Σήμερα σας παρουσιάζω δυο πολύ όμορφα και χαρούμενα βιβλία, τα οποία άρεσαν πολύ στην Χριστίνα (η οποία μου παρέδωσε πίσω την συγκεκριμένη στήλη, μιας και έχει άλλες δουλειές να κάνει...) τα οποία περνάνε τα μηνύματα που θέλουνε, μέσα από το χιούμορ, τα χρώματα και την ζωντανή και ευχάριστη αφήγησή τους!

Η Τζούλιαν Ντόναλντσον, η δημοφιλής και βραβευμένη συγγραφέας του Γκρούφαλο, μας λέει πως μπορεί!
Στο καινούργιο της βιβλίο "Τί άκουσε η πασχαλίτσα", μέσα από τα πολύ όμορφα στιχάκια της, μας εξιστορεί μια ξεκαρδιστική ιστορία που διαδραματίζετε σε ένα αγρόκτημα γεμάτο ζώα, όπου μια μικρή πασχαλίτσα που μένει σιωπηλή και παρατηρεί τα πάντα, καταστρώνει ένα έξυπνο σχέδιο για να γλυτώσει την αγελάδα του αγροκτήματος από τα χέρια δυο πονηρών ληστών.


Η μικρή πασχαλίτσα μας θυμίζει πως ακόμα και τα πιο σιωπηλά και ντροπαλά πλάσματα, είναι ικανά να καταφέρουν τα πιο απίθανα πράγματα φτάνει να το θελήσουν. Και ακόμα πως το "Μαζί" είναι πιο δυνατό από το "Μόνος".  Ένα βιβλίο γραμμένο με ενσυναίσθηση, και με μια πολύ όμορφη εικονογράφηση από την εξίσου βραβευμένη Λίντια Μονκς, που απευθύνετε σε παιδιά από τριών ετών και πάνω.



Το δεύτερο βιβλίο της Ντόναλντσον "Ο Ζαχαρής και ο μονόκερος", είναι γραμμένο και αυτό σε στιχάκια και εικονογραφημένο από την Λίντια Μονκς.
Η γνωστή φράση "Πρόσεχε τι εύχεσαι" νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα σε αυτήν την ιστορία.


Ο Ζαχαρής ένα ξύλινο αλογάκι, παρόλο που περνάει καλά ως παιδικό παιχνίδι στο σπίτι που μένει, εύχεται να μπορούσε κάποια στιγμή να γνωρίσει τον έξω κόσμο από κοντά. Η ευχή του γίνεται πραγματικότητα, όταν ένας λευκός μονόκερος τον μεταμορφώνει σε αληθινό άλογο. Ζει διάφορες περιπέτειες μέχρι να βρει την ταυτότητα του και αυτό που πραγματικά θέλει να είναι.
'Ένα βιβλίο για την αναζήτηση του εαυτού μας, που διαβάζετε ευχάριστα και δυνατά!
Τέλος, ένα να αντίτυπο του κάθε βιβλίου μπορεί να γίνει δικό σας, αν πάρετε μέρος στον διαγωνισμό που τρέχει από σήμερα στην σελίδα μου στο Facebook  αλλά και στον λογαριασμό μου στο Instagram!

  

Ο Φλεβάρης ήταν ένας υπέροχος μήνας!
Γεμάτος κομφετί, βόλτες, ήρεμα πρωινά και χαρούμενες στιγμές.
Ντύθηκα Φρίντα Κάλο και πολύ το χάρηκα (πήγαμε στο καρναβάλι στο Νέο Ηράκλειο και περάσαμε τόσο όμορφα), συνέχισα την διατροφή μου για την οποία θα σου μιλήσω ξανά πολύ σύντομα, ξεκινούσα τη μέρα μου με ένα τραγούδι και αποδέχτηκα την αναβλητικότητά μου.
Έφτιαξα γιαούρτι καρύδας και είπα κάποια πράγματα που ήθελα, με τον δικό μου τρόπο. Έκοψα τα μαλλιά μου στο ωραιότερο και πιο κουλ κομμωτήριο της πόλης, άνοιξα την πόρτα στον Βαλεντίνο μου και έδωσα τα ρούχα που δεν ήθελα πια να φοράω. Έκανα μια καθημερινή Σαββατοκύριακο και χάρηκα που που κι αυτόν τον μήνα κατάφερα να κάνω αρκετά πράγματα από την λίστα μου.
Τον Φλεβάρη κατάφερα να:

•Να ντυθώ Φρίντα Κάλο και να χαθώ στους δρόμους της Πλάκας.
•Να συνεχίσω τη διατροφή μου.
•Να ξεκινάω τη μέρα μου με ένα τραγούδι.
•Να αποφύγω οτιδήποτε τοξικό.
•Να αποδεχτώ την αναβλητικότητά μου.
•Να φτιάξω γιαούρτι καρύδας.
•Να διαβάσω τουλάχιστον δυο βιβλία.
•Να πω αυτά που θέλω.
•Να μαζέψω λεφτά.
•Να κάνω λίστα ευγνωμοσύνης κάθε βράδυ.
•Να πάω σινεμά.
•Να κόψω τα μαλλιά μου.
•Να ανοίξω την πόρτα μου στον Βαλεντίνο.
•Να χαρίσω όσα ρούχα δεν φοράω.
•Να οργανώσω ένα afternoon tea στο σπίτι.
•Να κάνω μια καθημερινή Σαββατοκύριακο.
•Να κοιμηθώ ένα κρύο μεσημέρι.
•Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω

via

Γεια σας και χαρά σας!
Καλό μήνα σε όλους.
Πρώτη μέρα της Άνοιξης σήμερα κι αυτό από μόνο του μου δίνει μεγάλη χαρά! Η μέρα μεγαλώνει και μαζί με τα λουλούδια και τα δέντρα ανθίζουμε κι εμείς σιγά, σιγά.
Εύχομαι ο Μάρτης να είναι ένας όμορφος μήνας για όλους μας.
Από σήμερα λέω να ξεκινήσω να βάζω σε κάθε νέα ανάρτηση εδώ στο blog, κι από ένα τραγουδάκι, έτσι για να σας κρατάει συντροφιά.
Γράψτε μου στα σχόλια αν σας αρέσει η καινούργια προσθήκη.
Περιμένω εντυπώσεις!
Αυτόν τον μήνα θέλω:

*Να συνεχίσω την διατροφή μου.
*Να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου.
*Να οργανώσω το δωμάτιο του παιχνιδιού.
*Να μάθω να ζω με λιγότερα χαρίζοντας κάθε μέρα κι από κάτι.
*Να ασχοληθώ πιο πολύ με όλα όσα αγαπώ.
*Να φτιάξω λαμπάδες για τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
*Να γεμίσω το σαλόνι με φυτά εσωτερικού χώρου.
*Να γράφω στο blog 3 φορές την εβδομάδα.
*Να φτιάξω μια καινούργια βιβλιοθήκη για τα βιβλία της  Χριστίνας.
*Να δραπετεύσω για λίγες μέρες στην εξοχή.
*Να πιω πολύ νερό.
*Να βγω φωτογραφία αγκαλιά με μια αμυγδαλιά.
*Να πιστέψω τα απίστευτα.
*Να ασχοληθώ για πρώτη φορά με το pinterest μου γεμίζοντας τον τοίχο του καινούργιες φωτος.
*Να τοποθετήσω σε ένα άλμπουμ την συλλογή με τα γραμματόσημά μου.
*Να αποδεχτώ τα όποια κοπλιμέντα λέγοντας μόνο "ευχαριστώ πολύ!".
*Να φτιάξω μπάρες ενέργειας με χουρμάδες αντί για ζάχαρη.
*Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω.

Τέλος να σας πω πως ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε όλες τις προηγούμενες μου λίστες.
Καλό μήνα να έχουμε αγαπημένοι! Ολάνθιστο και φωτεινό!

Γεια σας και χαρά σας.
Πάει πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά σε αυτήν την στήλη, η οποία πρέπει να σας πω πως μου αρέσει πολύ μιας και αποτελείτε από μια σύνθεση πραγμάτων που μου κάνουν κλικ και με εκφράζουν την δεδομένη χρονική στιγμή. 
Τα προηγούμενα ποστς τα οποία μπορείτε να ξαναθυμηθείτε εδώ, αναφέρονταν σε 7 πράγματα, τα οποία αποφάσισα να τα κάνω 5 μιας και τα 7 μου πέφτουν κομματάκι πολλά.
Ιδού λοιπόν 5 πράγματα που μου τράβηξαν την προσοχή, 5 πράγματα που μου άρεσαν τελευταία, 5 πράγματα που με έκαναν να νιώσω όμορφα και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας.

Γεια σας και χαρά σας και καλή Σαρακοστή.
Τις τελευταίες μέρες σχεδόν καθημερινά μέσα από μηνύματά σας στον λογαριασμό μου στο Instagram, μου στέλνετε ερωτήσεις σχετικές με την διατροφή μου. Σκέφτηκα λοιπόν να σας τις απαντήσω μέσα από μερικά ποστς, ξεκινώντας από την αρχή!
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσαν πολύ τα γλυκά και ιδιαίτερα η σοκολάτα.
Στο σπίτι μας υπήρχε πάντα ένα σπιτικό γλυκό για μετά το φαγητό, και οι γονείς μου ήταν γενικά "άνετοι" με τα γλυκά που τρώγαμε, αφού η διατροφή μας γενικότερα ήταν καλή. Ως παιδί λοιπόν δεν με θυμάμαι να έχω ιδιαίτερο πρόβλημα.
Μεγαλώνοντας και όταν πια άρχισα να μένω στο δικό μου σπίτι, επειδή δεν είχα καθημερινά "έτοιμο" φαγητό, η διατροφή μου ήταν άστατη και πολλές φορές πρόχειρη και ανθυγιεινή.
Τα κιλά μου πάνω-κάτω ήταν τα ίδια, χωρίς ιδιαίτερες μεταβολές, οπότε η κακή μου διατροφή συνεχιζόταν για καιρό και περιελάμβανε μεγάλες ποσότητες ζάχαρης, ειδικά στις περιόδους που δεν ένιωθα και τόσο καλά, πιστεύοντας -ματαίως- πως αυτό θα με βοηθούσε να νιώσω λίγο καλύτερα. Και λέω "ματαίως", γιατί όχι μόνο δεν με βοηθούσε, αντιθέτως με βούλιαζε ακόμα περισσότερο μέσα στο πρόβλημά μου.
Μπορεί τα πρώτα λεπτά της κατανάλωσης-χρήσης, η ζάχαρη να μου δημιουργούσε ένα αίσθημα ευφορίας, στην συνέχεια όμως με γέμιζε με ματαίωση, ενοχές, δυσφορία, νευρικότητα κι ένα αίσθημα αποτυχίας.
Και σε αυτό το σημείο να σας πω, πως αναφέρομαι σε ΜΕΓΑΛΕΣ ποσότητες ζάχαρης, μιας και σιγά, σιγά, δεν μου αρκούσε να φάω μόνο ένα γλυκό ή μια σοκολάτα. Είχα ανάγκη να τρώω καθημερινά και πολύ. Υπήρχαν μέρες που μπορούσα να τρέφομαι από το πρωί μέχρι το βράδυ μόνο με γλυκά.
Για φρούτα και λαχανικά ούτε λόγος...
Στην αρχή δεν είχα καταλάβει απολύτως τίποτα. Είχα κοτσάρει στον εαυτό μου την ετικέτα της γλυκατζούς και άφηνα την κατάσταση να ξεφεύγει πέρα από κάθε έλεγχο.
Η μεγάλη παγίδα ήταν πως δεν έπαιρνα κιλά αναλογικά με την τεράστια κατανάλωση ζάχαρης, οπότε την αρνητική μου διάθεση και τις απότομες εναλλαγές της, τα νεύρα μου, τις στιγμές έντονης κατάθλιψης και αυτό το αίσθημα κενού, τα απέδιδα στην εκάστοτε στιγμή και φάση που πέρναγα.
Όταν γνώρισα τον άντρα μου και αρχίσαμε να μένουμε μαζί, η διατροφή μου προσαρμόστηκε στην καινούργια αυτή συνθήκη. Βλέπετε ο καλός μου δεν αγαπά καθόλου τα γλυκά και είναι υπέρμαχος της καλής και ισορροπημένης διατροφής, κάτι το οποίο με βοήθησε πολύ να δω το πρόβλημά μου.
Συνειδητοποίησα πως δεν πάει άλλο και πως έπρεπε να παραδεχτώ πως ήμουν εθισμένη στη ζάχαρη και πως την χρησιμοποιούσα όπως ένα ναρκωτικό για να μου καλύψει τα αρνητικά μου συναισθήματα, να με χαλαρώσει, να με παρηγορήσει, να με κάνει να ξεχαστώ, να νιώσω ζεστασιά και αγάπη... Αντί να πάρω στο τηλέφωνο έναν φίλο και να του πω το πρόβλημά μου, έπαιρνα ένα κουτί σοκολατάκια και νόμιζα ότι μπορούσα να το λύσω μόνη μου χωρίς μάλιστα να γίνω βάρος σε κανέναν. Δεν είχα μάθει να ζητάω, να "ενοχλώ", να μοιράζομαι.
Με την έλευση της Χριστίνας στη ζωή μου,  γεννήθηκε αυτόματα και ταυτόχρονα η ανάγκη μου να γίνω επιτέλους ειλικρινής με τον εαυτό μου. Να πάψω να κρύβω τα όποια προβλήματά μου κάτω από το χαλί. Να πάψω να παριστάνω πως είμαι ένας ισορροπημένος άνθρωπος χωρίς ελαττώματα, που παρεμπιπτόντως έκανε και ένα παιδί. Ένα παιδί που αναπόφευκτα θα φορτωθεί τα "φυσιολογικά" μου προβλήματα.
Έτσι σιγά, σιγά και με την πολύτιμη βοήθεια κάποιων ξεχωριστών ανθρώπων που ήρθαν στη ζωή μου, άρχισα να βλέπω καθαρά το πρόβλημά μου με τη ζάχαρη και να το δουλεύω.
Άρχισα να επιλέγω πιο καθαρές τροφές, πιο φυσικές και λιγότερο επεξεργασμένες. Τα όσπρια, τα ψάρια, τα φρούτα και τα λαχανικά μπήκαν στην καθημερινότητά μου. Παράλληλα με την ζάχαρη μείωσα σημαντικά και την γλουτένη, καθώς με οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ξανά στον εθισμό..
Περνάω περιόδους όπως τώρα, που απέχω εντελώς από ζάχαρη και γλουτένη και βλέπω τα ευεργετικά αποτελέσματα στο σώμα, την ψυχή και το μυαλό μου. Είμαι χαρούμενη, αισιόδοξη, επικοινωνιακή, με περισσότερη αυτοπεποίθηση και λιγότερο νευρική, ευερέθιστη, φοβική και κατατονική.
Μαζί με την καλή και ισορροπημένη διατροφή, πρόσθεσα στη ζωή μου τον διαλογισμό, την άσκηση, την έκφραση των συναισθημάτων μου, την συχνή επαφή μου με φίλους, το γράψιμο και το διάβασμα.
Αλλά για όλα αυτά θα σας μιλήσω σε ξεχωριστά ποστ.
Θέλω να φτάσω στο σημείο να μπορώ να τρώω τα πάντα αλλά με μέτρο, αφού κακά τα ψέματα, το φαγητό είναι ευλογία, είναι απόλαυση, είναι "ταξίδι".
Μέχρι να βρω την προσωπική μου ισορροπία, μαθαίνω να τρέφομαι σωστά και να ακούω το σώμα μου και την ψυχή μου. Μαθαίνω να με αγαπώ και να μην με κακοποιώ πετώντας μέσα μου διατροφικά σκουπίδια που μόνο κακό μου κάνουν. Ανακαλύπτω νέες συνταγές, νέες τροφές, νέες γεύσεις, νέους τρόπους δράσης.
Μαθαίνω να ζητάω, να αναζητάω, να με σέβομαι και να με αποδέχομαι με τα καλά και τα άσχημα μου.
Κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να ζήσω μέσα στην αρμονία, την ισορροπία, την αποδοχή και την αγάπη. Το χρωστάω στον εαυτό μου, στο παιδί μου, στη ζωή.
Σε επόμενα ποστ, θα σας μιλήσω για την ρουτίνα της διατροφής μου, για συνταγές που μου δίνουν χαρά και για τα "εργαλεία", που με βοηθούν τις δύσκολες μέρες.
Οι γνώμες που εκφράστηκαν σε αυτό το ποστ είναι καθαρά προσωπικές και σίγουρα υπάρχουν και άλλες, που θα ήθελα πολύ να ακούσω. Περιμένω πάντα τα σχόλια και τις ερωτήσεις σας με μεγάλη χαρά!

Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία της Μικρής Σελήνης. Κάθε φορά που μου τα φέρνει η μαμά μου, κάνω μεγάλη χαρά.
Σήμερα θα σας μιλήσω για τρία αγαπημένα μου βιβλία, που μου κράτησαν συντροφιά στις διακοπές των Χριστουγέννων.
Μπορείτε να δείτε τα αλλά δύο που έχω από την Μικρή Σελήνη εδώ κι εδώ!


Το βιβλίο αυτό μου άρεσε πολύ! Μιλάει για την φιλία, την αγάπη και για την διαφορετικότητα. Μιλάει για την εμπιστοσύνη και την χαρά του να κάνεις καινούργιους φίλους.
Ο Νικόλας έχει έναν παππού και ο παππούς του έχει για φίλο του έναν Γίγαντα που όλοι τον φοβούνται. Εδώ που τα λέμε είναι λογικό να φοβάται κάποιος έναν Γίγαντα. Και γω θα τον φοβόμουνα... Αλλά ο Γίγαντας αυτός είναι τόσο καλός και τρυφερός και όπως λέει και η μαμά μου, είναι κρίμα κι άδικο να κρίνουμε τους άλλους από την εμφάνισή τους.



Ο Νικόλας γνωρίζει τελικά τον Γίγαντα (δεν θα σας πω το πως, για να πάρετε το βιβλίο και να το διαβάσετε) και τον συμπαθεί στο τέλος πολύ, αφού καταλαβαίνει πως όλα τα πλάσματα, μικρά και μεγάλα, έχουν ανάγκη από στοργή και αγάπη. Έχουν ανάγκη από έναν φίλο.
Τέλος να σας πω πως πέρα από την ιστορία, αυτό που μου άρεσε πάρα πάρα πολύ, ήταν η εικονογράφηση! Κάθε φορά που μου το διαβάζει η μαμά ή ο μπαμπάς, μαγεύομαι!.

Γεια σας και χαρά σας!
Πριν από κάποιες μέρες με αφορμή τα γενέθλιά μου, σας ζήτησα να μου στείλετε εάν θέλετε κάποιες ερωτήσεις στον λογαριασμό μου στο Instagram , για να με γνωρίσετε λίγο καλύτερα.
Η ανταπόκρισή σας με ξάφνιασε ευχάριστα.
Πάντα μου δίνει μεγάλη χαρά η επικοινωνία μεταξύ μας, και με κάνει να αισθάνομαι πολύ όμορφα η σκέψη του ότι υπάρχετε από την άλλη πλευρά του υπολογιστή-κινητού μου.
Ιδού λοιπόν οι ερωτήσεις σας και οι απαντήσεις μου!

1.Ζεις μόνη;

Όχι δεν ζω μόνη! Έχω την χαρά να ζω με την οικογένειά μου, η οποία αποτελείται από τον άντρα μου το Γιώργο και την κόρη μου την Χριστίνα που είναι 5,5 ετών.
Πολλές αναγνώστριες του blog με έχουν ρωτήσει κατά καιρούς εάν είμαι χωρισμένη κι αυτό γιατί ο άντρας μου δεν εμφανίζεται ποτέ!
Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που δεν θέλει να εκτίθεται διαδικτυακά και αυτό είναι κάτι που το σέβομαι απόλυτα.
Δεν έχει κανέναν λογαριασμό στα κοινωνικά δίκτυα και προτιμάει το διάβασμα από ότι το σερφάρισμα στο διαδίκτυο και την δια ζώσης κοινωνική επαφή.

2. Ποιά αρετή του συντρόφου σου εκτιμάς περισσότερο;

Ο αγαπημένος μου είναι ένας χαρισματικός και σεμνός άνθρωπος, ο οποίος με πάει παραπέρα.
Είναι ο συνοδοιπόρος μου στη ζωή τα τελευταία 12 χρόνια. Με εξελίσσει και με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια. Δεν έχει καμία έπαρση (παρόλο που άνετα θα μπορούσε μιας και εκτός των άλλων είναι κι εκείνος ηθοποιός και μάλιστα πολύ καλός) και τον χαρακτηρίζει η σεμνότητα. Αυτό που εκτιμάω πιο πολύ σε αυτόν, είναι η αυταπάρνηση και η τάση του να προσφέρει χωρίς να περιμένει να πάρει πίσω κάτι. Αυτήν την αρετή του πραγματικά την θαυμάζω.

3. Πώς είναι η σχέση σου με το παιδί σου;

Η Χριστίνα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου.
Την λατρεύω και μαθαίνω πάρα πολλά από αυτήν. Θα τολμούσα να πω ότι είναι το μικρό μου φιλαράκι, παρότι η γονεϊκή σχέση είναι διαφορετική από την φιλική.
Περνάμε πολύ όμορφα μαζί και φροντίζουμε όσο μπορούμε να σεβόμαστε η μία την άλλη. Προσπαθώ να μην ξεχνάω πώς ήμουν και τι ήθελα κι εγώ ως παιδί, έτσι ώστε να την καταλαβαίνω όσο περισσότερο μπορώ.
Θα ήθελα να είμαι για αυτήν ο άνθρωπος κοντά στον οποίο θα αισθάνεται ασφάλεια, ηρεμία και αγάπη.
Αυτή η σχέση, όπως όλες οι σχέσεις άλλωστε, είναι ένα συνεχές υπέροχο ταξίδι και όπως ήδη σας έχω πει, λατρεύω τα ταξίδια.

4. Όταν ήσουν παιδί, τι ήθελες να γίνεις όταν θα μεγάλωνες;

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω μεγάλη. Για να είμαι ηθοποιός. Αυτό ήθελα περισσότερο από όλα.στη ζωή μου.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα με τον μπαμπά μου να δω θέατρο. Ήταν η παράσταση "Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα".
Δεν θυμάμαι σε πιο θέατρο ήταν, ούτε ποιοι ηθοποιοί παίζανε. Αυτό που θυμάμαι, είναι πως είχα σοκαριστεί. Είχα μαγευτεί τόσο πολύ που δεν μπορούσα να πιστέψω πως η κοπέλα που έπαιζε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ΔΕΝ ήταν στην πραγματικότητα το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Μόλις τελείωσα το σχολείο και πριν πάω ακόμα σε δραματική σχολή,  δούλεψα στην πρώτη μου επαγγελματική παράσταση.
Το θέατρο είναι η μεγάλη μου αγάπη. Έζησα πολύ όμορφα πράγματα μέσα από αυτό. Γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, έκανα καλούς φίλους, γνώρισα και τον άντρα της ζωής μου σε μια παράσταση που παίζαμε μαζί το ερωτευμένο ζευγάρι!
Από τότε που γέννησα την κόρη μου, απέχω συνειδητά αλλά δεν σας κρύβω πως τώρα πια άρχισε να μου λείπει πολύ... Ίσως κάποια στιγμή να ξανανέβω στο σανίδι και να σας καλέσω όλους να έρθετε να με δείτε!
Μέχρι τότε, μπορείτε μόνο να με ακούσετε μιας και τα τελευταία εννιά χρόνια ασχολούμαι με την μεταγλώττιση, δίνοντας την φωνή  μου σε ταινίες και σειρές για μικρούς αλλά και για μεγάλους.

5. Ποιό είναι το αντικείμενο της εργασίας σου; Είναι εύκολο να ασχοληθεί κάποιος με αυτό; Μπορεί να του εξασφαλίσει τα προς το ζην:

Το αντικείμενο της εργασίας μου αυτήν την περίοδο είναι η μεταγλώττιση. Πηγαίνω σε ένα στούντιο και μεταγλωττίζω μια ταινία ή μια σειρά στα ελληνικά. Μερικές από τις δουλειές που έχω κάνει είναι η Barbie, ο Μικρός Νικόλας, ο Garfield, η Tinkerbell κ.α
Για να ασχοληθεί κάποιος με αυτό θα πρέπει να το αγαπάει πολύ, μιας και οι συνθήκες στην Ελλάδα είναι γενικά δύσκολες
Η δουλειά βγαίνει σε πολύ γρήγορους ρυθμούς και απαιτεί από σένα πολύ ενέργεια. Και ενώ παλιότερα μπορούσε να σου εξασφαλίσει τα προς το ζην, τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρη...

6. Πώς καταφέρνεις και βρίσκεις την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής σε συνδυασμό με την μητρότητα;

Καταρχάς δεν το καταφέρνω πάντα. Υπάρχει κόπος, κούραση και μερικές φορές και γκρίνια.
Έχω όμως την τύχη να κάνω μια δουλεία που αγαπώ πολύ, μέσα από την οποία παίρνω πολύ χαρά, δύναμη και ικανοποίηση. Έχω δίπλα μου έναν υπέροχο άντρα, ο οποίος με βοηθά και με στηρίζει σε ό,τι κι αν κάνω. Μιας και δεν έχουμε καμία βοήθεια σχετικά με την Χριστίνα, την παίρνουμε μαζί μας ή την κρατάμε εναλλάξ όταν υπάρχει ανάγκη. Τώρα βέβαια που μεγάλωσε είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα.

7. Τί θεωρείς τέλεια ευτυχία;
Νομίζω πως το "τέλειο" δεν υφίσταται. Άλλωστε το "τέλειο" έχει μέσα του το "τέλος" , την ακινησία. Και η ζωή είναι ζωή, κίνηση, δράση.
Επομένως δεν υπάρχει για μένα τέλεια ευτυχία, αλλά μικρές στιγμές ευτυχίας.
Μερικές από αυτές είναι:
*Τα μάτια της κόρης μου όταν με κοιτάνε με αγάπη
*Τα χειμωνιάτικα πρωινά που ο ήλιος τρυπώνει απ'το παράθυρο και μου χαϊδεύει το πρόσωπο.
*Η στιγμή που τρώω την πρώτη κουταλιά παγωτού μεσημέρι στην παραλία.
*Τα χέρια του αγαπημένου μου που μπλέκονται στα δικά μου λίγο πριν κοιμηθώ.
*Τα κυριακάτικα τραπέζια στο σπίτι των γονιών μου.
*Ένα ζεστό μπάνιο.
*Ένα μήνυμα αγάπης από κάποιον άγνωστο που διαβάζει το blog μου.
*Οι ώρες με τους φίλους μου.
*Τα εισιτήρια για το επόμενο ταξίδι.
*Ένα ποτήρι νερό την ώρα που διψάω.
*Το βιβλίο μου, ένα μήλο και μια αιώρα.
*Τα αστέρια στον ουρανό της Ιθάκης.
*Ένα μεσημεριανός αναπάντεχος ύπνος.
*Μια αληθινή αγκαλιά.

8. Ποιός είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;

Νομίζω πως είναι ο θάνατος. Δεν φοβάμαι γενικά, αλλά όσο μεγαλώνω και ειδικά μετά την γέννηση της Χριστίνας, αυτό το απόλυτο και το μη αναστρέψιμο του θανάτου με φοβίζει πολύ.

9. Τί εκτιμάς πιο πολύ στους φίλους σου;

Την αφοσίωσή τους. Έχω την τύχη να έχω καλούς φίλους. Δεν θα έλεγα λίγους μιας και ξεπερνούν τα δάχτυλα και των δυο μου χεριών! Αλλά όλοι τους είναι φίλοι καρδιάς. Είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή μου, ο καθένας τους με τον δικό του μοναδικό τρόπο και ρυθμό.
Μπορεί μια μέρα να είμαι χάλια και ένα τηλεφώνημα με έναν φίλο μου, να με κάνει ευτυχισμένη.

10. Υπάρχει κάποιο μακρινό ταξίδι που θα ήθελες να κάνεις μέσα στην επόμενη πενταετία;

Λατρεύω τα ταξίδια. Από παιδί είχα την τύχη να μπορώ να ταξιδεύω πολύ. Έχω πάει σε αρκετά μέρη στον κόσμο.
Ένα ταξίδι που σίγουρα θα ήθελα να κάνω είναι στην Αμερική.
Θα ήθελα να κάνω ένα μεγάλο road trip μαζί με φίλους και να γυρίσουμε όσες περισσότερες πολιτείες μπορούμε!

11. Πού θα επέλεγες να ζήσεις;

Η απάντηση έρχεται χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Στο Παρίσι! Θα ήθελα να έχω γεννηθεί στο Παρίσι, να έχω μεγαλώσει στο Παρίσι.
Αλλά αφού δεν το φερε η μοίρα να γεννηθώ εκεί, αποφάσισα να παντρευτώ εκεί!
Το Παρίσι το νιώθω σαν δεύτερη πατρίδα. Το αγαπώ για την αρχιτεκτονική του, τα υπέροχα καφέ του, τις γέφυρες και τα στενά του, τα θέατρα και τις πλατείες του, τα καλοκαίρια του αλλά και τις βροχερές του μέρες. Μου προκαλεί συγκίνηση αυτή η πόλη. Λατρεύω την γλώσσα της, τις γυναίκες της, τα γλυκά της, τους δρόμους της, τα μουσεία της, τον ουρανό της.
Ό,τι και να πω για το Παρίσι είναι λίγο.

12. Ποιό θεωρείς το μεγαλύτερο κατόρθωμά σου;

Την καθημερινή μου προσπάθεια για επαφή, με τον εαυτό μου και τους γύρω μου.

13. Ποιό είναι το χόμπι σου;

Η φωτογραφία. Μου αρέσει πολύ να βγάζω φωτογραφίες με το κινητό μου και να τις ανεβάζω στον λογαριασμό μου στο Instagram.

14. Ποιοί είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς και ήρωες βιβλίων;

Μερικοί από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, είναι ο Καμύ, ο Ιούλιος Βερν, ο Χένρι Τζέιμς, ο Τσέχοφ, ο Κούντερα, ο Ντοστογιέφσκι, η Πηνελόπη Δέλτα, ο Κωστής Γκιμοσούλης...
Ήρωες βιβλίων... Ο Τόμ Σόγιερ, ο Ξένος, το Παιδί που μετράει τ' άστρα, ο Μικρός Πρίγκιπας....

15. Πες μας περισσότερα για την διατροφή σου.

Γενικά τα τελευταία χρόνια φροντίζω περισσότερο την διατροφή μου.
Έχω όμως εξάρτηση από την ζάχαρη και πολλές φορές τρώω περισσότερα γλυκά και λιγότερο φαγητό.
Έχω συνειδητοποιήσει πλέον και μου το λέει πια και το σώμα μου, πως η ζάχαρη μου κάνει κακό σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς. Στην ψυχολογία μου, στο δέρμα μου, στην διάθεσή μου, στην καθημερινότητά μου.Η ζάχαρη με γερνάει, με γεμίζει θυμό, με ρίχνει σε έναν συναισθηματικό λήθαργο.
Θα ήμουν πολύ χαρούμενη εάν σε αυτό το θέμα μπορούσα να βρω οριστικά το μέτρο. Αλλά δυστυχώς με την ζάχαρη είμαι ακόμα των άκρων...
Το τελευταίο διάστημα κάνω μια ειδική διατροφή και απέχω εντελώς από την ζάχαρη σε οποιαδήποτε μορφή, απέχω από το μέλι, το αλεύρι και την γλουτένη, από τα τυριά, τους ξηρούς καρπούς και τα γλυκά φρούτα.
Τρώω πολλά λαχανικά, ρύζι μπασμάτι και κινόα, κεχρί, αβοκάντο, αμύγδαλα, καρύδια και δημητριακά χωρίς γλουτένη, σπόρους, γιαούρτι και ψάρι.
Προσπαθώ να πίνω αρκετό νερό, πράσινο τσάι και να γυμνάζομαι. Μέσα από αυτήν την διατροφή έχω ανακαλύψει καινούργιες γεύσεις και συνδυασμούς, καινούργιες συνταγές και ζω με έντονη την αίσθηση της αυτοφροντίδας.
Αυτή η διατροφή με τρέφει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι κάποιες φορές η αλήθεια δύσκολο να την ακολουθήσω, καθώς οι ρυθμοί της ζωής μου είναι έντονοι και η κοινωνία στην οποία ζούμε ευνοεί την κακή διατροφή, αλλά πιστέψτε με αξίζει τον κόπο.

16.  Αν σου έδινε κάποιος ένα λυχνάρι με 3 ευχές τί θα ζητούσες;

Με την πρώτη ευχή θα ζητούσα να έχω τρεις ακόμα ... Χαχαχαχα!
Δύσκολη ερώτηση. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ειρήνη στον κόσμο, υγεία για όλους και άλλα παρόμοια.
Αλλά θα απαντήσω λίγο πιο πεζά.
*Πρώτη ευχή: Να έχω μια κάρτα απεριορίστων εισιτηρίων, για να ταξιδεύω όπου και όποτε θέλω μαζί με την οικογένεια μου και τους φίλους.
*Δεύτερη ευχή: Να μπορώ να ακούω τις σκέψεις των άλλων.
*Τρίτη ευχή: Να με βραβεύσει επιτέλους η Αμερικανική Εταιρία Κινηματογράφου με ένα Όσκαρ και να έχω έτσι την ευκαιρία να ευχαριστήσω την μαμά μου, τον μπαμπά μου, τον σύντροφό μουμ το παιδί μου, εσάς...
Σκέφτηκα να βάλω και το να είμαι αθάνατη, αλλά μετά λέω "τί θα κάνω μόνη μου στον κόσμο;" κι έτσι το άφησα να πέσει κάτω...

17. Από που βγήκε το ψευδώνυμο Mama Petounia;

Όταν ήρθε στον κόσμο το Χριστινιώ μου, ήταν ένα όμορφο και μικρό λουλούδι.
Όταν ήρθε η στιγμή να δώσω ένα όνομα στο blog μου, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να το ονομάσω "Η Μαμά του Λουλουδιού".
Έβαζα δίπλα στην λέξη Mama διάφορα λουλούδια αλλά κανένα δεν μου ταίριαζε. Τότε σκέφτηκα την Πετούνια. Αυτό το λουλούδι που ομορφαίνει κήπους και μπαλκόνια με τα χρωματιστά και λαμπερά του άνθη και που αγαπάει πολύ τον ήλιο.
Μου έκανε κάτι ασυνήθιστο και τρυφερό μαζί και έτσι αποφάσισα να ονομάσω το blog Mama Petounia!

Αυτά αγαπημένοι.
Σας ευχαριστώ για όλα τα σχόλια και τις ερωτήσεις σας, σας ευχαριστώ για την αγάπη και το ενδιαφέρον σας.
Αν θέλετε να με ρωτήσετε κάτι ακόμα, μην διστάσετε. Θα σας απαντήσω με χαρά!

Σας φιλώ.

Ο Γενάρης! Αχ ο Γενάρης... Αγαπημένος μήνας. Μήνας γιορτής, μήνας χαράς, μήνας νέας αρχής. Και φυσικά ο μήνας των γενεθλίων μου!
Ήταν πολύ γενναιόδωρος μαζί μου. Μου χάρισε πολύ όμορφες στιγμές. Μου χάρισε πολύ αγάπη.
Στην αρχή του μήνα, ξεκίνησα μια πολύ καλή αποτοξίνωση και αφαίρεσα από την διατροφή μου την ζάχαρη, το αλκοόλ και το σιτάρι! Ήταν κάπως ζόρικα αρχικά τα πράγματα, αφού την περίοδο των γιορτών, του έδωσα και κατάλαβε... Αλλά μετά η καθημερινότητά μου έγινε πολύ, πολύ καλύτερη!
Μέσα στον μήνα αυτό, κατάφερα να διαβάσω ένα βιβλίο, να γιορτάσω τα γενέθλιά μου παρέα με τις αγαπημένες μου φίλες, να βάλω κάθε μέρα και κάθε νύχτα κρέμα στα χέρια μου και να γράψω κάθε μέρα κι από κάτι στο ημερολόγιο μου. Να κρατήσω κάποια χριστουγεννιάτικα φωτάκια, να δώσω τόπο στην οργή και να κάνω πολλά όνειρα ακόμα και στον ξύπνιο μου. Η αλήθεια είναι πως παρέλειψα κάνα δυο ακόμα πράγματα σημαντικά για μένα, αλλά ευτυχώς, υπάρχει κι ο Φλεβάρης για να επανορθώσω!
Το Ιανουάριο κατάφερα:

Να κάνω αποχή από τη ζάχαρη, το αλκοόλ και το σιτάρι.

Να ξυπνάω και να κοιμάμαι διαβάζοντας κι από κάτι.

Να δώσω τόπο στην οργή.

Να γιορτάσω τα γενέθλια μου όμορφα και ζεστά.

Να εξασκηθώ στην συνέπεια.

Να βάζω κάθε μέρα και κάθε νύχτα κρέμα στα χέρια μου.

Να καταλάβω την μοναδικότητά μου.

Να χορέψω ένα τσάμικο.

Να μαζέψω λεφτά για το επόμενο ταξίδι μου.

Να ακούσω το θρόισμα των φύλλων.

Να δω τουλάχιστον 4 ταινίες που δεν έχω δει στο κομπιούτερ.

Να παίξω πιάνο.

Να γράφω κάθε μέρα κι από κάτι στο ημερολόγιο μου.

Να κρατήσω κάποια από τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια.

Να περπατάω κάθε μέρα 30'.

Να ονειρευτώ στον ξύπνιο μου.

Να μην περιμένω την τέλεια στιγμή.

Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω.

Πάει και ο Γενάρης. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός ("ας πεθαίναμε αγκαλιά πριν τελειώσει, ο τελευταίος χορός. ο τελευταίος χορόοοοος").
Γεια σου Φλεβάρη όμορφε και γλεντζέ! Με τις Απόκριές σου, τις σερπαντίνες σου και τους χαρταετούς σου. Με το κουτσό το πόδι σου μα και με το καλό σου.
Να πέσουν οι μάσκες είναι καιρός και να χαθούμε σε λαγκάδια και βουνά μια Καθαρά Δευτέρα, πετώντας  μαζί με τους χαρταετούς μας και όλα όσα μας βαραίνουν.
Για τον Φλεβάρη θέλω:

•Να ντυθώ Φρίντα Κάλο και να χαθώ στους δρόμους της Πλάκας.
•Να συνεχίσω τη διατροφή μου.
•Να ξεκινάω τη μέρα μου με ένα τραγούδι.
•Να αποφύγω οτιδήποτε τοξικό.
•Να αποδεχτώ την αναβλητικότητά μου.
•Να φτιάξω γιαούρτι καρύδας.
•Να διαβάσω τουλάχιστον δυο βιβλία.
•Να πω αυτά που θέλω.
•Να μαζέψω λεφτά.
•Να κάνω λίστα ευγνωμοσύνης κάθε βράδυ.
•Να πάω σινεμά.
•Να κόψω τα μαλλιά μου.
•Να ανοίξω την πόρτα μου στον Βαλεντίνο.
•Να χαρίσω όσα ρούχα δεν φοράω.
•Να οργανώσω ένα afternoon tea στο σπίτι.
•Να κάνω μια καθημερινή Σαββατοκύριακο.
•Να κοιμηθώ ένα κρύο μεσημέρι.
•Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω

Καλό μήνα να έχουμε!

Σας φιλώ