Πιστεύω πως όλα τα πράγματα στη ζωή, έρχονται για να μας δείξουν κάτι. Και είναι φορές που αυτό το κάτι, είμαστε σε θέση να το δούμε και να το αντιληφθούμε πολύ γρήγορα, άλλα είναι και άλλες φορές που θα χρειαστεί να περάσει καιρός για να το καταλάβουμε.
Την πρώτη φορά που κλειστήκαμε στο σπίτι μας με την καραντίνα, προσπάθησα αυτό το αρνητικό συναίσθημα του εγκλεισμού, να μην το αφήσω να με καταβάλει, κάνοντας ως επί το πλείστον πράγματα που μου έφερναν χαρά.
Διάβασα και μαγείρεψα πολύ, απέκτησα Netflix, εμπλούτισα το σπίτι μου με φυτά και λουλούδια, ξεκουράστηκα, κοιμήθηκα κάποια μεσημέρια και εκτίμησα το γεγονός ότι είχα πολλές ώρες στην διάθεσή μου για να τις περάσω μαζί με την οικογένειά μου. Είπα μέσα μου πως είναι μια περίοδος που θα περάσει κι όσοι θα έχουμε την τύχη να βγούμε από αυτή την δοκιμασία χωρίς μεγάλες απώλειες, θα ξαναβρούμε, ίσως και σοφότεροι, τον κανονικό μας ρυθμό.
Να όμως που ήρθε και δεύτερο κύμα πανδημίας και δεύτερη καραντίνα, συνάμα με μια έντονη ανασφάλεια και ανησυχία σχετικά με το αν και πώς θα τελειώσει όλη αυτή η μεγάλη τελικά περιπέτεια.
Δεν σας κρύβω πως αυτή τη φορά, νοιώθω μουδιασμένη και χωρίς ιδιαίτερη διάθεση και έμπνευση.
Λ.χ, το γεγονός ότι η Χριστίνα πάλι δεν πάει στο σχολείο και είμαστε όλη τη μέρα μαζί, ενώ παράλληλα εγώ με τον Γιώργο πρέπει να δουλεύουμε και να φροντίζουμε το σπίτι, με έχει αποσυντονίσει.
Πέρα από την ανησυχία μου για την πορεία των παιδιών μας όχι τόσο για την ακαδημαϊκή τους εκπαίδευση (μιας και πιστεύω πως όποιος είναι να μάθει, μαθαίνει κάτω από οποιοδήποτε συνθήκες), όσο για την κοινωνική τους συναναστροφή και την επαφή τους με άλλα παιδιά, έχω χάσει και την καθημερινή μου ρουτίνα.
Ξυπνάω πιο αργά και κοιμάμαι πιο αργά. Περνάω αρκετές ώρες στον υπολογιστή γιατί πρέπει να δουλέψω, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να έχω έτοιμο φαγητό, καθαρό σπίτι, χρόνο για μένα και για την οικογένειά μου, χρόνο αποκλειστικό για την Χριστίνα. Από την αρχή δεν ήθελα να περάσει λανθασμένα στο παιδί, πως δεν χαίρομαι που θα είναι περισσότερες ώρες στο σπίτι μαζί μας ή πως το κλείσιμο των σχολείων, θα μας προσθέσει ένα βάρος και πως θα φταίει αυτή για αυτό.
Φτάνει που η Χριστίνα περνάει το δικό της κομμάτι αποσυντόνισης με όλα αυτά που συμβαίνουν, θα ήταν πολύ άδικο να την κάνω να αισθανθεί πως φταίει σε κάτι.
Για αυτό, από τις πρώτες μέρες που ξεκίνησε η δεύτερη καραντίνα, αλλά και από τη στιγμή που μάθαμε πως θα σταματήσουν και πάλι τα σχολεία, παρόλο που δυσκολευτήκαμε λιγάκι, εντάξαμε κάποιες όμορφες συνήθειες στην καθημερινότητά μας:
Πρωινό χουζούρι
Τώρα που δεν χρειάζεται να ξυπνάμε από τις 7 το πρωί, για να ετοιμαστούμε για το σχολείο, χουζουρεύουμε λίγο παραπάνω στο κρεβάτι με αγαπημένα χριστουγεννιάτικα βιβλία, μπαίνοντας σιγά, σιγά στο κλίμα.
Μαγειρέματα
Πα΄όλο που υπάρχουν μέρες, που ενώ έχει φτάσει μεσημέρι εγώ δεν έχω προλάβει να ετοιμάσει κάτι για φαγητό, προσπαθώ όσο μπορώ, να μπαίνω στη κουζίνα μαζί με την Χριστίνα και να φτιάχνουμε νόστιμα και απλά πράγματα, όπως αυτά τα υπέροχα μαλακά μπισκοτάκια που ετοιμάσαμε πριν από μερικές μέρες!
Μεσημεριανό στη βεράντα
Το είχαμε ξεκινήσει στην προηγούμενη καραντίνα και το συνεχίζουμε με την ίδια συχνότητα και τώρα, παρόλο που ο καιρός είναι σαφώς πιο κρύος.
Μας αρέσει πολύ να τρώμε το μεσημεριανό μας στην βεράντα και να ερχόμαστε σε επαφή με την φύση που έχουμε στο μπαλκόνι μας, ακούγοντας τα πουλιά και έχοντας για συντροφιά, τον δροσερό καιρό. Δεν λέω, είναι μέρες που έχουμε φάει κουκουλωμένοι με φλις κουβέρτες, αλλά αν το σκεφτείς καλύτερα και στο Παρίσι αν ήμασταν και θέλαμε να φάμε σε κάποιο bistro έξω, το ίδιο θα κάναμε!
Χορός στο σαλόνι
Δεν είναι λίγες οι φορές που βάζουμε μουσική και χορεύουμε ξέφρενα στο σαλόνι!
Είναι κάτι που το κάναμε από πάντα, μα τώρα γίνεται ακόμα πιο συχνά μιας και νομίζω πως είναι ο δικός μας τρόπος να ξεμουδιάσουμε, να γυμναστούμε και να χαρούμε παράλληλα την αγαπημένη μας μουσική.
Ταινία και ποπ κορν στον καναπέ
Σχεδόν κάθε βράδυ και αφού πρώτα έχουμε τελειώσει όλα τα διαβάσματα και τις δουλειές μας, καθόμαστε όλοι μαζί στο σαλόνι και βλέπουμε μια ταινία, τρώγοντας πίτσα ή ποπ κορν. Είναι μια συνήθεια που μας αρέσει πολύ και την περιμένουμε κάθε μέρα πως και πως.
Τώρα που δεν χρειάζεται να ξυπνάμε πολύ νωρίς το πρωί, το ρίχνουμε λιγάκι έξω, πηγαίνοντας λίγο πιο αργά το βράδυ για ύπνο από το συνηθισμένο.
Η αλήθεια είναι πως γύρω στις 10 η ώρα το έχουμε σχολάσει, όμως αν σκεφτείς πως υπό κανονικές συνθήκες η Χριστίνα πάει για ύπνο στις 8, το λες και ξενύχτι!
Εσείς πως τα περνάτε;
Έχετε βρει κάποια πράγματα που σας αρέσει να κάνετε σε αυτή τη καραντίνα;
