Στο διπλανό τραπέζι μια οικογένεια με ένα μικρό αγοράκι γύρω στα 5 και την μαμά έγκυο στο δεύτερο. Το παιδάκι βαριέται και το δείχνει με το να σηκώνετε απο την καρέκλα του, να μασάει το ξυλάκι απο το τελειωμένο του παγωτό και να ρωτάει τον μπαμπά του γιατί ήρθαν σε αυτό το μέρος .
" Μην μασάς το ξυλάκι παιδί μου. Μπορεί να σπάσει, και να σου καρφωθεί καμία ακίδα στο στόμα "
" Μην σηκώνετε απο την καρέκλα σου λες και σου χουν βάλει ελατήρια "
" Μην με λερώνεις με τα παπούτσια σου"
" Μην κάθεσαι κάτω με το καθαρό σου παντελόνι . Είναι βρώμικα κάτω . Έχει σκόνες , κακά, σάλια, σκουπίδια , βρομιές"
" Σήκω αν θες αλλά μην πας μακριά . Να σε βλέπω"
" Μην κουνάς το δέντρο παιδάκι μου. Τι σου φταίει "
" Μην φωνάζεις δυνατά. Θα ξυπνήσεις το παιδάκι που κοιμάται "
" Μην μιλάς συνέχεια . Δεν θα σε ξαναπάρουμε μαζί μας. Θα σε αφήσουμε σπίτι στο δωματίου σου και χωρίς τα παιχνίδια σου"...
Χριστέ μου! Σκέφτηκα . Άραγε το κάνω κι εγώ αυτό στο παιδί μου; Το γεμίζω απαγορεύσεις ; Το τρελαίνω με "μη" και "όχι "; Το κάνω να αισθάνεται μικρό και ασήμαντο ;
Πριν προλάβω να απαντήσω , η Χριστίνα ξύπνησε και ήρθε και κάθισε δίπλα μου φρέσκια και ξεκούραστη, κι άρχισε να πίνει τον χυμό που της είχα παραγγείλει . Και τότε ήρθε το τελειωτικό χτύπημα για τον μικρό κύριο " ΜΗ".
" Κοιτά το κοριτσάκι τι ήσυχα που κάθεται δίπλα στη μαμά του. Όχι σαν κι εσένα που όλο σηκώνεσαι και φωνάζεις . Κοιτά πως πίνει το χυμό του χωρίς να διαμαρτύρεται .."
Δεν ήξερα τι να πω... Είχα σαστίσει.. Το παιδάκι είχε χαμηλώσει το βλέμμα και κοιτούσε τα παπούτσια του..
Μόλις πήγα να ανοίξω το στόμα μου , σηκώθηκαν , έπιασαν το παιδί απο το χέρι κι έφυγαν .
Έμεινα σαστισμένη και προβληματισμένη για πολύ ώρα. Σκεφτόμουν πόσο εύκολα βγαίνει απο το στόμα μας το " μη" και το " κοιτά τι κάνουν οι άλλοι...". Πόσο πολύ το έχουμε φάει όλο αυτό σαν παιδιά, απο τους γονείς μας και τους γύρω μας, που μας έχει γίνει αυτοματισμός... Πόσο δύσκολα το αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας όταν το κάνουμε και πόσο εύκολα στους άλλους.
Και πως το κάνουμε σαν να μην ξέρουμε τι κακό μπορεί να προκαλέσει.. Σαν να μην ξέρουμε πως είναι να σε συγκρίνουν και να σε μειώνουν, να σε μπερδεύουν και να σε κάνουν να αισθάνεσαι πως δεν είσαι ποτέ αρκετός.
Θέλω να προστατέψω την μικρή μου απο όλο αυτό . Θέλω να σταματήσω να αναπαράγω αυτόν τον "τρόπο διαπαιδαγώγησης". Θέλω να μην την κάνω να αισθάνεται πως ότι κάνει είναι λάθος. Πως μόνο εγώ ξέρω το σωστό. Πως οι άλλοι τα κάνουν όλα καλά και πως πρέπει να είναι κάτι άλλο απο αυτό που είναι για να την αγαπώ.
Της το χρωστάω. Το χρωστάω και στον εαυτό μου, και στο παιδί που ήμουν κάποτε .
Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ και στην σελίδα μου στο facebook.
Σας φιλώ