Σχολείο αγάπη μου;

by - Σεπτεμβρίου 13, 2021

 


Πρώτη μέρα σήμερα για τα σχολεία όλης της χώρας κι εγώ θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, ένα αυτοβιογραφικό μου κείμενο που το αγαπώ πολύ και που το έγραψα για πρώτη φορά το 2018, εδώ στο blog.
Από τότε, τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσα μου σχετικά με την όλη διαδικασία και το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Το μόνο που με παρηγορεί, είναι πως κόρη μου χαίρεται όταν πηγαίνει στο σχολείο!


"Ξύπνα αγάπη μου, θα αργήσεις στο σχολείο."
Θεέ μου, πότε θα σταματήσει αυτό το μαρτύριο;
Λογικά σε 9 χρόνια, αν σκεφτεί κανείς πως τώρα θα πάω Τρίτη δημοτικού.
Δεν είναι πως δεν αγαπώ το σχολείο, είναι πως το ΜΙΣΩ.
Μισώ που αναγκάζομαι κάθε πρωί να ξυπνάω τόσο νωρίς, να ετοιμάζομαι γρήγορα λες και κάνω ασκήσεις εκκένωσης κτηρίου, να μπαίνω σε ένα σχολικό που με ανακατεύει, να κάθομαι δίπλα στην Αυγούλα που το μόνο που κάνει είναι να τρώει τα νύχια της και να τα πετάει κάτω, και μόλις φτάσω στην τάξη να παύω να είμαι ΕΓΩ, και να πρέπει να γίνω το ΕΠΙΘΕΤΟ μου, για μια δασκάλα που μιλάει ασταμάτητα, χωρίς να πολυνοιάζεται αν την ακούμε ή αν την καταλαβαίνουμε.
Μισώ τις ώρες που χάνω εκεί μέσα, αντί να είμαι έξω στα πάρκα και στις πλατείες και να παίζω με τους φίλους μου.
Μισώ που με αναγκάζουν να μαθαίνω τόσο βαρετά και ανούσια πράγματα, αντί να με μάθουν άλλα πιο χρήσιμα, που θα με βοηθήσουν στην πραγματική μου ζωή. Γιατί να μην υπάρχει ένα ΣΧΟΛΕΙΟ ΖΩΗΣ;
Ένα σχολείο που να μπορούμε να παίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μαθαίνουμε ταυτόχρονα!
Να πηγαίνουμε ας πούμε στο "μαγαζάκι" της τάξης για να αγοράσουμε παγωτό, κι εκεί η δασκάλα να μας λέει πως όταν η γρανίτα έχει 1 λεφτάριο κι εμείς δίνουμε στον ψιλικατζή 2, τότε εκείνος πρέπει να μας δώσει πίσω ρέστα και όχι να κάνει το κορόιδο όπως ο κυρ Τάσος, ο περιπτεράς της γειτονιάς μου.
Γιατί να μην μπορούμε να επιλέγουμε εμείς την ώρα που θέλουμε να ξεκινάει το σχολείο; Εγώ ας πούμε θα προτιμούσα να πηγαίνω στις 10, για να έχω ξυπνήσει με την ησυχία μου, να έχω φάει χαλαρά το πρωινό μου, και να μην χρειάζεται να ακούω την μαμά μου να μου λέει συνέχεια "κάνε λίγο πιο γρήγορα Ζωή, θα αργήσουμε πάλι".
Αχ, δεν ξέρω τι θα κάνω με αυτήν την κατάσταση. Εγώ θέλω μόνο να τραγουδάω και να χορεύω και να διαβάζω Μίκυ Μάους και Ιούλιο Βερν και Πηνελόπη Δέλτα. Θέλω να ακούω παραμύθια και ιστορίες στο κασετοφωνάκι μου και να πηγαίνω με τους γονείς μου θέατρο και κινηματογράφο. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω πότε γεννήθηκε ο Μάο Τσε Τουνγκ. Εκείνος ξέρει πότε γεννήθηκα εγώ; Εγώ γιατί πρέπει να ξέρω;
Θέλω να πω, πως μου είναι πιο χρήσιμο να μάθω πότε γεννήθηκε ο Ράλφ Μάτσιο, (ξέρεις αυτός που παίζει στο Καράτε Κιντ), για να ξέρω τουλάχιστον σε πόσα χρόνια μπορώ να τον παντρευτώ.
Άσε που στο σχολείο δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και πρέπει πάντα να είσαι καλύτερος από τους άλλους για να παίρνεις μεγαλύτερους βαθμούς.
Όπως και να το κάνεις, το σχολείο είναι χάλια.
Επίσης βαρέθηκα να ζητάω κάθε χρόνο από τον Άγιο Βασίλη αντί για δώρο, να εξαφανίσει όλα τα σχολεία του κόσμου και να μας απελευθερώσει από αυτό το μαρτύριο. Θέλω επιτέλους να του ζητήσω και κανένα παιχνίδι.
Πραγματικά για το μόνο πράγμα που χαίρομαι, είναι πως μόλις τελειώσω το σχολείο, δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί μέσα...

(την Δευτέρα 13 του μηνός το παραπάνω κορίτσι, η Ζωή, θα ξαναπάει σχολείο, για να συνοδεύσει την κόρη της στην Τετάρτη Δημοτικού. Και ίσως τότε να μπορέσει να συμφιλιωθεί μαζί του.)

Σας φιλώ

Βρείτε με σε
FACEBOOK  
και 

You May Also Like

0 σχόλια