Είναι φορές που φοβάμαι…

by - Δεκεμβρίου 19, 2016


photo from Pinterest

Είναι φορές που φοβάμαι το μπαμπά μου…
Φοβάμαι τα μεγάλα και βαριά χέρια του καθώς πέφτουν με δύναμη πάνω στο πρόσωπό μου.
Φοβάμαι και τα λόγια του, όταν μαστιγώνουν τα αυτιά μου. Με λέει παλιόπαιδο και με τιμωρεί με φωνές και βίαιες κινήσεις όταν δεν είμαι “καλό” παιδί.
Είναι φορές που φοβάμαι και τη μαμά μου…
Φοβάμαι τα μικρά και απαλά της χέρια της που μένουν άπραγα ακουμπισμένα πάνω στα πόδια της, όταν ο μπαμπάς μου με χτυπά.
Φοβάμαι και τα λόγια που δεν λέει για να τον σταματήσει.
Και ναι. Μερικές φορές δεν είμαι το καλό παιδί που θέλουν να είμαι. Είμαι θυμωμένος και νιώθω μόνος και ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς…
Μια φορά που ένιωθα έτσι, φώναξα στον μπαμπά και τον κλότσησα στο πόδι. Ήταν κόσμος τριγύρω. Ήταν και η μαμά και κάτι φίλοι. Είχαμε πάει βόλτα. Ήταν Κυριακή και έκανε κρύο. Μια βδομάδα πριν απ' τα Χριστούγεννα.
Με χτύπησε με το χέρι του στο πρόσωπο. Δεν έκλαψα. Μόνο τον κοίταξα και του είπα να με αφήσει ήσυχο κι ότι δεν τον αγαπώ πια. Με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε πίσω από κάτι θάμνους. Μου φώναξε πως τον έκανα ρεζίλι και πως είμαι ένα κωλόπαιδο και πως αν το ξανακάνω, θα φάω πολύ ξύλο. Η μαμά δεν ήρθε ποτέ να με πάρει από κει. Ούτε κανένας άλλος ήρθε. Μόνο μια κυρία έτρεξε και του είπε να με αφήσει ήσυχο. Του είπε πως αυτό που κάνει δεν είναι καλό. Πως δεν χτυπάμε τα παιδιά, ότι κι αν έχουν κάνει, ούτε τα τραμπουκίζουμε.
Ο μπαμπάς τότε της φώναξε να κοιτάει την δουλειά της και να μην ανακατεύεται και ότι είμαι δικός του γιος και κάνει ότι θέλει.
Η κυρία έφυγε. Κι ο μπαμπάς με άφησε ήσυχο. Πήρα το πατίνι μου και πήγα με τον φίλο μου πιο κει να παίξουμε.
Μετά έμαθα πως πήγε και την βρήκε. Πως της φώναξε και την έβρισε. Πως της είπε ότι δεν ξέρει τίποτα για μας και για την σχέση μας και να μην ανακατεύεται γιατί θα την πληρώσει εκείνη στο τέλος.
Η μαμά δεν είπε τίποτα. Η μαμά δεν λέει τίποτα.
Τον αγαπώ το μπαμπά μου. Και την αόρατη μαμά μου την αγαπώ. Και ελπίζω κάποια στιγμή να με αγαπήσουν κι εκείνοι.


Αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός, του οποίου ήμουν μάρτυρας.
Τί κάνουμε όταν βλέπουμε έναν γονιό να κακοποιεί δημοσίως το παιδί του;
Παρεμβαίνουμε ή μένουμε αδρανείς; Παίρνουμε θέση ή δεν ανακατευόμαστε;
Θα κάναμε το ίδιο αν βλέπαμε έναν άντρα να βιαιοπραγεί σε έναν ενήλικα, σε μια γυναίκα;

Σας φιλώ

Βρείτε με σε
FACEBOOK  
και 

INSTAGRAM

You May Also Like

6 σχόλια

  1. Μ' αρέσει που ρωτάς....
    Κάτσε πρώτα να σκουπίσω τα μάτια μου και μετά τα λέμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο κείμενο και εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις...Προσωπικά δεν έχω βρεθεί μπροστά σε τέτοιου είδους σκηνή, τόσο 'ακραία', αλλά έχω υπάρξει μάρτυρας σε σκηνές όπου ο γονιός ασκούσε λεκτική βία στο παιδί. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα μπροστά σε κάτι τέτοιο, σίγουρα θα πάγωνα, πολύ πιθανόν όμως να έλεγα μια κουβέντα με τρόπο, προσπαθώντας δηλαδή να περάσω το μήνυμά μου χωρίς να προκαλέσω παραπάνω ένταση. Ωστόσο αυτοί οι άνθρωποι δεν γυρεύουν αφορμές, με το που θα μιλήσει κάποιος θα εκραγούν όπως το συνηθίζουν. Είναι πραγματικά πολύ λεπτό το ζήτημα και θεωρώ ότι αφορά άμεσα την ίδια την πολιτεία. Θα ήθελα δηλαδή, να υπήρχαν εκείνες οι κοινωνικές δομές, όπου θα μπορούσες να απευθυνθείς ως δασκάλα, ως γονιός, ως μάρτυρας κλπ. και θα αναλάμβαναν να 'αγκαλιάσουν' την περίπτωση και να την εξετάσουν, στηρίζοντας ίσως την οικογένεια με ψυχολόγο και άλλους ειδικούς. Θα φρόντιζαν δηλαδή να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους φαινόμενα, στηρίζοντας πρωτίστως τα παιδιά, αλλά και όλες τις πληγωμένες ψυχές..γιατί σίγουρα και η μαμά είναι μια τέτοια, αλλά και ο μπαμπάς! Τόσο δύσκολα θέματα...ευχαριστώ που το έθιξες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πολύ δύσκολο όλο αυτό πράγματι. Η σιωπή έναντι της βίας είναι βασικά συναίνεση αλλά από την άλλη είναι επίσης πολύ δύσκολο να εμπλακείς σε κουβέντες ή οτιδήποτε άλλο όταν γίνεσαι μάρτυρας σε τέτοια σκηνικά. Δεν ξέρω σίγουρα που έγκειται η δυσκολία ή ο φόβος μας να μιλήσουμε και ειναι ένα θέμα που με προβληματίζει και εμένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος19/12/16, 7:38 μ.μ.

    ως παιδί που το έχει ζήσει πολλάκις - και ίδιο και από την ανάποδη - θα συντάσσομαι για πάντα στο πλευρό της κυρίας που μπήκε στη μέση.
    άκου λέει... και χωρίς ενδοιασμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πολύ δύσκολο θέμα... έχω υπάρξει μάρτυρας σε απλούς διαπληκτισμούς γονέων και παιδιών και δεν έχω μιλήσει...δεν ξέρω τι θα έκανα αν συναντούσα κάτι αντίστοιχο από αυτό που περιγράφεις...πραγματικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εμένα αυτό που με προβληματίζει είναι το το εξής: ok επεμβαίνω,με πιο τρόπο όμως?Εκείνη τη στιγμή είμαι πολύ φορτισμένη κι εγω.Αν επέμβω επιθέτικά ή έστω διορθωτικά οτι πχ αυτό απαγορεύται ο άνθρωπος μπορεί να σταματήσει αλλά το πιθανότερο είναι οτι αργότερα σπίτι ή όταν έχω απομακρυνθεί θα επιτεθεί χειρότερα στο παιδί του που τον κάνει ρεζίλι,κι αυτο γιατί αυτός ο άνθρωπος προφανώς χρειάζεται βοήθεια...Πως θα καταφέρω λοιπόν να ξεπεράσω την κριτική την απέχθεια μου και να πλησιάσω σαν ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει και θέλει να βοηθήσει..Εγω πραγματικά δεν νομίζω οτι μπορώ ακόμα..Αλλά πάλι να μη μιλήσω είναι κι αυτό δύσκολο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή