photo from Pinterest
Ένα από τα πράγματα που θα ήθελα πολύ να “μάθω" στο παιδί μου, είναι το να έχει ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.
Να μην νιώθει ενοχές και τύψεις λέγοντας και κάνοντας αυτά που θέλει και πιστεύει.
Να αισθάνεται καλά για αυτό που πραγματικά είναι, χωρίς να νιώθει ότι χρειάζεται να είναι κάτι άλλο. Να μην φοβάται να εκφράσει εκείνο που πραγματικά επιθυμεί.
Μα αμέσως συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω τον τρόπο και ότι δεν υπάρχουν συνταγές.
Και τότε γεννιέται η ανάγκη μου να παλέψω εγώ με τους δικούς μου δαίμονες.
Από μικρή έμαθα πως για να είμαι αρεστή έπρεπε να ήμουν και κάτι άλλο.
Πως αυτό που ήμουν από μόνο του δεν ήταν αρκετό, δεν έφτανε.
Με πολύ κόπο και δουλειά τώρα πια, προσπαθώ να συγκροτήσω από την αρχή τον εαυτό μου, να τον αγαπώ και να του συγχωρώ τα λάθη του. Προσπαθώ να τον αποδέχομαι για αυτό που είναι και να είμαι στο πλάι του.
Προσπαθώ να τον απαλλάξω με σεβασμό και αγάπη από όλα εκείνα τα φορεμένα κομμάτια που δεν είναι δικά του.
Να αποδεχτώ ότι δεν χρειάζεται να αποδεικνύω συνέχεια το αν αξίζω και πόσο.
Προσπαθώ να κάνω όλα όσα αγαπώ και θέλω, με σεβασμό στον εαυτό μου και στους γύρω μου, παραδίνοντας τους φόβους και τις ανασφάλειές μου σε κάτι ανώτερο από μένα.
Κι αν με ρωτούσατε τι είναι αυτό που πραγματικά θα ήθελα να είχα “μάθει” από τους γονείς μου, θα σας έλεγα: ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΩ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.
Και ίσως τότε, ποιος ξέρει, ίσως να μην ένιωθα την ανάγκη να το “μάθω” στο παιδί μου.
Σας φιλώ
