Γράμμα στη μαμά μου

by - Μαρτίου 13, 2014



Αγαπημένη μου
Πόσα πολλά είναι αυτά που νιώθω για σένα.. Πόσα πολλά είναι αυτά που δεν θα τολμήσω ποτέ να σου πω . Ίσως γιατί δεν μπορώ να σου μιλήσω συναισθηματικά χωρίς να με πάρουν τα κλάματα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που πάω να σου πω πόσο πολύ σ'αγαπώ, βουρκώνω. Με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό και δεν μπορώ να καταπιώ. Το παθαίνεις καμιά φορά κι εσύ? Βέβαια θα μου πεις, αυτός δεν είναι λόγος να μην σου μιλάω. Αλλά να, είναι που που δεν το έχω μάθει.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα ότι έπρεπε να σοβαρευτώ. Να σταματήσω τα "μαμαδίστικα". Έπρεπε να είμαι μεγάλη, αιρετική και αντιδραστική.Τέρμα η αγκαλιές, τα φιλιά και τα χάδια. Κόντρα, αμφισβήτηση, θυμός και κριτική.
Και που να ήξερα πως τα άλλα είναι η ΖΩΗ.. Που να ήξερα πως μπορώ να είμαι επαναστάτης με αιτία αλλά και με αγάπη και επαφή.
Τώρα το καταλαβαίνω που έκανα κι εγώ το δικό μου παιδί και το βλέπω να ανθίζει μέσα απο την αγκαλιά  Το βλέπω να αποζητά τα φιλιά μας, τα χάδια μας και την τρυφερότητα μας για να ζήσει.
Κάπου διάβασα πως αν ένα παιδί δεν πάρει αγάπη , νοιάξιμο και τρυφερότητα μπορεί να μαραθεί και να πεθάνει.. Λες να το φαντάστηκα? Μπορεί...Το πιστεύω πάντως.
Δεν ξέρω γιατί άφησα να περάσουν τόσο χρόνια χωρίς να σου λέω κάθε μέρα κι απο ένα σ'αγαπώ..
Χωρίς να σε παίρνω μια αγκαλιά, χωρίς να σε ρωτάω αν είσαι καλά, αν πονάς, αν λυπάσαι για κάτι?
Ίσως επειδή δεν έφυγες ποτέ απο κοντά μου. Είσαι πάντα εκεί. Ανοιχτά όλο το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο.
Το δεδομένο όμως τελειώνει κάποτε.. Και τότε μένεις με το σ'αγαπω στο χέρι..
Σήμερα λοιπόν που έχεις τα γενέθλιά σου, θέλω να σου πω πως όταν φοβάμαι, όταν πονάω κι όταν τα πράγματα σκουραίνουν, το μόνο πράγμα που θέλω είναι να τρέξω και να χωθώ στην αγκαλιά σου, να μυρίσω τον κόρφο σου, να νιώσω την αγάπη και την ζεστασιά σου και να με κανακέψεις όπως έκανες παλιά, λέγοντάς μου πως όλα θα πάνε καλά, κι εγώ να σε πιστέψω...

Χρόνια σου πολλά.
Σ'αγαπώ


You May Also Like

2 σχόλια

  1. Ανώνυμος13/3/14, 10:50 μ.μ.

    τόσο μοναδικό...τόσο συγκινητικό και αληθινό, μακάρι να ωριμάσουμε όλοι κ κάποια στιγμή να τολμήσουμε, να κάνουμε αυτά που νοιώθουμε, δυστυχώς όμως ντρεπόμαστε γιατί δεν έχουμε "εκπαιδευτεί" στο να εκφράζουμε να καλά συναισθήματα. Αποτέλεσμα? Οι ρόλοι αντιστρέφονται κ τώρα εσύ είσαι αυτός που είναι πιο δυνατός κ πολλές φορές πιο αυστηρός όμως αν το σκεφτούμε στην ουσία, χάνουμε χρόνο...χρόνο επαφής στο εδώ κ τώρα. Κι'όλο αυτό μακάρι να αλλάξει πριν μας πάρουν τα χρόνια κ χάσουμε μες από τα χέρια μας στιγμές που θα μπορούσαμε να χτίσουμε με τους δικούς μας λιθαράκι λιθαράκι...γιατί αν σκεφτείς τι μένει? Μόνο η αγαπή σαν κληρονομιά. Μία κληρονομιά ζωής. Χρόνια πολλά κ με την σειρά μου μανούλα...μακάρι να ωριμάσω. Η Σοφούλα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή