Τώρα αρχίζω σιγά σιγά να θέλω να επιστρέψω σε εκείνες τις μνήμες και να τις κάνω κι εγώ πράξη, τώρα που έχω την Χριστίνα και διαπιστώνω πως όταν έχεις παιδί, κάποια πράγματα αποκτάνε άλλη σημασία.
Θυμάμαι την Μεγάλη Δευτέρα την μητέρα μου να καθαρίζει το σπίτι και να να ψωνίζει τα υλικά για τα μαγειρέματα της Μεγάλης Εβδομάδας.
Μεγάλη Πέμπτη βάφαμε τα αυγά. Παραδοσιακά με παντζάρι και κρεμμύδια και την θυμάμαι να τα τυλίγει με ένα κομμάτι από καλσόν για να μένει πάνω τους το κρεμμυδόφυλλο. Μέτα σειρά είχαν τα τσουρέκια και τα σμυρναίικα κουλούρια. Μοσχομύριζε το σπίτι. Και καθώς νηστεύαμε όλη την Μ.Εβδομάδα, η επιθυμία μας να τα φάμε γινόταν μεγαλύτερη!
Κάπου εκεί, ερχόταν κι ο νονός της αδελφής μου, ο οποίος με είχε πάρει υπό την προστασία του, μιας και η δικιά μου η νονά ήταν από χρόνια εξαφανισμένη. Μας έφερνε τις λαμπάδες μας, πασχαλινά αυγά και ρούχα ή παπούτσια!
Την Μ. Παρασκευή, το πρωί, πηγαίναμε και στολίζαμε τον επιτάφιο και φυσικά το βράδυ τον ακολουθούσαμε, με τα αναμμένα μας κεριά να στάζουν και να μας τσουρουφλάνε τα δάκτυλα. Δεν τρώγαμε ούτε λάδι και το γεύμα μας ήταν ψωμί κι ελιές (πάντα αναρωτιόμουν γιατί επιτρεπόντουσαν οι ελιές και όχι το λάδι τους) και μια υπέροχη ντοματόσουπα που έφτιαχνε η μαμά μου.
Το Μ. Σάββατο ήταν γιορτή μεγάλη! Στολίζαμε το σπίτι με λαγουδάκια, κουνελάκια και πασχαλινά αυγά, τα βάζα με κρινάκια και ζουμπούλια, και το απόγευμα στρώναμε το τραπέζι για το βραδινό μας γεύμα! Φοράγαμε τα καινούργια μας ρούχα, παίρναμε την λαμπάδα και το φαναράκι μας και κάναμε διαγωνισμό με τις αδελφές μου, για το πια θα πάρει πρώτη το Άγιο φως. Το πιο σημαντικό δε από όλα, ήταν πως εκείνη τη μέρα, θα πηγαίναμε αργά για ύπνο και θα τρώγαμε όσα σοκολατένια αυγουλάκια θέλαμε!
Την Κυριακή του Πάσχα, δεν μπορώ να πω πως την περίμενα με ανυπομονησία, μιας και από μικρή δεν μου άρεσε το κρέας και φυσικά η εικόνα ενός αρνιού στη σούβλα και δέκα ανθρώπων να χορεύουν και να γελούν ολόγυρά του δεν ήταν και δεν είναι ότι καλύτερο για μένα.
Ευτυχώς μιας και δεν είχαμε "σπίτι στο χωριό" δεν ήμουν αναγκασμένη να το βιώσω πολλές φορές αυτό.
Εννοείται πως όλη την Μ. Εβδομάδα, ακούγαμε μόνο κλασσική μουσική και βλέπαμε φανατικά "Τον Ιησού από την Ναζαρέτ" του Φράνκο Τζεφιρέλι και όποια ταινία παιζόταν στην τηλεόραση με σχετικό περιεχόμενο!
Κάπως έτσι ήταν το Πάσχα των παιδικών μου χρόνων.
Εύχομαι να είμαστε καλά, να έχουμε υγεία και αγάπη και να περνάμε κάθε χρόνο, το καλύτερο Πάσχα της ζωής μας!
Καλή Ανάσταση σε όλους!
Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ και στην σελίδα μου στο facebook
Σας φιλώ
