Οι τελευταίες μέρες ήταν γεμάτες βόλτες, συναντήσεις, φαγητό, ήλιο, σινεμά και όμορφες γνωριμίες. Έκοψα τα μαλλιά μου, ξεκίνησα ένα καινούργιο project στη δουλειά, έφαγα πολλά μακαρόνια, είδαμε αγαπημένους φίλους και διαβάσαμε όμορφα βιβλία.
Τέλος, είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ στην τελετή έναρξης του 18ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπου παρακολούθησα την υπέροχη ταινία “Ciao amore…Dalida” η οποία είναι βασισμένη στη ζωή της δημοφιλούς τραγουδίστριας, και είχα την χαρά να γνωρίσω από κοντά την σκηνοθέτη της ταινίας Liza Azuelos , την εντυπωσιακή πρωταγωνίστρια Sveva Alviti, αλλά και την πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Julie Gavras, στο κοκτέιλ πάρτι που ακολούθησε μετά στην Γαλλική πρεσβεία.
Είδα κι άλλες ταινίες, όμως αυτήν την σκέφτομαι ακόμα…

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!
Η αγάπη μου για τα βιβλία που αναφέρονται στο Παρίσι δεν κρύβεται και φανερώνεται με κάθε ευκαιρία.
Όταν είδα ότι οι εκδόσεις Παπαδόπουλος έβγαλαν το βιβλίο της Γαλλίδας συγγραφέως Alice Brière-Haquet “Η κυρία Άιφελ”, σκέφτηκα αμέσως πως σίγουρα θα μου αρέσει.




Και δεν έπεσα έξω. Αυτό το τρυφερό παραμύθι με την απλή μα συνάμα υπέροχη εικονογράφηση της Csil, μας ταξίδεψε εμένα και την Χριστίνα στην πόλη του φωτός και του έρωτα, μέσα από την ιστορία του Άιφελ ενός μηχανικού που είναι ερωτευμένος με την όμορφη Κάτια και που για χάρη της, υψώνει έναν σιδερένιο πύργο στην καρδιά του Παρισίου, που φτάνει ως τα σύννεφα. Η αγάπη του για αυτό το κορίτσι, είναι το γιατρικό που την επαναφέρει ξανά στη ζωή.
Αυτή η όμορφη ιστορία μας γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία, λέγοντας μας πως όταν θέλεις κάτι πραγματικά μπορείς και να το καταφέρεις!



Το βιβλίο κέρδισε το βραβείο του καλύτερου εικονογραφημένου βιβλίου από τους New York Times και την απόδοσή του ποιητικού κειμένου στα ελληνικά, έκανε η συγγραφέας Αργυρώ Πιπίνη.

Εικόνες που μου αρέσουν, εικόνες που με εμπνέουν, εικόνες που με κάνουν να νιώθω όμορφα, εικόνες που θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Όλες από το Pinterest.

Γεια σας και χαρά σας.
Κάθε φορά που βρίσκω κάτι ενδιαφέρον εκεί έξω, νιώθω την μικρή-μεγάλη χαρά να το μοιραστώ μαζί σας!
Πριν από μερικές μέρες καθώς ανέβαινα την οδό Ασκληπιού, το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια ταμπέλα σε σχήμα τσαγερού που με “καλούσε” να δοκιμάσω τα vegan προϊόντα του μαγαζιού με το όνομα ΜΕΛΙΚΡΗΝΗ. 





Όπως ήδη ξέρετε, είμαι vegetarian εδώ και περίπου 12 χρόνια και στόχος μου είναι κάποια στιγμή να γίνω vegan. Να μην τρώω δηλαδή τίποτα ζωικό.
Όποτε σκεφτείτε την χαρά που παίρνω κάθε φορά που βρίσκω στον δρόμο μου, μαγαζιά που καλύπτουν αυτές τις διατροφικές μου επιλογές και παράλληλα είναι και καλαίσθητα!
Το συγκεκριμένο μαγαζί τα είχε και τα δυο. Αυθόρμητα πέρασα την πόρτα του και αποφάσισα να πιω μια ζεστή σοκολάτα από γαλλική κουβερτούρα Valrhona με γάλα αμυγδάλου.




Κάθισα μέσα, σε ένα από τα δυο τραπέζια μιας και ήθελα να χαζέψω λίγο το κουκλίστικο μαγαζί, σκεπτόμενη πόσο ωραία θα είναι τώρα που ανοίγει ο καιρός, να πιω μια από τις επόμενες μέρες στα έξω τραπεζάκια του έναν φρεσκοστυμμένο χυμό!
Ρίχνοντας μια ματιά στον κατάλογο βρήκα τους κλασικούς καφέδες αλλά και έναν αρωματικό από το Βιετνάμ, 4 διαφορετικές γεύσεις σοκολάτας, 5 γεύσεις πράσινου Ταϊλανδέζικου τσαγιού και 5 μαύρου, σούπα ημέρας και πίτες vegan, μπάλες ενέργειας και vegan ή ωμοφαγικά γλυκά που εναλλάσσονται. Οι πρώτες ύλες είναι βιολογικές και μπορείς εάν το επιθυμείς, να εμπλουτίσεις το ρόφημά σου και με souper foods για περισσότερη ενέργεια! Υπάρχει επίσης βιολογικό γάλα καρύδας ή αμυγδάλου, φυσικοί χυμοί βιολογικής καλλιέργειας αλλά και βιολογικό κρασί, λευκό και κόκκινο.


Last but not least. Βρήκα τις τιμές πολύ καλές (ένας διπλός cappuccino 3 ευρώ) και το πιο σημαντικό για μένα, δεν επιτρέπετε το κάπνισμα!
Σίγουρα θα ξαναπεράσω μια από τις επόμενες μέρες από το Μελικρήνη, που το όνομά του βγαίνει από το μέλι και την πηγή, για να “γλυκαθώ” και να χαλαρώσω στο κέντρο της πόλης.

Πριν μερικές μέρες δέχτηκα με χαρά, μια πολύ όμορφη πρόσκληση από την γλυκιά Λαμπρινή του blog Polka dots lady. Να γράψω ένα ποστ συγκεντρώνοντας 16 αγαπημένα μου πράγματα.
Όσοι με διαβάζετε, θα ξέρετε πόσο πολύ αγαπώ τις λίστες και γενικότερα τέτοιου είδους κείμενα, οπότε και αποδέχτηκα την πρόσκληση με χαρά.
Θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω ΤΟ αγαπημένο μου σε κάθε ερώτηση, μιας και δυσκολεύομαι να διαλέξω μόνο ένα 😊, αλλά ελπίζω να τα καταφέρω!

• Αγαπημένος πίνακας ζωγραφικής: “Το χριστουγεννιάτικο δέντρο” του Άγγλου ζωγράφου Albert Chevallier Tayler- 1991. Εκτός του ότι λατρεύω τα Χριστούγεννα, ο συγκεκριμένος πίνακας, μου βγάζει ζεστασιά, θαλπωρή και γαλήνη και γενικότερα πολύ όμορφα συναισθήματα.

• Αγαπημένη ταινία: “Ratatouille”. Μπορώ να την βλέπω συνέχεια. Συνδυάζει το φαγητό (που αγαπώ), το Παρίσι (που λατρεύω) και την άποψη πως εάν κάποιος θέλει κάτι πολύ, μπορεί να το καταφέρει! Για να καταλάβετε πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η ταινία, λίγο πριν γεννηθεί η Χριστίνα, ζήτησα από ένα ταλαντούχο φίλο να μου ζωγραφίσει στον τοίχο του δωματίου της, την παρακάτω εικόνα!

Είναι κάτι μέρες που η ζωή είναι γλυκιά και όμορφη, που η μέρα δεν θέλω να τελειώσει, που νιώθω ευλογημένη και τυχερή που έχω όλα τα καλά του κόσμου στην αγκαλιά μου, και που το να είμαι μαζί με το παιδί μου και τον άντρα μου είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο. Μέρες που το μυαλό μου είναι γεμάτο θετικές σκέψεις και που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με κάνει να πέσω στα πατώματα, μέρες που μόλις ανοίγω τα μάτια μου πετάγομαι πάνω με χαρά και ανυπομονησία για τις εκπλήξεις που μου επιφυλάσσει η ζωή, μέρες που η βροχή είναι ευκαιρία για τσαλαβούτημα και η λιακάδα ευκαιρία για βόλτες. Εκείνες οι μέρες που δεν θέλω να είμαι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που είμαι, οι μέρες που “τα σύννεφα είναι βαμβάκι κι από σοκολάτα οι δράκοι”…
Αλλά είναι κι αυτές οι μέρες που ξυπνάω με το ταβάνι να μου πλακώνει την ψυχή, που ότι κι αν κάνω, ότι κι αν πω μου φαίνεται μισό και λίγο, που τίποτα δεν είναι αρκετό για να με κάνει να χαμογελάσω, που η συννεφιά μου φέρνει κατάθλιψη και ο ήλιος δυσφορία, που μου λείπουν τα παλιά και δεν βλέπω τα καινούργια, που μια κουβέντα φέρνει την καταστροφή και μια ματιά το τέλος…
Μέρες που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με σηκώσει απ’ τα βάραθρα που έχω ρίξει τον εαυτό μου, μέρες που είναι όλα μάταια και ξένα…
Για αυτές τις μέρες σου μιλώ, που είναι μαύρες σαν κοράκια και με κρατούν δεμένη απ’το λαιμό. Αυτές τις μέρες δεν τις θέλω, δεν τις αγαπώ. Κρατούν μαστίγιο, κι αγάπη δεν ξέρουν τι θα πει. Είναι γεμάτες απαιτήσεις και φορεμένα πρέπει και είναι πάντα τόσο μα τόσο ψυχαναγκαστικές. Δεν έχουν τίποτα να δώσουν. Μόνο να πάρουν θέλουν.
Δεν έρχονται πια συχνά είναι η αλήθεια, μιας και τις ξέρω τώρα και τις πολεμώ.  Κι αν τύχει και με βρουν και με τσακώσουν, μένουν για λίγο κι ύστερα φεύγουν και εξαφανίζονται, μόλις τα δυο της χέρια μ’ αγκαλιάσουν και τα γλυκά της τα λόγια χαϊδέψουνε τα αυτιά μου : Σ’ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΜΑΜΑ.