Είχα κάποτε έναν πολύ όμορφο και μαλλιαρό σκυλάκο, κάτασπρο και πολύ παιχνιδιάρη. Τον φώναζα Πέπε από τον ήρωα Πέπε Ρωμάνο, του θεατρικού έργου “Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα” του Ισπανού συγγραφέα Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Ήταν ένα κανίς γκριφόν που μου το είχε χαρίσει μια φίλη μου όταν γέννησε η σκυλίτσα της.
Θυμάμαι ότι το πήρα τυλιγμένο σε ένα πανάκι και το πήγα στο σπίτι μου, έτσι χωρίς καμία προειδοποίηση. Απλά το πήγα!
Ο Πέπε εζήσε κοντά μας 18 χρόνια δίνοντας μας τόσα πολλά, ενώ ήταν ένα σπουδαίο μάθημα για μένα και μια υπέροχη συντροφιά για όλους μας.
Μεγαλώνοντας με τον Πέπε έμαθα να είμαι πιο τρυφερή, φροντιστική και υπεύθυνη.
Έμαθα να νοιάζομαι και για κάποιον άλλον, πέρα από τον εαυτό μου.
Ο Ντο, το σκυλάκι από το βιβλίο της Κατρίνας Τσάνταλη “Το Σοφάκι και ο Ντο” σε εικονογράφηση του Κώστα Θεοχάρη από τις εκδόσεις Διόπτρα μου τον θύμισε αμέσως…
Το Σοφάκι, θέλει ένα σκυλάκι για παρέα, μα η μαμά της σκέφτεται την ευθύνη και την φροντίδα του σκυλιού και δεν το αποφασίζει.
Τότε συμβαίνει κάτι μαγικό. Εμφανίζεται ο Ντο. Ένα μικρούλικο και “ιδιαίτερο” σκυλάκι, που επισκέπτεται το Σοφάκι στα όνειρά του και του μαθαίνει πως τα ζώα είναι και αυτά πλάσματα που χρειάζονται αγάπη και φροντίδα για να ζήσουν και πως με πολύ απλά πράγματα, μπορούμε να δώσουμε χαρά σε όλα τα αδέσποτα πλασματάκια που βρίσκονται εκεί έξω στον δρόμο.
“Το Σοφάκι και ο Ντο” είναι ένα παραμύθι με μηνύματα φιλοζωικού χαρακτήρα, που μαθαίνει στα παιδιά πως να σέβονται, να φροντίζουν και να αγαπάνε τα ζώα και κατεπέκταση και τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και τους άλλους ανθρώπους. Μιλάει για τις αξίες της αγάπης, της φροντίδας και της προσφοράς με έναν τρόπο απλό και συνάμα τρυφερό, που προσωπικά με άγγιξε πολύ.
Κι όπως λέει και η συγγραφέας στον πρόλογό της: “Το να μάθεις σε ένα παιδί να μην πατήσει μια κάμπια είναι το ίδιο ωφέλιμο για το παιδί όσο και για την κάμπια”.
Η Χριστίνα το αγάπησε αυτό το βιβλίο. Ταυτίστηκε με το Σοφάκι και μου ζήτησε για ακόμα μια φορά να αποκτήσουμε κι εμείς έναν σκυλάκο. Και παρόλο που θα το ήθελα πολύ, το γεγονός του ότι μένουμε σε διαμέρισμα και η καθημερινότητα μας είναι τόσο γεμάτη, λειτουργεί ανασταλτικά.
Αυτό βέβαια δεν με σταματά από το ονειρεύομαι πως κάποια στιγμή, ένας αδέσποτος μικρούλης θα μας συναντήσει κάπου εκεί έξω και θα χωθεί στην αγκαλιά μας χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, πέρα από το να τον κρατήσουμε!
Σας φιλώ