Να μιλάς!

by - Μαρτίου 20, 2019


Όπως ίσως θα έχετε καταλάβει όσοι με διαβάζετε εδώ στο blog και με παρακολουθείτε σε Instagram και Facebook  μου αρέσει πολύ να βγαίνω με τους φίλους για φαγητό.
Τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, έχουμε πια καθιερώσει αυτήν την έξοδο, όπου ανακαλύπτουμε καινούργια μαγαζιά, δοκιμάζουμε νέες γεύσεις, λέμε τα νέα μας και μοιραζόμαστε όμορφες στιγμές. 
Στο πλαίσιο αυτό, το τελευταίο διάστημα έχω εντάξει και μια προσωπική άσκηση που πιστεύω ότι με πάει παραπέρα.
Να μιλάω όταν κάτι δεν μου αρέσει και να μην το αποδέχομαι σιωπηλά. 
Για παράδειγμα, πήγα πρόσφατα σε ένα κατά τα άλλα ωραίο μαγαζί και παρήγγειλα για κυρίως πιάτο μια Ντακοσαλάτα. 
Στον κατάλογο η σαλάτα περιείχε ντοματίνια, ρόκα, μυζήθρα, μια σαλτσούλα πέστο και παξιμάδι ολικής άλεσης. 
Στην πραγματικότητα η σαλάτα περιείχε, άπειρο παξιμάδι και ελάχιστα από τα προαναφερθέντα συστατικά. Δεν λέω, ήταν νόστιμη αλλά δεν ήταν αυτό που είχα παραγγείλει. Εγώ ζήτησα σαλάτα και όχι μια σακούλα παξιμάδια. Παλιότερα θα την έτρωγα χωρίς να πω κάτι και φυσικά θα με έτρωγε.
Θα με έτρωγε όχι μόνο για την επόμενη ώρα, αλλά για μέρες. Θα με έτρωγε η σκέψη ότι δεν στήριξα τον εαυτό μου και την επιθυμία μου να φάω μια σαλάτα της προκοπής. 
Πολύ ευγενικά το ανέφερα στη σερβιτόρα και εκείνη μου ζήτησε συγνώμη και με διαβεβαίωσε ότι θα το αναφέρει στον υπεύθυνο κουζίνας.


Θα μπορούσα βέβαια να της έλεγα να την πάρει πίσω και να μου την αντικαταστήσει με μια κανονική σαλάτα, αλλά δεν πειράζει. Θα το κάνω σίγουρα την επόμενη φορά. 
Το πιο σημαντικό πράγμα για μένα ήταν ότι ΜΙΛΗΣΑ. 
Ότι άρθρωσα την σκέψη μου κι ότι δεν "έφαγα" την δυσαρέσκεια και τα συναισθήματά μου. Ότι πήγα κόντρα στο φόβο μου να φανώ παράξενη, ενοχλητική, μη αρεστή. Στο ότι δεν ήθελα να είμαι το "καλό παιδί" που δεν μιλάει και είναι πάντα ευχαριστημένο. 
Να μιλάμε. Να μιλάμε όμορφα κι ευγενικά και να διεκδικούμε ότι πιστεύουμε ότι μας αξίζει. Κι ας μην το πάρουμε. Δεν είναι αυτός ο στόχος, αλλά η ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησής μας. Η ενδυνάμωση του λόγου μας και της φωνής μας.
Όταν δεν μιλάμε μικραίνουμε. Και γεμίζουμε θυμό, που μπορεί να ξεσπάσει πέρα από τον εαυτό μας και σε άλλους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν. Όπως στον σύντροφό μας, στους φίλους μας και στο παιδί μας...
Στο παιδί μας! Να ένας ακόμη λόγος που θέλω να μιλάω, ειδικά μπροστά στην Χριστίνα. Θέλω να νιώθει πως έχει μια μητέρα που διεκδικεί το δίκιο της, που δεν καταπίνει τα λόγια και τις σκέψεις της. Μια μητέρα που προσπαθεί όσο μπορεί να λύνει τα θέματά της και να μην τα ξεσπάει πάνω στην κόρη της. Μια μητέρα που μαθαίνει να ζει κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μια μητέρα που κάνει λάθη αλλά που ταυτόχρονα προσπαθεί να μάθει μέσα από αυτά με σκοπό να ζήσει ελεύθερη με αυτοσεβασμό και αγάπη.
Για αυτό αγαπημένοι μου να μιλάμε. ΝΑ ΜΙΛΑΣ!

Σας φιλώ!

Βρείτε με σε


και 

You May Also Like

0 σχόλια