Κι αν ξυπνούσα το πρωί γεμάτη όρεξη για ατελείωτο παιχνίδι;
Κι αν τα βράδια που δεν μπορούσες να κοιμηθείς διαβάζαμε παραμύθια μέχρι το ξημέρωμα;
Κι αν μια μέρα τρώγαμε για μεσημεριανό παγωτά, τσίχλες και σοκολάτες;
Κι αν βγαίναμε στο δρόμο βόλτα με τις μπιτζάμες μας;
Κι αν παίζαμε μπουγέλο στο σαλόνι;
Κι αν ζωγραφίζαμε στους τοίχους του σπιτιού μας καράβια κι αστέρια και πριγκίπισσες με μακριά μαλλιά;
Κι αν χορεύαμε ένα απόγευμα μέχρι να πέσουμε κάτω;
Κι αν κρυβόμασταν μέσα στη ντουλάπα για να μην πλύνουμε τα δόντια μας το βράδυ;
Κι αν πετάγαμε μπαλόνια με μηνύματα από το μπαλκόνι;
Κι αν χαρίζαμε τα αγαπημένα μας παιχνίδια σε αυτούς μου μας πληγώσανε;
Κι αν δεν υπήρχαν πρέπει και τώρα;
Κι αν τρώγαμε το πρωινό μας κάτω από το τραπέζι;
Κι αν παίρναμε σπίτι το γατάκι που μας χάιδεψε το πόδι;
Κι αν βάζαμε κραγιόν και βάφαμε τα νύχια μας;
Κι αν λέγαμε πάντα αυτό που θέλαμε χωρίς φόβο;
Κι αν βλέπαμε τηλεόραση μέχρι να βαρεθούμε;
Κι αν χαζεύαμε για ώρες τα μυρμήγκια;
Κι αν είχαμε γενέθλια τρεις φορές το χρόνο;
Κι αν υπήρχε Άγιος Βασίλης και μας αγαπούσε;
Κι αν μας θέλανε για αυτό ακριβώς που είμαστε;
Κι αν σε κοίταγα στα μάτια κάθε μέρα και σου έλεγα πως είσαι ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΕΧΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ;
Κι αν…
Για την Χριστίνα.
Σας φιλώ