photo from here
Για σας και χαρά σας.
Μπήκαμε πια για τα καλά στον τελευταίο μήνα της Άνοιξης και το καλοκαιράκι, είναι προ των πυλών.
Μπάνια, βόλτες, παγωτά και όμορφες στιγμές μας περιμένουν.
Μέχρι τότε, εγώ θα σας πω τι κατάφερα να κάνω από την λίστα Απριλίου.
Πήγα μια πολύ όμορφη βόλτα στη θάλασσα, χόρεψα και έπαιξα με την Χριστίνα, μάζεψα λουλούδια και πέρασα υπέροχα στην γιορτή μου, παρέα με τις φίλες μου, ξεχνώντας τις άσχημες στιγμές και ευχαριστώντας την ζωή για τα δώρα που μου φέρνει.
Έφυγα για μερικές μέρες εκτός Αθηνών και ενώ δεν έβαψα φέτος αυγά, έφαγα μερικά σοκολατένια! Είδα ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα και πήρα αγκαλιά ένα δέντρο!
Όχι κι άσχημα ε;;;
Να πάω μια βόλτα στη θάλασσα.Να παίξω πολύ με την Χριστίνα.- Να βάψω πασχαλινά αυγά.
Να ευχαριστήσω τη ζωή.Να χορέψω βάζοντας δυνατά μουσική.Να μαζέψω αγριολούλουδα.Να γιορτάσω την γιορτή μου.Να φύγω για λίγο μακριά από την Αθήνα.Να ξεχάσω τις άσχημες στιγμές.- Να γράψω ένα μυθιστόρημα.
- Να κάνω κατακόρυφο βλέποντας τον κόσμο με άλλο μάτι.
Να φάω ένα σοκολατένιο αυγό.- Να διοργανώσω βραδιά ταχυδακτυλουργού για την Χριστίνα και τον ξαδελφό της.
- Να φορέσω λουλούδια στα μαλλιά.
Να δω ένα ηλιοβασίλεμα.- Να πάω μια ποδηλατάδα.
Να πάρω αγκαλιά ένα δέντρο.Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω.
Μαΐου 03, 2017
No σχόλια
photo from Pinterest
"Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή."
Τον αγαπώ πολύ αυτόν τον μήνα. Είναι ο μήνας που έγινα μητέρα, είναι ο μήνας που μας φέρνει πιο κοντά στο καλοκαίρι, είναι ένας μήνας γεμάτος λουλούδια, φρούτα και όμορφες μυρωδιές!
Για αυτόν τον μήνα λοιπόν θέλω:
- Να πάω μια βόλτα σε ένα βουνό.
- Να μαζέψω λουλούδια του αγρού.
- Να φτιάξω μια γαλλική μηλόπιτα.
- Να οργανώσω τα γενέθλια της Χριστίνας έτσι όπως μόνον εκείνη θέλει.
- Να φύγω για λίγο απο την Αθήνα.
- Να περάσω πολλές ώρες στην βεράντα μου με κρύο τσάι και κλασική μουσική.
- Να βάψω τα νύχια μου φούξια.
- Να φάω μια τσιχλόφουσκα με γεύση φράουλα.
- Να κάνω ένα live Instagram story.
- Να γεμίσω την μπανιέρα με νερό και αφρόλουτρο και να μπω και να διαβάσω το βιβλίο μου.
- Να κολλήσω αυτοκόλλητα στο ημερολόγιο μου.
- Να πάρω ένα δώρο στον αγαπημένο μου.
- Να έχω υπομονή.
- Να πετάξω όσα δεν θέλω.
- Να χαμογελάσω σε έναν άγνωστο.
- Να κλείσω τα μάτια μου και να δω με την ψυχή μου.
- Να κάνω έστω 3 απο τα παραπάνω.
Εσείς, τι θέλετε να κάνετε αυτόν τον μήνα;
Μαΐου 01, 2017
1 σχόλια
photo from Pinterest
Σήμερα όταν γυρίσεις σπίτι μας, θα σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά και θα σε κρατήσω για ώρες στα χέρια μου.
Θα σε κρατήσω για ώρες αγάπη μου. Θα σε κρατήσω και θα αφεθώ στην αγκαλιά σου. Θα αφεθώ και θα νιώσω τα χεράκια σου γύρω από τον λαιμό μου, θ' ακούσω την φωνούλα σου να μου λέει "Μανούλα, σ'αγαπώ!" και θα νιώσω για ακόμα μια φορά, ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου.
Ο άνθρωπος που κρατάει όλο τον κόσμο στα χέρια του.
Ο άνθρωπος που το παιδί του είναι καλά. Που το παιδί του δεν έχει βγει σε ανακοίνωση του Amber Alert, που δεν νοσηλεύεται σε κάποιο νοσοκομείο, που δεν "κοιμάται" σε κάποιο κοιμητήριο...
Και θα σκεφτώ αγάπη μου πως η ζωή είναι γλυκιά και όμορφη και ΤΟΣΟ γενναιόδωρη μαζί μου.
Πως η ζωή, μου χαρίζει το σήμερα και μόνο το σήμερα και πως αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα.
{με αφορμή τον χαμό της μικρής Στέλλας}
Σας φιλώ
Απριλίου 28, 2017
2
σχόλια
Γεια σας και χαρά σας.
Σε ένα ντουλάπι του σπιτιού μου, υπάρχουν ακόμα φυλαγμένα κουτιά με γράμματα.
Από πολύ μικρή και για αρκετά χρόνια, αλληλογραφούσα με φίλους και συγγενείς επειδή λόγω της δουλειάς του πατέρα μου, αλλάζαμε συνεχώς τόπο διαμονής.
Τα γράμματα τα περίμενα κάθε φορά με μεγάλη ανυπομονησία, την οποία είναι αλήθεια, πως πολλές φορές τώρα πια την νοσταλγώ.
Το βιβλίο "'Ενα τελευταίο γράμμα" του Αντώνη Παπαθεοδούλου και της Ίριδας Σαμαρτζή από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, με πήγε πίσω σε εκείνη την όμορφη εποχή.
Ο κύριος Κώστας ο μοναδικός ταχυδρόμος ενός μικρού νησιού, σε μια εποχή που το τηλέφωνο και το ίντερνετ δεν έχουν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους, μεταφέρει με ιδιαίτερη ευαισθησία και αγάπη τα γράμματα στους κατοίκους της περιοχής που τα περιμένουν πως και πως.
Γράμματα με χαρμόσυνες ειδήσεις, αλλά και άλλα με λιγότερο ευχάριστα μαντάτα, φτάνουν μέσω του κυρίου Κώστα, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του νησιού.
Τα χρόνια περνούν, και η τελευταία μέρα στη δουλειά για τον καλό μας ταχυδρόμο, είναι γεγονός.
Ο κύριος Κώστας, καλείται να μεταφέρει ένα τελευταίο γράμμα που δεν έχει αποστολέα ή παραλήπτη, παρά μόνο το όνομα μιας παραλίας...
Ένα βιβλίο γραμμένο με ευαισθησία, το οποίο μεταφέρει τα παιδιά σε άλλες εποχές μιλώντας τους για την αγάπη και την δοτικότητα, για την προσφορά και την σημασία της αναγνώρισης.
Η εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή για ακόμα μια φορά, καταφέρνει να δημιουργεί όμορφες εικόνες που σε ταξιδεύουν και σε βάζουν κι εσένα μέσα στην ιστορία του βιβλίου.
Το "'Ενα τελευταίο γράμμα", πριν ακόμη κυκλοφορήσει στην Ελλάδα κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Εικονογραφημένου βιβλίου Compostela, ανάμεσα σε 240 έργα από 24 χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ασίας. Επίσης κυκλοφορεί και σε όλες τις γλώσσες της Ιβηρικής Χερσονήσου (ισπανικά, πορτογαλικά, καταλανικά, βασκικά, γαλικιανά).
Σας φιλώ
Απριλίου 26, 2017
1 σχόλια
Γεια σας και χαρά σας!
Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας, τις σκέψεις μου περί κλεψιάς και πνευματικής ιδιοκτησίας.
Περί του διαδικτύου και της απίστευτης ευκολίας που παρέχει στον καθέναν από μας, να παίρνει και να κάνει δικά του, κείμενα και εικόνες που με τόσο κόπο κάποιος άλλος δημιούργησε.
Όλα μου τα κείμενα τα αγαπώ το ίδιο. Είναι τα πνευματικά μου παιδιά, είτε μιλάνε για συναισθήματα, είτε μιλάνε για συνταγές.
Αυτό μου το κείμενο που έχει γραφτεί το 2015 (και το οποίο, τι καλά, άρεσε πολύ...), πάρθηκε από το blog μου χωρίς ποτέ να ερωτηθώ, χωρίς ποτέ εγώ να το γνωρίζω και τοποθετήθηκε σε sites και blogs χωρίς καν να υπάρχει ενεργή παραπομπή που να οδηγεί τον αναγνώστη στην πηγή από την οποία επάρθει.
Αυτό μου το κείμενο που έχει γραφτεί το 2015 (και το οποίο, τι καλά, άρεσε πολύ...), πάρθηκε από το blog μου χωρίς ποτέ να ερωτηθώ, χωρίς ποτέ εγώ να το γνωρίζω και τοποθετήθηκε σε sites και blogs χωρίς καν να υπάρχει ενεργή παραπομπή που να οδηγεί τον αναγνώστη στην πηγή από την οποία επάρθει.
Προχτές λοιπόν, ξανάπεσα τυχαία πάνω του μέσα από μια αναδημοσίευση σε γνωστή μαμαδοομάδα (Δεν είμαι τέλεια μαμά), η οποία φυσικά δεν αναδημοσίευσε αρχικά το πρωτότυπο, μιας κι από εκεί που το πήρε (βλ.Babyradio.gr), δεν υπήρχε ενεργό link. Μόλις τους επισήμανα το θέμα και προς τιμήν τους, άλλαξαν την δημοσίευση, στηρίζοντας έτσι τα πνευματικά μου δικαιώματα και τον προσωπικό μου κόπο και χρόνο.
Επικοινώνησα τέλος και με το εν λόγο site, το οποίο μετά από 2 ολόκληρα χρόνια είχε την ευγενή καλοσύνη να βάλει την σωστή παραπομπή κάτω από το κείμενο μου.
Και ερωτώ αγαπημένοι μου: Σε μια εποχή που τα πάντα γύρω μας καταρρέουν, που η παραβατικότητα έχει ενταχθεί τόσο φυσικά στην καθημερινή μας ζωή, που οι συνθήκες διαβίωσής μας είναι για τα μπάζα, τι είναι αυτό που τελικά μένει και για το οποίο είναι καλό να αγωνιστούμε;
Τι είναι εκείνο το οποίο μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς;
Τι είναι εκείνο το οποίο μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς;
Η αγάπη, η εντιμότητα, η αλήθεια, ο αυτοσεβασμός, η ειλικρίνεια. Χωρίς αυτά είμαστε ήδη νεκροί και πολύ απλά δεν το γνωρίζουμε.
Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι γνωρίζετε πως πριν από μερικές μέρες μας κλέψανε το σπίτι.
Και ναι, νιώσαμε χάλια, στεναχωριθήκαμε, πικραθήκαμε, μα σχετικά γρήγορα το ξεπεράσαμε.
Η κλεψιά όμως των πνευματικών μου δικαιωμάτων, μου κόστισε πολύ περισσότερο.
Η κλεψιά όμως των πνευματικών μου δικαιωμάτων, μου κόστισε πολύ περισσότερο.
Και ναι. Όσο μπορώ, θα βάζω στην άκρη την ανταγωνιστικότητά μου, την κτητικότητα και τον εγωκεντρισμό μου και θα στηρίζω τους ανθρώπους και τα έργα τους σαν να ήτανε δικά μου. Θα τους στηρίζω έτσι όπως θα ήθελα να κάνουν αυτοί για μένα.
Και θα μιλώ και θα διεκδικώ τα νόμιμα και θα αγωνίζομαι για την αλήθεια, σε έναν κόσμο που αγαπά πολύ το ψέμα. Μα πιστέψτε με. Δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.
Άλλωστε τώρα πια, είναι η μοναδική προίκα που έχω να δώσω στο παιδί μου.
Και θα μιλώ και θα διεκδικώ τα νόμιμα και θα αγωνίζομαι για την αλήθεια, σε έναν κόσμο που αγαπά πολύ το ψέμα. Μα πιστέψτε με. Δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.
Άλλωστε τώρα πια, είναι η μοναδική προίκα που έχω να δώσω στο παιδί μου.
Σας φιλώ
Απριλίου 24, 2017
3
σχόλια
Από παιδί θυμάμαι πως δεν μου άρεσε καθόλου το όνομα μου.
Ζωή. Λίγο. Μόνο τρία γράμματα. Τι να σου κάνουν τρία γράμματα… Ενώ Αλίκη, Ιζαμπέλα, Ναταλία, Αλεξάνδρα. Όσο να πεις, τα ‘χουν τα γράμματά τους.
Άσε που κανένας δεν θυμόταν την γιορτή μου κι έτσι δεν γιόρταζα σχεδόν ποτέ.
Και ήρθε μια μέρα που το άκουσμα του ονόματός μου, μου 'φερε δάκρυα στα μάτια.
Ζ Ω Η
Αυτό που μου χαρίζει το γέλιο της κόρης μου και η αγκαλιά του αγαπημένου μου.
Αυτό που μου δίνουν απλόχερα οι φίλοι μου.
Αυτό που ψάχνω να βρω στις στιγμές.
Αυτό που νιώθω, όταν ο ήλιος λούζει το πρόσωπό μου κι αέρας ψιθυρίζει στ’αυτιά μου.
Αυτό που αναζητώ στα όνειρά μου.
Αυτό που με κάνει να χαμογελώ και να ελπίζω.
Ζωή, το όνομά μου.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις ευχές και την αγάπη σας! Σας ευχαριστώ πολύ που κάνετε αυτήν την μέρα ξεχωριστή για μένα!
Σας φιλώ
Απριλίου 21, 2017
8
σχόλια
Καλημέρα και χρόνια σας πολλά!
Πώς είστε, πώς περάσατε;
Εμείς φύγαμε για μερικές μέρες εκτός Αθηνών και πήγαμε στην Νότια Εύβοια σε ένα παραθαλάσσιο χωριουδάκι, τον Αλμυροπόταμο. Ένα γραφικό και ήσυχο μέρος, το οποίο είναι συνδεδεμένο με πολλές παιδικές μου αναμνήσεις μιας και εκεί ήταν το εξοχικό σπίτι του παππού και της γιαγιάς όπου και πέρασα τα πρώτα μου παιδικά καλοκαίρια.
Ήταν πολύ όμορφη η απόδρασή μας. Μαζευτήκαμε οικογενειακώς μετά από καιρό και πήγαμε στον επιτάφιο στην εκκλησία του χωριού, είδαμε το κάψιμο του Ιούδα, πετάξαμε φαναράκια ψηλά στον ουρανό, κάναμε μια εκδρομή στα Δρακόσπιτα και στο Κάστρο της Καρύστου, φάγαμε και ήπιαμε πολύ, ταΐσαμε τις πάπιες, είδαμε νεογέννητα χελωνάκια, ανταλλάξαμε δώρα, κάναμε μεγάλες βόλτες δίπλα στη θάλασσα, ψάξαμε για κρυμμένα πασχαλινά αυγά, μαζέψαμε κοχύλια, γελάσαμε, ζωγραφίσαμε, μαζέψαμε λουλούδια, αράξαμε, χαρήκαμε την φύση και ο ένας τον άλλον και κάναμε όνειρα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές!
Σας φιλώ
Απριλίου 19, 2017
6
σχόλια
