Σήμερα όταν γυρίσεις σπίτι μας, θα σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά και θα σε κρατήσω για ώρες στα χέρια μου.
Θα σε κρατήσω για ώρες αγάπη μου. Θα σε κρατήσω και θα αφεθώ στην αγκαλιά σου. Θα αφεθώ και θα νιώσω τα χεράκια σου γύρω από τον λαιμό μου, θ' ακούσω την φωνούλα σου να μου λέει "Μανούλα, σ'αγαπώ!" και θα νιώσω για ακόμα μια φορά, ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου.
Ο άνθρωπος που κρατάει όλο τον κόσμο στα χέρια του.
Ο άνθρωπος που το παιδί του είναι καλά. Που το παιδί του δεν έχει βγει σε ανακοίνωση του Amber Alert, που δεν νοσηλεύεται σε κάποιο νοσοκομείο, που δεν "κοιμάται" σε κάποιο κοιμητήριο...
Και θα σκεφτώ αγάπη μου πως η ζωή είναι γλυκιά και όμορφη και ΤΟΣΟ γενναιόδωρη μαζί μου.
Πως η ζωή, μου χαρίζει το σήμερα και μόνο το σήμερα και πως αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα.

{με αφορμή τον χαμό της μικρής Στέλλας}

Γεια σας και χαρά σας.
Σε ένα ντουλάπι του σπιτιού μου, υπάρχουν ακόμα φυλαγμένα κουτιά με γράμματα.
Από πολύ μικρή και για αρκετά χρόνια, αλληλογραφούσα με φίλους και συγγενείς επειδή λόγω της δουλειάς του πατέρα μου, αλλάζαμε συνεχώς τόπο διαμονής.
Τα γράμματα τα περίμενα κάθε φορά με μεγάλη ανυπομονησία, την οποία είναι αλήθεια, πως πολλές φορές τώρα πια την νοσταλγώ.
Το βιβλίο "'Ενα τελευταίο γράμμα" του  Αντώνη Παπαθεοδούλου και της Ίριδας Σαμαρτζή από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, με πήγε πίσω σε εκείνη την όμορφη εποχή.
Ο κύριος Κώστας ο μοναδικός ταχυδρόμος ενός μικρού νησιού, σε μια εποχή που το τηλέφωνο και το ίντερνετ δεν έχουν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους, μεταφέρει με ιδιαίτερη ευαισθησία και αγάπη τα γράμματα στους κατοίκους της περιοχής που τα περιμένουν πως και πως.
Γράμματα με χαρμόσυνες ειδήσεις, αλλά και άλλα με λιγότερο ευχάριστα μαντάτα, φτάνουν μέσω του κυρίου Κώστα, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του νησιού.
Τα χρόνια περνούν, και η τελευταία μέρα στη δουλειά για τον καλό μας ταχυδρόμο, είναι γεγονός.
Ο κύριος Κώστας, καλείται  να μεταφέρει ένα τελευταίο γράμμα που δεν έχει αποστολέα ή παραλήπτη, παρά μόνο το όνομα μιας παραλίας...





Ένα βιβλίο γραμμένο με ευαισθησία, το οποίο μεταφέρει τα παιδιά σε άλλες εποχές μιλώντας τους για την αγάπη και την δοτικότητα, για την προσφορά και την σημασία της αναγνώρισης.
Η εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή για ακόμα μια φορά, καταφέρνει να δημιουργεί όμορφες εικόνες που σε ταξιδεύουν και σε βάζουν κι εσένα μέσα στην ιστορία του βιβλίου.
Το "'Ενα τελευταίο γράμμα", πριν ακόμη κυκλοφορήσει στην Ελλάδα κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Εικονογραφημένου βιβλίου Compostela, ανάμεσα σε 240 έργα από 24 χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ασίας. Επίσης  κυκλοφορεί και σε όλες τις γλώσσες της Ιβηρικής Χερσονήσου (ισπανικά, πορτογαλικά, καταλανικά, βασκικά, γαλικιανά).

Από παιδί θυμάμαι πως δεν μου άρεσε καθόλου το όνομα μου.
Ζωή. Λίγο. Μόνο τρία γράμματα. Τι να σου κάνουν τρία γράμματα… Ενώ Αλίκη, Ιζαμπέλα, Ναταλία, Αλεξάνδρα. Όσο να πεις, τα ‘χουν τα γράμματά τους.
Άσε που κανένας δεν θυμόταν την γιορτή μου κι έτσι δεν γιόρταζα σχεδόν ποτέ.
Και ήρθε μια μέρα που το άκουσμα του ονόματός μου, μου 'φερε δάκρυα στα μάτια.
Ζ Ω Η
Αυτό που μου χαρίζει το γέλιο της κόρης μου και η αγκαλιά του αγαπημένου μου.
Αυτό που μου δίνουν απλόχερα οι φίλοι μου.
Αυτό που ψάχνω να βρω στις στιγμές.
Αυτό που νιώθω, όταν ο ήλιος λούζει το πρόσωπό μου κι αέρας ψιθυρίζει στ’αυτιά μου.
Αυτό που αναζητώ στα όνειρά μου.
Αυτό που με κάνει να χαμογελώ και να ελπίζω.
Ζωή, το όνομά μου.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις ευχές και την αγάπη σας! Σας ευχαριστώ πολύ που κάνετε αυτήν την μέρα ξεχωριστή για μένα!