Mama Petounia

Δεκεμβρίου 03, 2015 2 σχόλια

Τον μήνα που μόλις έφυγε, ετοίμασα μια όμορφη έκπληξη στον αγαπημένο μου που είχε τα γενέθλια του, έκανα ένα υπέροχο αφρόλουτρο και πέταξα κονφετί μέσα στο σαλόνι. Έκατσα σε ένα παγκάκι και είδα τα σύννεφα να φεύγουν, σκεπτόμενη πως κάπως έτσι θα ήθελα να φύγουν και τα ελαττώματα μου. Έφτιαξα μια αλμυρή τάρτα κολοκύθας, ετοίμασα ένα ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης για την Χριστίνα και κάποια άλλα χριστουγεννιάτικα πρότζεκτς, κοιμήθηκα στο κρεβάτι της Χριστίνας ακούγοντας Άμπρα Κατάμπρα και έψησα κάστανα στο τζάκι, ακούγοντας έναν φίλο να μιλάει.
Νοέμβρη… Ήσουν γενναιόδωρος μαζί μου! Σε ευχαριστώ!
Έτσι λοιπόν κατάφερα:

~~Να κάνω μια γερή ενδοσκόπηση στα ελαττώματα μου.~~
~~Να κάτσω κάπου ήσυχα και να κοιτάξω τα σύννεφα να φεύγουν.~~
~~Να κάνω μια έκπληξη στον αγαπημένο μου που έχει τα γενέθλιά του.~~
~~Να φτιάξω μια αλμυρή τάρτα κολοκύθας.~~
Να μείνω μια ολόκληρη βδομάδα σπίτι ακυρώνοντας τα πάντα.
Να αγοράσω ένα βιβλίο που μου γυάλισε για την ζωή του Τσε Γκεβάρα.
Να κολλήσω χριστουγεννιάτικα αυτοκόλλητα στην ατζέντα μου.
Να πάω για καφέ και λεμονόπιτα με τον εαυτό μου.
~~Να ετοιμάσω χριστουγεννιάτικα πρότζεκτς.~~
~~Να κοιμηθώ στο κρεβάτι της Χριστίνας ακούγοντας Άμπρα Κατάμπρα.~~
~~Να πετάξω κονφετί μες στο σαλόνι.~~
Να φορέσω κόκκινα παπούτσια.
~~Να περάσω μια μέρα ακούγοντας πολύ και μιλώντας λίγο.~~
~~Να ανάψω το τζάκι και να ψήσω κάστανα.~~
~~Να κάνω ένα ζεστό αφρόλουτρο με κεριά και τζαζ μουσική.~~
~~Να δω τους φίλους μου.~~
~~Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω.~~

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Δεκεμβρίου 02, 2015 No σχόλια

Δεκέμβρης!!!
Αγαπημένος μήνας. Μήνας Χριστουγέννων, γεμάτος γκλίτερ, φωτάκια, αναμένο τζάκι, συναντήσεις με φίλους, φαγητό, διακοπές, δώρα και τόσα άλλα…
Για αυτόν τον μήνα, τον τελευταίο του χρόνου, θέλω :

Να φάω ζεστό ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα πορτοκάλι.
Να αγοράσω μελομακάρονα και σοκολάτες από το αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο.
Να ξενυχτίσω βλέποντας χριστουγεννιάτικες ταινίες.
Να φορέσω βελούδινο φουστάνι.
Να φτιάξω χριστουγεννιάτικα μπισκότα μαζί με την Χριστίνα.
Να γεμίσω τα βάζα του σπιτιού μου με λουλούδια.
Να πάω βραδινή αυτοκινητάδα στους φωτισμένους δρόμους της Αθήνας.
Να στείλω τις χριστουγεννιάτικες ευχές μου με το ταχυδρομείο.
Να ανοίξω την καρδιά μου και τα χέρια μου στην αγάπη.
Να φορέσω γιορτινές κάλτσες.
Να δω τους φίλους μου πίνοντας τσάι και τρώγοντας σοκολατένια κρουασάν.
Να καλέσω τον άντρα μου για κρασί και κουβεντούλα ένα βράδυ στο σαλόνι μας.
Να φορέσω κόκκινο κραγιόν.
Να διατηρήσω την αισιοδοξία μου παρ’όλα όσα συμβαίνουν.
Να κοιτάξω ψηλά στον ουρανό μήπως και δω το φωτεινό αστέρι.
Να αγκαλιάσω πολύ και να αγκαλιαστώ.
Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω.

Καλό, φωτεινό, γεμάτο υγεία και αγάπη μήνα σας εύχομαι!

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Δεκεμβρίου 01, 2015 2 σχόλια

Πάει πολύς καιρός από τότε που έχω να γράψω μια συνταγή.
Ίσως γιατί πια φτιάχνω σπάνια γλυκά στο σπίτι… Μα μέρες που είναι, είπα να σας δώσω την πιο εύκολη, απλή και γρήγορη συνταγή για μηλόπιτα!!!
Την φτιάχνω πραγματικά μέσα σε λίγα λεπτά και γίνεται ανάρπαστη.
Κι όταν την συνοδεύω με λίγη κρέμα βανίλιας, δεν μένει ψίχουλο!
Εξού και το γεγονός ότι ποτέ δεν έχω προλάβει να τη βγάλω μια φωτογραφία…!!

ΥΛΙΚΑ

ένα φύλλο σφολιάτας
3-4 μήλα
4 κουταλιές της σούπας ζάχαρη καρύδας
μια κούπα σταφίδες
2 κουταλάκια του γλυκού κανέλα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Κόβουμε τη σφολιάτα στη μέση και τοποθετούμε το ένα φύλλο πάνω σε ένα ταψί που το έχουμε στρώσει με αντικολλητικό χαρτί.

Καθαρίζουμε τα μήλα και τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια. Τα ρίχνουμε σε ένα μπολ μαζί με τα υπόλοιπα υλικά και ανακατεύουμε.

Τα απλώνουμε πάνω στη σφολιάτα και σκεπάζουμε με το άλλο μισό φύλλο, κλείνοντας το στις άκρες.

Κάνουμε μικρές τρυπίτσες κατά μήκος της πίτας με ένα πιρούνι για να ψηθεί ομοιόμορφα και φουρνίζουμε στους 170 βαθμούς μέχρι να ροδίσει!

υ.γ. Αντί για ζάχαρη καρύδας, μπορείτε να βάλετε μαύρη ή άσπρη. Εγώ χρησιμοποιώ τη ζάχαρη καρύδας γιατί μου αρέσει πολύ! Έχει πολύ χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη σε σχέση με τις άλλες και γεύση που θυμίζει έντονα καραμέλα!

Καλή σας απόλαυση!

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Νοεμβρίου 30, 2015 5 σχόλια

Πόσο θα θελα κι εγώ :

Να πω πεινάω και κάποιος να μου ετοιμάσει αμέσως φαγητό.
Να πάω μια βόλτα φορώντας τις μπιτζάμες μου.
Να φωνάξω το βράδυ “Μαμά έλα” κι εκείνη να τρέξει αμέσως στο κρεβάτι μου και να κοιμηθούμε αγκαλιασμένες.
Να τσαλαβουτήξω με τα καινούργια μου παπούτσια μέσα σε μια λακκούβα γεμάτη λάσπη.
Να παίξω μισή ώρα με ένα μανταλάκι δίνοντάς του 1000 μορφές.
Να τσακωθώ με την κολλητή μου μέχρι δακρύων και το επόμενο λεπτό να καθόμαστε αγκαλιά και να συνεχίζουμε το παιχνίδι.
Να ψάχνω το ουράνιο τόξο μετά από κάθε βροχή.
Να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη.
Να ρωτάω τον μπαμπά μου γιατί τα σκυλιά έχουν 4 πόδια και γιατί δεν μπορώ να πιάσω το φεγγάρι.
Να κοιτάω όλο απορία τον άλλον όταν κάνω καμιά ζημιά.
Να ρωτάω πότε θα είναι αύριο.
Να περιμένω πότε θα μεγαλώσω για να βάλω αληθινό κραγιόν.
Να θέλω να φοράω μόνο καλσόν, κολάν και φουστάνια ακόμα και στον ύπνο μου.
Να βγαίνω στο δρόμο ντυμένη νεράιδα μια απλή μέρα του Σεπτέμβρη.
Να τρώω ενίοτε καθισμένη πάνω στο τραπέζι.
Να τραγουδάω δυνατά στη δική μου γλώσσα.
Να λέω με απίστευτη ευκολία το πως νιώθω και το τι θέλω.
Να ρωτάω “μπαμπά τι είναι τα κοιμησόμηλα” και να εννοώ τι είναι τα κυπαρισσόμηλα.
Να πιστεύω πως ότι πεθαίνει γίνεται ένα φωτεινό αστεράκι στον ουρανό.
Να κάνω με λίγα λόγια, λίγα από αυτά που κάνει η Χριστίνα.

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Νοεμβρίου 27, 2015 12 σχόλια

Δεν θέλωωωωωωωω… Πάμε να φύγουμε… Πάμε στο αυτοκίνητο… Δεν θέλω, πάμε σπίτι….
ΦΟΒΑΜΑΙ.
Φωνάζω τόση ώρα άλλα κανείς δεν με ακούει..
Προσπαθούν να με δελεάσουν με καραμέλες και παιχνίδια στο κινητό. Μου τάζουν πως άμα μπω, κάνω την εξέταση και φύγουμε, θα πάμε να μου αγοράσουν εκείνα τα ρομπότ που θέλω. Τίποτα απ’αυτά δεν είναι ικανό να μου αλλάξει γνώμη… Τίποτα από αυτά δεν είναι ικανό να μετριάσει τον φόβο μου για τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τις νοσοκόμες, τις ενέσεις και τις άσπρες μπλούζες.
“Σταμάτα να κλαις”, μου φωνάζει η μαμά μου. “Κοίτα, κοίτα το κοριτσάκι πως σε κοιτάζει… σε κοροϊδεύει… Α! κλαίει αυτός, λέει… Δεν είναι μεγάλο αγόρι 5 χρονών, αλλά μωρό…”
Μα εγώ δεν μπορώ να σταματήσω. Τους εκλιπαρώ να με πάρουν από κει. Δεν το αντέχω…
“Πάψε επιτέλους!”, φωνάζει ο πατέρας μου. “Ε, βέβαια” λέει στη μαμά μου, “είναι φοβητσιάρης και δειλός σαν τον πατέρα του” και αρπάζοντάς με από το χέρι, με βγάζει έξω από το νοσοκομείο.
Μόλις βγαίνουμε, αρχίζει να φωνάζει και να βρίζει και να μου λέει πως τους βασανίζω και πως είμαι δειλός και φοβητσιάρης και πως είτε το θέλω είτε όχι θα μπω να κάνω τον υπέρηχο.
Εγώ παρ’όλα αυτά, δεν μπορώ να σταματήσω να φοβάμαι και να κλαίω… Το πρωί ήρθαμε πάλι εδώ και μου πήρανε αίμα και με πόνεσαν πολύ και έκλαιγα και φοβόμουνα και ένιωθα πάλι πως δεν με καταλαβαίνουν. Δεν θέλω να ξαναμπώ εκεί μέσα…
Μια κυρία με άσπρη μπλούζα με πλησιάζει και με ρωτάει γιατί κλαίω. Βλέποντάς την, νομίζω πως θα με πάρει μέσα και αρχίζω να ουρλιάζω. Τότε ο πατέρας μου της λέει ότι είμαι φοβητσιάρης και με ρωτάει δυνατά “Τι φοβάσαι ε;;; όχι πες μας, τι φοβάσαι;;;”…
Η μαμά μου το μόνο που κάνει είναι να μου λέει ότι τους κάνω ρεζίλι, και ότι όλοι μας κοιτάζουν και μας κοροϊδεύουν και ότι ο κόσμος να χαλάσει θα την κάνω την εξέταση στην κοιλιά μου.
Αχ… Να με έπαιρνε τώρα μια αγκαλιά, να με πήγαινε λίγο παραπέρα και να μου έλεγε ότι με καταλαβαίνει, και ότι μ’αγαπά και ότι θα είναι δίπλα μου συνέχεια και ότι δεν θα αφήσει κανέναν να μου κάνει κακό και ότι δεν θα πονέσω γιατί δεν θα μου κάνουν ένεση, παρά θα μου βγάλουν μια φωτογραφία στην κοιλιά και πως όλα θα τελειώσουν γρήγορα και θα πάμε ξανά στο σπίτι μας και θα μείνουμε όλο το βράδυ αγκαλιά…
Τελικά μετά από 40 λεπτά ατελείωτου κλάματος και διαπραγματεύσεων με μια καλή κυρία που ήρθε να με σώσει, έκανα την εξέταση και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Δεν πόνεσα καθόλου, ούτε με ξανατρύπισαν. Όμως η ψυχή μου, η καρδιά μου και όλο μου το είναι, βίωσαν για ακόμα μια φορά τον φόβο, την ανασφάλεια, την αμφισβήτηση, την ταπείνωση και την έλλειψη σεβασμού, για το καλό μου…

{Αληθινό περιστατικό, του οποίου υπήρξα μάρτυρας πριν από μερικές μέρες, σε κάποιο νοσοκομείο της Αθήνας. Ένα κείμενο που προέκυψε μέσα από την ανάγκη μου να εκφράσω τη λύπη μου, για όλες εκείνες τις φορές που κι εγώ με την σειρά μου δεν έχω σεβαστεί και καταλάβει τις ανάγκες του παιδιού μου.}

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Νοεμβρίου 25, 2015 8 σχόλια

Δευτέρα σήμερα, και στο “Φίλων γράμματα”, η φίλη Μαριάνθη η γλυκιά μαμά δυο αγοριών, με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της γύρω από το μερίδιο μας στην καταγραφή της νεότερης ιστορίας.

Μα μόνο η Ιστορία αλλιώς σου μίλησε…

Με πολύ χαρά δέχθηκα την πρόσκληση της Ζωής να γράψω σ’ αυτή την απολαυστική γωνιά του διαδικτύου. Με τη Ζωή γνωριστήκαμε σε παιδικό πάρτυ της αγαπημένης μας κοινής φίλης που στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσω το blog αυτό και στη συνέχεια και τη Ζωή. Θυμάμαι ακόμη τις πρώτες μου εντυπώσεις, εκείνο το βράδυ, που αφού κοιμήθηκαν τα παιδιά διάβασα ένα σωρό post της. Από τότε και μέχρι σήμερα αυτό το blog είναι μια γωνιά που μου θυμίζει την ομορφιά, την απολαυστική και χαρούμενη πλευρά της ζωής και συνεχίζει να με εμπνέει ώστε να μεγαλώνω τη διάρκεια τέτοιων στιγμών στη ζωή μου.

Σκεφτόμουν τι αξίζει να μοιραστώ με την παρέα αυτή. Μια αγαπημένη συνταγή, μια πρόταση για εκδρομή ή βόλτα σε ένα από τα αγαπημένα μας πάρκα που συνηθίζουμε να πηγαίνουμε με τα παιδιά, στιγμές μου από τη μαμαδοζωή που με έχουν συγκινήσει, ένα βιβλίο που διάβασα και μου άρεσε πολύ κλπ.κλπ.κλπ. τελικά ξύπνησα σήμερα με μια σκέψη που θα ήθελα να μοιραστώ.

Είναι η Δευτέρα μετά από όσα έγιναν την Παρασκευή το βράδυ στο Παρίσι. Σε αυτή την μεγάλη, φωτεινή, πολυπολιτισμική πόλη που δεν μπορείς να χορτάσεις. Παγωμένη, παρακολούθησα άρθρα και σχολιασμούς γύρω από τα γεγονότα αυτά στο διαδίκτυο. Αυτοί που δήλωναν συμπαράσταση, γράφοντας ή αλλάζοντας την εικόνα του προφίλ τους στο facebook, αυτοί που μας θύμιζαν ότι δεν δίνουμε την ίδια σημασία στις άλλες ψυχές που δεν ανήκουν στη δική μας «γειτονιά», αυτοί που θύμωναν με όσους τους το θύμιζαν αυτό, αυτοί που παρά τη συμπόνια και τη συμπαράσταση που έδειχναν με την εικόνα του προφίλ τους, το ίδιο βράδυ φωτογραφίζονταν τρισευτυχισμένοι, χαμογελώντας σε μια selfie, μέσα σε ένα νυχτερινό μαγαζί. Τι είναι όλο αυτό; Τι σημαίνει άραγε;

Αυτό που συζητάμε είναι η πραγματικότητά μας, είναι η ιστορία που φτιάχνουμε καθημερινά, είναι η ιστορία που μαθαίνουμε, είναι η ιστορία που ζούμε. Γιατί άραγε δεν μαθαίνουμε ιστορία στο σχολείο; Γιατί δεν μαθαίνουμε την ιστορία μας και την ιστορία του κόσμου που ζούμε, μέσα από την ιστορία των ιστορικών;

Θυμήθηκα πώς πριν υπάρξει γραφή και καταγραφή της ιστορίας, αυτή υπήρχε μέσα από την εξιστόρηση, τα παραμύθια και τους μύθους. Ζούσε, χτυπούσε η καρδιά της και αναδιαμορφωνόταν συνεχώς μέσα από την εξιστόρηση των διαφορετικών ανθρώπων.

Έτσι και σήμερα. Μέσα από το facebook, το twitter, τις κουβέντες με τους φίλους μας δημιουργούμε την ιστορία μας, την ιστορία που μαθαίνουμε, την ιστορία που λέμε στα παιδιά μας. Την ιστορία που πιστεύουμε. Τι σημασία έχει άραγε τι θα γράψουν τα βιβλία; Πότε έχουμε ασχοληθεί στην ενήλικη και υπεύθυνη ζωή μας να διαβάσουμε την ιστορία των βιβλίων; Να μάθουμε να καταλαβαίνουμε τη σημερινή ιστορία μέσα από την ιστορία που με επιστημονική μεθοδολογία έχει καταγραφεί;

Είναι εύκολο να μιλάμε, δικτυακά ή πρόσωπο με πρόσωπο. Και καμιά φορά να πετάμε αδιακρίτως το θυμό μας ή τις μη επεξεργασμένες σκέψεις μας στις διαδικτυακές παρέες μας. Συνειδητοποιούμε άραγε πώς με αυτή την εξιστόρηση μας συμμετέχουμε στη δημιουργία της δημόσιας ιστορίας; Αναλογιζόμαστε αυτή την ευθύνη πριν κοινοποιήσουμε την είδηση ή την άποψη που μας εντυπωσίασε και μας τύφλωσε την ίδια στιγμή;

Μ’αυτά και μ’αυτά… θα πάω σε ένα βιβλιοπωλείο να διαλέξω ένα ιστορικό βιβλίο, που θα με βοηθήσει να σκέφτομαι πιο «ιστορικά».

Μαριάνθη μου, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και γι’αυτό σου το μοίρασμα.

Σας φιλώ

FACEBOOK

INSTAGRAM

Νοεμβρίου 23, 2015 No σχόλια

About me

Κάνε εγγραφή στο newsletter μου!

Ας συνδεθούμε

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση σε αυτό το ιστολόγιο

Ετικέτες

Αρχειοθήκη Ιστολογίου