Mama Petounia

Μαρτίου 21, 2014 4 σχόλια

Είναι φορές που σκέφτομαι πώς ήταν η ζωή μου πριν αποκτήσω την κόρη μου...
Πως ήμουν ? Ποια ήμουν ?
Έκανα ότι ήθελα χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν.
Έτρωγα όταν πεινούσα και κοιμόμουν όταν νύσταζα. Δούλευα πολύ. Έβγαινα πολύ. Ταξίδευα πολύ. Έβλεπα τους φίλους μου πιο συχνά. Κάπνιζα, έπινα, ξενυχτούσα. Μίλαγα άπειρες ώρες στο τηλέφωνο και σέρφαρα άπειρες ώρες στο διαδίκτυο. Έκανα σχέδια με τον σύντροφό μου για ταξίδια μακρινά με αυτοκίνητο. Ψώνιζα ρούχα, καλλυντικά, παπούτσια και ξανά παπούτσια. Ξημερωνόμουν στον καναπέ του σπιτιού μου κάνοντας ψυχανάλυση με την κολλητή μου. Βαφόμουν. Ντυνόμουν. Έκανα γυμναστική. Έτρωγα πολλές σοκολάτες και μετά άρχιζα δίαιτα. Κοίταγα το ταβάνι. Πήγαινα σε συναυλίες. Έβλεπα θέατρο και σινεμά. Σκεφτόμουν να κάνω παιδί.
Πολλά έχουν αλλάξει απο τότε...Κάποια πάλι όχι. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Δεν ξέρω πως θα ταν η ζωή μου αν δεν έκανα παιδί.. Ξέρω μόνο πως είναι τώρα που έχω.
Ξέρω πως όταν μπορώ και παίρνω προσωπικές ανάσες μέσα στη μέρα, νιώθω ευτυχισμένη που είμαι μάνα. Ξέρω πως όταν μπορώ και φροντίζω τον εαυτό μου, και το σπίτι μας η κόρη μου παίρνει ευτυχία και χαρά απο μένα. Ξέρω πως όταν μπορούμε και οι δυο, ξαναξημερωβραδιάζομαι με την κολλητή μου στο καναπέ για ψυχανάλυση. Ξέρω πως το αυτοκίνητό μας, είναι έτοιμο κάθε φορά που αποφασίζουμε ταξιδάκι για τρεις. Ξέρω πως όταν κοιμάται η μικρή μου, μπορώ να μιλήσω και να σερφάρω όσο θέλω. Ξέρω πως δεν θέλω να ξανακαπνίσω και πως το αλκοόλ το απολαμβάνω καλύτερα όταν το πίνω με μέτρο. Ξέρω πως δεν μου χρειάζονται πια τόσα ρούχα και παπούτσια. Ξέρω πως δουλειά, δεν είναι μόνο το επάγγελμά μου. Ξέρω πως μπορώ να κάνω νέους φίλους. Ξέρω πως ακόμα μπορώ να είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ. Ξέρω πως ο σύντροφός μου είναι πια κάτι παραπάνω. Είναι και πατέρας του παιδιού μου. Ξέρω πως δεν θα άλλαζα τον έρωτά μου για την κόρη μου με κανέναν άλλον έρωτα. Ξέρω πως μπορώ ακόμα να σκέφτομαι να κάνω κι άλλο παιδί.

Σας φιλώ

Μαρτίου 20, 2014 7 σχόλια

Μαρτίου 19, 2014 2 σχόλια

Σήμερα η συνταγή της εβδομάδας είναι η σπιτική μερέντα!!
Ξέρω, θα μου πείτε πως δύσκολα μπορεί κανείς να φτιάξει σπιτική μερέντα που να έχει την ΓΕΥΣΗ της μερέντας. Και θα συμφωνήσω μαζί σας, λέγοντας σας όμως , πως αυτή εδώ που σας προτείνω , πέραν του ότι είναι πολύ πιο υγιεινή και θρεπτική, είναι και πολύ νόστιμη !!
Γι'αυτό πάρτε μολύβι και χαρτί και γράψτε ..

ΥΛΙΚΑ

200γρ. κουβερτούρα
400γρ. γάλα ζαχαρούχο
100γρ. φουντούκια, αποφλοιωμένα
250γρ. βούτυρο αγελάδος ελαφρός λιωμένο

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Λιώνουμε την κουβερτούρα σε μπεν μαρί . Παράλληλα, ζεσταίνουμε ελαφρώς το ζαχαρούχο γάλα. Κατεβάζουμε την κουβερτούρα από τη φωτιά, ρίχνουμε σε αυτή το ζαχαρούχο και ανακατεύουμε με μια κουτάλα. Πολτοποιούμε στο μπλέντερ, όσο καλύτερα μπορούμε, το φουντούκι, έτσι ώστε να «βγάλει» το λάδι του και να γίνει ένα μείγμα σαν πολτός και το ρίχνουμε μέσα στο μείγμα της σοκολάτας . Προσθέτουμε το βούτυρο και ανακατεύουμε πολύ καλά.

Αφήνουμε τη κρέμα να κρυώσει και είναι έτοιμη!!! Μπορούμε να την απολαύσουμε πάνω στο ψωμί, μέσα σε γλυκά και σπιτικά κρουασάν, μαζί με σπιτικές κρέπες ή ακόμα και τρώγοντας την κλασικά σκέτη με ένα κουτάλι!

Ότι περισσέψει το βάζουμε στο ψυγείο μέσα σε γυάλινο βάζο!!
Καλή σας απόλαυση !

Και μην ξεχνάτε τον διαγωνισμό μου ,που θα σας εξασφαλίσει 2 διπλές προσκλήσεις για την παιδική παράσταση "Μιλά , Μήλα Μαγικά " που παίζεται στο θέατρο Φούρνος .

Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ και στην σελίδα μου στο facebook .

Σας φιλώ!

Μαρτίου 18, 2014 7 σχόλια

Μαρτίου 15, 2014 No σχόλια

Πριν ακόμα γεννηθεί η Χριστίνα, είχε δυο μεγάλα καλάθια γεμάτα παιχνίδια, απο φίλους και συγγενείς που δεν τα χρειάζονταν πια, μιας και τα παιδιά τους είχαν μεγαλώσει. Φανταστείτε λοιπόν, αφού γεννήθηκε και μετά, πόσα ακόμα προστέθηκαν στην "συλλογή" της.
Κατά καιρούς, έπαιζε με διάφορα, χωρίς να "κολλήσει" ιδιαιτέρα με κάποιο και πολλές ήταν οι φορές, που καταλάβαινα πως τα βαριόταν εύκολα και είτε τα παρατούσε κάπου, είτε δεν είχε την υπομονή να τελειώσει αυτό που άρχιζε.
Είναι σαν να έχετε μια ντουλάπα γεμάτη ρούχα και αξεσουάρ, και κάθε μέρα να μην ξέρετε τι να φορέσετε, και να νιώθετε την ανάγκη να αγοράσετε κι άλλα...
Έτσι λοιπόν διαβάζοντας και ψάχνοντας περί παιχνιδιού και παιδιού, μια ωραία πρωία, μάζεψα τα περισσότερα απο αυτά, τα αποθήκευσα, και της άφησα λίγα και διαλεγμένα, σε μικρά καλαθάκια και σε κοντά ράφια για άμεση πρόσβαση.
Ο χώρος καθάρισε, τα παιχνίδια και τα βιβλία ξεχώρισαν και η Χριστίνα παίζει πιο πολύ απο πριν.
Επίσης, προστέθηκαν κι άλλα, αυτοσχέδια και περισσότερο εκπαιδευτικά τα οποία εναλλάσσονται σε εβδομαδιαία βάση.
Ιδού μερικά απο τα νέα της παιχνίδια!

Παιχνίδι με μαγνήτες
(μαγνητάκια με φιγούρες για να φτιάξει μια ιστορία, πάνω στο ψυγείο)

Παιχνίδι με χάντρες

(ταξινομεί τις χάντρες στα μπολάκια ανάλογα με το χρώμα τους)

Παιχνίδι με σπιτική πλαστελίνη

(φτιάχνει ζωάκια με αυτήν την υπέροχη σπιτική πλαστελίνη που δεν κολλάει και δεν θρυμματίζεται)

Έχετε κι εσείς πολλά παιχνίδια?

Ποιο είναι το αγαπημένο του παιδιού σας?

Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ και στην σελίδα μου στο facebook

Σας φιλώ

Μαρτίου 14, 2014 2 σχόλια

Αγαπημένη μου
Πόσα πολλά είναι αυτά που νιώθω για σένα.. Πόσα πολλά είναι αυτά που δεν θα τολμήσω ποτέ να σου πω . Ίσως γιατί δεν μπορώ να σου μιλήσω συναισθηματικά χωρίς να με πάρουν τα κλάματα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που πάω να σου πω πόσο πολύ σ'αγαπώ, βουρκώνω. Με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό και δεν μπορώ να καταπιώ. Το παθαίνεις καμιά φορά κι εσύ? Βέβαια θα μου πεις, αυτός δεν είναι λόγος να μην σου μιλάω. Αλλά να, είναι που που δεν το έχω μάθει.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα ότι έπρεπε να σοβαρευτώ. Να σταματήσω τα "μαμαδίστικα". Έπρεπε να είμαι μεγάλη, αιρετική και αντιδραστική.Τέρμα η αγκαλιές, τα φιλιά και τα χάδια. Κόντρα, αμφισβήτηση, θυμός και κριτική.
Και που να ήξερα πως τα άλλα είναι η ΖΩΗ.. Που να ήξερα πως μπορώ να είμαι επαναστάτης με αιτία αλλά και με αγάπη και επαφή.
Τώρα το καταλαβαίνω που έκανα κι εγώ το δικό μου παιδί και το βλέπω να ανθίζει μέσα απο την αγκαλιά Το βλέπω να αποζητά τα φιλιά μας, τα χάδια μας και την τρυφερότητα μας για να ζήσει.
Κάπου διάβασα πως αν ένα παιδί δεν πάρει αγάπη , νοιάξιμο και τρυφερότητα μπορεί να μαραθεί και να πεθάνει.. Λες να το φαντάστηκα? Μπορεί...Το πιστεύω πάντως.
Δεν ξέρω γιατί άφησα να περάσουν τόσο χρόνια χωρίς να σου λέω κάθε μέρα κι απο ένα σ'αγαπώ..
Χωρίς να σε παίρνω μια αγκαλιά, χωρίς να σε ρωτάω αν είσαι καλά, αν πονάς, αν λυπάσαι για κάτι?
Ίσως επειδή δεν έφυγες ποτέ απο κοντά μου. Είσαι πάντα εκεί. Ανοιχτά όλο το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο.
Το δεδομένο όμως τελειώνει κάποτε.. Και τότε μένεις με το σ'αγαπω στο χέρι..
Σήμερα λοιπόν που έχεις τα γενέθλιά σου, θέλω να σου πω πως όταν φοβάμαι, όταν πονάω κι όταν τα πράγματα σκουραίνουν, το μόνο πράγμα που θέλω είναι να τρέξω και να χωθώ στην αγκαλιά σου, να μυρίσω τον κόρφο σου, να νιώσω την αγάπη και την ζεστασιά σου και να με κανακέψεις όπως έκανες παλιά, λέγοντάς μου πως όλα θα πάνε καλά, κι εγώ να σε πιστέψω...

Χρόνια σου πολλά.
Σ'αγαπώ

Μαρτίου 13, 2014 2 σχόλια