Τον τελευταίο ενάμιση μήνα, πήγαμε σε 10 παιδικά πάρτι και φάγαμε 10 τούρτες,
τραγουδήσαμε το τραγούδι των γενεθλίων 10 φορές και είδαμε να σβήνουν 10 φορές κεράκια!!
Ήταν πραγματικά υπέροχα!
Περιμένω τα σχόλιά σας, εδώ και στην σελίδα μου στο facebook!
Επίσης μπορείτε να με βρίσκετε και στο Instagram
Σας φιλώ
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, η γιορτή του Πάσχα είχε μεγαλύτερη σημασία για μένα από ότι έχει τώρα...Τηρούσαμε στην οικογένειά μου όσο μπορούσαμε κάποια από τα έθιμα, όχι καταναγκαστικά, αλλά γιατί αυτό μας έκανε να αισθανόμαστε πως αυτές οι μέρες είχαν κάτι το διαφορετικό από τις υπόλοιπες, πράγμα που με τα δυσκολίας αισθάνομαι τα τελευταία χρόνια.
Τώρα αρχίζω σιγά σιγά να θέλω να επιστρέψω σε εκείνες τις μνήμες και να τις κάνω κι εγώ πράξη, τώρα που έχω την Χριστίνα και διαπιστώνω πως όταν έχεις παιδί, κάποια πράγματα αποκτάνε άλλη σημασία.
Θυμάμαι την Μεγάλη Δευτέρα την μητέρα μου να καθαρίζει το σπίτι και να να ψωνίζει τα υλικά για τα μαγειρέματα της Μεγάλης Εβδομάδας.
Μεγάλη Πέμπτη βάφαμε τα αυγά. Παραδοσιακά με παντζάρι και κρεμμύδια και την θυμάμαι να τα τυλίγει με ένα κομμάτι από καλσόν για να μένει πάνω τους το κρεμμυδόφυλλο. Μέτα σειρά είχαν τα τσουρέκια και τα σμυρναίικα κουλούρια. Μοσχομύριζε το σπίτι. Και καθώς νηστεύαμε όλη την Μ.Εβδομάδα, η επιθυμία μας να τα φάμε γινόταν μεγαλύτερη!
Κάπου εκεί, ερχόταν κι ο νονός της αδελφής μου, ο οποίος με είχε πάρει υπό την προστασία του, μιας και η δικιά μου η νονά ήταν από χρόνια εξαφανισμένη. Μας έφερνε τις λαμπάδες μας, πασχαλινά αυγά και ρούχα ή παπούτσια!
Την Μ. Παρασκευή, το πρωί, πηγαίναμε και στολίζαμε τον επιτάφιο και φυσικά το βράδυ τον ακολουθούσαμε, με τα αναμμένα μας κεριά να στάζουν και να μας τσουρουφλάνε τα δάκτυλα. Δεν τρώγαμε ούτε λάδι και το γεύμα μας ήταν ψωμί κι ελιές (πάντα αναρωτιόμουν γιατί επιτρεπόντουσαν οι ελιές και όχι το λάδι τους) και μια υπέροχη ντοματόσουπα που έφτιαχνε η μαμά μου.
Το Μ. Σάββατο ήταν γιορτή μεγάλη! Στολίζαμε το σπίτι με λαγουδάκια, κουνελάκια και πασχαλινά αυγά, τα βάζα με κρινάκια και ζουμπούλια, και το απόγευμα στρώναμε το τραπέζι για το βραδινό μας γεύμα! Φοράγαμε τα καινούργια μας ρούχα, παίρναμε την λαμπάδα και το φαναράκι μας και κάναμε διαγωνισμό με τις αδελφές μου, για το πια θα πάρει πρώτη το Άγιο φως. Το πιο σημαντικό δε από όλα, ήταν πως εκείνη τη μέρα, θα πηγαίναμε αργά για ύπνο και θα τρώγαμε όσα σοκολατένια αυγουλάκια θέλαμε!
Την Κυριακή του Πάσχα, δεν μπορώ να πω πως την περίμενα με ανυπομονησία, μιας και από μικρή δεν μου άρεσε το κρέας και φυσικά η εικόνα ενός αρνιού στη σούβλα και δέκα ανθρώπων να χορεύουν και να γελούν ολόγυρά του δεν ήταν και δεν είναι ότι καλύτερο για μένα.
Ευτυχώς μιας και δεν είχαμε "σπίτι στο χωριό" δεν ήμουν αναγκασμένη να το βιώσω πολλές φορές αυτό.
Εννοείται πως όλη την Μ. Εβδομάδα, ακούγαμε μόνο κλασσική μουσική και βλέπαμε φανατικά "Τον Ιησού από την Ναζαρέτ" του Φράνκο Τζεφιρέλι και όποια ταινία παιζόταν στην τηλεόραση με σχετικό περιεχόμενο!
Κάπως έτσι ήταν το Πάσχα των παιδικών μου χρόνων.
Εύχομαι να είμαστε καλά, να έχουμε υγεία και αγάπη και να περνάμε κάθε χρόνο, το καλύτερο Πάσχα της ζωής μας!
Καλή Ανάσταση σε όλους!
Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ και στην σελίδα μου στο facebook
Σας φιλώ
Είναι φορές που σκέφτομαι πώς ήταν η ζωή μου πριν αποκτήσω την κόρη μου...
Πως ήμουν ? Ποια ήμουν ?
Έκανα ότι ήθελα χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν.
Έτρωγα όταν πεινούσα και κοιμόμουν όταν νύσταζα. Δούλευα πολύ. Έβγαινα πολύ. Ταξίδευα πολύ. Έβλεπα τους φίλους μου πιο συχνά. Κάπνιζα, έπινα, ξενυχτούσα. Μίλαγα άπειρες ώρες στο τηλέφωνο και σέρφαρα άπειρες ώρες στο διαδίκτυο. Έκανα σχέδια με τον σύντροφό μου για ταξίδια μακρινά με αυτοκίνητο. Ψώνιζα ρούχα, καλλυντικά, παπούτσια και ξανά παπούτσια. Ξημερωνόμουν στον καναπέ του σπιτιού μου κάνοντας ψυχανάλυση με την κολλητή μου. Βαφόμουν. Ντυνόμουν. Έκανα γυμναστική. Έτρωγα πολλές σοκολάτες και μετά άρχιζα δίαιτα. Κοίταγα το ταβάνι. Πήγαινα σε συναυλίες. Έβλεπα θέατρο και σινεμά. Σκεφτόμουν να κάνω παιδί.
Πολλά έχουν αλλάξει απο τότε...Κάποια πάλι όχι. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Δεν ξέρω πως θα ταν η ζωή μου αν δεν έκανα παιδί.. Ξέρω μόνο πως είναι τώρα που έχω.
Ξέρω πως όταν μπορώ και παίρνω προσωπικές ανάσες μέσα στη μέρα, νιώθω ευτυχισμένη που είμαι μάνα. Ξέρω πως όταν μπορώ και φροντίζω τον εαυτό μου, και το σπίτι μας η κόρη μου παίρνει ευτυχία και χαρά απο μένα. Ξέρω πως όταν μπορούμε και οι δυο, ξαναξημερωβραδιάζομαι με την κολλητή μου στο καναπέ για ψυχανάλυση. Ξέρω πως το αυτοκίνητό μας, είναι έτοιμο κάθε φορά που αποφασίζουμε ταξιδάκι για τρεις. Ξέρω πως όταν κοιμάται η μικρή μου, μπορώ να μιλήσω και να σερφάρω όσο θέλω. Ξέρω πως δεν θέλω να ξανακαπνίσω και πως το αλκοόλ το απολαμβάνω καλύτερα όταν το πίνω με μέτρο. Ξέρω πως δεν μου χρειάζονται πια τόσα ρούχα και παπούτσια. Ξέρω πως δουλειά, δεν είναι μόνο το επάγγελμά μου. Ξέρω πως μπορώ να κάνω νέους φίλους. Ξέρω πως ακόμα μπορώ να είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ. Ξέρω πως ο σύντροφός μου είναι πια κάτι παραπάνω. Είναι και πατέρας του παιδιού μου. Ξέρω πως δεν θα άλλαζα τον έρωτά μου για την κόρη μου με κανέναν άλλον έρωτα. Ξέρω πως μπορώ ακόμα να σκέφτομαι να κάνω κι άλλο παιδί.
Αγαπημένη μου
Πόσα πολλά είναι αυτά που νιώθω για σένα.. Πόσα πολλά είναι αυτά που δεν θα τολμήσω ποτέ να σου πω . Ίσως γιατί δεν μπορώ να σου μιλήσω συναισθηματικά χωρίς να με πάρουν τα κλάματα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που πάω να σου πω πόσο πολύ σ'αγαπώ, βουρκώνω. Με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό και δεν μπορώ να καταπιώ. Το παθαίνεις καμιά φορά κι εσύ? Βέβαια θα μου πεις, αυτός δεν είναι λόγος να μην σου μιλάω. Αλλά να, είναι που που δεν το έχω μάθει.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα ότι έπρεπε να σοβαρευτώ. Να σταματήσω τα "μαμαδίστικα". Έπρεπε να είμαι μεγάλη, αιρετική και αντιδραστική.Τέρμα η αγκαλιές, τα φιλιά και τα χάδια. Κόντρα, αμφισβήτηση, θυμός και κριτική.
Και που να ήξερα πως τα άλλα είναι η ΖΩΗ.. Που να ήξερα πως μπορώ να είμαι επαναστάτης με αιτία αλλά και με αγάπη και επαφή.
Τώρα το καταλαβαίνω που έκανα κι εγώ το δικό μου παιδί και το βλέπω να ανθίζει μέσα απο την αγκαλιά Το βλέπω να αποζητά τα φιλιά μας, τα χάδια μας και την τρυφερότητα μας για να ζήσει.
Κάπου διάβασα πως αν ένα παιδί δεν πάρει αγάπη , νοιάξιμο και τρυφερότητα μπορεί να μαραθεί και να πεθάνει.. Λες να το φαντάστηκα? Μπορεί...Το πιστεύω πάντως.
Δεν ξέρω γιατί άφησα να περάσουν τόσο χρόνια χωρίς να σου λέω κάθε μέρα κι απο ένα σ'αγαπώ..
Χωρίς να σε παίρνω μια αγκαλιά, χωρίς να σε ρωτάω αν είσαι καλά, αν πονάς, αν λυπάσαι για κάτι?
Ίσως επειδή δεν έφυγες ποτέ απο κοντά μου. Είσαι πάντα εκεί. Ανοιχτά όλο το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο.
Το δεδομένο όμως τελειώνει κάποτε.. Και τότε μένεις με το σ'αγαπω στο χέρι..
Σήμερα λοιπόν που έχεις τα γενέθλιά σου, θέλω να σου πω πως όταν φοβάμαι, όταν πονάω κι όταν τα πράγματα σκουραίνουν, το μόνο πράγμα που θέλω είναι να τρέξω και να χωθώ στην αγκαλιά σου, να μυρίσω τον κόρφο σου, να νιώσω την αγάπη και την ζεστασιά σου και να με κανακέψεις όπως έκανες παλιά, λέγοντάς μου πως όλα θα πάνε καλά, κι εγώ να σε πιστέψω...
Όσο πλησιάζει η άνοιξη και οι μέρες γίνονται πιο ζεστές και μεγάλες, τόσο πιο πολύ η επιθυμία μου για το αγαπημένο μου πικ νικ μεγαλώνει!
Όταν ήμουν μικρή, τις μέρες με καλό καιρό, ήταν σχεδόν σίγουρο πως οι γονείς μου θα μας πήγαιναν για πικ νικ σε ένα υπέροχο μέρος, με δέντρα, ξύλινα τραπέζια και ένα μεγάλο υδραγωγείο κάπου μακριά, έτσι για μια πινελιά μυστηρίου. Πολλές φορές, ερχόντουσαν παρέα και φίλοι με τα παιδιά τους , κι έτσι η χαρά ήταν μεγαλύτερη!!!
Κουβαλούσαμε μαζί μας μπάλες, παιχνίδια βιβλία και φυσικά το αγαπημένο μας "ψυγειάκι" που χωρούσε ένα ψυγείο ολάκερο!. Βρίσκαμε ένα μέρος με ήλιο αλλά και σκιά και στήναμε το "σπιτάκι" μας. Καρέκλες για άραγμα, τραπεζάκι μικρό για τα ποτά, τραπεζομάντιλο με κεράσια , ένα μικρό φορητό μπάρμπεκιου και σακούλες για τα σκουπίδια μας. Η ώρα του φαγητού,ήταν μια γιορτή. Τυριά, σαλάτες, πίτες, φαγητό απο την προηγούμενη μέρα, μπιφτέκια , λουκάνικα πατάτες και λαχανικά έτοιμα για ψήσιμο,φρούτα, κουλουράκια και κέικ, τσάι και καφές, χυμοί, κρασιά και μπύρες για τους μεγάλους. Ένα πανηγύρι!!! Τρώγαμε ελεύθερα, χωρίς να μας νοιάζει αν θα λερωθούμε ή αν θα λερώσουμε. Και κατα έναν περίεργο λόγο, εκεί, πάντα τρώγαμε περισσότερο απο το σπίτι μας κι έτσι όλοι ήμασταν ικανοποιημένοι. Μετά το φαγητό, και όσο οι μεγάλοι λέγανε τα δικά τους, εμείς παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό, μήλα και φυσικά σχοινάκι. Ύστερα σειρά είχε η εξερεύνηση. Καινούργια λουλούδια για να προσθέσουμε στο φυτολόγιό μας, πασχαλίτσες, μυρμήγκια και σαύρες για παρατήρηση και αν είμασταν τυχερές, κύλισμα σε φρέσκο και δροσερό χορτάρι.
Κι όταν πια κουραζόμασταν απ'το πολύ παιχνίδι, παίρναμε τις κουβέρτες, τις στρώναμε κάτω και αράζαμε, διαβάζοντας απαραιτήτως Μίκυ Μάους και Ποπάυ ώσπου μας έπαιρνε ο ύπνος. Εκείνα τα μεσημέρια, ο ύπνος ήταν βάλσαμο.. Ερχόταν απο μόνος του και μας έπερνε απο το χέρι. Δεν είχε γκρίνια και στριφογυρίσματα.
Στο τέλος της χαράς, μαζεύαμε όλοι μαζί και το πιο μικρό μας σκουπίδι και φεύγαμε με την υπόσχεση πως θα ξανάρθουμε σύντομα.
Αυτές οι αναμνήσεις με γεμίζουν χαρά ,νοσταλγία κι ευγνωμοσύνη απέναντι στους γονείς μου.
Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που υπάρχει δίλημμα για το που να πάμε μια ηλιόλουστη Κυριακή, καταλαβαίνετε τι μου έρχεται αμέσως στο μυαλό...Να πάμε για πικ νικ!!!
Περιμένω τα σχόλια σας, εδώ και στην σελίδα μου στο facebook
Είμαι η Ζωή ή αλλιώς Mama Petounia. Ζω στην Αθήνα παρέα με τον άντρα μου, την κόρη μας και το μικρό σκυλί μας. Είμαι ηθοποιός και μεταξύ άλλων δίνω την φωνή μου σε cartoons και προσπαθώ να ανακαλύψω τις μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής και να τις μοιραστώ μαζί σας! Μου αρέσουν τα ταξίδια, η φωτογραφία και οι χαρούμενοι άνθρωποι! Καλώς ήρθατε στο blog μου!