Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα επαγγελματικό τραπέζωμα.
Ωραία ατμόσφαιρα, καινούργια πρόσωπα, ενδιαφέροντα πιάτα.
Παρόλο που το τελευταίο διάστημα δεν συμπεριλαμβάνω στη διατροφή μου τις ζωικές τροφές, βρήκα κάτι πολύ νόστιμο να φάω και βολεύτηκα μια χαρά, χωρίς να νιώσω ούτε στο ελάχιστο, ότι στερούμαι κάτι.
Συνδαιτυμόνας μου μεταξύ άλλων σε εκείνο το τραπέζι, ήταν και μια κυρία, την οποία εγώ δεν γνώριζα και συναντούσα για πρώτη φορά και που από ότι κατάλαβα ασχολιόταν με την μαγειρική.
Αφού κάναμε τις απαραίτητες συστάσεις, συγκεντρωθήκαμε στα πιάτα μας, απολαμβάνοντας το φαγητό μας.
Κάποια στιγμή, η συγκεκριμένη κυρία, ενδιαφέρθηκε να μάθει γιατί δεν δοκιμάζω από όλα τα φαγητά που ήταν μπροστά μας.
Της εξήγησα ευγενικά και με χαλαρή και ανάλαφρη διάθεση, όπως άλλωστε κάνω πάντα όταν προκύπτουν τέτοιες ερωτήσεις, πως εδώ και αρκετά χρόνια δεν επιλέγω το κρέας στην διατροφή μου.
Το άκουσε, δεν μίλησε, παρά έκανε μια γκριμάτσα ενόχλησης. Δεν έδωσα σημασία. Συνέχισα το φαγητό μου, με την ίδια καλή διάθεση που είχα και πριν ερωτηθώ.
Μετά από μερικά λεπτά, με ξαναρωτάει.
"Καλά το κρέας, αλλά το τυρί; Γιατί το τυρί". Με τον ίδιο ευγενικό τρόπο, αρχίζοντας όμως παράλληλα να νιώθω λίγο άβολα, της εξήγησα πως το τελευταίο διάστημα, αποφάσισα να σταματήσω να τρώω οτιδήποτε ζωικό.
Ξανά η ίδια αντίδραση, μόνο που αυτή τη φορά, η γκριμάτσα στο πρόσωπό της έγινε αηδία και σχεδόν περιφρόνηση.
Και τότε ήταν που έπεσα στην παγίδα...
Τότε ήταν που άρχισα να μικραίνω, να μικραίνω, κι όλο να μικραίνω, σαν να είχα πιει ξαφνικά το μαγικό μπουκαλάκι της "Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων", και αντί να την ρωτήσω ψύχραιμα κι ευγενικά:
"Μα γιατί αντιδράτε με αυτόν τον αγενή τρόπο; Δεν μου αρέσει αυτό που κάνετε.", άρχισα να δικαιολογώ την επιλογή μου σε μια άσχετη και γεμάτη αγένεια γυναίκα, λέγοντάς της πως όλο αυτό το κάνω δοκιμαστικά και πως...
Όμως εκείνη δεν με άκουγε πια. Είχε γυρίσει την πλάτη της και μίλαγε αλλού, αφήνοντας με μόνη, να προσπαθώ να καταλάβω που ήταν το λάθος μου.
Παρόλα αυτά, συνέχισα τη μέρα μου σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, όμως αυτή η εμπειρία, δεν έλεγε να βγει από το μυαλό μου.
Με βασάνιζε όλο το βράδυ και μου πίεζε την ψυχή.
Μου ξύπνησε μνήμες παιδικές, τότε που με έκαναν να νιώθω πως φταίω, όταν δεν ήθελα να με φιλά και να με πιάνει ο κάθε συγγενής και φίλος, όταν έκανα λάθος στην ορθογραφία ή στην αριθμητική, όταν δεν ήξερα που είναι η Πελοπόννησος, όταν δεν ήθελα να είμαι ένα με την μάζα, όταν επέλεγα να είμαι ο εαυτός μου, όταν στήριζα την διαφορετικότητα μου, όταν δεν ήθελα να είμαι αγενής και δεν ήξερα πως να διεκδικήσω το δίκιο μου.
Κι ύστερα σκέφτηκα πως τώρα πια δεν είμαι παιδί. Είμαι μεγάλη. Και έχω τον τρόπο και την δύναμη να προστατέψω εκείνο το παιδί, να το κοιτάξω στα μάτια με αγάπη, να το πάρω μια μεγάλη και ζεστή αγκαλιά, να το κρατήσω από το χέρι και να σταθούμε κι οι δυο μαζί μπροστά σε εκείνη την "κυρία" και να της πούμε με φωνή ήρεμη και καθαρή, πως αυτό που κάνει δεν μας αρέσει και πως δεν της επιτρέπουμε να μας κρίνει για τις επιλογές μας.
Χωρίς καμία προσδοκία ή πρόθεση να της αλλάξουμε χαρακτήρα ή να την κάνουμε καλύτερο άνθρωπο, βάζοντας απλά το όριό μας και συνεχίζοντας τη ζωή μας, σημειώνοντας ακόμα μία νίκη στο καρνέ των καθημερινών βημάτων μας για μια ζωή πιο ελεύθερη, πιο ουσιαστική, πιο συνειδητή, πιο ώριμη, αφήνοντάς εκείνη, να πάρει το δρόμο της.
{για την Αθανασία}
Σας φιλώ
