Όσο πλησιάζει η άνοιξη και οι μέρες γίνονται πιο ζεστές και μεγάλες, τόσο πιο πολύ η επιθυμία μου για το αγαπημένο μου πικ νικ μεγαλώνει!
Όταν ήμουν μικρή, τις μέρες με καλό καιρό, ήταν σχεδόν σίγουρο πως οι γονείς μου θα μας πήγαιναν για πικ νικ σε ένα υπέροχο μέρος, με δέντρα, ξύλινα τραπέζια και ένα μεγάλο υδραγωγείο κάπου μακριά, έτσι για μια πινελιά μυστηρίου. Πολλές φορές, ερχόντουσαν παρέα και φίλοι με τα παιδιά τους , κι έτσι η χαρά ήταν μεγαλύτερη!!!
Κουβαλούσαμε μαζί μας μπάλες, παιχνίδια βιβλία και φυσικά το αγαπημένο μας "ψυγειάκι" που χωρούσε ένα ψυγείο ολάκερο!. Βρίσκαμε ένα μέρος με ήλιο αλλά και σκιά  και στήναμε το "σπιτάκι" μας. Καρέκλες για άραγμα, τραπεζάκι μικρό για τα ποτά, τραπεζομάντιλο με κεράσια , ένα μικρό φορητό μπάρμπεκιου και σακούλες για τα σκουπίδια μας. Η  ώρα του φαγητού,ήταν μια γιορτή. Τυριά, σαλάτες, πίτες, φαγητό απο την προηγούμενη μέρα, μπιφτέκια , λουκάνικα πατάτες και λαχανικά έτοιμα για ψήσιμο,φρούτα, κουλουράκια και κέικ, τσάι και καφές, χυμοί, κρασιά και μπύρες για τους μεγάλους. Ένα πανηγύρι!!! Τρώγαμε ελεύθερα, χωρίς να μας νοιάζει αν θα λερωθούμε ή αν θα λερώσουμε. Και κατα έναν περίεργο λόγο, εκεί, πάντα τρώγαμε περισσότερο απο το σπίτι μας κι έτσι όλοι ήμασταν ικανοποιημένοι. Μετά το φαγητό, και όσο οι μεγάλοι λέγανε τα δικά τους, εμείς παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό, μήλα και φυσικά σχοινάκι. Ύστερα σειρά είχε η εξερεύνηση. Καινούργια λουλούδια για να προσθέσουμε στο φυτολόγιό μας, πασχαλίτσες, μυρμήγκια και σαύρες για παρατήρηση και αν είμασταν τυχερές, κύλισμα σε φρέσκο και δροσερό χορτάρι.
Κι όταν πια κουραζόμασταν απ'το πολύ παιχνίδι, παίρναμε τις κουβέρτες, τις στρώναμε κάτω και αράζαμε, διαβάζοντας απαραιτήτως Μίκυ Μάους και Ποπάυ ώσπου μας έπαιρνε ο ύπνος. Εκείνα τα μεσημέρια, ο ύπνος ήταν βάλσαμο.. Ερχόταν απο μόνος του και μας έπερνε απο το χέρι. Δεν είχε γκρίνια και στριφογυρίσματα.
Στο τέλος της χαράς, μαζεύαμε όλοι μαζί και το πιο μικρό μας σκουπίδι και φεύγαμε με την υπόσχεση πως  θα ξανάρθουμε  σύντομα.
Αυτές οι αναμνήσεις με γεμίζουν χαρά ,νοσταλγία κι ευγνωμοσύνη απέναντι στους γονείς μου.
Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που υπάρχει δίλημμα για το που να πάμε μια ηλιόλουστη Κυριακή, καταλαβαίνετε τι μου έρχεται αμέσως στο μυαλό...Να πάμε για πικ νικ!!! 

Περιμένω τα σχόλια σας, εδώ και στην  σελίδα μου στο facebook

Σας φιλώ

Σαν παιδί, γύρω στα 5, θυμάμαι να διαδίδω με κάθε ευκαιρία στα υπόλειπα παιδιά της εκάστωτε παρέας, πως οι γονείς μου με στέλνουν καράτε, πως έχω (κι όλας!!!) μαύρη ζώνη, και πως θα ήταν μεγάλο τους λάθος να με σπρώξουν ή να με χτυπήσουν...!!!
Δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος αυτό που έκανα. Ξέρω μόνο πως δεν πείραζα κανέναν και κανένας δεν με πείραζε, κι έτσι είχα το κεφάλι μου ήσυχο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η κόρη μου η Χριστίνα, (21 μηνών) έχει δεχτεί και δέχεται μικρά χτυπήματα, κυρίως απο τα συνομήλικα παιδάκια που κάνει παρέα. Η ίδια, δεν χτυπάει ούτε σπρώχνει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Στην αρχή αντιδρούσε έντονα ,κλαίγοντας και τρέχοντας στην αγκαλιά μου.
Τώρα τελευταία, όποτε έχει συμβεί, προσπαθεί να το αντιμετοπίσει με κάποιο τρόπο. Είτε με το να απομακρυνθεί απο το πεδίο μάχης, είτε βάζοντας τα χέρια της σε θέση άμυνας (βλέπε καράτε!!).
Τι κάνουμε σε περίπτωση που χτυπήσουν το παιδί μας? Τι κάνουμε σε περίπτωση που το παιδί μας χτυπήσει ένα άλλο παιδί? Σίγουρα είναι ένα απο τα πιο δύσκολα θέματα που καλείσαι να διαχειριστείς ως γονιός και στις δυο περιπτώσεις...
Το να μείνεις απαθείς και αμέτοχος δεν είναι λύση. Όπως δεν είναι λύση και το να επιτεθείς στο παιδάκι που χτυπάει.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βρήκα μερικές προτάσεις απο το "Κέντρο Παιδιού και Οικογένειας Προάγοντας". Ρίξτε μια ματιά.

Όταν το παιδί μας χτυπήσει κάποιο άλλο παιδί

•  Αποφεύγουμε τη σωματική τιμωρία.Προσπαθούμε με συζήτηση και πολλή κατανόηση για τα παιδιά να τους εξηγήσουμε, όταν ηρεμήσουν, ποιες συνέπειες έχει πρώτα από όλα για τα ίδια η επιθετικότητα τους, για παράδειγμα, να χάσουν την αγάπη των φίλων τους. Ύστερα, εξηγούμε τις συνέπειες, τη βλάβη, που θα υποστούν οι γύρω τους, όταν δεχτούν τα χτυπήματα τους, ή την καταστροφική τους διάθεση.

•   Φροντίζουμε ώστε η καλή συμπεριφορά να αξίζει τον κόπο. Αυτό σημαίνει ότι αν μέχρι τώρα αντιδρούσαμε στην κακή  συμπεριφορά με θυμό ή με άλλο τρόπο, και αγνοούσαμε σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της καλής συμπεριφοράς, είναι καιρός να αντιστρέψουμε τις αντιδράσεις σας, και να αρχίσουμε να αγνοούμε τη κακή συμπεριφορά, όσο αυτό είναι εφικτό, και να ανταμείβουμε την καλή.

•  Απομακρύνουμε τα παιδιά από το «ακροατήριο τους», ύστερα από ένα εκρηκτικό επεισόδιο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα παιδιά για να τραβήξουν την προσοχή του γονέα ή του άλλου προσώπου, δίνουν «παραστάσεις» επιθετικής συμπεριφοράς . Η απομάκρυνση τους σε άλλο χώρο (σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού) γίνεται, για να απομακρυνθούν από την εστία της έντασης και να ηρεμήσουν. Εκεί, χωρίς να τους επιβάλουμε σωματική τιμωρία, συζητάμε τους λόγους και τις συνέπειες της έκρηξης τους. Κάτι τέτοιο μπορεί να  είναι δύσκολο με τα νήπια ή τα μικρά παιδιά, αλλά φέρνει αρκετά καλά αποτελέσματα. Μέσα σε, όσο το δυνατό, πιο θερμό κλίμα βάζουμε τα παιδιά να ασχοληθούν με μια ωφέλιμη δραστηριότητα που τα ευχαριστεί (ζωγραφική, άθληση, άκουσμα μουσικής κ. ά.

•  1 φύλλο σφολιάτας
• 5 μεσαίες ντομάτες, κομμένες σε λεπτές φέτες χωρίς τα σπόρια
• 1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
• 300 γ. φέτα τριμμένη
• 3 κ.σ. πατέ ελιάς 
• 4 κ.σ.ελαιόλαδο 
• 2 κ.γ. ζάχαρη (προαιρετικά)
• αλάτι και πιπέρι
• φύλλα φρέσκου βασιλικού (αν δεν έχετε τρίψτε αποξηραμένο)

Είμαι 21 μηνών και μου αρέσουν πολύ τα άλογα και οι κουκουβάγιες.
Θέλω πολύ να ανέβω σε ένα άλογο. Η μαμά μου μου είπε πως "με την πρώτη ευκαιρία, θα γίνει και αυτό.." . Την πιστεύω. Όσα μου υπόσχονται, , τα κάνουν η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου.
Μου αρέσει πολύ να κάνω κούνια και τσουλήθρα. Τσουλήθρα, κάνω μόνη μου. Στην μικρή βέβαια ακόμα, αλλά δεν με πειράζει. Κούνια έχω και στο σπίτι μου. Μου την πήρε ο μπαμπάς μου και κάνω μερικές φορές  το μεσημέρι, για να με πάρει ο ύπνος.
Μου αρέσουν επίσης πολύ, και τα μπαλόνια και οι μπάλες. Και τα ρεβίθια και ο αρακάς και οι φακές. Γιατί είναι κι αυτά μπάλες, που τις τρώμε.
Δεν μου αρέσει να με σπρώχνουν, ούτε να με χτυπάνε. ΚΑΘΟΛΟΥ δεν μου αρέσει. Αυτό το κάνουν μερικές φορές τα άλλα παιδάκια, κι εγώ βάζω τα κλάματα.
Μου αρέσουν πολύ τα τραγούδια που μου βάζει να ακούω η μαμά μου. Η κουκουβάγια, τα 3 μερμηγκάκια, και τα παραμύθια της γαλάζιας γραμμής!
Επίσης μου αρέσει να βλέπω αγκαλιά την μαμά μου και τον μπαμπά μου! Μόλις τους δω να αγκαλιάζονται, τρέχω και γω και τους αγκαλιάζω και καθόμαστε κι οι τρεις αγκαλιασμένοι!
Δεν μου αρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ όταν τσακώνονται... Μακάρι να μην τσακωθούν ΠΟΤΕ . Είναι τόσο ωραία  όταν είναι αγαπημένοι. Κι εγώ νιώθω τόση ασφάλεια και χαρά.
Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία και οι βόλτες με τους φίλους μου. Το αγαπημένο μου βιβλίο, είναι ένα με ζώα κι ένα άλλο που λέγετε "Το σπίτι".
Έχω και δυο αγαπημένα κουκλάκια. Την Κανέλα την αλεπού και τον Μίνι που οι μεγάλοι τον λένε Μίκυ.
Μου αρέσει να περπατάω μόνη μου όταν πάμε βόλτα, αλλά ξέρω ότι πρέπει να κρατάω το χέρι της μαμάς μου.
Είναι ακόμα πολλά πράγματα που μου αρέσουν και που δεν μου αρέσουν...
Ίσως μια μέρα να σας τα πω κι αυτά.


Χριστίνα


Σας φιλώ




Η σελίδα μου στο facebook

• πάμε βόλτα στο ζωολογικό κήπο
• χορέψουμε ξέφρενα το πρώτο τραγούδι που θα ακούσουμε
• κάνουμε πικ-νικ στο σαλόνι και να φάμε ψωμί με μελάσα και ταχίνι
• ζωγραφίσουμε ένα μεγάλο δέντρο
• να αγοράσουμε καινούργια βιβλία και cd με παραμύθια

 
Ξέρω καλά πως για να υπάρξει αυτό το blog, χρειάζεται δουλειά και συνέπεια..
Χρειάζεται να πιστέψω σε αυτό. Να πιστέψω πως αξίζει να του αφιερώσω χρόνο και σκέψη.
Χρειάζεται να το αγαπήσω και να το κάνω κομμάτι της καθημερινότητάς μου..
Κι εγώ δεν έχω κάνει ακόμα τίποτα απο αυτά..
Είναι φορές που θέλω να γράψω σκέψεις μου και γεγονότα της ζωής μου, κι όμως δεν το κάνω, σκεπτόμενη πως δεν έχει κανένα νόημα, πως δεν αφορούν κανέναν..
Μάλλον δεν είναι έτσι μιας και νομίζω πως το πιο σημαντικό είναι να τα γράψω για μένα. Κι ας μην τα διαβάσει κανείς. Κι ας μην αφορούν κανέναν άλλον πέρα απο μένα. Αφού στο κάτω κάτω της γραφής, εγώ υπάρχω μέσα απο αυτό. Εγώ αισθάνομαι τη χαρά να βλέπω τις σκέψεις μου αποτυπωμένες σε μια λευκή σελίδα..Αν τύχη βέβαια να διαβαστούν και να αγγίξουν κι άλλους, ε τότε μιλάμε για ευτυχία...
Λέω λοιπόν να αρχίσω ξανα κι όπου με βγάλει.
Ελπίζω στην πορεία να βρω και παρέα!

Καληνύχτα σας

και η σελίδα μου στο facebook

mama petounia