Από παιδί θυμάμαι πως δεν μου άρεσε καθόλου το όνομα μου.
Ζωή. Λίγο. Μόνο τρία γράμματα. Τι να σου κάνουν τρία γράμματα… Ενώ Αλίκη, Ιζαμπέλα, Ναταλία, Αλεξάνδρα. Όσο να πεις, τα ‘χουν τα γράμματά τους.
Άσε που κανένας δεν θυμόταν την γιορτή μου κι έτσι δεν γιόρταζα σχεδόν ποτέ.
Και ήρθε μια μέρα που το άκουσμα του ονόματός μου, μου 'φερε δάκρυα στα μάτια.
Ζ Ω Η
Αυτό που μου χαρίζει το γέλιο της κόρης μου και η αγκαλιά του αγαπημένου μου.
Αυτό που μου δίνουν απλόχερα οι φίλοι μου.
Αυτό που ψάχνω να βρω στις στιγμές.
Αυτό που νιώθω, όταν ο ήλιος λούζει το πρόσωπό μου κι αέρας ψιθυρίζει στ’αυτιά μου.
Αυτό που αναζητώ στα όνειρά μου.
Αυτό που με κάνει να χαμογελώ και να ελπίζω.
Ζωή, το όνομά μου.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις ευχές και την αγάπη σας! Σας ευχαριστώ πολύ που κάνετε αυτήν την μέρα ξεχωριστή για μένα!
Σας φιλώ
