Ποιους θα καλέσεις στα γενέθλιά σου;
Γεια σας και χαρά σας.
Τα φετινά γενέθλια της Χριστίνας, ήταν αυστηρά προσωπική της υπόθεση.
Ενώ μέχρι και πέρσι συζητούσαμε και λίγο ως πολύ καταφέρναμε να περάσουμε τη γνώμη μας για το ποιους θα καλούσε στο πάρτι που θα κάναμε για τα γενέθλιά της, φέτος ήταν κάθετη.
"Μαμά θέλω αυτές και αυτές. Τελεία και παύλα".
Δηλαδή μερικά κορίτσια. Για αγόρια ούτε λόγος.
Μόνο ο ξάδελφός της την γλύτωσε και με δυσκολία δέχτηκε τα αγόρια που θα ερχόντουσαν αναγκαστικά μαζί με τις αδελφές τους . Για κανέναν άλλον δεν θα άνοιγε η πόρτα...
Η αλήθεια είναι πως δικό της πάρτι ήταν και προσπαθήσαμε τόσο εγώ, όσο και ο Γ. να σεβαστούμε την επιθυμία της, εξηγώντας της ωστόσο πως αυτός ο αποκλεισμός μπορεί να συμβεί κάποια στιγμή και στην ίδια από άλλα παιδάκια .
Λέγοντάς της τέτοια επιχειρήματα, παράλληλα σκεφτόμασταν πως όλα αυτά ήταν λίγο έως πολύ εκβιαστικά και άγονα: Τί σόι λογική είναι η αυτή που σου λέει ότι για να σε αγαπάνε πρέπει να μην στεναχωρείς τους άλλους, στεναχωρώντας όμως τον εαυτό σου; Και τί είδους σχέσεις είναι αυτές που από κάτω κρύβουν έναν ωφελιμιστικό υπολογισμό; Και πώς μπορεί κανείς να τους χωρέσει όλους; Και μήπως είναι καλύτερα να την αφήσουμε να έχει την ευθύνη της επιλογής της, με τις όποιες συνέπειες; Και άλλα πολλά.
Για να πω την αλήθεια, αισθάνθηκα δύσκολα. Ειδικά για τους δικούς μας φίλους, τους οποίους θέλουμε στη ζωή μας και που τυγχάνει να έχουν αγόρια ...
Όμως η Χριστίνα μου το είπε ξεκάθαρα: "Είναι το δικό μου πάρτι και θέλω τις φίλες μου. Αυτές που βλέπω σχεδόν κάθε μέρα, αυτές με τις οποίες παίζω και περνάω καλά. Δεν θέλω να πιεστώ στο πάρτι μου. Αυτούς που θέλεις εσύ, κάλεσέ τους στο δικό σου πάρτι, αλλιώς θα φέρω κι εγώ στη γιορτή σου όποιους θέλω εγώ!".
Μεταξύ μας, την καταλαβαίνω απόλυτα και για αυτό σεβάστηκα και την απόφασή της.
Αλήθεια, πώς θα ήταν αν κάνανε το ίδιο κι οι γονείς μας όταν ήμασταν κι εμείς κάποτε 6 χρονών;
Ίσως να χρειαζόμασταν αργότερα λιγότερη δουλειά σε σχέση με την αυτοπεποίθησή μας.
Θα ήθελα πολύ να ακούσω την γνώμη σας και την άποψη σας περί του θέματος.
Συμφωνείτε με την λογική του να ακούτε την επιθυμία του παιδιού σας, ακόμα κι αν αυτό γίνει η αιτία, να διαταραχτεί η ισορροπία των σχέσεων με τους δικούς σας γνωστούς και φίλους ή επιλέγετε να ορίζετε εσείς το πώς θα γίνονται τα πάρτι των παιδιών σας, σύμφωνα με τις δικές σας κοινωνικές υποχρεώσεις και προτιμήσεις;
Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλιά σας!
Σας φιλώ
3 σχόλια
Αυτό ακριβως αντιμετώπισα φέτος στα γενέθλια του Νικολα, τον προηγούμενο μηνα. Είναι πλεον 7 και απαίτησε στα γενέθλια του να ερθει μονο ο κολλητος και η ξαδερφες του. Δεν ήθελε κανεναν αλλο.. Οι φίλοι μας έχουν όλοι πολύ μικρότερα παιδιά που δεν ταιριάζουν μαζι του.. οπότε δεν ήθελε "μωρα" στο πάρτι του. Καλά καλά ουτε τις γιαγιάδες ή τον θειο του.. και οριακα τον πεισαμε οτι πρεπει να ερθει ο νονός του. Και συμφωνησε μεν για τους μεγαλους αλλα για τα παιδιά ήταν κάθετος. Και αμετάκλητος.. Και ξερεις τι.. όσο το συζητούσαμε.. μου είπε οτι αυτά ηταν τα δικά του γενέθλια και θέλει να τα περάσει όπως αυτός ονειρεύεται.. Και είχε απόλυτο δίκιο. Γιατί να του χαλάσω τη μέρα των γενεθλίων του -την κατάδική του μέρα- γεμίζοντας ένα σπίτι με φίλους δικούς μας;; Είναι τα δικά του γενέθλια και ήθελε τους δικούς του φίλους.. οχι τους δικους μας ή τις κοινωνικές μας υποχρεώσεις.. Γι΄αυτό και σεβαστήκαμε τις επιθυμιες του.. Οι δικοί μας φίλοι είναι φίλοι που καταλαβαίνουν και δεν παρεξηγουν.. Κι αν καποιος παρεξηγηθηκε.. δεν είναι φίλος.. 'Αλλωστε θα ερθει κι εκείνων η ωρα που τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν και θα θέλουν αντίστοιχα κι εκείνα , τους δικούς τους φίλους και όχι τις υποχρεώσεις των γονιών τους.. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλύτερα δεν μπορούσες να τα πεις Ελπίδα...
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.
Για μένα είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι κατάλαβε την ανάγκη της και "απαιτησε" αυτό που ακριβώς ήθελε. Πόσες φορές στη ζωή μας δεν έχουμε κάνει πίσω για να ικανοποιησουμε κάποιον άλλον κ έχουμε απαρνηθει τα δικά μας θέλω. Να σεβόμαστε τις κοινωνικές επιταγές αλλά να σεβόμαστε και τον εαυτό μας. Δεν μου έχει τύχει ακόμα (είμαστε στα 5), αλλά συμφωνώ με την αντιμετώπισή σας. Και συμφωνώ και με την ώριμη Χριστίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφή