Έφτασε κι όλας ο Μάρτης...
Πόσο γρήγορα φεύγει ο χρόνος..
Κι εγώ που νιώθω πως θα ζω για πάντα και όλο αναβάλω για αύριο, αυτά που θα'πρεπε να έχουν ήδη γίνει απο χτες, τι πρέπει να κάνω??
"Λίστα!!" Σκέφτηκα. Θα κάνω μια λίστα για τον μήνα Μάρτιο,και θα σας πω στο τέλος του, αν κατάφερα να κάνω κάτι απο όλα αυτά που θέλω!!!

ΛΙΣΤΑ ΜΑΡΤΙΟΥ

• Να διαβάσω ένα βιβλίο. ΟΛΟΚΛΗΡΟ.
• Να κάνω μια φορά την βδομάδα, κι απο ένα μάθημα οδήγησης.
• Να κάνω έναν διαγωνισμό στο blog μου, χαρίζοντας δώρα.
• Να αρχίσω pilates 3 φορές την εβδομάδα.
• Να πω κάτι όμορφο σε κάποιον ξένο.
• Να ξεκινάω την μέρα μου με χαμόγελο.
• Να κοιμάμαι νωρίς.
• Να πίνω πιο πολύ νερό.
• Να κάτσω μια μέρα σε ένα παγκάκι και να λουστώ στο φως του ήλιου για όσο θελήσω.
• Να κάνω έστω 2 πράγματα απο τα παραπάνω.

Ευχηθείτε μου καλή επιτυχία!! Εδώ και στην σελίδα μου στο facebook!

Σας φιλώ

Τα βιβλία τα αγαπάμε πολύ στην οικογένειά μας. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που κι η Χριστίνα απο πολύ μικρή, έμαθε να περνάει ωραίες στιγμές μαζί τους.
Προσπαθώ, όσο μπορώ να της αγοράζω προσεγμένες εκδόσεις και όσο πιο κοντά στην ηλικία της. Συνήθως της αρέσουν βιβλία με ζώα και με ανθρώπους. Το αγαπημένο της είναι "Η πόλη" απο τις εκδόσεις Modern Times. και το βιβλίο με τα ζώα απο το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο.
Τώρα τελευταία, διαβάζουμε αρκετά αυτά τα τέσσερα βιβλία.

ΒΡΕΣ ΜΕ ,ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ
Εκδόσεις Ψυχογιός
Με αναδιπλωμένες σελίδες και φυσικά πολύ χρώμα.




Θα ήθελα πολύ να μου προτείνατε κι εσείς κάποια αγαπημένα σας βιβλία, έτσι ώστε να εμπλουτίσω την συλλογή της μικρής μου αναγνώστριας!!

Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ και στην σελίδα μου στο facebook

Σας φιλώ

Χτες βράδυ, λίγο πριν βάλω την Χριστίνα για ύπνο, κι αφού την άφησα να εκτονώσει και τα τελευταία αποθέματα ενέργειάς της πριν μπούμε στην διαδικασία χαλάρωσης, την κοιτούσα να παίζει και έτσι απλά άρχισα να κλαίω. Με λυγμούς. Εκείνη φυσικά τρόμαξε, μιας και δεν με έχει ξαναδεί ποτέ σε παρόμοια κατάσταση. Προσπαθούσα, να μαζέψω όλο αυτό που μου συνέβαινε, αλλά μάταια. Ήταν πάνω απ' τις δυνάμεις μου.
Μόλις ηρέμησα, της εξήγησα πως δεν είχε κάνει κάτι κακό, πως δεν έκλαιγα απο πόνο ή στεναχώρια και πως όλο αυτό ήταν απο χαρά και ευτυχία..
Και ναι. Η αλήθεια ήταν πως βλέποντάς την , έτσι μικρή, εύθραυστη και τόσο αληθινή, σκέφτηκα πώς είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος πάνω στη γη..
Σκέφτηκα πως αυτό το πλάσμα , ήρθε στη ζωή μου για να μου δείξει τον ΔΡΟΜΟ.
Για να μου μάθει να μοιράζομαι και να μην περιμένω τίποτα. Να έχω υπομονή και να συγχωρώ. Να αγαπώ τον εαυτό μου για να μπορώ να αγαπώ και τους άλλους. Να ελπίζω και να πιστεύω. Να ξεπερνώ τους φόβους μου και τις ανασφάλειές μου. Να εμπιστεύομαι την κρίση μου , το ένστικτό μου και τις αντοχές μου. Να εκτιμώ τη ζωή και τα δώρα της. Να πιστεύω πως αξίζω να με αγαπούν άνευ όρων γι' αυτό ακριβώς που είμαι. Να τολμήσω να δοθώ κάπου, ολοκληρωτικά.
Έχω έναν άγγελο μέσα στο σπίτι μου, και ήθελα να σας το πω.


Σας φιλώ


 FACEBOOK 

Πρωινό : ομελέτα, αβοκάντο και ακτινίδιο

1. ένα ρολό απο χαρτί τουαλέτας
2. ρεβίθια ή φακές ή φασόλια ή φάβα
3. ένα συραπτικό
4. κυρομπογιές ή μαρκαδόρους ή ξυλομπογιές

Εκτέλεση

• Ενώνουμε τις δυο άκρες του ρολού και τις συρράπτουμε

• Γεμίζουμε με ρεβύθια σχεδόν μέχρι τη μέση

• Κλείνουμε με συρραπτικό και ζωγραφίζουμε με χρώματα και υλικά τις αρεσκείας μας 

• Και η μαράκα μας είναι έτοιμη!

Όσο πλησιάζει η άνοιξη και οι μέρες γίνονται πιο ζεστές και μεγάλες, τόσο πιο πολύ η επιθυμία μου για το αγαπημένο μου πικ νικ μεγαλώνει!
Όταν ήμουν μικρή, τις μέρες με καλό καιρό, ήταν σχεδόν σίγουρο πως οι γονείς μου θα μας πήγαιναν για πικ νικ σε ένα υπέροχο μέρος, με δέντρα, ξύλινα τραπέζια και ένα μεγάλο υδραγωγείο κάπου μακριά, έτσι για μια πινελιά μυστηρίου. Πολλές φορές, ερχόντουσαν παρέα και φίλοι με τα παιδιά τους , κι έτσι η χαρά ήταν μεγαλύτερη!!!
Κουβαλούσαμε μαζί μας μπάλες, παιχνίδια βιβλία και φυσικά το αγαπημένο μας "ψυγειάκι" που χωρούσε ένα ψυγείο ολάκερο!. Βρίσκαμε ένα μέρος με ήλιο αλλά και σκιά  και στήναμε το "σπιτάκι" μας. Καρέκλες για άραγμα, τραπεζάκι μικρό για τα ποτά, τραπεζομάντιλο με κεράσια , ένα μικρό φορητό μπάρμπεκιου και σακούλες για τα σκουπίδια μας. Η  ώρα του φαγητού,ήταν μια γιορτή. Τυριά, σαλάτες, πίτες, φαγητό απο την προηγούμενη μέρα, μπιφτέκια , λουκάνικα πατάτες και λαχανικά έτοιμα για ψήσιμο,φρούτα, κουλουράκια και κέικ, τσάι και καφές, χυμοί, κρασιά και μπύρες για τους μεγάλους. Ένα πανηγύρι!!! Τρώγαμε ελεύθερα, χωρίς να μας νοιάζει αν θα λερωθούμε ή αν θα λερώσουμε. Και κατα έναν περίεργο λόγο, εκεί, πάντα τρώγαμε περισσότερο απο το σπίτι μας κι έτσι όλοι ήμασταν ικανοποιημένοι. Μετά το φαγητό, και όσο οι μεγάλοι λέγανε τα δικά τους, εμείς παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό, μήλα και φυσικά σχοινάκι. Ύστερα σειρά είχε η εξερεύνηση. Καινούργια λουλούδια για να προσθέσουμε στο φυτολόγιό μας, πασχαλίτσες, μυρμήγκια και σαύρες για παρατήρηση και αν είμασταν τυχερές, κύλισμα σε φρέσκο και δροσερό χορτάρι.
Κι όταν πια κουραζόμασταν απ'το πολύ παιχνίδι, παίρναμε τις κουβέρτες, τις στρώναμε κάτω και αράζαμε, διαβάζοντας απαραιτήτως Μίκυ Μάους και Ποπάυ ώσπου μας έπαιρνε ο ύπνος. Εκείνα τα μεσημέρια, ο ύπνος ήταν βάλσαμο.. Ερχόταν απο μόνος του και μας έπερνε απο το χέρι. Δεν είχε γκρίνια και στριφογυρίσματα.
Στο τέλος της χαράς, μαζεύαμε όλοι μαζί και το πιο μικρό μας σκουπίδι και φεύγαμε με την υπόσχεση πως  θα ξανάρθουμε  σύντομα.
Αυτές οι αναμνήσεις με γεμίζουν χαρά ,νοσταλγία κι ευγνωμοσύνη απέναντι στους γονείς μου.
Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που υπάρχει δίλημμα για το που να πάμε μια ηλιόλουστη Κυριακή, καταλαβαίνετε τι μου έρχεται αμέσως στο μυαλό...Να πάμε για πικ νικ!!! 

Περιμένω τα σχόλια σας, εδώ και στην  σελίδα μου στο facebook

Σας φιλώ

Σαν παιδί, γύρω στα 5, θυμάμαι να διαδίδω με κάθε ευκαιρία στα υπόλειπα παιδιά της εκάστωτε παρέας, πως οι γονείς μου με στέλνουν καράτε, πως έχω (κι όλας!!!) μαύρη ζώνη, και πως θα ήταν μεγάλο τους λάθος να με σπρώξουν ή να με χτυπήσουν...!!!
Δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος αυτό που έκανα. Ξέρω μόνο πως δεν πείραζα κανέναν και κανένας δεν με πείραζε, κι έτσι είχα το κεφάλι μου ήσυχο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η κόρη μου η Χριστίνα, (21 μηνών) έχει δεχτεί και δέχεται μικρά χτυπήματα, κυρίως απο τα συνομήλικα παιδάκια που κάνει παρέα. Η ίδια, δεν χτυπάει ούτε σπρώχνει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Στην αρχή αντιδρούσε έντονα ,κλαίγοντας και τρέχοντας στην αγκαλιά μου.
Τώρα τελευταία, όποτε έχει συμβεί, προσπαθεί να το αντιμετοπίσει με κάποιο τρόπο. Είτε με το να απομακρυνθεί απο το πεδίο μάχης, είτε βάζοντας τα χέρια της σε θέση άμυνας (βλέπε καράτε!!).
Τι κάνουμε σε περίπτωση που χτυπήσουν το παιδί μας? Τι κάνουμε σε περίπτωση που το παιδί μας χτυπήσει ένα άλλο παιδί? Σίγουρα είναι ένα απο τα πιο δύσκολα θέματα που καλείσαι να διαχειριστείς ως γονιός και στις δυο περιπτώσεις...
Το να μείνεις απαθείς και αμέτοχος δεν είναι λύση. Όπως δεν είναι λύση και το να επιτεθείς στο παιδάκι που χτυπάει.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βρήκα μερικές προτάσεις απο το "Κέντρο Παιδιού και Οικογένειας Προάγοντας". Ρίξτε μια ματιά.

Όταν το παιδί μας χτυπήσει κάποιο άλλο παιδί

•  Αποφεύγουμε τη σωματική τιμωρία.Προσπαθούμε με συζήτηση και πολλή κατανόηση για τα παιδιά να τους εξηγήσουμε, όταν ηρεμήσουν, ποιες συνέπειες έχει πρώτα από όλα για τα ίδια η επιθετικότητα τους, για παράδειγμα, να χάσουν την αγάπη των φίλων τους. Ύστερα, εξηγούμε τις συνέπειες, τη βλάβη, που θα υποστούν οι γύρω τους, όταν δεχτούν τα χτυπήματα τους, ή την καταστροφική τους διάθεση.

•   Φροντίζουμε ώστε η καλή συμπεριφορά να αξίζει τον κόπο. Αυτό σημαίνει ότι αν μέχρι τώρα αντιδρούσαμε στην κακή  συμπεριφορά με θυμό ή με άλλο τρόπο, και αγνοούσαμε σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της καλής συμπεριφοράς, είναι καιρός να αντιστρέψουμε τις αντιδράσεις σας, και να αρχίσουμε να αγνοούμε τη κακή συμπεριφορά, όσο αυτό είναι εφικτό, και να ανταμείβουμε την καλή.

•  Απομακρύνουμε τα παιδιά από το «ακροατήριο τους», ύστερα από ένα εκρηκτικό επεισόδιο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα παιδιά για να τραβήξουν την προσοχή του γονέα ή του άλλου προσώπου, δίνουν «παραστάσεις» επιθετικής συμπεριφοράς . Η απομάκρυνση τους σε άλλο χώρο (σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού) γίνεται, για να απομακρυνθούν από την εστία της έντασης και να ηρεμήσουν. Εκεί, χωρίς να τους επιβάλουμε σωματική τιμωρία, συζητάμε τους λόγους και τις συνέπειες της έκρηξης τους. Κάτι τέτοιο μπορεί να  είναι δύσκολο με τα νήπια ή τα μικρά παιδιά, αλλά φέρνει αρκετά καλά αποτελέσματα. Μέσα σε, όσο το δυνατό, πιο θερμό κλίμα βάζουμε τα παιδιά να ασχοληθούν με μια ωφέλιμη δραστηριότητα που τα ευχαριστεί (ζωγραφική, άθληση, άκουσμα μουσικής κ. ά.