Mama Petounia

Μαΐου 12, 2014 10 σχόλια

Χρόνια τώρα, κάθε φορά που άκουγα αυτό το ποίημα του Βάρναλη, σκεφτόμουν πως ΑΥΤΟ είναι η μάνα...
Πως μόνο μια μάνα θα μπορούσε να πει αυτά τα λόγια και κανένας άλλος.
Και κάθε φορά μου έφερνε δάκρυα στα μάτια..
Το αφιερώνω σε όλες τις μανούλες, φίλες, αδελφές, και φυσικά στην μητέρα μου!
Χρόνια μας πολλά!

Ἡ Μάνα τοῦ Χριστοῦ

Πῶς οἱ δρόμοι εὐωδᾶνε μὲ βάγια στρωμένοι,
ἡλιοπάτητοι δρόμοι καὶ γύρω μπαξέδες!
Ἡ χαρὰ τῆς γιορτῆς ὅλο πιότερο ἀξαίνει
καὶ μακριάθε βογγάει καὶ μακριάθε ἀνεβαίνει.

Τὴ χαρά σου, Λαοθάλασσα, κῦμα τὸ κῦμα,
τῶν ἀλλῶνε τὰ μίση καιρὸ τήνε θρέφαν
κι᾿ ἂν ἡ μαύρη σου κάκητα δίψαε τὸ κρῖμα,
νὰ ποὺ βρῆκε τὸ θῦμα της, ἄκακο θῦμα!

Ἄ! πὼς εἶχα σὰ μάνα κι᾿ ἐγὼ λαχταρήσει
(ἦταν ὄνειρο κι᾿ ἔμεινεν, ἄχνα καὶ πάει)
σὰν καὶ τ᾿ ἄλλα σου ἀδέρφια νὰ σ᾿ εἶχα γεννήσει
κι᾿ ἀπὸ δόξες ἀλάργα κι᾿ ἀλάργα ἀπὸ μίση!

Ἕνα κόκκινο σπίτι σ᾿ αὐλὴ μὲ πηγάδι. . .
καὶ μία δράνα γιομάτη τσαμπιὰ κεχριμπάρι. . .
νοικοκύρης καλὸς νὰ γυρνᾷς κάθε βράδι,
τὸ χρυσό, σιγαλὸ καὶ γλυκὸ σὰν τὸ λάδι.

Κι᾿ ἅμ᾿ ἀνοίγῃς τὴν πόρτα μὲ πριόνια στὸ χέρι,
μὲ τὰ ροῦχα γεμάτα ψιλὸ ροκανίδι,
(ἄσπρα γένια, ἄσπρα χέρια) ἡ συμβία περιστέρι
ν᾿ ἀνασαίνῃ βαθιὰ τ᾿ ὅλο κέδρον ἀγέρι.

Κ᾿ ἀφοῦ λίγο σταθῇς καὶ τὸ σπίτι γεμίσῃ
τὸν καλό σου τὸν ἤσκιο, Πατέρα κι᾿ Ἀφέντη,
ἡ ἀκριβή σου νὰ βγάνῃ νερὸ νὰ σοῦ χύσῃ,
ὁ ἀνυπόμονος δεῖπνος μὲ γέλια ν᾿ ἀρχίσῃ.

Κι᾿ ὁ κατόχρονος θάνατος θἄφτανε μέλι
καὶ πολλὴ φύτρα θ᾿ ἄφηνες τέκνα κι᾿ ἀγγόνια
καθενοῦ καὶ κοπάδι, χωράφια κι᾿ ἀμπέλι,
τ᾿ ἀργαστήρι ἐκεινοῦ, ποὺ τὴν τέχνη σου θέλει.

Κατεβάζω στὰ μάτια τὴ μάβρην ὀμπόλια,
γιὰ νὰ πάψη κι᾿ ὁ νοῦς μὲ τὰ μάτια νὰ βλέπῃ. . .
Ξεφαντώνουν τ᾿ ἀηδόνια στὰ γύρω περβόλια,
λεϊμονιᾶς σὲ κυκλώνει λεφτὴ μοσκοβόλια.

Φεύγεις πάνου στὴν ἄνοιξη, γιέ μου, καλέ μου,
ἄνοιξή μου γλυκιά, γυρισμὸ ποὺ δὲν ἔχεις.
Ἡ ὀμορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιέ μου,
δὲ μιλᾷς, δὲν κοιτᾷς, πῶς μαδιέμαι, γλυκέ μου!

Καθὼς κλαίει, σὰν τῆς παίρνουν τὸ τέκνο, ἡ δαμάλα,
ξεφωνίζω καὶ νόημα δὲν ἔχουν τὰ λόγια.
Στύλωσέ μου τὰ δυό σου τὰ μάτια μεγάλα.
Τρέχουν αἷμα τ᾿ ἀστήθια, ποὺ βύζαξες γάλα.

Πῶς ἀδύναμη στάθηκε, τόσο ἡ καρδιά σου
στὰ λαμπρὰ Γεροσύλυμα Καίσαρας νὰ μπῇς!
Ἂν τὰ πλήθη ἀλαλάζανε ξώφρενα (ἀλιά σου!)
δὲν ἤξεραν ἀκόμα οὔτε ποιὸ τ᾿ ὄνομά σου!

Κεῖ στὸ πλάγι δαγκάναν οἱ ὀχτροί σου τὰ χείλη. . .
Δολερὰ ξεσηκώσανε τ᾿ ἄγνωμα πλήθη
κι᾿ ὅσο ὁ γήλιος νὰ πέσῃ καὶ νἄρθῃ τὸ δείλι,
τὸ σταυρό σου καρφώσαν οἱ ὀχτροί σου κι᾿ οἱ φίλοι.

Μὰ γιατί νὰ σταθῇς νὰ σὲ πιάσουν! Κι᾿ ἀκόμα
σὰ ρωτήσανε: «Ποιὸς ὁ Χριστός;» τί ῾πες «Νά με!»
Ἄχ! δὲν ξέρει τί λέει τὸ πικρό μου τὸ στόμα!
Τριάντα χρόνια, παιδί μου, δὲ σ᾿ ἔμαθ᾿ ἀκόμα!

Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ και στην σελίδα μου στο facebook

Σας φιλώ

Μαΐου 11, 2014 2 σχόλια

Χτες το βράδυ, η φίλη μου η Κατερίνα, ήρθε απο την Νέα Υόρκη και μου έφερε αυτό το πολύ όμορφο δώρο!!!
Το βιβλίο με τις συνταγές του διάσημου, απο το Sex and the City, Magnolia Bakery με τα πιο νόστιμα cupcakes!!
Είπα λοιπόν για σήμερα, να φτιάξουμε cupcakes μπράουνις!

ΥΛΙΚΑ (για 12 κομμάτια)

170γρ. βούτυρο
150γρ. κουβερτούρα τεμαχισμένη σε μικρά κομμάτια
200γρ. ζάχαρη
55γρ. ζαχαρη καστανή
1 κ.γ. εσάνς βανίλιας
3 αυγά
200γρ. αλεύρι

ΥΛΙΚΑ ΓΙΑ ΓΛΑΣΟ

100γρ. βούτυρο σε θερμοκρασία δωματείου
150γρ. άχνη
1 κ.σ. κακάο
1 κ.σ. εσάνς βανίλιας
4 κ.σ. γάλα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ανάβετε τον φούρνο στους 175' στον αέρα.
Τοποθετείτε 12 χάρτινες θήκες στο ταψάκι για μάφιν.
Λιώνετε το βούτυρο σε μπέν μαρί μαζί με την κουβερτούρα.
Μόλις λιώσουν, τα μεταφέρετε σε ένα μπολ και ρίχνετε και τα δυο είδη ζάχαρης ανακατεύοντας με έναν αυγοδάρτη.
Προσθέτετε τα αυγά ένα, ένα, τη βανίλια και το αλεύρι ώσπου να ομογενοποιηθεί το μείγμα.
Το μοιράζετε στις χάρτινες θήκες και ψήνετε για 25'.
ΓΛΑΣΟ
Κοσκινίζετε την άχνη και το κακάο.
Χτυπάτε στο μίξερ το βούτυρο ρίχνοντας σιγά σιγά την άχνη.
Προσθέτετε την βανίλια και σιγά σιγά το κακάο και το γάλα.
Διακοσμείτε τα cupcakes βάζοντας το γλάσο σε κορνέ.

Καλή σας απόλαυση!
Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ και στην σελίδα μου στο facebook

Σας φιλώ

Μαΐου 08, 2014 19 σχόλια