Χτες το βράδυ καθώς έβαζα την κόρη μου για ύπνο, με κατέκλυσε μια ξεχασμένη παιδική μου ανάμνηση που με έβαλε σε σκέψεις: Μόλις έχω τελειώσει την Πέμπτη Δημοτικού. Είναι Σεπτέμβρης αργά το απόγευμα κι εγώ βρίσκομαι μέσα στο αυτοκίνητο μαζί με τους γονείς μου οι οποίοι έχουν έρθει να με πάρουν από το καινούργιο μου σχολείο, για να πάμε στο καινούργιο μας σπίτι, στην καινούργια χώρα στην οποία θα ζήσουμε την ζωή μας για τα επόμενα χρόνια.
Κλαίω απαρηγόρητα καθώς η προσαρμογή, μου πέφτει κομματάκι βαριά. Πάω σε ένα καινούργιο σχολείο αχανές και διαφορετικό, σαν και αυτό που βλέπαμε αργότερα στην σειρά Beverly Hills, μακριά από την χώρα μου και το σπίτι μου, μακριά από τους φίλους μου και την αγαπημένη μου γιαγιά, ενώ παράλληλα με προάγουν στην Πρώτη Γυμνασίου όπου πρέπει να μιλάω και στα γαλλικά.
Η μαμά μου, από το μπροστινό κάθισμα, μου λέει να μην στεναχωριέμαι κι ότι τώρα θα έχω την ευκαιρία να μάθω τόσα πολλά πράγματα, θα κάνω καινούργιους φίλους και πως ο καιρός θα περάσει γρήγορα, θα έρθουν οι διακοπές και θα πάμε στην Ελλάδα για να δούμε τον παππού και την γιαγιά και άλλα τέτοια, ενώ ο μπαμπάς μου, παρκάρει το αυτοκίνητο στο πρώτο σούπερ μάρκετ που βρίσκει, κατεβαίνει και επιστρέφει με ένα πακέτο μπισκότα.
Και κάπου εκεί, γίνεται ένα "κατ" και ο χρόνος σταματάει για λίγο.
Εγώ κρατάω στα χέρια μου ένα πακέτο με μπισκότα της γαλλικής εταιρίας LU που απέξω γράφει PRINCE και γλύφω τα αλμυρά μου δάκρυα, ενώ παράλληλα ο σοκολατένιος τραγανός Πρίγκιπας, με γέμιση βανίλια και επικάλυψη σοκολάτας γάλακτος, βγαίνει από το κουτί του και έρχεται να με σώσει από την δυστυχία μου.
Με την πρώτη δαγκωνιά, ένα γλυκό κύμα με πλημμυρίζει και με χαλαρώνει, κάνοντάς με να ξεχάσω για λίγο τον καημό μου και να αφεθώ στο να χαζεύω από το παράθυρο την φωτισμένη πόλη.
Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι, έχω φάει όλο το πακέτο με τα μπισκότα και έχω πιστεί πως υπάρχει ελπίδα. Στην τελική, όσο άσχημα κι αν πάνε τα πράγματα, εγώ θα έχω πάντα δίπλα μου τον γλυκό μου Πρίγκιπα να με παρηγορεί...
Κάπου εδώ πρέπει να σας πω πως θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια την γεύση, την υφή και την μυρωδιά των συγκεκριμένων μπισκότων κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε.
Ο σοκολατένιος Πρίγκιπας, έγινε η λύση, ένα ηρεμιστικό, ένα εύκολο και αποδεχτό μέσο για να καταστείλει την λύπη μου, τον φόβο μου και την αναστάτωση μου ενώ παράλληλα ήταν ένα ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ.
Χωρίς καμία πρόθεση από πλευράς μου να επιρρίψω όλες τις ευθύνες στους γονείς μου για τον λάθος χειρισμό τους, αφού πάντα κάνανε και κάνουν για μένα και τις αδελφές μου το καλύτερο που μπορούν, μένω στο πώς επιλέγοντας αυτόν τον τρόπο, με ενίσχυσαν στο να μάθω να συνδέω την εξάλειψη της στεναχώριας μου, με το φαγητό και συγκεκριμένα με την ζάχαρη.
Σκεφτείτε πόσο καταστροφικό και παράλληλα μπερδευτικό είναι αυτό για ένα παιδί.
Σκοπός του φαγητού είναι να μας δώσει τα θρεπτικά συστατικά τα οποία θα μας κρατήσουν υγιείς στη ζωή, παράλληλα φυσικά και με την γευστική απόλαυση που είναι αδιαμφισβήτητα εξίσου σημαντική.
Σκοπός του φαγητού σίγουρα δεν είναι να μας πάρει αγκαλιά, να μας κοιτάξει βαθιά στα μάτια και να μας πει: "Κλάψε αγάπη μου... σε καταλαβαίνω... έχεις δίκιο...είμαι εδώ για σένα".
Αυτό πρέπει να το κάνουν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι το φαγητό.
Αυτό πρέπει να το κάνω κι εγώ στο παιδί μου και όχι να του προσφέρω το φαγητό σαν λύση στα προβλήματά του.
Η λύση δεν είναι να του δώσω ένα μπισκότο όταν κλαίει μέσα στο αυτοκίνητο, ούτε να του πάρω καραμέλες για να σταματήσει να γκρινιάζει.
Η λύση δεν είναι να του παραγγείλω μια πίτσα όταν βαριέται, ούτε να του πάρω παγωτό επειδή χτύπησε το πόδι του.
Η λύση είναι να του δώσω μια αγκαλιά, την φυσική μου παρουσία, χρόνο από τον χρόνο μου για να καταλάβουμε παρέα τα συναισθήματά του.
Η λύση είναι να αισθανθεί ότι το συμμερίζομαι κι ότι δεν είναι παλαβό που κάνει έτσι, ότι κάποτε ήμουν κι εγώ ένα μικρό παιδί με φόβους κι ανασφάλειες και άσχημες στιγμές. Κι αυτό θα γίνει, μόνο όταν ΕΓΩ αρχίσω να φροντίζω τον εαυτό μου και σταματήσω να τον παρηγορώ με υποκατάστατα όπως το φαγητό, το αλκοόλ, τα ψώνια, το διαδίκτυο κτλ.
Να' μαι λοιπόν τώρα, μετά από πολλά χρόνια να προσπαθώ να βρω την ψυχική και σωματική μου υγεία, να αρνούμαι την "βοήθεια" και την "παρηγοριά" του φαγητού, διεκδικώντας αγάπη και προσοχή από τους ανθρώπους.
Τώρα πια θέλω να βρίσκω το κουράγιο να μένω με τα συναισθήματά μου, με τον φόβο, τον θυμό, τον πόνο μου και να ζητάω μια αγκαλιά, δυο μάτια που θα με δουν με αγάπη και θα με καταλάβουν, δυο αυτιά που θα με ακούσουν προσεκτικά.
Το κάνω για μένα, αλλά και για το παιδί μου.
Δεν θέλω να γεμίζω άλλο το σώμα μου σκουπίδια, που θολώνουν το μυαλό και το συναίσθημά μου και ως άλλο ναρκωτικό με ταξιδεύουν για λίγο σε ηλιόλουστα λιβάδια, όπου τρέχω καβάλα σε ένα άσπρο άλογο παρέα με τον σοκολατένιο Πρίγκιπα μου, ενώ μόλις ξεπεζέψω με γεμίζουν απελπισία και κατάθλιψη.
Το χρωστάω άλλωστε και σε εκείνο το κοριτσάκι μέσα στο αυτοκίνητο.
Σας φιλώ
