Ξέρεις κάτι;
Είναι φορές που νιώθω πως ζητάς από μένα, πολλά περισσότερα από αυτά που μπορώ πραγματικά να σου δώσω. Πολλά περισσότερα από αυτά που πραγματικά έχω να σου δώσω.
Τις φορές που μου ζητάς να είμαι η πιο τέλεια μητέρα, η πιο τέλεια φίλη, η πιο τέλεια σύζυγος, η πιο τέλεια επαγγελματίας, η πιο τέλεια ερωμένη, η πιο τέλεια κόρη, η πιο τέλεια αδελφή, η πιο τέλεια γυναίκα.
Τις στιγμές που μου ζητάς να είναι όλα έτοιμα, όλα καθαρά, όλα ευχάριστα, όλα ιδανικά.
Τις στιγμές που πρέπει να χαμογελώ, να καταλαβαίνω, να υπομένω, να περιμένω, να γλυκαίνω.
Τότε που όλα γίνονται για μια εικόνα, για μια αγκαλιά, για ένα μπράβο, για ένα like, για ένα share, για ένα comment.
Τότε που μόνο τότε αποκτώ αξία για σένα. Τότε που αν δεν είμαι αυτό που θες, απλά δεν με θες.
Τότε που οι πλευρές μου μπερδεύονται και δεν ξέρω ποια πραγματικά είμαι.
Τότε που πρέπει να χαμογελώ με ίσια δόντια, με ίσια μαλλιά, με ίσια μύτη, με ίσια κοιλιά, χωρίς κυτταρίτιδα και με μεγάλο στήθος, χωρίς φοβίες και ανασφάλειες, χωρίς ψυχαναγκασμούς και αναβλητικότητες.
Γεμάτη τόλμη και γοητεία, γεμάτη ομορφιά, γεμάτη σιγουριά, γεμάτη αυτοπεποίθηση, ολόκληρη μια τεράστια επιτυχία, ολόκληρη μια προσωποποίηση του ιδανικού, μια προσωποποίηση του ελεύθερου, του όμορφου, του ζωντανού, του έξυπνου, του σέξι, του μορφωμένου, του ήρεμου, του γλυκού.
Και ξέρεις κάτι; Δεν έχω ίσια δόντια, ούτε ίσια μαλλιά, ούτε ίσια μύτη, ούτε ίσια κοιλιά…
Και ξέρεις κάτι; Είμαι γεμάτη ανασφάλειες και λάθη, και είναι φορές που φοβάμαι τους ανθρώπους και τα λόγια τους και τα βλέμματά τους. Και είναι φορές που θέλω απλά να τρέξω, να κλείσω τα μάτια μου, τα αυτιά μου και να τρέξω, να τρέξω μέχρι να νιώσω την καρδιά μου να βγαίνει από το στήθος μου και να κατρακυλάει στο χώμα.
Και ξέρεις κάτι; Δεν είμαι ούτε τέλεια μητέρα, ούτε τέλεια φίλη, ούτε τέλεια σύζυγος, ούτε τέλεια επαγγελματίας, ούτε τέλεια ερωμένη, ούτε τέλεια κόρη, ούτε τέλεια αδελφή, ούτε τέλεια γυναίκα.
Μα ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν ήθελα να είμαι. Μόνο τις στιγμές που το βλέμμα σου κοίταγε αλλού. Μόνο όταν η φωνή σου σκλήραινε και γινόταν ψυχρή. Μόνο όταν τα χέρια σου κλείνανε και μου στερούσαν την αγκαλιά.
Μόνο τότε ήθελα να 'μουν τέλεια για να με θέλεις. Για να με κοιτάς και να με θέλεις. Για να Μ’ΑΓΑΠΑΣ και να με θέλεις.
Μα ξέρεις κάτι; Κουραστικά να προσπαθώ να είμαι κάποια άλλη. Μάτωσα τα πόδια μου να ψάχνω για σωσία. Έχασα τα χρόνια μου να ψάχνω αυτό που θα ήτανε καλύτερο να είμαι.
Και ξέρεις κάτι; Τώρα πια θέλω μόνο EMENA. Εμένα με τα μεγάλα μάτια και τα καστανά μαλλιά. Με την ψυχή και το σώμα μου. Με την ανάσα και το βλέμμα μου. Με τη δίψα μου να βρω τον εαυτό μου, σαν ένα μικροσκοπικό μπιζέλι κάτω από τα στρώματα των άλλων. Κάτω από τα σώματα των άλλων.
Και ξέρεις κάτι; Αν με αποδεχτείς, θα με δεις να ανθίζω…
Ξέρεις.
Σας φιλώ
6 σχόλια
Υπέροχο και τόσο αληθινό Ζωή!!!Όλοι κάπου μέσα στο κείμενο σου είμαστε,μας εκφράζεις απόλυτα!!!Καλή εβδομάδα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ Ιωάννα μου.
ΔιαγραφήΣε φιλώ.
Ακριβώς!!!Δεν είμαι τέλεια και δε νομίζω ότι είναι και κανείς!!Χαίρομαι και αγαπώ τον εαυτό μου με όλες τις ατέλειές του αλλά και τα όμορφα του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι Δέσποινα. Έτσι είναι…
ΔιαγραφήΚαλή συνέχεια.
Νομίζω λίγο ή πολύ, μας εκφράζει όλες αυτό το κείμενο! Υπέροχο Ζωή μου...καληνύχτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Μαρία μου.
ΔιαγραφήΚαλή σου μέρα.