Εικόνες που μου αρέσουν, εικόνες που με εμπνέουν, εικόνες που με κάνουν να νιώθω όμορφα, εικόνες που θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Όλες από το Pinterest.



















Σας φιλώ

Ο Αύγουστος με καλόμαθε φέτος και μου φέρθηκε με πολύ αγάπη! Τις δυο πρώτες του βδομάδες τις πέρασα στην Ιθάκη, αλλά και την συνέχεια του στην Αθήνα την χάρηκα εξίσου πολύ καθώς έτσι άδεια που ήτανε, μας έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε πολύ όμορφες στιγμές!
Τον Αύγουστο λοιπόν, μάζεψα κοχύλια και κολύμπησα σε κρυφές παραλίες όπου ζωγράφισα στην άμμο, κοιμήθηκα μέχρι αργά το μεσημέρι και άκουσα τα τζιτζίκια να τραγουδούν, παρέδωσα τη ζωή μου στα χέρια του θεού στην προσπάθεια μου να απαλλαγώ από τον έλεγχο, προσπάθησα να δείξω την αγάπη μου με πράξεις, χάρισα πράγματα που δεν ήθελα και πέρασα μια ολόκληρη μέρα στην παραλία γράφοντας για τις καλοκαιρινές μας περιπέτειες στο blog!
Δεν τα πήγα και άσχημα, τι λέτε;

Να μαζέψω κοχύλια και γυαλόπετρες για συντροφιά το χειμώνα.

Να πάω βαρκάδα για κολύμπι σε μια απάτητη παραλία.

Να κοιμηθώ μια μέρα μέχρι αργά το μεσημέρι.

Να ακούσω τα τζιτζίκια να τραγουδούν.

Να αφήσω την ζωή μου στα χέρια του Θεού μου.

Να δείξω με πράξεις την αγάπη μου.

Να ζωγραφίσω στην άμμο.

Να φτιάξω ένα γλυκό του κουταλιού με καλοκαιρινά φρούτα.

Να κάνω σχέδια μόνο για το σήμερα.

Να τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω. 

Να είμαι συνεπής στα θέλω μου.

Να φτιάξω κρέπες για πρωινό.

Να χαρίσω τα πράγματα που δεν θέλω πια να έχω.

Να περάσω μια ολόκληρη μέρα στην παραλία μέχρι να βραδιάσει.

Να γράψω τις καλοκαιρινές μας περιπέτειες στο blog.

Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω. 

Σας φιλώ

“Ακόμα και σαρανταποδαρούσα να ήσουν, δεν θα σου έφτανε μια ζωή για να φορέσεις όλα τα παπούτσια που έχεις!”.
Ατάκα του άντρα μου κάθε φορά που ανοίγει το ντουλάπι με τα παπούτσια.
Και δεν είναι μόνο τα παπούτσια… Ρούχα που μένουν στην ντουλάπα μου αφόρετα και ανεβοκατεβαίνουν κάθε χειμώνα και καλοκαίρι με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα τα φορέσω, μαντίλια, παλτά, καλλυντικά, βιβλία, είδη σπιτιού…
Δεν ξέρω αν κι εσείς έχετε πράγματα που τα φυλάτε "μήπως και” ενώ ταυτόχρονα όλο και κάτι καινούργιο αγοράζετε;
Πάντως εγώ αποφάσισα ότι αυτό δεν το θέλω άλλο. Τουλάχιστον για τώρα.  Δεν θέλω άλλο να γεμίζω τις ντουλάπες, τους χώρους και τη ζωή μου με πράγματα. Σε αυτήν την φάση, προτιμώ να γεμίζω με όμορφες στιγμές, με όμορφους ανθρώπους, με χαρά και αυτογνωσία.
Έτσι λοιπόν είπα να ξεκινήσω το project “365 μέρες χωρίς ψώνια”, κάτι το οποίο το έχω ξανακάνει στο παρελθόν και έχει λειτουργήσει μια χαρά.
365 μέρες χωρίς να ψωνίσω ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά (εκτός από τα απολύτως απαραίτητα), βιβλία, αντικείμενα, κοσμήματα, πράγματα για το σπίτι (εκτός από κάτι που το έχουμε πραγματικά ανάγκη).
Μπορώ να αγοράζω δώρα για τους αγαπημένους μου και φυσικά φαγητό για το σπίτι.
Μπορώ αν θέλω κάτι πολύ, να το ζητήσω ως δώρο από τους φίλους μου και την οικογένεια μου σε γιορτές, γενέθλια, Χριστούγεννα, κλπ.
Για κάθε βδομάδα που τηρώ αυτήν την πρόκληση, θα βάζω σε έναν κουμπαρά 20 ευρώ, τα οποία στο τέλος του χρόνου μπορώ να τα αξιοποιήσω όπως θέλω εγώ. (Την προηγούμενη φορά, τα έκανα ταξίδι!!). 20 ευρώ x 52 βδομάδες = 1040 ευρώ. Όχι κι άσχημα!
Είναι μια πρόκληση για μένα και μια άσκηση αυτοσυγκράτησης και αξιοποίησης των πραγμάτων που ήδη έχω. Όσα από αυτά δεν τα θέλω πια, έχω σκοπό να τα χαρίσω για να τα χαρεί κάποιος άλλος.
Πώς σας φαίνεται η ιδέα μου;
Εύχομαι να λειτουργήσει! Θα σας κρατώ ενήμερους!

Γεια σας και καλό μήνα να έχουμε!
Για μένα ο Σεπτέμβρης είναι λίγο σαν τον Ιανουάριο. Κάτι σαν την καινούργια χρονιά!
Νέες αποφάσεις, νέοι στόχοι, νέες ιδέες, νέα ξεκινήματα.
Είναι ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου, μιας εποχής που μου αρέσει ιδιαίτερα. Η μέρα αρχίζει σιγά, σιγά να μικραίνει και ο καιρός να γίνεται λίγο πιο ψυχρός, αρχίζουν τα τσάγια να βγαίνουν από τα κουτιά τους και οι γλύκες τάρτες να μπαίνουν στον φούρνο…
Για αυτόν τον μήνα λοιπόν θέλω:

• Να ξεκινήσω το παλιό μου project: 365 μέρες χωρίς ψώνια.
• Να περπατάω κάθε μέρα 30’.
• Να πειραματιστώ περισσότερο με τον αγαπημένο μου αποχυμωτή.
• Να καταλάβω για μια ακόμη φορά ότι δεν είναι δυνατόν να αρέσουμε σε όλους.
• Να αρχίσω ένα συναρπαστικό βιβλίο.
• Να φτιάξω μια γλυκιά τάρτα χωρίς ζάχαρη.
• Να βρεθώ για τσάι με τις φίλες μου.
• Να οργανώσω τα αρχεία του υπολογιστή μου.
• Να ξεδιαλύνω και να χαρίσω τα ρούχα μου.
• Να πάω για χαμάμ.
• Να έχω 2 ώρες την ημέρα μόνο για μένα.
• Να ξεκινήσω γιόγκα.
• Να κοιτάξω την αναβλητικότητα μου στα μάτια.
• Να βγω να περπατήσω την πρώτη μέρα με βροχή.
• Να αρχίσω να χρησιμοποιώ καθημερινά “το καλό” μου σερβίτσιο.
• Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω.

Σε μερικές μέρες υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξεκινήσω παιδικό σταθμό.
Μέχρι τώρα έκανα homeschooling με την μαμά μου και πολύ μου άρεσε!
Έμαθα ένα σωρό πράγματα και περνάγαμε πολύ καλά. Αλλά τώρα θέλω να είμαι και με άλλα παιδάκια. Κι αφού δεν μπορούν να έρθουν τα παιδάκια σπίτι μου, σκεφτήκαμε να πάω εγώ σε αυτά.
Αλλά και πάλι. Πρώτη φορά στο σχολείο. Πρώτη φορά μόνη μου για αρκετές ώρες μακριά από το σπίτι, μακριά από τη μαμά μου.
Και μόνο η σκέψη μου σφίγγει το στομάχι.
Θα είναι καλή η δασκάλα μου; Τα παιδιά θα με παίζουν ή θα με χτυπάνε;
Θα μπορέσω να συνεννοηθώ ή θα μιλάμε άλλη γλώσσα; Θα φωνάζουν ή θα είναι ήρεμα; Θα είναι ευγενικά ή θα μου παίρνουν τα παιχνίδια και εγώ θα κλαίω;
Πώς θα’ναι να ξυπνάω κάθε πρωί και να φεύγω μακριά από το σπίτι και τη μαμά;
Ναι ξέρω, θα επιστρέφω πίσω το μεσημέρι αλλά όπως και να έχει δεν το’χω ξανακάνει και είμαι λίγο αγχωμένη.
Πώς θα πηγαίνω στην τουαλέτα; Πώς θα είναι το φαγητό εκεί; Θα αρρωσταίνω συχνά;
Θα μου αρέσει που θα είμαι για μερικές ώρες μακριά από την φωλιά μου;
Μου λένε πως θα μου κάνει καλό και πως θα με μεγαλώσει και πως θα κάνω καινούργιους φίλους και θα μάθω ένα σωρό πράγματα, τραγούδια και ποιήματα και τόσα άλλα.
Αλλά και πάλι, εγώ φοβάμαι.
-Χριστίνα μου, γιατί φοβάσαι;
-Δεν είμαι η Χριστίνα… Είμαι η μαμά της και φοβάμαι.
Είμαι η μαμά της και νιώθω σαν παιδί που θυμάται τις δικές του μέρες στο σχολείο. Θυμάμαι την Αυγή που με κορόιδευε, και τον Μάριο που ήταν θυμωμένος με την μητέρα του και χτυπούσε τα άλλα παιδιά, και την κυρία Φλώρα που ήταν μεν γλυκιά αλλά όταν κουραζόταν φώναζε, και το σχολικό που ερχόταν κάθε πρωί στις 7:00, και τις φορές που κάποιο παιδί μου άρπαζε τα τουβλάκια, και τις μέρες που μου έλειπε η μαμά μου και ένιωθα πως το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, κουκουλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς να ΠΡΕΠΕΙ να πάω στο σχολείο.
Μα δεν υπήρχαν μόνο αυτές οι μέρες… Υπήρχαν και οι άλλες, οι καλές.
Υπήρχαν τα γέλια, και τα τραγούδια, και οι εκδρομές, και το φιλαράκι μου ο Γιώργος, και το φαγητό στην τραπεζαρία, και οι νερόλακκοι, και το κρυφτό, και τα πάρτι που πηγαίναμε, και το κυνηγητό στην αυλή, και οι κατασκευές, και το θεατρικό που ανεβάσαμε και τόσα άλλα.
Μα αυτές ήταν οι δικές μου στιγμές. Και ήρθε η ώρα για την Χριστίνα να δημιουργήσει και να βιώσει τις δικές της. Καλές και κακές. Μιας κι έτσι είναι η ζωή. Είναι γεμάτη από στιγμές. Και είναι τόσο όμορφη…
Παρ’όλο που δεν αντέχω καθόλου την ιδέα του ελληνικού σχολείου, της ελληνικής νοοτροπίας, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πραγματικότητας,  θα κάνω για σένα ότι καλύτερο μπορώ.
Θα είμαι δίπλα σου όταν με χρειαστείς! Θα είμαι δίπλα σου. Ούτε μπροστά σου, ούτε πίσω σου. Θα σου αφήσω χώρο για να δημιουργήσεις τις δικές σου αναμνήσεις, φροντίζοντας μονάχα να πάρεις αγάπη και κατανόηση. Και μην ανησυχείς! Αν νιώσεις κι εσύ εκείνες τις μέρες, που το μόνο που θα θέλεις είναι να μείνεις ξαπλωμένη στο κρεβάτι κουκουλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς να ΠΡΕΠΕΙ να πας στο σχολείο, θα έρθω να σου κάνω παρέα.
Καλή αρχή αγάπη μου!

Γεια σας και χαρά σας!
Καινούργια βδομάδα, καινούργιο post με το δεύτερο και τελευταίο μέρος από τις διακοπές μας στη Σίφνο.
Βόλτες στο υπέροχο κάστρο, ρεβυθάδα στον ξυλόφουρνο του σπιτιού, πρωινό στου Ραμπαγά, μπάνιο και φαγητό στην παραλία και τόσα άλλα που δεν χωράνε παρά μόνο στην καρδιά και στο μυαλό μας!
Εις το επανιδείν αγαπημένη Σίφνο!




























Ελπίζω να σας άρεσε και αυτό το post!
Όπως πάντα περιμένω τα σχόλιά σας, και σας ευχαριστώ για τα μηνύματά σας!
Χαίρομαι πολύ κάθε φορά που τα διαβάζω!
Σύντομα μια νέα ανάρτηση σχετικά με το ταξίδι μας στην Ιθάκη!
Μέχρι τότε…

Σας φιλώ 

Το τελευταίο διάστημα ανεβάζοντας κάποιες φωτογραφίες και κάποια βίντεο σε facebook, instagram και snapchat σχετικά με την διατροφή μου, ρωτήθηκα εάν τρώω κρέας ή όχι.
Σκέφτηκα λοιπόν για πρώτη φορά να μιλήσω λίγο για αυτό.
Πριν από περίπου 10 χρόνια αποφάσισα να κόψω το κρέας από την διατροφή μου, μιας και ένιωθα άβολα στην ιδέα ότι κάποια πλάσματα πρέπει οπωσδήποτε να βασανιστούν για να έχω εγώ υψηλό αιματοκρίτη ή κάποιες μικρές στιγμές απόλαυσης. Ένιωθα άσχημα στην ιδέα πως για όλα αυτά που βιώνουν τα ζώα σιωπώ, ενώ αν μάθαινα πως τα έκαναν σε έναν άνθρωπο θα αντιδρούσα.
Η απόφαση μου αυτή ήρθε στον χρόνο της, μαλακά και χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις και κόπο.
Η διατροφή μου άλλαξε και μαζί της άλλαξαν και το σώμα, το πνεύμα και η ψυχή μου. Δεν αντιμετώπισα πότε κανένα πρόβλημα ατονίας, αδυναμίας, ξαφνικής αδιαθεσίας ή αρρώστιας που να σχετίζεται με την απουσία του κρέατος.
Έμαθα να τρέφομαι καλύτερα κάνοντας “σωστούς” συνδυασμούς, ετοιμάζοντας το φαγητό μου με μεγαλύτερη φροντίδα ανακαλύπτοντας καινούργια γευστικά μονοπάτια.
Με τον καιρό άρχισα να ακούω το σώμα μου και να καταλαβαίνω καλύτερα τις πραγματικές του ανάγκες, χρησιμοποιώντας το φαγητό ως μέσο, ως εφόδιο για μια καλύτερη ζωή και όχι ως λύση για τα προβλήματά μου.
Η αποχή μου από το κρέας με έκανε να να δω την διατροφή με άλλο μάτι. Με έκανε να καταλάβω πως η τροφή είναι φάρμακο ικανό από μόνο του να αρρωστήσει ή να γιάνει.
Από τότε μέχρι σήμερα έχω ακούσει πολλά. Έχω δεχτεί κανονικότατο bullying και φιλοσοφίες του ποδαριού από “ειδικούς” πάσης φύσεως, οι οποίοι πετάνε την άποψη τους για το τι είναι καλό και τι όχι, χωρίς να έχουν την στοιχειώδη ευαισθησία να ρωτήσουν αν με ενδιαφέρει η άποψή τους.
Όλα αυτά φυσικά με αφήναν και με αφήνουν παγερά αδιάφορη.
Πότε δεν προέτρεψα κάποιον να αλλάξει την διατροφή του ή να ακολουθήσει αυτό που κάνω εγώ. Πότε δεν κατηγόρησα κάποιον για τις επιλογές του.
Το μόνο που έκανα πάντα ήταν να αρνούμαι ευγενικά ότι δεν ήθελα να φάω.
Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια το σκηνικό έχει αλλάξει!
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου αρχίζουν να ευαισθητοποιούνται σχετικά με το θέμα της διατροφής και του περιβάλλοντος, όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν συνειδητά τι είναι καλό για αυτούς και τι όχι.
Και όλο αυτό με γεμίζει με ελπίδα, ότι ο κόσμος προχωράει και αλλάζει, και μου δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνη μου!


Σας φιλώ