photo from pinterest
Θέλω λίγο να σου πω για τους ανθρώπους.
Αυτούς με τα δυο μάτια, τα δυο χέρια και την καρδιά στ’αριστερά.
Κάποτε τους φοβόμουνα και πίστευα πως αν δεν τους “ενοχλήσω” θα είναι όλα καλά.
Πίστευα πως αν τους δω στο δρόμο και τους προσπεράσω χωρίς πολλά, πολλά θα είναι όλα εντάξει. Πίστευα πως δεν καταλαβαίνουν, δεν συμπονούν, δεν αγαπούν.
Κι έχανα τις στιγμές, τις αγκαλιές, τις ευκαιρίες για ταξίδια διαφορετικά στους χάρτες του μυαλού τους. Κι έχανα ευκαιρίες να ανακαλύψω την ίδια τη ζωή.
Με τον καιρό, με την δουλειά, με την πίστη σε κάτι ανώτερο από μένα, κατάλαβα πως είμαι κι εγώ ένας από αυτούς και άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα. Άρχισα να καταλαβαίνω πως τα πράγματα είναι πιο απλά από ότι εγώ νομίζω. Κι άρχισα να χαμογελώ, να συμπονώ και το κυριότερο να καταλαβαίνω και να συγχωρώ.
Και τότε κάτι μαγικό συνέβει. Τα δυο μάτια άρχισαν να βλέπουν και τα δυο χέρια άρχισαν ν’αγγίζουν και τέλος η καρδιά άρχισε να χτυπά και ν’αγαπά. Και οι μέρες έγιναν μια περιπέτεια, μια ανακάλυψη πολλών και διαφορετικών χωρών, με θάλασσες και βουνά, με καλοκαίρια και χειμώνες.
Και είμαι εδώ τώρα, με τα στραβά και τα τρωτά μου, με χέρια ανοιχτά και μάτια πρόθυμα να δουν και μια καρδιά ικανή για ν’αγαπήσει.
Κι έτσι ξαναρχίζω το ταξίδι της Ζωής.
Σας φιλώ