Γεια σας και χαρά σας.
Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που παραδέχομαι μια αδυναμία μου, γεμίζω δύναμη.
Κάθε φορά που καταρρίπτεται μέσα μου η εικόνα της τέλειας και αψεγάδιαστης γυναίκας-μητέρας-κόρης-αδελφής-φίλης κλπ, ξεκινάω να ζω όπως επιθυμώ. Ξεκινάω βασικά να ζω.
Όπως όταν παραδέχτηκα την εξάρτησή μου από τη ζάχαρη.
Ένιωσα πιο δυνατή, πιο έτοιμη να την αντιμετωπίσω και είδα επιτέλους φως στο τέλος του τούνελ.
Οτιδήποτε άλλο με οδηγεί στο σκοτάδι.
Πριν από καιρό, είχα δει ένα βιντεάκι στο Youtube όπου μια vlogger (μια κοπέλα που αντί να γράφει σε κάποιο blog, τραβάει σε βίντεο όσα θέλει να πει) παρουσίαζε την καθημερινή της ρουτίνα. Έλεγε λοιπόν, πως το πρώτο πράγμα που κάνει μόλις ανοίγει τα μάτια της το πρωί και το τελευταίο λίγο πριν τα κλείσει το βράδυ για να κοιμηθεί, είναι να χαζεύει στο κινητό της.
Τότε μου είχε φανεί υπερβολικό και παράξενο. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως υπάρχει κάποιος που κοιμάται και ξυπνάει με το κινητό στο χέρι!
"Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες"...
Ήρθε λοιπόν η στιγμή, που κατάλαβα ότι αυτό που έκανε εκείνο το κορίτσι και μου φαινόταν υπερβολικό και παράξενο, είχα αρχίσει να το κάνω κι εγώ.
Το κινητό έγινε η προέκταση του χεριού μου. Έγινε ο πιστός μου "φίλος".
Η ενημέρωσή μου, η διασκέδασή μου, η τηλεόρασή μου, η αποφόρτισή μου, η ξεκούρασή μου.
Το κινητό έγινε το βιβλίο μου, η ατζέντα μου, το ξυπνητήρι μου, ο γιατρός μου, ο οδηγός μου, ο εργοδότης μου, ο ψυχολόγος μου, ο συνοδοιπόρος μου στη ζωή.
Και ο άντρας μου; Το παιδί μου; Οι φίλοι μου;
"Α! Αυτοί είναι πάντα εδώ για σένα και μπορούν να περιμένουν να τελειώσεις πρώτα τη δουλειά σου. Γιατί περί αυτού πρόκειται" μου έλεγε πάντα το μυαλό μου.
"Εσύ κορίτσι μου έχεις ένα blog, ένα instagram account. Είσαι ηθοποιός!
Πρέπει να γράφεις, να ενημερώνεσαι, να φωτογραφίζεις, να προβάλεις και να είσαι ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΠΑΦΗ.".
Η αλήθεια είναι και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πως το ίντερνετ μου έχει χαρίσει πολύ όμορφες στιγμές! Μέσα από το blog μου έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους, έχω ζήσει πολύ όμορφες εμπειρίες και συνεχίζω να αισθάνομαι πολύ όμορφα μέσα από αυτό.
Όμως όπως για όλα τα πράγματα, καλά ή κακά υπάρχει ένα μέτρο που όταν ξεπεραστεί χάνεται η χαρά, η ισορροπία και η επαφή με τον εαυτό μας, έτσι και με το ίντερνετ. Όταν έχασα το μέτρο, χάθηκα κι εγώ.
Πέρασα περιόδους αποχής από το διαδίκτυο, κάτι το οποίο με έκανε μετά να πέφτω πάλι με τα μούτρα. "Ποια είναι η λύση;" αναρωτήθηκα.
"Το μέτρο", μου απάντησε ο εαυτός μου. "Το μέτρο, η παραδοχή, η αποδοχή και η αγάπη".
Παραδέχομαι λοιπόν πως έχω θέμα. Παραδέχομαι πως όλος αυτός ο εικονικός κόσμος με μαγνητίζει και με κάνει πολλές φορές να μην μπορώ να χαρώ την στιγμή, το τώρα, την πραγματικότητα.
Παραδέχομαι πως όλες αυτές οι πληροφορίες που λαμβάνει ο εγκέφαλός μου, είναι αιτία κούρασης, σύγχυσης, απόσπασης προσοχής, υπερδιέγερσης, άγχους.
Παραδέχομαι πως κατά καιρούς έχω μπει σε διαδικασία σύγκρισης, απόρριψης και απογοήτευσης.
Παραδέχομαι πως έχω στραφεί στο κινητό αντί να στραφώ στους φίλους μου, στον άντρα μου και στο παιδί μου.
Παραδέχομαι πως υπήρξαν φορές που αν δεν είχα μαζί το τηλέφωνό μου ή αν δεν είχα πρόσβαση στο διαδίκτυο ένιωθα μισή.
Τα παραδέχομαι όλα αυτά και ήδη νιώθω καλύτερα.
Έχοντας κάνει το πρώτο βήμα, πήρα δύναμη να ξεκινήσω ένα προσωπικό πλάνο αποτοξίνωσης με μικρά αλλά ουσιαστικά για μένα βήματα, μέχρι να βρω το μέτρο εκείνο που θα μου επιτρέπει να ζω με ισορροπία.
Ξεκίνησα λοιπόν να κλείνω το κινητό μου τουλάχιστον δύο ώρες πριν κοιμηθώ το βράδυ και να το βγάζω έξω από το υπνοδωμάτιο μου.
Να το ανοίγω το πρωί αφού πάω την μικρή μου στο σχολείο.
Να είμαι εκτός σύνδεσης τα Σαββατοκύριακα και να επικοινωνώ μόνο τηλεφωνικά.
Να αφιερώνω τον ελάχιστο δυνατό χρόνο σε αυτό, όταν είμαι έξω με τους φίλους μου και την οικογένειά μου.
Να έχω ένα πλάνο που θα αφορά την δουλειά μου και τον χρόνο που απαιτεί να είμαι συνδεδεμένη διαδικτυακά και να το τηρώ σαν να ήταν ωράριο γραφείου.
Να μην είμαι με το κινητό στο χέρι μπροστά στο παιδί μου.
Εγκατέστησα ένα screen time, μια εφαρμογή που μου δείχνει αναλυτικά πόση ώρα περνάω στο διαδίκτυο και που ακριβώς ξοδεύω τον χρόνο μου και έχω σκοπό να αγοράσω άμεσα ένα ξυπνητήρι και ένα ρολόι χειρός.
Ελπίζω τώρα που άρχισα να μπαίνω σε περίοδο αποτοξίνωσης να έχω περισσότερο χρόνο για να διαβάσω όμορφα βιβλία, να κάνω μακρινούς περιπάτους, να μένω στην αγκαλιά της κόρης μου και του καλού μου και να αρχίσει να χτυπάει πάλι το τηλέφωνό μου όπως τους παλιούς καλούς καιρούς και αντί για μηνύματα στο messanger, στο instagram και στο viber να ακούω τις φωνές των αγαπημένων μου προσώπων!
Αυτά είχα να σας πω αγαπημένοι. Ελπίζω να μην σας κούρασα. Θα σας κρατάω ενήμερους για την πορεία της κατάστασής μου! Χαχαχα!
Αν κάποιος από σας βρίσκεται στην ίδια θέση με μένα, θα χαρώ πολύ να διαβάσω την άποψή του!
Σας φιλώ
3 σχόλια
Έχεις δίκιο πόσες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς είναι η τάση της εποχής.
ΔιαγραφήΌλα είναι καλά με το δικό μας, προσωπικό μέτρο...
Εύχομαι να το βρούμε!
Καλημέρα!
Πόσο όμορφο μοίρασμα Ζωή!Εγώ που επίσης προ blogging δεν ήμουν καθόλου αγκαζέ με το κινητό, τώρα νιώθω πραγματικά πολύ συχνά overdose, που λένε, και το ξεκολλάω από πάνω μου μέχρι να νιώσω καλύτερα. Νομίζω όμως ότι το συστηματικό είναι πολύ καλύτερο από το αναγκαστικό, οπότε θα το δοκιμάσω.Και φυσικά για να πετύχει, πρέπει να πάρω ξυπνητήρι κι εγώ. Φιλιά! ❤️
ΑπάντησηΔιαγραφή