-Μαμά, πότε θα έρθει ο μπαμπάς;
-Το μεσημέρι Χριστινάκι μου.
-Γιατί το μεσημέρι;
-Γιατί τότε τελειώνει τη δουλειά του.
-Σίγουρα θα έρθει το μεσημέρι;
-Σίγουρα!
Ή μήπως όχι… Πόσο σίγουρο είναι πως η ζωή μας θα είναι το επόμενο δευτερόλεπτο έτσι όπως εμείς νομίζουμε ότι θα είναι;
Πόσο δεδομένο μου είναι πως θα γυρίσει ο άντρα μου από τη δουλειά το μεσημέρι;
Είμαι σίγουρη πως θα γυρίσει; Ναι είμαι…Τρομάζω στην ιδέα πως δεν πρέπει να είμαι.
Κι όμως, αυτή μου η σιγουριά με κάνει να ξεχνώ τις αγκαλιές και τα φιλιά που θέλω να του δώσω, να ξεχνώ τα σ’αγαπώ που θέλω να του πω.
Κι έτσι με αυτήν την σιγουριά, περνάνε οι μέρες και οι νύχτες και τα φιλιά μικραίνουν κι οι αγκαλιές στενεύουν και τα σ’αγαπώ λιγοστεύουν και εγώ νομίζω πως θα ζήσουμε αιώνια και πως πάντα υπάρχει χρόνος για όλα αυτά.
Κι αν δεν υπάρχει;
Τι κρίμα να χαθούν στη λήθη. Τι κρίμα να μην ανθίζουν κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Τι κρίμα να μην μας γεμίζουν χαρά κι ευγνωμοσύνη για την ύπαρξη μας, αυτό το λεπτό, αυτή τη στιγμή που ζούμε και είμαστε μαζί…
Θέλω να σ’αγκαλιάζω, να σε φιλώ και να σου λέω σ’αγαπώ σαν να μην υπάρχει αύριο.
Μιας και το τώρα είναι το μόνο ΕΙΝΑΙ.
Μιας και το τώρα είναι αυτό που ΖΩ.
{με αφορμή μια μικρή στιγμή αμφιβολίας, ένα κρύο πρωινό}
Σας φιλώ
