Τρέχα, θα αργήσεις. Σήκω, πρέπει να φύγεις. Ακόμα εδώ είσαι;
Πάλι καθυστέρησες.
Έχεις παρουσίαση, εγγραφή, μαγείρεμα, να δεις μια παράσταση, να πάρεις το παιδί από το σχολείο, να μαζέψεις, να ψωνίσεις, να γράψεις, να δουλέψεις, να τρέξεις, να τηλεφωνήσεις, να ντυθείς, να αρέσεις, να ξεχωρίσεις, να ζήσεις.
Ακόμα εδώ είσαι;
Τα αυτιά μου βουίζουν, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, τα μάτια μου τσούζουν, τα πόδια μου τρέμουν, η ανάσα μου κόβεται και μια φωνή μέσα στα αυτιά μου μου φωνάζει: "Πάλι άργησες. Πάλι θα τρέχεις. Δεν θα προλάβεις, είναι σίγουρο. Έπρεπε να είχες οργανωθεί καλύτερα, να είχες ξυπνήσει νωρίτερα, να είχες ντυθεί πιο γρήγορα. Έπρεπε να είχες ζήσει καλύτερα.
Τίποτα δεν έγινε σωστά. Το παιδί θα έχει σχολάσει, η παράσταση θα έχει αρχίσει, το σούπερ μάρκετ θα έχει κλείσει, η ζωή θα έχει φύγει".
Μικρές στιγμές πανικού.
Μικρές στιγμές που δεν με αφήνουν να πάρω ανάσα. Που με κατακλύζουν και μου θολώνουν το μυαλό. Που με γεμίζουν ενοχές και μαύρες σκέψεις. Που με κάνουν να νιώθω μονίμως πως κάτι κάνω λάθος.
Με πνίγουν. Μου στερούν την χαρά, τη ζωή, τη στιγμή.
Δεν θυμάμαι να τις είχα πάντα. Ήρθαν σιγά, σιγά και φτιάξαν την φωλιά τους στο κεφάλι μου τα τελευταία χρόνια.
Μα τώρα τις βλέπω. Τις καταλαβαίνω και τις δουλεύω. Κρατώ το χέρι του καλού μου και του τις περιγράφω.
"΄Ηρθαν" του λέω. Κι εκείνος μου λέει "Ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις σε κανέναν τίποτα".
Και τότε ηρεμώ. Μαλακώνω. Με χωράω. Με ακούω. Ακούω την φωνή που θέλει να είμαι τέλεια. Που θέλει να μην κάνω λάθη. Που θέλει να είμαι κάποια άλλη από αυτό που είμαι. Που θέλει να είμαι το μικρό παιδί που πρέπει να αλλάξει γιατί δεν είναι αρκετό για να το αγαπούν.
Και τότε συνειδητοποιώ πως δεν χρειάζεται να αλλάξω. Δεν χρειάζεται να τρέχω. Δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα παραπάνω από το να ΕΙΜΑΙ. Να είμαι εδώ και να αισθάνομαι το σώμα μου, την ανάσα μου, την ψυχή μου.
Να είμαι στο παρόν. Να είμαι εγώ. ΕΓΩ.
Και όλα θα πάνε καλά.
Σας φιλώ
