Καλό μήνα!! Όμορφο και φωτεινό, γεμάτο μοναδικές στιγμές και υγεία!!!
“Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη…” Ο Αύγουστος με βρίσκει σε αυτό το υπέροχο νησί, στην πατρίδα του άντρα μου, σε αυτόν τον τόπο με την απέραντη ομορφιά, τον γεμάτο ιστορία… Το καλοκαιράκι είναι στα φόρτε του κι εγώ γι’ αυτόν τον μήνα θέλω:

• Να μαζέψω κοχύλια και γυαλόπετρες για συντροφιά το χειμώνα.
• Να πάω βαρκάδα για κολύμπι σε μια απάτητη παραλία.
• Να κοιμηθώ μια μέρα μέχρι αργά το μεσημέρι.
• Να ακούσω τα τζιτζίκια να τραγουδούν.
• Να αφήσω την ζωή μου στα χέρια του Θεού μου.
• Να δείξω με πράξεις την αγάπη μου.
• Να ζωγραφίσω στην άμμο.
• Να φτιάξω ένα γλυκό του κουταλιού με καλοκαιρινά φρούτα.
• Να κάνω σχέδια μόνο για το σήμερα.
• Να τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω. 
• Να είμαι συνεπής στα θέλω μου.
• Να φτιάξω κρέπες για πρωινό.
• Να χαρίσω τα πράγματα που δεν θέλω πια να έχω.
• Να περάσω μια ολόκληρη μέρα στην παραλία μέχρι να βραδιάσει.
• Να γράψω τις καλοκαιρινές μας περιπέτειες στο blog.
• Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω. 

Όσοι με ακολουθείτε σε Facebook, Instagram αλλά και στο Snapchat θα ξέρετε ότι βρίσκομαι για διακοπές στην πανέμορφη Σίφνο.
Έτσι λοιπόν σκέφτηκα να σας δώσω σήμερα μια πεντανόστιμη συνταγή για την βασίλισσα των οσπρίων, την παραδοσιακή Σιφναίικη ρεβιθάδα.
Ένα πιάτο το οποίο το απολαμβάνω ιδιαίτερα μιας και είναι νόστιμο, χορταστικό και vegan.
Παραδοσιακά φτιάχνεται σε πήλινο σκεύος με καπάκι, αλλά ακόμα κι αν δεν έχετε, αξίζει να την δοκιμάσετε!

ΥΛΙΚΑ

• 500 γρ. ρεβίθια (κατά προτίμηση βιολογικά)
• 1 κ.γ. σόδα μαγειρικής
• 2 σχετικά μεγάλα κρεμμύδια ψιλοκομμένα
• 100 ml ελαιόλαδο
• 1 φύλλο δάφνης
• 2-3 κλωναράκια δενδρολίβανο (τα φύλλα)
• 1.3 lt νερό
• 1 κ.σ. αλάτι
• αρκετό φρεσκοτριμμένο πιπέρι

-Μαμά, ξέρεις οι κότες, οι βάτραχοι, οι κροκόδειλοι, οι χελώνες και κάποια άλλα ζώα γεννούν αυγά! Και ξέρεις και κάτι άλλο…
-Πού τα έμαθες αυτά, αγάπη μου;
-Μου τα είπε ο μπαμπάς!
Μερικές μέρες αργότερα αναφέρω το σκηνικό στον Γ. λέγοντάς του πόσο πολύ χάρηκα με τα καινούργια πράγματα που έμαθε στην Χριστίνα. Και με τι χαρά ήρθε εκείνη και μου τα είπε…Και τι κρίμα που δεν έχω πάντα την διάθεση και το κουράγιο να της μαθαίνω και εγώ πράγματα για τη φύση, τη βροχή, τα σκαντζοχοιράκια,  τον κύκλο τη ζωής ή ότι άλλο τέλος πάντων. Τώρα που είναι σαν σφουγγάρι και ρουφάει τα πάντα…
Και εκείνος, όπως πάντα πιο σοφός, γεμάτος ελπίδα και ηρεμία, μου απάντησε πως κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είναι μια καλή ευκαιρία να “μάθει” κάτι το παιδί από μας.
Να μάθει την υπομονή, την ώρα που περιμένουμε πεζοί στο φανάρι να ανάψει κόκκινο σε έναν άδειο δρόμο. Να μάθει την επικοινωνία, την ώρα που όταν δεν μας αρέσει κάτι που είπε ο άλλος αντί να του θυμώσουμε καθόμαστε και το συζητάμε. Να μάθει την γενναιοδωρία, την ώρα που μοιραζόμαστε το φαγητό μας ή χαρίζουμε κάτι σε κάποιον. Να μάθει την φιλοξενία, την ώρα που ανοίγουμε το σπίτι μας και την καρδιά μας. Να μάθει την αγάπη, την ώρα που ενώ θέλουμε να της φωνάξουμε την παίρνουμε αγκαλιά. Να μάθει την ειλικρίνεια, την ώρα που δεν της λέμε ποτέ ψέματα. Να μάθει την εμπιστοσύνη, την ώρα που ότι λέμε το κάνουμε. Να μάθει πως δεν υπάρχει το τέλειο, την ώρα που δεν έχουμε το κουράγιο και την όρεξη να της μάθουμε κάτι…

Εικόνες που μου αρέσουν, εικόνες που με εμπνέουν, εικόνες που με κάνουν να νιώθω όμορφα, εικόνες που θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Όλες από το Pinterest.





















Σας φιλώ

Ζεστό απόγευμα μιας μέρας. Όρθια μέσα στο μετρό μαζί με άλλους 1000 ανθρώπους.
Μπαίνει ένα ζευγάρι με ένα καρότσι και ένα παιδί. Αυτός είναι γύρω στα 40, εκείνη γύρω στα 45 και το μωρό περίπου 2 μηνών.
Εκείνη δείχνει κουρασμένη. Έχει έναν ελαστικό επίδεσμο στο χέρι της. “Τενοντίτιδα” σκέφτομαι. Εκείνος είναι λίγο πιο χαλαρός.
Ρωτάω δυνατά εάν υπάρχει μια θέση για έναν κύριο με ένα μωρό στην αγκαλιά. Σηκώνετε μια κοπέλα κι ο άντρας αφού μας "λούζει” και τις δυο με πολλά ευχαριστώ,  κάθετε με το μωρό.
Το μωρό αρχίζει να κλαίει. Δυνατά και σπαρακτικά. Εκείνος ψύχραιμος, προσπαθεί να του κλείσει το στόμα με ένα μπιμπερό γεμάτο γάλα. Εκείνο αντιστέκεται κλαίγοντας δυνατότερα. Όλοι τον κοιτάνε. Όλοι τους κοιτάνε. Εκείνος αρχίζει σιγά, σιγά να αγχώνεται και να ξεφυσά.
Η γυναίκα ψάχνει πανικόβλητη μέσα στην μεγάλη τσάντα που κρέμεται στο καρότσι. Βρίσκει μια πιπίλα. Την δίνει με τρεμάμενα χέρια στον άντρα. Εκείνος επιχειρεί για μια ακόμα φορά να φιμώσει το μωρό που αντιστέκεται.
“Μήπως πρέπει να σηκωθείτε όρθιος και να τον βάλετε στον ώμο σας. Μπορεί να φοβάται με τόσο κόσμο. Είναι και αυτή η ζέστη…” λέει η γιαγιά που κάθετε απέναντι καθώς σκύβει να το χαϊδέψει.
“ Είναι κορίτσι.” απαντάει σχεδόν ενοχλημένος ο άντρας. “ Και δεν είναι αυτό το πρόβλημα, δεν φοβάται” λέει και βγάζει γρήγορα το κινητό του ακουμπώντας το πάνω στο μωρό, το οποίο ησυχάζει ακούγοντας τον ήχο από ένα γνωστό νανούρισμα. Μαζί του ησυχάζουν και όλοι οι υπόλοιποι.
Αλλά αυτό δεν κρατάει για πολύ…
Το μωράκι ξαναρχίζει να κλαίει αυτή τη φορά πιο δυνατά.
“Κάνε λίγο υπομονή” λέει ο άντρας στην γυναίκα, που όρθια λίγο πιο πίσω δείχνει σαν να μην ξέρει από που να φύγει. “Μια στάση έμεινε…”.
“Μα γιατί κλαίει;;;” λέει ένας. “Μα με τόση ζέστη και τόσο κόσμο το βάζουνε εδώ μέσα;” λέει κάποιος άλλος. “Ματιασμένο θα είναι”…
Κλείνω τα μάτια μου. Στο βαγόνι ξαφνικά επικρατή απόλυτη ησυχία. Ακούω την εσωτερική φωνή του ζευγαριού να λέει:
“Αγαπητοί μας συνεπιβάτες. Καταλαβαίνουμε την αναστάτωση που μπορεί να σας προκαλεί το κλάμα του μικρού μας κοριτσιού, αλλά θα θέλαμε την κατανόηση σας. Είναι όπως βλέπετε μωρό και το κλάμα είναι ο μόνος τρόπος που έχει για να εκφράσει ότι τυχών το ενοχλεί. Εμείς θα ζήσουμε αυτήν τη στιγμή με αποδοχή και αγάπη. Θα αφήσουμε στην άκρη τον πανικό και την σκέψη ότι μας κρίνετε και μας σχολιάζετε.
Θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα και θα επικεντρωθούμε μόνο στην ανάγκη της αγαπημένης μας, προσπαθώντας να την κάνουμε να νιώσει μέσα σε αυτό το περιβάλλον λίγο πιο άνετα. Θα πάψουμε να νιώθουμε ανίκανοι, να νιώθουμε ότι κάνουμε κάτι λάθος, να νιώθουμε ότι είμαστε κακοί γονείς ή ότι είμαστε “κακά παιδιά”.
Κι αν δούμε ότι η μικρή μας δεν αντέχει άλλο εδώ μέσα, χωρίς άγχος και πίεση θα κατέβουμε στον επόμενο σταθμό μέχρι οι συνθήκες να μας επιτρέψουν να ξαναμπούμε και πάλι στο τρένο. Γιατί πάνω από όλα, σημασία έχει η ανάγκη του παιδιού μας και όχι οι άδικοι χαρακτηρισμοί που δίνουμε στον εαυτό μας, τα βλέμματα και το ξεφύσημα το δικό σας. Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την κατανόηση σας. Καλή σας μέρα!”…
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, κάτι είχε μαλακώσει μέσα μου. Ο άντρας με την γυναίκα και το μωρό είχαν φύγει κι εγώ είχα φτάσει στον προορισμό μου.

Το αβοκάντο μπήκε στη ζωή μου εδώ και μερικά χρόνια. Πιο παλιά δεν μπορούσα ούτε να το βλέπω. Τώρα όμως μπορώ να πω πως το αγαπώ. Είναι πεντανόστιμο και θρεπτικό, με “κρατάει” και γίνετε η βάση για πολλές αλμυρές και γλύκες δημιουργίες στην κουζίνα μου.
Στη σημερινή συνταγή, μπερδεύεται με το φιστικοβούτυρο, το γάλα και την μπανάνα και φτιάχνει ένα υπέροχο και δροσιστικό milkshake!

ΥΛΙΚΑ

• Μισό αβοκάντο
• 2 μπανάνες παγωμένες κομμένες σε κομματάκια (τις κόβουμε πριν τις βάλουμε στην κατάψυξη)
• 300 ml γάλα (εγώ βάζω γάλα αμυγδάλου)
• 2 κ.γλ. φιστικοβούτυρο (εγώ βάζω ανάλατο, χωρίς καμία προσθήκη)
• 3 παγάκια
• 1 κ.γλ. μέλι (σε περίπτωση που το θέλετε πιο γλυκό)

Μετά από πολύ καιρό, ξαναγράφω στις “Μικρές χαρές”.
Και πραγματικά αυτό που θα σας πω, ήταν για μένα μια μικρή-μεγάλη χαρά.
Μια χαρά πνευματική, συναισθηματική και όχι υλική. Μια χαρά που θα ήθελα να έχω συχνότερα!

Απόγευμα έξω από το σπίτι μου. Περιμένω ένα ταξί. Πιο κει, μια νέα κοπέλα με ένα σκυλάκι. Παρατηρώ πως το λουρί του σκύλου της δεν είναι από αυτά που έχουν θήκη για σακούλες… Η κοπέλα δεν κρατάει κάτι στο χέρι της και η εμφάνιση της είναι παραμελημένη, σχεδόν παραιτημένη. Βλέπω το σκυλί να σταματάει, να ψάχνετε, να στριφογυρίζει…
“Αποκλείετε να τα μαζέψει” σκέφτομαι. “Είμαι σίγουρη πως θα τα παρατήσει και θα φύγει όπως κάνουν τόσοι και τόσοι άλλοι. Όπως κάνει το 90% των “φιλόζωων”…  Κι εγώ που τα βρίσκω καθημερινά μπροστά μου και έχω εξασκηθεί στις πιρουέτες για να μην τα πατήσω, ΤΩΡΑ θα της την πω. Σίγουρα θα της την πω μιας και δεν φαίνεται ο άνθρωπος που νοιάζεται για τον διπλανό του…”.  
Κι εκεί που οι αρνητικές μου σκέψεις με κατακλύζουν, εκεί που τα στερεότυπά μου έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στον εγκέφαλο μου, εκείνη κάνει την κίνηση ματ.
Με απόλυτη ηρεμία και φυσικότητα, βάζει το χέρι της στην τσέπη, βγάζει μια σακούλα και μαζεύει τα κακά του σκύλου της…
Περνάει από πίσω μου και το μόνο που προλαβαίνω να ψελλίσω είναι ένα “Μπράβο σας” αντί για το “Συγνώμη” που κανονικά θα ήθελα να της πω, κι ένα χαμόγελο αντί για “Ευχαριστώ”.
Ευχαριστώ για την χαρά που μου έδωσες. Ευχαριστώ που ανέτρεψες την καταστροφολογία μου. Ευχαριστώ που μου έδειξες να μην βγάζω γρήγορα συμπεράσματα και να μην κρίνω τους ανθρώπους.
Ευχαριστώ που με έκανες να νιώσω εμπιστοσύνη.
Ευχαριστώ που έκανες την διαφορά!


Σας φιλώ