"Ξύπνα αγάπη μου, θα αργήσεις στο σχολείο."
Θεέ μου, πότε θα σταματήσει αυτό το μαρτύριο;
Λογικά σε 9 χρόνια, αν σκεφτεί κανείς πως τώρα θα πάω Τρίτη δημοτικού.
Δεν είναι πως δεν αγαπώ το σχολείο, είναι πως το ΜΙΣΩ.
Μισώ που αναγκάζομαι κάθε πρωί να ξυπνάω τόσο νωρίς, να ετοιμάζομαι γρήγορα λες και κάνω ασκήσεις εκκένωσης κτηρίου, να μπαίνω σε ένα σχολικό που με ανακατεύει, να κάθομαι δίπλα στην Αυγούλα που το μόνο που κάνει είναι να τρώει τα νύχια της και να τα πετάει κάτω, και μόλις φτάσω στην τάξη να παύω να είμαι ΕΓΩ, και να πρέπει να γίνω το ΕΠΙΘΕΤΟ μου, για μια δασκάλα που μιλάει ασταμάτητα, χωρίς να πολυνοιάζεται αν την ακούμε ή αν την καταλαβαίνουμε.
Μισώ τις ώρες που χάνω εκεί μέσα, αντί να είμαι έξω στα δάση και στις πλατείες και να παίζω με τους φίλους μου.
Μισώ που με αναγκάζουν να μαθαίνω τόσο βαρετά και ανούσια πράγματα, αντί να με μάθουν άλλα πιο χρήσιμα, που θα με βοηθήσουν στην πραγματική μου ζωή. Γιατί να μην υπάρχει ένα ΣΧΟΛΕΙΟ ΖΩΗΣ;
Ένα σχολείο που να μπορούμε να παίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μαθαίνουμε ταυτόχρονα!
Να πηγαίνουμε ας πούμε στο "μαγαζάκι" της τάξης για να αγοράσουμε παγωτό, κι εκεί η δασκάλα να μας λέει πως όταν η γρανίτα έχει 1 λεφτάριο κι εμείς δίνουμε στον ψιλικατζή 2, τότε εκείνος πρέπει να μας δώσει πίσω ρέστα και όχι να κάνει το κορόιδο όπως ο κυρ Τάσος, ο περιπτεράς της γειτονιάς μου.
Γιατί να μην μπορούμε να επιλέγουμε εμείς την ώρα που θέλουμε να ξεκινάει το σχολείο; Εγώ ας πούμε θα προτιμούσα να πηγαίνω στις 10, για να έχω ξυπνήσει με την ησυχία μου, να έχω φάει χαλαρά το πρωινό μου, και να μην χρειάζεται να ακούω την μαμά μου να μου λέει συνέχεια "κάνε λίγο πιο γρήγορα Ζωή, θα αργήσουμε πάλι".
Αχ, δεν ξέρω τι θα κάνω με αυτήν την κατάσταση. Εγώ θέλω μόνο να τραγουδάω και να χορεύω και να διαβάζω Μίκυ Μάους και Ιούλιο Βερν και Πηνελόπη Δέλτα. Θέλω να ακούω παραμύθια και ιστορίες στο κασετοφωνάκι μου και να πηγαίνω με τους γονείς μου θέατρο και κινηματογράφο. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω πότε γεννήθηκε ο Μάο Τσε Τουνγκ. Εκείνος ξέρει πότε γεννήθηκα εγώ; Εγώ γιατί πρέπει να ξέρω;
Θέλω να πω, πως μου είναι πιο χρήσιμο να μάθω πότε γεννήθηκε ο Ράλφ Μάτσιο, (ξέρεις αυτός που παίζει στο Καράτε Κιντ), για να ξέρω τουλάχιστον σε πόσα χρόνια μπορώ να τον παντρευτώ.
Άσε που στο σχολείο δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και πρέπει πάντα να είσαι καλύτερος από τους άλλους για να παίρνεις μεγαλύτερους βαθμούς.
Όπως και να το κάνεις, το σχολείο είναι χάλια.
Επίσης βαρέθηκα να ζητάω κάθε χρόνο από τον Άγιο Βασίλη αντί για δώρο, να εξαφανίσει όλα τα σχολεία του κόσμου και να μας απελευθερώσει από αυτό το μαρτύριο. Θέλω επιτέλους να του ζητήσω και κανένα παιχνίδι.
Πραγματικά για το μόνο πράγμα που χαίρομαι, είναι πως μόλις τελειώσω το σχολείο, δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί μέσα...

(την Τρίτη 11 του μηνός το παραπάνω κορίτσι, η Ζωή, θα ξαναπάει σχολείο μετά από πολλά χρόνια, για να συνοδεύσει την κόρη της στην πρώτη Δημοτικού. Και ίσως τότε να μπορέσει να συμφιλιωθεί επιτέλους μαζί του.)

Γεια σας και χαρά σας!
Παρασκευή σήμερα και μια ανάσα πριν το Σαββατοκύριακο, μαζί με την Μικρή βιβλιοφάγο μου, σας προτείνουμε τρία βιβλία από τις εκδόσεις  Παπαδόπουλος που μας άρεσαν πολύ.
Αρχίζουμε σιγά, σιγά και μπαίνουμε σε Πασχαλινό mood, αγοράζοντας τα δώρα που θα χαρίσουμε φέτος το Πάσχα, χωρίς να ξεχνάμε πως το βιβλίο είναι πάντα ένα υπέροχο και διαχρονικό δώρο για μικρούς και μεγάλους.

Σήμερα σας παρουσιάζω δυο πολύ όμορφα και χαρούμενα βιβλία, τα οποία άρεσαν πολύ στην Χριστίνα (η οποία μου παρέδωσε πίσω την συγκεκριμένη στήλη, μιας και έχει άλλες δουλειές να κάνει...) τα οποία περνάνε τα μηνύματα που θέλουνε, μέσα από το χιούμορ, τα χρώματα και την ζωντανή και ευχάριστη αφήγησή τους!

Η Τζούλιαν Ντόναλντσον, η δημοφιλής και βραβευμένη συγγραφέας του Γκρούφαλο, μας λέει πως μπορεί!
Στο καινούργιο της βιβλίο "Τί άκουσε η πασχαλίτσα", μέσα από τα πολύ όμορφα στιχάκια της, μας εξιστορεί μια ξεκαρδιστική ιστορία που διαδραματίζετε σε ένα αγρόκτημα γεμάτο ζώα, όπου μια μικρή πασχαλίτσα που μένει σιωπηλή και παρατηρεί τα πάντα, καταστρώνει ένα έξυπνο σχέδιο για να γλυτώσει την αγελάδα του αγροκτήματος από τα χέρια δυο πονηρών ληστών.


Η μικρή πασχαλίτσα μας θυμίζει πως ακόμα και τα πιο σιωπηλά και ντροπαλά πλάσματα, είναι ικανά να καταφέρουν τα πιο απίθανα πράγματα φτάνει να το θελήσουν. Και ακόμα πως το "Μαζί" είναι πιο δυνατό από το "Μόνος".  Ένα βιβλίο γραμμένο με ενσυναίσθηση, και με μια πολύ όμορφη εικονογράφηση από την εξίσου βραβευμένη Λίντια Μονκς, που απευθύνετε σε παιδιά από τριών ετών και πάνω.



Το δεύτερο βιβλίο της Ντόναλντσον "Ο Ζαχαρής και ο μονόκερος", είναι γραμμένο και αυτό σε στιχάκια και εικονογραφημένο από την Λίντια Μονκς.
Η γνωστή φράση "Πρόσεχε τι εύχεσαι" νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα σε αυτήν την ιστορία.


Ο Ζαχαρής ένα ξύλινο αλογάκι, παρόλο που περνάει καλά ως παιδικό παιχνίδι στο σπίτι που μένει, εύχεται να μπορούσε κάποια στιγμή να γνωρίσει τον έξω κόσμο από κοντά. Η ευχή του γίνεται πραγματικότητα, όταν ένας λευκός μονόκερος τον μεταμορφώνει σε αληθινό άλογο. Ζει διάφορες περιπέτειες μέχρι να βρει την ταυτότητα του και αυτό που πραγματικά θέλει να είναι.
'Ένα βιβλίο για την αναζήτηση του εαυτού μας, που διαβάζετε ευχάριστα και δυνατά!
Τέλος, ένα να αντίτυπο του κάθε βιβλίου μπορεί να γίνει δικό σας, αν πάρετε μέρος στον διαγωνισμό που τρέχει από σήμερα στην σελίδα μου στο Facebook  αλλά και στον λογαριασμό μου στο Instagram!

  

Είναι φορές που φοβάμαι το μπαμπά μου…
Φοβάμαι τα μεγάλα και βαριά χέρια του καθώς πέφτουν με δύναμη πάνω στο πρόσωπό μου.
Φοβάμαι και τα λόγια του, όταν μαστιγώνουν τα αυτιά μου. Με λέει παλιόπαιδο και με τιμωρεί με φωνές και βίαιες κινήσεις όταν δεν είμαι “καλό” παιδί.
Είναι φορές που φοβάμαι και τη μαμά μου…
Φοβάμαι τα μικρά και απαλά της χέρια της που μένουν άπραγα ακουμπισμένα πάνω στα πόδια της, όταν ο μπαμπάς μου με χτυπά.
Φοβάμαι και τα λόγια που δεν λέει για να τον σταματήσει.
Και ναι. Μερικές φορές δεν είμαι το καλό παιδί που θέλουν να είμαι. Είμαι θυμωμένος και νιώθω μόνος και ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς…
Μια φορά που ένιωθα έτσι, φώναξα στον μπαμπά και τον κλότσησα στο πόδι. Ήταν κόσμος τριγύρω. Ήταν και η μαμά και κάτι φίλοι. Είχαμε πάει βόλτα. Ήταν Κυριακή και έκανε κρύο. Μια βδομάδα πριν απ' τα Χριστούγεννα.
Με χτύπησε με το χέρι του στο πρόσωπο. Δεν έκλαψα. Μόνο τον κοίταξα και του είπα να με αφήσει ήσυχο κι ότι δεν τον αγαπώ πια. Με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε πίσω από κάτι θάμνους. Μου φώναξε πως τον έκανα ρεζίλι και πως είμαι ένα κωλόπαιδο και πως αν το ξανακάνω, θα φάω πολύ ξύλο. Η μαμά δεν ήρθε ποτέ να με πάρει από κει. Ούτε κανένας άλλος ήρθε. Μόνο μια κυρία έτρεξε και του είπε να με αφήσει ήσυχο. Του είπε πως αυτό που κάνει δεν είναι καλό. Πως δεν χτυπάμε τα παιδιά, ότι κι αν έχουν κάνει, ούτε τα τραμπουκίζουμε.
Ο μπαμπάς τότε της φώναξε να κοιτάει την δουλειά της και να μην ανακατεύεται και ότι είμαι δικός του γιος και κάνει ότι θέλει.
Η κυρία έφυγε. Κι ο μπαμπάς με άφησε ήσυχο. Πήρα το πατίνι μου και πήγα με τον φίλο μου πιο κει να παίξουμε.
Μετά έμαθα πως πήγε και την βρήκε. Πως της φώναξε και την έβρισε. Πως της είπε ότι δεν ξέρει τίποτα για μας και για την σχέση μας και να μην ανακατεύεται γιατί θα την πληρώσει εκείνη στο τέλος.
Η μαμά δεν είπε τίποτα. Η μαμά δεν λέει τίποτα.
Τον αγαπώ το μπαμπά μου. Και την αόρατη μαμά μου την αγαπώ. Και ελπίζω κάποια στιγμή να με αγαπήσουν κι εκείνοι.


Αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός, του οποίου ήμουν μάρτυρας.
Τί κάνουμε όταν βλέπουμε έναν γονιό να κακοποιεί δημοσίως το παιδί του;
Παρεμβαίνουμε ή μένουμε αδρανείς; Παίρνουμε θέση ή δεν ανακατευόμαστε;
Θα κάναμε το ίδιο αν βλέπαμε έναν άντρα να βιαιοπραγεί σε έναν ενήλικα, σε μια γυναίκα;

Σας φιλώ