Από μικρή, αν δεν κάνω λάθος από την έκτη δημοτικού, κρατούσα ημερολόγιο.
Αυτός ήταν ένας τρόπος να καταγράφω τα συναισθήματά μου, τις αγωνίες μου, τους φόβους και τις χαρές μου. Να λέω με την γραφή όσα δεν τολμούσα να πω με το στόμα.
Να συλλέγω στιγμές, να μοιράζομαι με έναν φανταστικό αναγνώστη την καθημερινότητά μου.
Κάπως έτσι ξεκίνησα και αυτό το blog.
Και δεν σας κρύβω πως το απολαμβάνω και το αγαπώ πολύ αυτό που κάνω.
Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που αναρωτιέμαι για ποιόν γράφω… Όταν έχω προσδοκίες από τον εαυτό μου, όταν δεν βλέπω την ανταπόκριση που περιμένω, όταν φαντάζομαι πως ότι γράφω και προσπαθώ να πω χάνετε στο άπειρο του κυβερνοχώρου αδιάβαστο και ανέγγιχτο.
Μα ευτυχώς όλο αυτό κρατάει λίγο! Τόσο λίγο, όσο το ανοιγόκλειμα των ματιών μου, όσο του να σκεφτώ πως γράφω για ΜΕΝΑ. Για την ψυχή μου. Αλλά και για ΣΑΣ. Για τις στιγμές που με διαβάζετε και παίρνετε κάτι δικό μου.
Και ναι! Το ξέρω πως κάπου, κάπως, κάποιοι, όλο και κάτι παίρνουν από τον μικρόκοσμό μου.
Μια ιδέα, μια εικόνα, ένα χαμόγελο, ένα νεύμα. Και είναι ΤΟΣΟ όμορφο όλα αυτό, σχεδόν μαγικό!  
Σε ευχαριστώ καλέ μου αναγνώστη! Σε ευχαριστώ για την ύπαρξη σου κρυφή ή φανερή και για τον πολύτιμό χρόνο που μου αφιερώνεις, κι ας μην σε “βλέπω” πάντα!
Σε ευχαριστώ…

Σας φιλώ

Βρείτε με σε