Πριν μερικές μέρες δέχτηκα με χαρά, μια πολύ όμορφη πρόσκληση από την γλυκιά Λαμπρινή του blog Polka dots lady. Να γράψω ένα ποστ συγκεντρώνοντας 16 αγαπημένα μου πράγματα.
Όσοι με διαβάζετε, θα ξέρετε πόσο πολύ αγαπώ τις λίστες και γενικότερα τέτοιου είδους κείμενα, οπότε και αποδέχτηκα την πρόσκληση με χαρά.
Θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω ΤΟ αγαπημένο μου σε κάθε ερώτηση, μιας και δυσκολεύομαι να διαλέξω μόνο ένα 😊, αλλά ελπίζω να τα καταφέρω!

• Αγαπημένος πίνακας ζωγραφικής: “Το χριστουγεννιάτικο δέντρο” του Άγγλου ζωγράφου Albert Chevallier Tayler- 1991. Εκτός του ότι λατρεύω τα Χριστούγεννα, ο συγκεκριμένος πίνακας, μου βγάζει ζεστασιά, θαλπωρή και γαλήνη και γενικότερα πολύ όμορφα συναισθήματα.

• Αγαπημένη ταινία: “Ratatouille”. Μπορώ να την βλέπω συνέχεια. Συνδυάζει το φαγητό (που αγαπώ), το Παρίσι (που λατρεύω) και την άποψη πως εάν κάποιος θέλει κάτι πολύ, μπορεί να το καταφέρει! Για να καταλάβετε πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η ταινία, λίγο πριν γεννηθεί η Χριστίνα, ζήτησα από ένα ταλαντούχο φίλο να μου ζωγραφίσει στον τοίχο του δωματίου της, την παρακάτω εικόνα!

Είναι κάτι μέρες που η ζωή είναι γλυκιά και όμορφη, που η μέρα δεν θέλω να τελειώσει, που νιώθω ευλογημένη και τυχερή που έχω όλα τα καλά του κόσμου στην αγκαλιά μου, και που το να είμαι μαζί με το παιδί μου και τον άντρα μου είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο. Μέρες που το μυαλό μου είναι γεμάτο θετικές σκέψεις και που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με κάνει να πέσω στα πατώματα, μέρες που μόλις ανοίγω τα μάτια μου πετάγομαι πάνω με χαρά και ανυπομονησία για τις εκπλήξεις που μου επιφυλάσσει η ζωή, μέρες που η βροχή είναι ευκαιρία για τσαλαβούτημα και η λιακάδα ευκαιρία για βόλτες. Εκείνες οι μέρες που δεν θέλω να είμαι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που είμαι, οι μέρες που “τα σύννεφα είναι βαμβάκι κι από σοκολάτα οι δράκοι”…
Αλλά είναι κι αυτές οι μέρες που ξυπνάω με το ταβάνι να μου πλακώνει την ψυχή, που ότι κι αν κάνω, ότι κι αν πω μου φαίνεται μισό και λίγο, που τίποτα δεν είναι αρκετό για να με κάνει να χαμογελάσω, που η συννεφιά μου φέρνει κατάθλιψη και ο ήλιος δυσφορία, που μου λείπουν τα παλιά και δεν βλέπω τα καινούργια, που μια κουβέντα φέρνει την καταστροφή και μια ματιά το τέλος…
Μέρες που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με σηκώσει απ’ τα βάραθρα που έχω ρίξει τον εαυτό μου, μέρες που είναι όλα μάταια και ξένα…
Για αυτές τις μέρες σου μιλώ, που είναι μαύρες σαν κοράκια και με κρατούν δεμένη απ’το λαιμό. Αυτές τις μέρες δεν τις θέλω, δεν τις αγαπώ. Κρατούν μαστίγιο, κι αγάπη δεν ξέρουν τι θα πει. Είναι γεμάτες απαιτήσεις και φορεμένα πρέπει και είναι πάντα τόσο μα τόσο ψυχαναγκαστικές. Δεν έχουν τίποτα να δώσουν. Μόνο να πάρουν θέλουν.
Δεν έρχονται πια συχνά είναι η αλήθεια, μιας και τις ξέρω τώρα και τις πολεμώ.  Κι αν τύχει και με βρουν και με τσακώσουν, μένουν για λίγο κι ύστερα φεύγουν και εξαφανίζονται, μόλις τα δυο της χέρια μ’ αγκαλιάσουν και τα γλυκά της τα λόγια χαϊδέψουνε τα αυτιά μου : Σ’ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΜΑΜΑ.

Καλή σας μέρα και καλή εβδομάδα.
Σήμερα θα σας μιλήσω για την μικρή - μεγάλη χαρά που ένιωσα, γνωρίζοντας έναν καινούργιο άνθρωπο και παράλληλα ένα καινούργιο μέρος.
Το Σάββατο που μας πέρασε συνάντησα μια φωτεινή πυγολαμπίδα!
Την Ιωάννα. Αυτήν την δραστήρια νέα γυναίκα-μητέρα, που είναι και η δημιουργός του site “Πυγολαμπίδες στο κλουβί”, ενός μοναδικού οδηγού πόλης για γονείς και παιδιά με έδρα την Θεσσαλονίκη. Στις Πυγολαμπίδες μπορείς να βρεις όλα όσα γίνονται σε αυτήν την όμορφη πόλη (θέατρο, δραστηριότητες, προτάσεις για βιβλία, σινεμά και άλλα πολλά) που αφορούν την οικογένεια και το παιδί.
Βρεθήκαμε στην περιοχή της Ακρόπολης και παρ΄ όλο που η Ιωάννα ήταν αυτή που ερχόταν ως επισκέπτης στην πόλη μου, στο ερώτημα “που να πάμε για τσάι και για κουβέντα” είχε τη λύση:
Το καφέ-βιβλιοπωλείο Little Tree Books & Coffee δίπλα στο μετρό της Ακρόπολης!



Σε αυτό το πολύ όμορφο μέρος με την vintage διακόσμηση και τα υπέροχα βιβλία, είχα την ευκαιρία να περάσω μερικές ώρες μαζί της, να χαλαρώσω και να ανακαλύψω έναν πολύ ζεστό και ενδιαφέροντα άνθρωπο. Έναν άνθρωπο, που από τα πρώτα λεπτά ένιωσα σαν να τον ξέρω από παλιά…
Το δε μαγαζί ήταν ο ιδανικός προορισμός για μη καπνίζοντες αλλά και βιβλιοφάγους σαν κι εμάς!




Με αρκετές επιλογές σε τσάγια, με νόστιμα σάντουιτς, γλυκά και τάρτες όλα σε πολύ καλές τιμές και προπαντός με ευγενικούς οικοδεσπότες το Little Tree είναι ένα ήσυχο και ζεστό μέρος, όπου μπορείς να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου ακόμα και χωρίς παρέα!
Και φυσικά προστέθηκε στη λίστα με τα αγαπημένα μου.
Δεν θα σας μιλήσω για όλα όσα είπαμε με την Ιωάννα, παρά μόνο για την αίσθηση που πήρα φεύγοντας από το ραντεβού μας.
Ήταν μια αίσθηση χαράς, έμπνευσης και εμπιστοσύνης.
Σε ευχαριστώ πολύ Ιωάννα για αυτήν την πρώτη μας συνάντηση και για την γνωριμία μου με αυτό το πολύ όμορφο μέρος!
Εις το επανιδείν.

Οι τελευταίες μέρες, ήταν γεμάτες από όμορφα πρωινά, αρκετές ώρες στο σπίτι με παιχνίδι, ξεκούραση και διάβασμα, αλλά και συναντήσεις με αγαπημένους φίλους για φαγητό και συζητήσεις καρδιάς.
Τι κι αν ο καιρός δεν αποφάσιζε ποιο δρόμο να διαλέξει; Εμείς περάσαμε καλά και με ήλιο και με βροχή!






 













Υ.Γ. Σας ευχαριστώ πολύ, πολύ για τα καλά σας λόγια σχετικά με την συμμετοχή μου στην ταινία “Η Πεντάμορφη και το Τέρας” που βγαίνει σε μια βδομάδα στους κινηματογράφους.
Πραγματικά με γέμισαν πολύ χαρά!
Σύντομα θα κάνω ένα σχετικό ποστ με μερικές από τις δουλειές μου, για όλους εσάς που θέλετε να μάθετε, που αλλού έχω δώσει τη φωνή μου.

Γεια σας και χαρά σας!
Είχα κάποτε έναν πολύ όμορφο και μαλλιαρό σκυλάκο, κάτασπρο και πολύ παιχνιδιάρη. Τον φώναζα Πέπε από τον ήρωα Πέπε Ρωμάνο, του θεατρικού έργου “Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα” του Ισπανού συγγραφέα Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Ήταν ένα κανίς γκριφόν που μου το είχε χαρίσει μια φίλη μου όταν γέννησε η σκυλίτσα της.
Θυμάμαι ότι το πήρα τυλιγμένο σε ένα πανάκι και το πήγα στο σπίτι μου, έτσι χωρίς καμία προειδοποίηση. Απλά το πήγα!
Ο Πέπε εζήσε κοντά μας 18 χρόνια δίνοντας μας τόσα πολλά, ενώ ήταν ένα σπουδαίο μάθημα για μένα και μια υπέροχη συντροφιά για όλους μας.
Μεγαλώνοντας με τον Πέπε έμαθα να είμαι πιο τρυφερή, φροντιστική και υπεύθυνη.
Έμαθα να νοιάζομαι και για κάποιον άλλον, πέρα από τον εαυτό μου.


Ο Ντο, το σκυλάκι από το βιβλίο της Κατρίνας Τσάνταλη “Το Σοφάκι και ο Ντο” σε εικονογράφηση του Κώστα Θεοχάρη από τις εκδόσεις Διόπτρα μου τον θύμισε αμέσως…
Το Σοφάκι, θέλει ένα σκυλάκι για παρέα, μα η μαμά της σκέφτεται την ευθύνη και την φροντίδα του σκυλιού και δεν το αποφασίζει.
Τότε συμβαίνει κάτι μαγικό. Εμφανίζεται ο Ντο. Ένα μικρούλικο και “ιδιαίτερο” σκυλάκι, που επισκέπτεται το Σοφάκι στα όνειρά του και του μαθαίνει πως τα ζώα είναι και αυτά πλάσματα που χρειάζονται αγάπη και φροντίδα για να ζήσουν και πως με πολύ απλά πράγματα, μπορούμε να δώσουμε χαρά σε όλα τα αδέσποτα πλασματάκια που βρίσκονται εκεί έξω στον δρόμο.



“Το Σοφάκι και ο Ντο” είναι ένα παραμύθι με μηνύματα φιλοζωικού χαρακτήρα, που μαθαίνει στα παιδιά πως να σέβονται, να φροντίζουν και να αγαπάνε τα ζώα και κατεπέκταση και τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και τους άλλους ανθρώπους. Μιλάει για τις αξίες της αγάπης, της φροντίδας και της προσφοράς με έναν τρόπο απλό και συνάμα τρυφερό, που προσωπικά με άγγιξε πολύ.
Κι όπως λέει και η συγγραφέας στον πρόλογό της: “Το να μάθεις σε ένα παιδί να μην πατήσει μια κάμπια είναι το ίδιο ωφέλιμο για το παιδί όσο και για την κάμπια”.


Η Χριστίνα το αγάπησε αυτό το βιβλίο. Ταυτίστηκε με το Σοφάκι και μου ζήτησε για ακόμα μια φορά να αποκτήσουμε κι εμείς έναν σκυλάκο. Και παρόλο που θα το ήθελα πολύ, το γεγονός του ότι μένουμε σε διαμέρισμα και η καθημερινότητα μας είναι τόσο γεμάτη, λειτουργεί ανασταλτικά.
Αυτό βέβαια δεν με σταματά από το ονειρεύομαι πως κάποια στιγμή, ένας αδέσποτος μικρούλης θα μας συναντήσει κάπου εκεί έξω και θα χωθεί στην αγκαλιά μας χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, πέρα από το να τον κρατήσουμε!