photo from Pinterest
Είναι φορές που φοβάμαι το μπαμπά μου…
Φοβάμαι τα μεγάλα και βαριά χέρια του καθώς πέφτουν με δύναμη πάνω στο πρόσωπό μου.
Φοβάμαι και τα λόγια του, όταν μαστιγώνουν τα αυτιά μου. Με λέει παλιόπαιδο και με τιμωρεί με φωνές και βίαιες κινήσεις όταν δεν είμαι “καλό” παιδί.
Είναι φορές που φοβάμαι και τη μαμά μου…
Φοβάμαι τα μικρά και απαλά της χέρια της που μένουν άπραγα ακουμπισμένα πάνω στα πόδια της, όταν ο μπαμπάς μου με χτυπά.
Φοβάμαι και τα λόγια που δεν λέει για να τον σταματήσει.
Και ναι. Μερικές φορές δεν είμαι το καλό παιδί που θέλουν να είμαι. Είμαι θυμωμένος και νιώθω μόνος και ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς…
Μια φορά που ένιωθα έτσι, φώναξα στον μπαμπά και τον κλότσησα στο πόδι. Ήταν κόσμος τριγύρω. Ήταν και η μαμά και κάτι φίλοι. Είχαμε πάει βόλτα. Ήταν Κυριακή και έκανε κρύο. Μια βδομάδα πριν απ' τα Χριστούγεννα.
Με χτύπησε με το χέρι του στο πρόσωπο. Δεν έκλαψα. Μόνο τον κοίταξα και του είπα να με αφήσει ήσυχο κι ότι δεν τον αγαπώ πια. Με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε πίσω από κάτι θάμνους. Μου φώναξε πως τον έκανα ρεζίλι και πως είμαι ένα κωλόπαιδο και πως αν το ξανακάνω, θα φάω πολύ ξύλο. Η μαμά δεν ήρθε ποτέ να με πάρει από κει. Ούτε κανένας άλλος ήρθε. Μόνο μια κυρία έτρεξε και του είπε να με αφήσει ήσυχο. Του είπε πως αυτό που κάνει δεν είναι καλό. Πως δεν χτυπάμε τα παιδιά, ότι κι αν έχουν κάνει, ούτε τα τραμπουκίζουμε.
Ο μπαμπάς τότε της φώναξε να κοιτάει την δουλειά της και να μην ανακατεύεται και ότι είμαι δικός του γιος και κάνει ότι θέλει.
Η κυρία έφυγε. Κι ο μπαμπάς με άφησε ήσυχο. Πήρα το πατίνι μου και πήγα με τον φίλο μου πιο κει να παίξουμε.
Μετά έμαθα πως πήγε και την βρήκε. Πως της φώναξε και την έβρισε. Πως της είπε ότι δεν ξέρει τίποτα για μας και για την σχέση μας και να μην ανακατεύεται γιατί θα την πληρώσει εκείνη στο τέλος.
Η μαμά δεν είπε τίποτα. Η μαμά δεν λέει τίποτα.
Τον αγαπώ το μπαμπά μου. Και την αόρατη μαμά μου την αγαπώ. Και ελπίζω κάποια στιγμή να με αγαπήσουν κι εκείνοι.
Αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός, του οποίου ήμουν μάρτυρας.
Τί κάνουμε όταν βλέπουμε έναν γονιό να κακοποιεί δημοσίως το παιδί του;
Παρεμβαίνουμε ή μένουμε αδρανείς; Παίρνουμε θέση ή δεν ανακατευόμαστε;
Θα κάναμε το ίδιο αν βλέπαμε έναν άντρα να βιαιοπραγεί σε έναν ενήλικα, σε μια γυναίκα;
Σας φιλώ