Όσοι με διαβάζετε θα ξέρετε ότι μετά από 4 υπέροχα χρόνια homeschooling, η Χριστίνα εξέφρασε την επιθυμία να πάει στο σχολείο. Εξέφρασε την επιθυμία να κάνει ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα πιο κοντά στην ανεξαρτησία και την αυτονομία, ένα πέταγμα λίγο μακριά από την φωλιά.
Εμείς φυσικά στηρίξαμε την απόφασή της με αγάπη και νοιάξιμο.
Κοιτάξαμε διάφορα σχολεία. Ιδιωτικά, “γνωστά”, “καλά” και τελικά καταλήξαμε στο δημόσιο της γειτονιάς μας, με βασικό κριτήριο το ότι είναι ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας σε σημείο να βλέπουμε την τάξη της από το μπαλκόνι μας.
Μιας και θέλαμε η μετάβαση από το σπίτι στο σχολείο να γίνει σταδιακά, ομαλά και με τους μοναδικούς δικούς της ρυθμούς, σκεφτήκαμε πως αυτό είναι σημαντικότερο στην προκείμενη περίπτωση, από ένα σχολείο με μεγάλο κήπο, γκαζόν και υποσχέσεις για αξέχαστες στιγμές και γνώσεις.
Και όντως έτσι είναι. Το σχολείο της στεγάζεται σε μια παλιά μονοκατοικία, από τις λίγες που έχουν απομείνει ακόμα στο κέντρο της Αθήνας, ψηλοτάβανη, με μωσαϊκό και εσωτερική αυλή. Με την πρώτη επαφή, μου θύμισε το σπίτι της γιαγιάς μου και ένιωσα οικειότητα και ζεστασιά. Ένιωσα πως πήγα σε μια άλλη φωλιά. Και ναι, μιλάω στον πρώτο ενικό, μιας και αγαπητοί μου φίλοι, σε αυτήν την πρώτη βδομάδα προσαρμογής που κάναμε με την Χριστίνα νόμιζα πως πήγαινα ΕΓΩ σχολείο κι όχι το παιδί μου.
Βίωνα τον αποχωρισμό, την εγκατάλειψη. Ερχόταν το Σάββατο και χαιρόμουν που δεν θα πήγαινα σχολείο.
Είχα μνήμες από τις δικές μου πρώτες μέρες στον παιδικό και δεν μπορούσα να χαλαρώσω και να βοηθήσω το παιδί μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τί μου συνέβαινε.
Μέχρι που με ξύπνησε ο άντρας μου λέγοντάς μου πως δεν πάω ΕΓΩ στο σχολείο, αλλά ΕΚΕΙΝΗ.
Και τότε έγινε ένα κλικ μέσα μου και άφησα τον έλεγχο και την εξάρτηση στην άκρη. Πίστεψα στην Χριστίνα, στο ένστικτο της, στους ρυθμούς της και στις δυνατότητές της.
Εμπιστεύτηκα το εκπαιδευτικό προσωπικό και την επιλογή μας να πάει στο συγκεκριμένο σχολείο και επιτέλους χαλάρωσα και άφησα τα πράγματα να πάνε εκεί που πρέπει.
Το αποτέλεσμα ήταν η Χριστίνα μέχρι στιγμής και μια μέρα τη φορά, να τα καταφέρνει μια χαρά, να θέλει να πηγαίνει και να αισθάνεται πως όλο αυτό είναι μια φυσική συνέχεια κι όχι ένας βίαιος και αποτόμος αποχωρισμός.
Μεγάλη ευγνωμοσύνη στο προσωπικό του σχολείου που σεβάστηκε το παιδί μου και του έδωσε τον χρόνο που χρειάστηκε. Ευγνωμοσύνη που άκουσε τις ανάγκες μας και που λειτούργησε με ενσυναίσθηση…
Και κλείνοντας να σας εκμυστηρευτώ κάτι…
Την πρώτη φορά που την άφησα εκεί και γύρισα πια στο σπίτι μόνη μου, ήμουν σαν το λιοντάρι στο κλουβί.
Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Ήθελα να ξέρω αν είναι καλά, αν έκανα καλά που πήγα σπίτι και δεν έμεινα έξω από το σχολείο σε ένα παγκάκι να την περιμένω…
Και ναι το ομολογώ. Πήρα ένα ζευγάρι κιάλια, βγήκα έξω στο μπαλκόνι, κρύφτηκα πίσω από κάτι καλαμιές και προσπάθησα ανεπιτυχώς, να την εντοπίσω από το ανοιχτό παράθυρο της τάξης της… Πώς δεν έβαλα καμπαρντίνα και μαύρα γυαλιά, ένας Θεός ξέρει…
Σας φιλώ
