Προχτές το απόγευμα στην παιδική χαρά, ένα κοριτσάκι 6 χρονών, κάνει κούνια δίπλα στην Χριστίνα.
"Γεια σου! Πως σε λένε?" το ρωτάω.
Το παιδάκι με κοιτάει και δεν μιλάει.
"Πες πως σε λένε.."του λέει η μαμά του. Εκείνο συνεχίζει να με κοιτάει και να μη μιλάει..
"Με λένε Μάγδα" ακούγεται η φωνή της μαμάς..
"Πολύ μου αρέσει το όνομά της!" λέω στη μαμά της.
"Και πόσο χρονών είσαι?" ρωτάω ξανά τη μικρή.
"6" μου απαντάει η μαμά της.
"Μάλλον δεν έχεις όρεξη για κουβέντα Μάγδα μου" λέω. "Δεν πειράζει. Το καταλαβαίνω. Κι εγώ είναι φορές, που δεν μου αρέσει να μου πιάνουν την κουβέντα άγνωστοι άνθρωποι.."
"Καλέ όχι" μου λέει ο σωσίας-μαμά. "Ρωτήστε άφοβα..μάλλον βαριέται να μιλήσει και τεμπελιάζει..!"
"Δεν πειράζει" της λέω,σκεπτόμενη πόσο θα με ενοχλούσε να μιλάνε άλλοι για λογαριασμό μου..
Και τότε η Μάγδα σταματάει την ''φιλική συμμετοχή'' και λέει στην μαμά της πως θέλει να πάει στην τσουλήθρα..
Στη θέση τους, έρχετε ένα αγοράκι γύρω στα 3, με την γιαγιά του.
"Πως σε λένε?" Ρωτάει η γιαγιά την Χριστίνα
Η Χριστίνα την κοιτάζει και δεν μιλά.
"Καλέ δεν έχεις όνομα" συνεχίζει η γιαγιά...Σιωπή.
"Σ'αρέσει η κούνια?" . Τίποτα η Χριστίνα.
"Έρχεσαι συχνά εδώ?"
Η Χριστίνα συνεχίζει να την κοιτάει χωρίς να μιλά.
"Δεν μιλάει ακόμα το παιδί σας ,ε?" με ρωτάει.. "Εντύπωση μου κάνει. Πόσο είναι?".
"Σε λίγο θα γίνει 2" της απαντώ.
"Ο Γιωργάκης  μας στην ηλικία της μίλαγε κανονικά..." μου λέει όλο έκπληξη.
"Μιλάει μια χαρά" της λέω. "Αλλά απο ότι βλέπω, δεν θέλει αυτή τη στιγμή να σας μιλήσει.."
Με κοίταξε σαν να είμαι μισός άνθρωπος και μισός ελέφαντας, πήρε τον "Γιωργάκη της" και πήγανε να παίξουνε στο σκάμα.
Η τρίτη διπλανή μας, ήταν ένα κοριτσάκι γύρω στα 4.
"Καλημέρα!" μου λέει η μαμά.
"Καλημέρα" απαντάω.
"Πόσο είναι η μικρή σας?"
"Κοντεύει τα 2 " της λέω.
"Α ωραία! Πάτε παιδικό?"
"Όχι, δεν πάει ακόμα" απαντάω.
"Εμείς πάμε. Απο τότε που βγάλαμε την πάνα και τρώμε και πιο καλά, αποφασίσαμε να πάμε παιδικό και ευτυχώς, ενώ στην αρχή δυσκολευτήκαμε λίγο στο να προσαρμοστούμε, τώρα μας αρέσει πολύ!!"
Ήθελα να την ρωτήσω αν πάνε στην ίδια τάξη κι αν κάθονται και στο ίδιο θρανίο, αλλά κρατήθηκα, αναλογιζόμενη πόσες φορές έχω μιλήσει κι εγώ σαν να είμαι  προέκταση του παιδιού μου..
Την χαιρέτησα, πήρα την Χριστίνα και κινήσαμε προς το σπίτι...

Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ και στην σελίδα μου στο facebook.
Σας φιλώ