'αυτό που είμαστε! Σ'όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε...που λέει κι ένα άσμα! Εγώ, αν με ρωτάει κανείς, τα αγνοώ όλα αυτά...γράφω όπως ακριβώς αισθάνομαι, χωρίς όρια ή περιορισμούς, χωρίς περιττές φανφάρες και ωραία λόγια εντυπωσιασμού...κι αν αυτά που γράφω αρέσουν και σε όλους εσάς, χαίρομαι...και σας ευχαριστώ! Συνέχισε έτσι Ζωή μου, παίξε ελεύθερα κι εμείς είμαστε μαζί σου...φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως όλοι κάποιοι στιγμή το έχουμε πάθει ή θα το πάθουμε. Το θέμα είναι μετά πως θ'αντιδράσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη αλήθεια... Μεγάλη παγίδα,,, χαίρομαι που το αναφέρεις γιατί δεν θέλω να πέσω μέσα... Για τους λόγους ακριβώς που αναφέρεις! Φιλια πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήτο θεμα ειναι να γραφεις για σενα.. Αυτα που θελεςι να πεις , να δειξεις, να μοιραστεις.. Αλλωστε οι περισσότερες δεν το κανουμε για επαγγελμα.. αλλα επειδή θελουμε να μοιραστουμε... να εκφραστούμε.. Γι' αυτο και τετοιες αναρτησεις εχουν μεγαλύτερη απήχηση γιατί ειναι και οι πιο αληθινες.. φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Μαμά Πετούνια! Σε νιώθω τόσο πολύ. Κάθε ανάρτησή μου είναι μια πάλη μεταξύ αυτού που είμαι στα αλήθεια και αυτού που οι άλλοι θα αντέξουν από την αλήθεια μου. Η ειρωνεία είναι που όλα τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής προτείουν να βρούμε "τη δική μας φωνή" & stick to it. Μια άσκηση είναι και αυτό και θα δυναμώσουμε σιγά σιγά! Καλή πορεία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα γράφεις ότι θέλεις και να μη νοιάζεσαι αν αρέσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Σε διάβαζα το τελευταίο καιρό αλλά είναι η πρώτη φόρα που σχολιάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τοκείμενο αυτό σε εκτίμησα ακόμα περισσότερο.
Νομίζω πως το ειλικρινές και αυθεντικό γράψιμο ξεχωρίζει και αυτό μπορούν να το διακρίνουν οι αναγνώστες.
Ίσως ,σκέφτομαι, καλύτερα λίγοι και αγαπημένοι φίλοι αναγνώστες παρά πολλοί που όμως δεν μας νιώθουν. ..
Εξάλλου όταν μένουμε προσηλωμένοι στον αρχικό μας σκοπό χαιρόμαστε περισσότερο το blogging...
Την αγάπη μου
Αλεξία
Σε διάβαζα το τελευταίο καιρό αλλά είναι η πρώτη φόρα που σχολιάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τοκείμενο αυτό σε εκτίμησα ακόμα περισσότερο.
Νομίζω πως το ειλικρινές και αυθεντικό γράψιμο ξεχωρίζει και αυτό μπορούν να το διακρίνουν οι αναγνώστες.
Ίσως ,σκέφτομαι, καλύτερα λίγοι και αγαπημένοι φίλοι αναγνώστες παρά πολλοί που όμως δεν μας νιώθουν. ..
Εξάλλου όταν μένουμε προσηλωμένοι στον αρχικό μας σκοπό χαιρόμαστε περισσότερο το blogging...
Την αγάπη μου
Αλεξία
Σας ευχαριστώ πολύ όλες για τα σχόλιά σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή