Σε μερικές μέρες υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξεκινήσω παιδικό σταθμό.
Μέχρι τώρα έκανα homeschooling με την μαμά μου και πολύ μου άρεσε!
Έμαθα ένα σωρό πράγματα και περνάγαμε πολύ καλά. Αλλά τώρα θέλω να είμαι και με άλλα παιδάκια. Κι αφού δεν μπορούν να έρθουν τα παιδάκια σπίτι μου, σκεφτήκαμε να πάω εγώ σε αυτά.
Αλλά και πάλι. Πρώτη φορά στο σχολείο. Πρώτη φορά μόνη μου για αρκετές ώρες μακριά από το σπίτι, μακριά από τη μαμά μου.
Και μόνο η σκέψη μου σφίγγει το στομάχι.
Θα είναι καλή η δασκάλα μου; Τα παιδιά θα με παίζουν ή θα με χτυπάνε;
Θα μπορέσω να συνεννοηθώ ή θα μιλάμε άλλη γλώσσα; Θα φωνάζουν ή θα είναι ήρεμα; Θα είναι ευγενικά ή θα μου παίρνουν τα παιχνίδια και εγώ θα κλαίω;
Πώς θα’ναι να ξυπνάω κάθε πρωί και να φεύγω μακριά από το σπίτι και τη μαμά;
Ναι ξέρω, θα επιστρέφω πίσω το μεσημέρι αλλά όπως και να έχει δεν το’χω ξανακάνει και είμαι λίγο αγχωμένη.
Πώς θα πηγαίνω στην τουαλέτα; Πώς θα είναι το φαγητό εκεί; Θα αρρωσταίνω συχνά;
Θα μου αρέσει που θα είμαι για μερικές ώρες μακριά από την φωλιά μου;
Μου λένε πως θα μου κάνει καλό και πως θα με μεγαλώσει και πως θα κάνω καινούργιους φίλους και θα μάθω ένα σωρό πράγματα, τραγούδια και ποιήματα και τόσα άλλα.
Αλλά και πάλι, εγώ φοβάμαι.
-Χριστίνα μου, γιατί φοβάσαι;
-Δεν είμαι η Χριστίνα… Είμαι η μαμά της και φοβάμαι.
Είμαι η μαμά της και νιώθω σαν παιδί που θυμάται τις δικές του μέρες στο σχολείο. Θυμάμαι την Αυγή που με κορόιδευε, και τον Μάριο που ήταν θυμωμένος με την μητέρα του και χτυπούσε τα άλλα παιδιά, και την κυρία Φλώρα που ήταν μεν γλυκιά αλλά όταν κουραζόταν φώναζε, και το σχολικό που ερχόταν κάθε πρωί στις 7:00, και τις φορές που κάποιο παιδί μου άρπαζε τα τουβλάκια, και τις μέρες που μου έλειπε η μαμά μου και ένιωθα πως το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, κουκουλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς να ΠΡΕΠΕΙ να πάω στο σχολείο.
Μα δεν υπήρχαν μόνο αυτές οι μέρες… Υπήρχαν και οι άλλες, οι καλές.
Υπήρχαν τα γέλια, και τα τραγούδια, και οι εκδρομές, και το φιλαράκι μου ο Γιώργος, και το φαγητό στην τραπεζαρία, και οι νερόλακκοι, και το κρυφτό, και τα πάρτι που πηγαίναμε, και το κυνηγητό στην αυλή, και οι κατασκευές, και το θεατρικό που ανεβάσαμε και τόσα άλλα.
Μα αυτές ήταν οι δικές μου στιγμές. Και ήρθε η ώρα για την Χριστίνα να δημιουργήσει και να βιώσει τις δικές της. Καλές και κακές. Μιας κι έτσι είναι η ζωή. Είναι γεμάτη από στιγμές. Και είναι τόσο όμορφη…
Παρ’όλο που δεν αντέχω καθόλου την ιδέα του ελληνικού σχολείου, της ελληνικής νοοτροπίας, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας,  θα κάνω για σένα ότι καλύτερο μπορώ.
Θα είμαι δίπλα σου όταν με χρειαστείς! Θα είμαι δίπλα σου. Ούτε μπροστά σου, ούτε πίσω σου. Θα σου αφήσω χώρο για να δημιουργήσεις τις δικές σου αναμνήσεις, φροντίζοντας μονάχα να πάρεις αγάπη και κατανόηση. Και μην ανησυχείς! Αν νιώσεις κι εσύ εκείνες τις μέρες, που το μόνο που θα θέλεις είναι να μείνεις ξαπλωμένη στο κρεβάτι κουκουλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς να ΠΡΕΠΕΙ να πας στο σχολείο, θα έρθω να σου κάνω παρέα.
Καλή αρχή αγάπη μου!

Το τελευταίο διάστημα ανεβάζοντας κάποιες φωτογραφίες και κάποια βίντεο σε facebook, instagram και snapchat σχετικά με την διατροφή μου, ρωτήθηκα εάν τρώω κρέας ή όχι.
Σκέφτηκα λοιπόν για πρώτη φορά να μιλήσω λίγο για αυτό.
Πριν από περίπου 10 χρόνια αποφάσισα να κόψω το κρέας από την διατροφή μου, μιας και ένιωθα άβολα στην ιδέα ότι κάποια πλάσματα πρέπει οπωσδήποτε να βασανιστούν για να έχω εγώ υψηλό αιματοκρίτη ή κάποιες μικρές στιγμές απόλαυσης. Ένιωθα άσχημα στην ιδέα πως για όλα αυτά που βιώνουν τα ζώα σιωπώ, ενώ αν μάθαινα πως τα έκαναν σε έναν άνθρωπο θα αντιδρούσα.
Η απόφαση μου αυτή ήρθε στον χρόνο της, μαλακά και χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις και κόπο.
Η διατροφή μου άλλαξε και μαζί της άλλαξαν και το σώμα, το πνεύμα και η ψυχή μου. Δεν αντιμετώπισα πότε κανένα πρόβλημα ατονίας, αδυναμίας, ξαφνικής αδιαθεσίας ή αρρώστιας που να σχετίζεται με την απουσία του κρέατος.
Έμαθα να τρέφομαι καλύτερα κάνοντας “σωστούς” συνδυασμούς, ετοιμάζοντας το φαγητό μου με μεγαλύτερη φροντίδα ανακαλύπτοντας καινούργια γευστικά μονοπάτια.
Με τον καιρό άρχισα να ακούω το σώμα μου και να καταλαβαίνω καλύτερα τις πραγματικές του ανάγκες, χρησιμοποιώντας το φαγητό ως μέσο, ως εφόδιο για μια καλύτερη ζωή και όχι ως λύση για τα προβλήματά μου.
Η αποχή μου από το κρέας με έκανε να να δω την διατροφή με άλλο μάτι. Με έκανε να καταλάβω πως η τροφή είναι φάρμακο ικανό από μόνο του να αρρωστήσει ή να γιάνει.
Από τότε μέχρι σήμερα έχω ακούσει πολλά. Έχω δεχτεί κανονικότατο bullying και φιλοσοφίες του ποδαριού από “ειδικούς” πάσης φύσεως, οι οποίοι πετάνε την άποψη τους για το τι είναι καλό και τι όχι, χωρίς να έχουν την στοιχειώδη ευαισθησία να ρωτήσουν αν με ενδιαφέρει η άποψή τους.
Όλα αυτά φυσικά με αφήναν και με αφήνουν παγερά αδιάφορη.
Πότε δεν προέτρεψα κάποιον να αλλάξει την διατροφή του ή να ακολουθήσει αυτό που κάνω εγώ. Πότε δεν κατηγόρησα κάποιον για τις επιλογές του.
Το μόνο που έκανα πάντα ήταν να αρνούμαι ευγενικά ότι δεν ήθελα να φάω.
Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια το σκηνικό έχει αλλάξει!
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου αρχίζουν να ευαισθητοποιούνται σχετικά με το θέμα της διατροφής και του περιβάλλοντος, όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν συνειδητά τι είναι καλό για αυτούς και τι όχι.
Και όλο αυτό με γεμίζει με ελπίδα, ότι ο κόσμος προχωράει και αλλάζει, και μου δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνη μου!


Σας φιλώ

Κι αν ξυπνούσα το πρωί γεμάτη όρεξη για ατελείωτο παιχνίδι;
Κι αν τα βράδια που δεν μπορούσες να κοιμηθείς διαβάζαμε παραμύθια μέχρι το ξημέρωμα;
Κι αν μια μέρα τρώγαμε για μεσημεριανό παγωτά, τσίχλες και σοκολάτες;
Κι αν βγαίναμε στο δρόμο βόλτα με τις μπιτζάμες μας;
Κι αν παίζαμε μπουγέλο στο σαλόνι;
Κι αν ζωγραφίζαμε στους τοίχους του σπιτιού μας καράβια κι αστέρια και πριγκίπισσες με μακριά μαλλιά;
Κι αν χορεύαμε ένα απόγευμα μέχρι να πέσουμε κάτω;
Κι αν κρυβόμασταν μέσα στη ντουλάπα για να μην πλύνουμε τα δόντια μας το βράδυ;
Κι αν πετάγαμε μπαλόνια με μηνύματα από το μπαλκόνι;
Κι αν χαρίζαμε τα αγαπημένα μας παιχνίδια σε αυτούς μου μας πληγώσανε;
Κι αν δεν υπήρχαν πρέπει και τώρα;
Κι αν τρώγαμε το πρωινό μας κάτω από το τραπέζι;
Κι αν παίρναμε σπίτι το γατάκι που μας χάιδεψε το πόδι;
Κι αν βάζαμε κραγιόν και βάφαμε τα νύχια μας;
Κι αν λέγαμε πάντα αυτό που θέλαμε χωρίς φόβο;
Κι αν βλέπαμε τηλεόραση μέχρι να βαρεθούμε;
Κι αν χαζεύαμε για ώρες τα μυρμήγκια;
Κι αν είχαμε γενέθλια τρεις φορές το χρόνο;
Κι αν υπήρχε Άγιος Βασίλης και μας αγαπούσε;
Κι αν μας θέλανε για αυτό ακριβώς που είμαστε;
Κι αν σε κοίταγα στα μάτια κάθε μέρα και σου έλεγα πως είσαι ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΕΧΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ;
Κι αν…

Για την Χριστίνα.

Σας φιλώ

Ξέρεις κάτι;
Είναι φορές που νιώθω πως ζητάς από μένα, πολλά περισσότερα από αυτά που μπορώ πραγματικά να σου δώσω. Πολλά περισσότερα από αυτά που πραγματικά έχω να σου δώσω.
Τις φορές που μου ζητάς να είμαι η πιο τέλεια μητέρα, η πιο τέλεια φίλη, η πιο τέλεια σύζυγος, η πιο τέλεια επαγγελματίας, η πιο τέλεια ερωμένη, η πιο τέλεια κόρη, η πιο τέλεια αδελφή, η πιο τέλεια γυναίκα.
Τις στιγμές που μου ζητάς να είναι όλα έτοιμα, όλα καθαρά, όλα ευχάριστα, όλα ιδανικά.
Τις στιγμές που πρέπει να χαμογελώ, να καταλαβαίνω, να υπομένω, να περιμένω, να γλυκαίνω.
Τότε που όλα γίνονται για μια εικόνα, για μια αγκαλιά, για ένα μπράβο, για ένα like, για ένα share, για ένα comment.
Τότε που μόνο τότε αποκτώ αξία για σένα. Τότε που αν δεν είμαι αυτό που θες, απλά δεν με θες.
Τότε που οι πλευρές μου μπερδεύονται και δεν ξέρω ποια πραγματικά είμαι.
Τότε που πρέπει να χαμογελώ με ίσια δόντια, με ίσια μαλλιά, με ίσια μύτη, με ίσια κοιλιά, χωρίς κυτταρίτιδα και με μεγάλο στήθος, χωρίς φοβίες και ανασφάλειες, χωρίς ψυχαναγκασμούς και αναβλητικότητες.
Γεμάτη τόλμη και γοητεία, γεμάτη ομορφιά, γεμάτη σιγουριά, γεμάτη αυτοπεποίθηση, ολόκληρη μια τεράστια επιτυχία, ολόκληρη μια προσωποποίηση του ιδανικού, μια προσωποποίηση του ελεύθερου, του όμορφου, του ζωντανού, του έξυπνου, του σέξι, του μορφωμένου, του ήρεμου, του γλυκού.
Και ξέρεις κάτι; Δεν έχω ίσια δόντια, ούτε ίσια μαλλιά, ούτε ίσια μύτη, ούτε ίσια κοιλιά…
Και ξέρεις κάτι; Είμαι γεμάτη ανασφάλειες και λάθη, και είναι φορές που φοβάμαι τους ανθρώπους και τα λόγια τους και τα βλέμματά τους. Και είναι φορές που θέλω απλά να τρέξω, να κλείσω τα μάτια μου, τα αυτιά μου και να τρέξω, να τρέξω μέχρι να νιώσω την καρδιά μου να βγαίνει από το στήθος μου και να κατρακυλάει στο χώμα.
Και ξέρεις κάτι; Δεν είμαι ούτε τέλεια μητέρα, ούτε τέλεια φίλη, ούτε τέλεια σύζυγος, ούτε τέλεια επαγγελματίας, ούτε τέλεια ερωμένη, ούτε τέλεια κόρη, ούτε τέλεια αδελφή, ούτε τέλεια γυναίκα.
Μα ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν ήθελα να είμαι. Μόνο τις στιγμές που το βλέμμα σου κοίταγε αλλού. Μόνο όταν η φωνή σου σκλήραινε και γινόταν ψυχρή. Μόνο όταν τα χέρια σου κλείνανε και μου στερούσαν την αγκαλιά.
Μόνο τότε ήθελα να 'μουν τέλεια για να με θέλεις. Για να με κοιτάς και να με θέλεις. Για να Μ’ΑΓΑΠΑΣ και να με θέλεις.
Μα ξέρεις κάτι; Κουραστικά να προσπαθώ να είμαι κάποια άλλη. Μάτωσα τα πόδια μου να ψάχνω για σωσία. Έχασα τα χρόνια μου να ψάχνω αυτό που θα ήτανε καλύτερο να είμαι.
Και ξέρεις κάτι;  Τώρα πια θέλω μόνο EMENA. Εμένα με τα μεγάλα μάτια και τα καστανά μαλλιά. Με την ψυχή και το σώμα μου. Με την ανάσα και το βλέμμα μου. Με τη δίψα μου να βρω τον εαυτό μου, σαν ένα μικροσκοπικό μπιζέλι κάτω από τα στρώματα των άλλων. Κάτω από τα σώματα των άλλων.
Και ξέρεις κάτι; Αν με αποδεχτείς, θα με δεις να ανθίζω…
Ξέρεις.

Σας φιλώ

“Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος.
Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που είναι μικρή…”
Θυμάμαι τον πατέρα μου να ακούει αυτό το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού και να συγκινείτε. Τότε δεν καταλάβαινα γιατί. Τώρα καταλαβαίνω.
Τα αυριανά μου γενέθλια με γεμίζουν με ανάμικτα συναισθήματα…
Από τη μια νιώθω μεγάλη χαρά κι ευγνωμοσύνη για όλα αυτά τα χρόνια ζωής που ήταν γεμάτα από χαρές, γιορτές, συγκινήσεις, συναντήσεις, απολαύσεις, εμπειρίες, κατακτήσεις, γνωριμίες, επιτυχίες, αποτυχίες, λάθη, πάθη, δάκρυα, χαμόγελα, γέλια, αγκαλιές και μαθήματα, ενώ από την άλλη νιώθω μια γλυκιά μελαγχολία για όλα αυτά που πέρασαν και “χάθηκαν” στο χρόνο, αλλά και για το γεγονός πως μεγαλώνω, για να μην πω γερνάω…
Αλλά όπως μου είπε και μια φίλη μου “Εμείς καλέ δεν μεγαλώνουμε ποτέ. Απλά γινόμαστε σοφότερες!”
Ξέρω πως την νύχτα του Σαββάτου που θα γιορτάζω τα χρόνια μου με φίλους και αγαπημένους ανθρώπους, όλη η μελαγχολία θα είναι παρελθόν. Αλλά να, αφού την νιώθω, είπα να μην την προσπεράσω και να την μοιραστώ.