“Η μύτη σου είναι μεγάλη. Τα πόδια σου λίγο χοντρά. Πώς τραγουδάς έτσι φάλτσα; Καλύτερα να μην χορεύεις, θα γίνεις ρεζίλι. Κοίτα πόσο όμορφη είναι αυτή η κοπέλα. Σταμάτα να είσαι τόσο γκρινιάρα. Καλύτερα να το βγάλεις αυτό το παντελόνι, δεν σε κολακεύει καθόλου. Πώς το ζωγράφισες έτσι αυτό; Δεν νομίζω πως θα τα καταφέρεις. Άσ’ το καλύτερα. Δεν είναι για σένα.”
Σίγουρα αυτές οι φράσεις μπορεί να μην έχουν ειπωθεί με τόσο ευθύ και ωμό τρόπο, αλλά με έναν άλλον, λίγο πιο έμμεσο που πληγώνει και ευνουχίζει εξίσου καλά.
Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ακούσει ακυρωτικά και προσβλητικά σχόλια τέτοιου είδους από κοντινούς και μη ανθρώπους, αλλά το χειρότερο, τα έχουμε ακούσει κι από τους ίδιους μας τους γονείς.
Μεγαλώνοντας αρχίζω να μαθαίνω πως το να αγαπάω τον εαυτό μου με τα καλά και τα άσχημά του είναι μια δύσκολη και σημαντική δουλειά. Πως η σύγκριση, μόνο κακό μπορεί να φέρει και πως η τελειότητα δεν υπάρχει πουθενά και δεν θα πρέπει να είναι το ζητούμενο.
Πως η γνώμη των άλλων δεν μπορεί να είναι αντικειμενική, άρα δεν θα πρέπει να έχει μεγάλη βαρύτητα για μένα. Πως η μύτη μου, τα πόδια μου, οι ικανότητες μου και η εξωτερική μου εμφάνιση είναι μοναδικά στον κόσμο και γεμάτα γοητεία και δύναμη.
Σκέφτομαι πως το χειρότερο πράγμα που μπορώ να κάνω στην κόρη μου, είναι να της φορτώσω τις προσδοκίες μου και τα απωθημένα μου. Να μην μπορώ να την δεχτώ για αυτό που είναι και μονίμως να πιστεύω πως θα ήταν καλύτερα να ήταν λίγο πιο έτσι και λίγο πιο αλλιώς…
Και τελικά καταλήγω στο ότι θέλω να της δώσω μόνο αγάπη. ΑΓΑΠΗ και ΑΠΟΔΟΧΗ. Μόνο έτσι θα σώσω την ψυχή μου.
Σας φιλώ
