Περάστε έξω σας παρακαλώ..

by - Αυγούστου 05, 2014



Πριν απο περίπου μια εβδομάδα, η Χριστίνα έπεσε και χτύπησε το κεφάλι της.
Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω την λαχτάρα που πήραμε και τον πανικό μας μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία.
Πήγαμε στα εξωτερικά ιατρεία και αφού ξεπέρασα σε δευτερόλεπτα το πολιτισμικό σοκ που έφαγα με την τριτοκοσμική εικόνα που αντίκρισα, πέρασα μέσα στο ιατρείο μόνη μου με το παιδί (που μέχρι εκείνη την στιγμή ήτανε ψύχραιμο) μιας και ο Γ. έπρεπε να πάει να παρκάρει το αυτοκίνητο.
Μέσα ήταν δυο γιατροί (ο ένας εκ των δύο μαθητευόμενος) και μια νοσοκόμα... Και αφού με ρώτησαν τα τυπικά, πως έπεσε, απο πού, πως αντέδρασε μετά κλπ, μου είπαν να περάσω έξω γιατί θα χρειαζόταν να της κάνουν 2 ράμματα.
Τους είπα πως δεν θέλω να την αφήσω και μου είπαν να πάω να θεωρήσω κάτι χαρτιά που μου είχαν δώσει και πως μέχρι να πάω θα έχουν τελειώσει.
Με βγάλαν σχεδόν συρτή έξω και ΚΛΕΙΔΩΣΑΝ πίσω μου την πόρτα!!!! Άκουγα την Χριστίνα να  κλαίει γοερά και χτυπούσα να μου ανοίξουν..Τίποτα..
Πήγα έξω και πήρα τηλέφωνο τον Γ. σε έξαλλη κατάσταση και του είπα να παρατήσει το αυτοκίνητο και να έρθει τρέχοντας. Πρέπει να τρόμαξε πάρα πολύ, γιατί σε 3 λεπτά ήταν πίσω.
Στο μεταξύ, εγώ μπήκα μέσα στο ιατρείο από μια δεύτερη πόρτα που είχα δει ότι υπήρχε και εμφανίστηκα μπροστά τους, μιλώντας στην Χριστίνα χωρίς εκείνη να με βλέπει, προσπαθώντας να την καθησυχάσω. Μου είπαν πολλές φορές να κλείσω την πόρτα και να περάσω έξω, πράγμα που δεν έκανα, εξηγώντας τους πως το παιδί μου έχει ανάγκη την φωνή μου, αν όχι την παρουσία μου για να αισθανθεί ασφαλές και να ηρεμήσει και πως καταλαβαίνω πως θέλουν να κάνουν κι αυτοί τη "δουλειά" τους, αλλά ας μου επιτρέψουν να ξέρω καλύτερα από αυτούς, τι έχει ανάγκη το παιδί μου για να ηρεμήσει και να συνεργαστεί..
Πραγματικά η Χριστίνα ηρέμησε και το αντιμετώπισε όλο αυτό με μεγάλη γενναιότητα και δύναμη, πράγμα που μου προκάλεσε, ακόμα μεγαλύτερη συγκίνηση..
Ακόμα και τώρα, και παρόλο που έχουν περάσει αρκετές μέρες, νιώθω απίστευτη ταραχή, όταν σκέφτομαι τον τρόπο με τον οποίο με εξανάγκασαν να την αφήσω, χωρίς καν να προλάβω να της εξηγήσω κάτι...Ήθελα να φωνάξω, να την αρπάξω και να φύγουμε, να αντιδράσω με το ένστικτο και όχι με την λογική... Δεν μου είχε συμβεί ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο και με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη. Ευτυχώς που ήταν κοντά μας ο Γ. και μου έδωσε κουράγιο και με στήριξε, λέγοντάς μου πως έκανα ότι καλύτερο μπορούσα και πως δεν θα αφήσουμε ποτέ ξανά να συμβεί κάτι παρόμοιο στο παιδί μας.
Ευτυχώς τέλος καλό, όλα καλά.
Η Χριστίνα είναι μια χαρά και το θυμάται όλο αυτό χωρίς φόβο. Λέει ότι έπεσε και πήγε στο νοσοκομείο, αλλά ότι μετά ήταν ωραία, γιατί έφαγε παγωτό..!
Ελπίζω και εύχομαι, να μην χρειαστεί ΠΟΤΕ ξανά να περάσουμε παρόμοια κατάσταση.
Ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να διεκδικήσω τα αυτονόητα, να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να αφήσω το παιδί μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο μόνο του, να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να νιώσω αυτήν την ερημιά στην ψυχή μου και τις ενοχές ότι δεν την προστάτευσα ΑΜΕΣΩΣ .

Έχετε βιώσει παρόμοια εμπειρία, και αν ναι πώς αντιδράσατε?
Περιμένω τα σχόλιά σας.
Σας φιλώ

FACEBOOK 

INSTAGRAM

You May Also Like

15 σχόλια

  1. Καλά πρέπει να ήταν εντελώς ανόητοι! Δεν καταλαβαίνω το λόγο που έπρεπε να περάσεις έξω τη στιγμή που πρόκειται για μικρό παιδί! Σε σένα έχει εμπιστοσύνη και ήταν φυσικό να κλαίει με αγνώστους! Δεν είμαι μητέρα αλλά φαντάζομαι το πως ένιωσες, όταν την άκουγες να κλαίει! Αδιανόητο να μη σε αφήσουν να είσαι με το παιδί! Θυμάμαι παλιότερα ένας ξάδερφος μου είχε χτυπήσει με το ποδήλατο και είχε τραύμα στο κεφάλι και του έκαναν ράμματα. Στο νοσοκομείο είχε πάει και η μαμά μου μαζί με τους θείους μου, τους γονείς του παιδιού και επειδή η θεία μου φοβόταν να μπει μέσα στο θάλαμο των γιατρών (ένιωθε λιγοψυχία) και ο θείος μου ήταν με λερωμένα ρούχα από την οικοδομή μπήκε η μαμά μου μαζί με τον ξάδερφό μου και την άφησαν κανονικά να παραμείνει! Μάλιστα η μαμά μου είχε πει στο παιδί να της κρατάει σφιχτά το χέρι όσο τον έραβαν κι ο καημένος την έσφιγγε πολύ δυνατά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν το έχω ζήσει αλλά δυστυχώς το έχω ακούσει από πάρα πολλούς γονείς πως στο Παίδων λένε στους γονείς να περάσουν έξω για να κάνουν τη δουλειά τους και πραγματικά ΔΕΝ το καταλαβαίνω. Δεν πρέπει να συμβαίνει πουθενά αλλού αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι να πω...πραγματικά...ούτε εγώ έχω παιδιά..αλλά δεν μου φαίνεται λογικό αυτό!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δυστυχώς έτσι λειτουργούν ... και το ακατανόητο είναι πως σαν γιατροί και μάλιστα παιδιών, θα έπρεπε να γνωρίζουν από παιδική ψυχολογία (θα πρέπει να διδάσκονται τα βασικά στη σχολή τους).. το γιατί δεν τα κάνουν πράξη είναι πραγματικά απορίας άξιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ζωή μου ταράχτηκα μόνο που το διάβασα... Έχω βρεθεί πριν λίγους μήνες στο Αγλαια αλλά ήμουν μαζί με το παιδί σε ότι εξέταση έκανε! Δεν κάναμε ράματα αλλά στις εξετάσεις αίματος, ακτινογραφία και εξέταση από παιδονευρολόγο ήμουν μαζί του!
    Έγω όταν έκανα ράματα, στα 3 και στα 7 η μαμά μου ήταν μαζί μου. Είμαστε απίστευτοι πραγματικά και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει κοινή γραμμή... Ότι του καρφωθεί του καθενός τελικά... Περαστικούλια στο γενναίο σου κοριτσάκι <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κοίτα, αν εγώ ήμουν στη θέση σου δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα. Μπορώ όμως να πώ ότι καταλαβαίνω και τις δύο πλευρές μέχρι ένα σημείο. Σκέψου πρώτον ότι οι γιατροί κάποιες φορές, μαζί με τις νοσοκόμες μπορούν να καθησυχάσουν ένα παιδάκι και να τελειώνουν πιο γρήγορα τις διαδικασίες αυτές-ράμματα κτλ. Σκέψου επίσης ότι υπάρχουν μαμάδες πολύ φρικαρισμένες-δεν το κατακρίνω, ίσως κι εγώ τέτοια να γίνω!- και παρεμποδίζουν το έργο του γιατρού, που από 2 λεπτάκια θα γίνει 10 λεπτάκια με το άγχος και τις απορίες της μαμάς πάνω από το κεφάλι του. Παρ'όλα αυτά, είχαν χρέος να σε ενημερώσουν και να σου πούν ευγενικά να περιμένεις, να σε καθησυχάσουν κτλ. Ίσως σε είδαν πάρα πολύ αγχωμένη και σκέφτηκαν ότι θα τρομάξει και το παιδί βλέποντας εσένα έτσι, και δεν θα μπορέσουν να κάνουν γρήγορα τα ράμματα. Και μάλλον αυτό θα ήταν, γιατι αν λες ότι φώναζες απ'έξω και μπήκες κρυφά...δεν σκέφτηκες ότι έτσι θα τρομάξει το παιδί;; Σκέψου ότι αν της έλεγες με ψυχραιμία ότι θα πρέπει να πάει για λίγο να την κάνει καλά ο γιατρός, και ότι εσύ θα την περιμένεις έξω, δεν νομίζω να χρειαζόταν να σε σύρουν έξω οι γιατροί και να κλαίει το παιδί μετά... Ελπίζω να μην παρεξηγείς το ύφος μου, τα λέω λίγο χύμα για να καταλάβεις πώς το σκέφτομαι. Εννοείται πως έχεις το δικαίωμα να θες να είσαι μαζί με το παιδί σου, και θα έπρεπε να επιτρέπεται αυτό, αλλά κάποιες φορές κάνουμε και πράγματα που μας φαίνονται λάθος στην αρχή, αλλά ίσως να είναι για καλό δικό τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ζωή το έζησα εγω με τον μικρό μου όταν έσπασε το χέρι του στα δυομιση. Είναι πεντε τώρα. Του έβαλαν γύψο και μας είπαν να βγούμε έξω. Ηταν μια πολύ οδυνηρή εμπειρία για το παιδί και ακόμη και για εμάς το να περιμένουμε εξω μας σημαδεψε. Οταν του τον έβγαλαν μας αφησαν να μείνουμε αλλα το παιδί θυμόταν ακόμη εκείνη τη στιγμή πριν από ενα χρόνο και ειτε το πιστεύεις ειτε όχι με ρωτησε γιατί τον αφησα και εφυγα. Ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει... Καλά εκανες λοιπόν και διεκδίκησες τη θεση σου δίπλα της....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δυστυχώς στην χώρα μας το κομμάτι το συγκεκριμένο των ιατρών προς τα παιδιά είναι στον Μεσαίωνα!! Κι εμένα μου είχε τύχει, την 1η φορά στο τμήμα νεογνών στο Κρατικό Νίκαιας όπου η νοσοκόμα έμεινε μόνη της με την κόρη μου για να της πάρει αίμα και έκλαιγε τόσο πολύ η ψυχούλα μου!! Αλλά την 2η φορά που την πήγα σχετικά πρόσφατα σε ιατρό για καρδιογράφημα για το σχολείο, απλά απαίτησα να είμαι μαζί της και έτσι κι έγινε!! Ουφ!! Σε καταλαβαίνω απόλυτα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το νινάκι μου είναι ακόμα μικρό και δεν μου έχει τύχει κάτι σοβαρό, ως νεογέννητο όμως δεν με άφηναν να μπαίνω μέσα στο ιατρείο που του έπαιρναν αίμα για τον ίκτερο και καθόμουν κολλημένη έξω από τη πόρτα. ¨Οταν τριων μηνών έπρεπε να του παρουν αίμα για κάτι αλλεργίες, δεν δέχτηκα να περάσω έξω, ούτε καν να τον συγκρατήσει η νοσοκόμα, απαίτησα να μου δείξει πως να τον κρατώ και έμεινα μαζί του, ευτυχώς γιατί αυτή δεν έβρισκε φλέβα με τίποτα και ο Δημήτρης είχε λιώσει στο κλάμα από τη ταλαιπωρία και τον φόβο, φαντάσου να μην ήμουν και δίπλα του. Ώστοσο, επειδή η δική μου μητέρα είναι λιπόψυχη και υπερβολική στις αντιδράσεις της, το καταλαβαίνω να μην επιτρέπουν σε τέτοια άτομα να παραμένουν γιατί μεγαλύτερο κακό θα κάνουν. Δεν ξέρω...Εγω 13 μήνες τώρα τον έχω αφήσει μόνο στον άντρα μου για να πεταχτώ για δουλειά, σιγά μην τον αφήσω σε έναν άγνωστο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ακριβώς το ίδιο έπαθα και εγω την Τρίτη μετα το Πασχα , ο μικρος μου έπεσε απο τη σκάλα και το αίμα δεν έλεγε να στατησει απο το χτύπημα στο κεφάλι, το ιδιο νοσοκομείο εφημερεύει όπου πήγα με τη Θεια μου και αφού μου κάνανε κάποιες ερωτήσεις μου είπανε να περάσουνε έξω . Εγω φυσικά αρνήθηκα να αφήσω το 3,5 χρόνων γιο μου μονο του και η απάντηση ήταν τοτε πάρτε το παιδι σας και έξω απο το νοσοκομείο. Αφού με ηρεμήσει η Θεια μου βγήκα δεν είχα άλλη επιλογή και άκουγα το μωρο μου να κλαίει και να ρωτάει γιατρέ θα πόνεσω ; Τι θα μου κανετε; Και τοτε ξαφνικα άκουσα ενα ΣΚΑΣΕΙΣ επιτέλους να τελειώνουμε και η απόλυτη σιωπή μετα..... Μπήκα μεσα με τόση φορά και νεύρα να δώ το παιδι μου οταν ένας τραυματιοφορέα με έπιασε απο το χέρι με δύναμη και βαν έβγαλε έξω ....... Οταν τελειώσανε και με φώναξαν ενα πάρω το παιδι μου ειπε οτι ο γιατρος του έριξε χαστούκι για να σταματήσει να κλαίει κάλεσα τον αντρα μου ο οποίος ειναι ιατρός και τρελάθηκα οταν το άκουσε και ήρθε εκεί σε έξαλλη κατάσταση βρήκε την προϊσταμένη κάλεσε τους γαύρους που είχανε κανει τα ράμματα στο παιδι όπου τους έδειξε τρομαγμένο ποιος τον χτύπησε .... Φυσικά η απάντηση του ήτανε με τόσα περιστατικά εδω μεσα δεν μπορούμε να είμαστε ήρεμοι.....πήραμε τα στοιχεία τους και τους είπαμε οτι θα κινηθούμε νομικά η απάντηση ήτανε τα λεφτά σας θα χάσετε μονο κύριοι γιατι η εφήμερος ειναι μονο τυπική στα χαρτιά και πουθενά αλλού....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας και το ενδιαφέρον σας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ευτυχως δεν ηταν κάτι πολύ σοβαρο... Κι εγω πάντως αυτό θα έκανα.. Σιγα μην άφηνα το παιδί μου σε ξενο περιβαλλον με ξενους ανθρωπους... Μόνο στη δικιά μας χωρα και στα αθλια νοσοκομια μας γινεται αυτό... Απαραδεκτοι.. Ευτυχως τελος καλο όλα καλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευτυχώς δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο γιατί δεν ξέρω πως θα αντιδράσω. Αλλά μου κάνει εντύπωση το πόσο άθλια συμπεριφορά μπορεί να έχει ένας γιατρός! Ενας άνθρωπος που υποτίθεται είναι εκει για να γιατρεύει και όχι να τραυματίζει αθώες ψυχές, που μέσα στον πόνο τους, τις απομακρύνουν απο τη μανούλα τους....
    Αν δεν κάνω λάθος υπάρχει νόμος για αυτές τις περιπτώσεις που λέει οτι δεν είναι υποχρεωμένος ο γονιός να βγεί έξω, έχει το δικαίωμα να βρίσκεται δίπλα στο παιδί του. Δεν θυμάμαι όμως που το διάβασα και αν θυμάμαι σωστά....
    Περαστικά εύχομαι και το καλύτερο είναι οτι δεν έχει μείνει κάτι στο παιδί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Έχω μείνει άφωνη. Πρίν μια εβδομάδα μου είπαν κάτι παρόμοιο στο νοσοκομείο στη Πάρο με τρία περιστατίκα και τα 2 σοβαρά που μεταξύ τους οι γιατροί λέγανε πως δε θα τη βγάλουν καθαρή. Και να σκεφτείς πως τρία διαφορετικά (από ιατρικης απόψεως) περιστατικά και γιατρός της ειδικότητας δεν υπήρχε ούτε ένας, αναγκάστηκαν και φώναξαν γιατρό Παριανό που έκανε τις διακοπές του και ένα ιδιώτη. Είναι να τρελλαινέσαι! .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ζωή ελπίζω να είναι όλα καλά τώρα!!!Σε εμένα έχει τύχει να μείνω έξω από ιατρείο μία φορά,αλλά όχι όταν το παιδί πονάει και με χρειάζεται δίπλα του.Τόσο μικρούλα,δεν θα έπρεπε να σε βγάλουν έξω!Μην έχεις τύψεις,πάντα όλοι οι γονείς κάνουμε το καλύτερο!!!Τέλος καλό,όλα καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή