photo from Pinterest
Σάββατο πρωί σε πολυσύχναστη περιοχή της Αθήνας.
Έχει λαϊκή και ο κόσμος πηγαινοέρχεται με ψώνια και καρότσια. Πάω να διασχίσω τον δρόμο και ένα αυτοκίνητο με έναν αναποφάσιστο οδηγό με εμποδίζει να προχωρήσω. Έχει σταματήσει μπροστά μου και δεν κάνει ούτε πίσω, ούτε μπρος.
-“Τα προκωρήσεις;” ρωτάω τον οδηγό.
-“Τι θες;” μου απαντάει ειρωνικά εκείνος.
-“Ρωτάω αν τα προκωρήσεις γκια να ξέρω τι τα κάνω.”
-“Μίλα ελληνικά” μου λέει.
-“Ελληνικά μιλάω” του λέω. “Σε ρωτάω αν τα προκωρήσεις γκιατί έκεις κόψει ντο ντρόμο στη μέση και ντεν μπορώ να περάσω με το γκαρότσι μου.”
-“Άντε φύγε από δω μωρή που με ρωτάς κι όλας αν θα προχωρήσω… Ότι γουστάρω θα κάνω. Και να πας από κει που ήρθες, να ξεβρομίσει ο τόπος. Που σε φέραμε και στην Ελλάδα ηλίθια. Ε ηλίθια… ” μου απαντά και φεύγει μαρσάροντας με ταχύτητα.
Όχι αγαπητέ μου… Εδώ κάνεις ένα πολύ μεγάλο λάθος. Δεν με φέρατε εσείς στην Ελλάδα. Με έφεραν η φτώχια, η ανέχεια, η ανεργία, ο πόλεμος, η εξαθλίωση. Όλα αυτά δηλαδή που μπορούν να φέρουν αντίστοιχα κι εσένα σε μιαν άλλη χώρα. Όλα αυτά που μπορούν να σε κάνουν κι εσένα να πέσεις θύμα ρατσιστικής επίθεσης, όπως πέφτω εγώ τώρα από εσένα.
Όχι δεν με φέρατε εσείς στην Ελλάδα. Με έφερε η ανάγκη μου για μια καλύτερη ζωή.
Γι’αυτό σε συγχωρώ. Σε συγχωρώ και συνεχίζω το δρόμο μου κοιτώντας μπροστά. Γιατί βλέπεις εγώ έχω δρόμο. Έχω φως, σε αντίθεση με σένα που ζεις μες στο σκοτάδι…
(Το “έργο” αυτό παίχτηκε μπροστά μου πριν από μερικές μέρες, γεμίζοντας με θλίψη και απογοήτευση. Πρωταγωνιστές, μια γυναίκα γύρω στα 40 από μια άλλη χώρα κι ένας νεαρός Έλληνας.)
Σας φιλώ
