Καλημέρα σας!!!
Το ξέρω πως πάει πολύς καιρός απο την τελευταία φορά που έγραψα τα νέα μου στο μπλόκ μου, αλλά είμαι σίγουρη πως θα με καταλάβετε και θα με δικαιολογήσετε, μιας και μέχρι τώρα, ήμουν απόλυτα δοσμένη στην μικρή μου αγαπημένη...στην κόρη μου!!!
Τώρα αρχίζω σιγά σιγά να βρίσκω τους ρυθμούς μου κι εγώ και να έχω λίγο παραπάνω χρόνο για τον εαυτό μου, μιας και η Χριστίνα έχει μπει σ'ένα πρόγραμμα.
Το πρόγραμμα επιτεύχθηκε με πολύ κόπο και πείσμα. Για να πάρετε μια ιδέα για το τι ακριβώς εννοώ, θα ήθελα το κείμενο του πρώτου μου ποστ μετά απο καιρό, να είναι αυτό που έγραψα πριν μερικές μέρες σ'ενα γκρούπ μαμάδων όπου και ανήκω..
Σας χαιρετώ προς το παρόν και πιστεύω πως θα τα λέμε πιο συχνά απο δω και πέρα!!


"Πριν απο λίγο καιρό , είχα δει στο σινεμά την ταινία "Η ζωή του Π" . Πολύς ντόρος είχε γίνει, πολλά Όσκαρ διεκδικεί , και παρ´ολο που ήταν ιδιαίτερη και σαν ιστορία  ( ένας νέος ναυαγεί μέσα σε μια βάρκα στη μέση του πουθενά μαζί με μια άγρια τίγρη) δεν με ξετρέλανε. Μου άφησε όμως μια πολυ έντονη αίσθηση .. Την σκεφτόμουν για μέρες ... Και να που σήμερα το βράδυ με βοήθησε να τα βγάλω πέρα .....
Η μικρή μου γενικά εδώ και μέρες κοιμάται σχετικά καλά. Ξυπνάει βέβαια μερικές φορές το βράδυ αλλά δεν χρειάζεται πια να την θηλάζω ούτε να την παίρνω στο κρεβάτι μου για να ξανακοιμηθείτε .. Της φτάνει να την χαϊδέψω λίγο στην πλάτη και γενικά να την καθησυχάσω οτι είμαι κοντά της και ξανάκοιμάται . Έχουν υπάρξει και φορές που την έχω πάρει κι αγκαλιά και την έχω νανουρίσει  μέχρι να την ξαναπάρει ο ύπνος, αλλά γενικά αποφεύγω όσο μπορώ να την σηκώνω απο το κρεβάτι της...
Σήμερα όμως έγινε κάτι πρωτόγνωρο .. Έκλεγε πολύ και δεν την ηρεμούσε ΤΙΠΟΤΑ. Τσέκαρα να δώ αν κρυώνει ,αν είναι ιδρωμένη, την άλλαξα , της τραγούδησα, την κανάκεψα, την πήρα αγκαλιά , τα έκανα όλα. Τίποτα. Έκλεγε γοερά και δεν σταματούσε με ΤΙΠΟΤΑ παρά μόνο εάν της έδινα στήθος ,κάτι που δεν ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΚΑΝΩ μιας και θα ηταν μεγάλο πισωγύρισμα .
Όπως καταλαβαίνετε ήμουν απελπισμένη . Ούρλιαζε όσο ποτέ ,σε βαθμό που νόμιζα ότι κάτι έχει το παιδί μου κι εγώ κάνω βλακείες προσπαθώντας να του βάλω όρια αντί να του δώσω αυτό που έχει ανάγκη ...ένιωθα θυμό για το γεγονός πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει ουσιαστική ενημέρωση σχετικά με το θέμα του ύπνου που τόσο βασανίζει παιδιά και γονείς ...( στην Γαλλία υπάρχουν παιδίατροι που ειδικεύονται σε αυτό το θέμα ..) και δεν ήξερα τι να κάνω . Ήμουν ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ  .
Εκείνη την ώρα μου ήρθε στο μυαλό η ταινία . Έτσι μαγικά ... Θυμήθηκα αυτόν τον άνθρωπο που ήταν αναγκασμένος να συμβιώσει μαζί με μια τίγρη , με ένα άγριο ζώο που είχε καταλάβει όλο το ζωτικό του χώρο και τον ανάγκαζε να κοιμάται έξω απο την βάρκα σε μια αυτοσχέδια σχέδια , με κίνδυνο να τον φάνε οι καρχαρίες ή να πνίγει ...
Είχε αφήσει την τίγρη να κάνει ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ... Μέχρι την στιγμή που πήρε την απόφαση να την εξημερώσει .. Να την εκπαιδεύσει . Να της μάθει να τον σέβεται και να του αφήνει χώρο . Να της δώσει να καταλάβει τι σημαίνει συνύπαρξη .
Αυτομάτως η Χριστίνα έγινε η τίγρης κι εγώ ο Π..
Σηκώθηκε και κάθισε στο κρεβάτι της 55 φορές κλαίγοντας γοερά. Την ξάπλωσα πίσω στη θέση της άλλες τόσες χωρίς να μιλάω και να την κοιτάζω .
Μούγκριζε και ξεφύσαγε σίγουρη πως θα περάσει το δικό της με μια απίστευτη αντοχή κι επιμονή . Άλλο τόσο επέμενα κι εγώ....
Απο ενα σημείο και μετά ήμουν σίγουρη για το αποτέλεσμα. Πίστεψα σ´αυτήν μου την  προσπάθεια . Στο τέλος και μετά απο μια ώρα ,κατάκοπη αλλά ενεργή ακόμα , πήγε στην άκρη του κρεβατιού της, μούγκρισε αρκετές φορές , κι αποκοιμήθηκε ....σαν τίγρης.
Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο . Δεν ξέρω αν κάνω κάτι καλό ή κακό . Το μόνο που ξέρω είναι πως ακολουθώ το ένστικτο μου και θέλω η μικρή αγαπημένη μου, να μάθει να συνυπάρχει μαζί μας και να σέβεται τον ζωτικό μας χώρο . Θέλω να καταλάβει ότι εγώ είμαι δίπλα της. Την προστατεύω και την αγαπώ και θέλω να την βοηθήσω όσο μπορώ να γνωρίσει τον κόσμο και τον εαυτό της. Να είναι ανεξάρτητη. Να μην με έχει ανάγκη κάθε λεπτό που ξυπνάει για να ξανακοιμηθεί . Να της αρκεί το χάδι μου και η φωνή μου για να την ξαναπάρει ο ύπνος ..
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά 4:58 τα ξημερώματα και δεν πάω να κοιμηθώ τώρα που κοιμάται ... Μάλλον γιατί συμπτωματικά μόλις θυμήθηκα πως σήμερα είναι η βραδιά των Όσκαρ ,και θέλω όσο ποτέ να κερδίσει η ταινία ΜΟΥ!"

Και μην ξεχνάτε!
Μπορείτε να με βρείτε και στο facebook για άμεση ενημέρωση!

mama petounia

Χτες άρχισα να κάνω δειλά δειλά κάποιες ασκήσεις pilates μιας και η ανάγκη μου για λίγη γυμναστική αλλά και αυτοσυγκέντρωση, τον τελευταίο καιρό όλο και μεγάλωνε.
Η αλήθεια είναι ότι γενικά η γυμναστική, δεν είναι και το καλύτερο μου. Απο μικρή έκανα μπαλέτο και γενικά συχαινόμουν τα γυμανστήρια και το βασανιστήριο με τα βάρη, τους κοιλιακούς και τις ατελείωτες ώρες δουλειάς για το τέλειο σώμα.
Την πρώτη φορά που έκανα pilates είπα "Ώπα! Εδώ είμαστε!" Μου άρεσε πάρα πολύ!
Οι ασκήσεις έχουν διπλό σκοπό. Απο την μια την  αυτοσυγκέντρωση και απο την άλλη την σταδιακή εκγύμναση του σώματος μαζί με την μάθηση της σωστής του στάσης.Κάτι το οποίο έχω απόλυτη ανάγκη ειδικά τώρα που πρέπει να σηκώνω ένα μωρό γύρω στα 6 κιλά!
Σήμερα έκανα πάλι όλες τις ασκήσεις και πρέπει να πω ότι αισθάνομαι καλύτερα απο χτες. Ελπίζω να μην τα παρατήσω, και να εντάξω το pilates στην καθημερινότητά μου σαν προσωπικό χρόνο με τον εαυτό μου, αλλά και σαν σταδιακή αποκατάσταση του σώματος μου μετά τον τοκετό!  
Εσείς κάνετε κάποια γυμναστική που να σας αρέσει?



Μπορείτε να με βρείτε και στο facebook για άμεση ενημέρωση!

mama petounia

Καλημέρα!
Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου εδώ και ώρα και αναρωτιέμαι τι να γράψω για να είναι ωραίο και ευχάριστο και να έχει κι ενδιαφέρον...Και η αλήθεια είναι πως όσο προσπαθώ, τόσο δεν το βρίσκω κάτι.
Κι αυτό γιατι το θέμα δεν είναι να προσπαθώ, αλλά να αφεθώ και να γράψω χωρίς να περιμένω να αρέσει οπωσδήποτε. Άλλωστε την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είμαι ο μοναδικός μου αναγνώστης!!!
Οκ λοιπόν. Να ποιες είναι κυριακάτικες οι σκέψεις μου:

1.Όλες οι μαμάδες που θηλάζουν έχουν συνεχώς ανάγκη απο πολύ φαγητό?
 (Φαντάζομαι πως ναι, αλλά να θα ήθελα να μου το πουν..)
2.Πειράζει που θέλω να έρθει ο χειμώνας, μιας και το φετινό καλοκαίρι με κούρασε με την υπερβολική ζέστη του?
3.Τι είναι ποιο νόστιμο? Το φυστικοβούτυρο ή η κρέμα απο καραμέλα γάλακτος? 
4.Πότε θα αρχίσω επιτέλους να κάνω pilates?
5.Θα καταφέρω να γράφω ένα ποστ κάθε μέρα στο μπλοκ μου?
6.Πότε επιτέλους θα αρχίσω να διαβάζω ένα βιβλίο ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ?
7.Τι να μαγειρέψω σήμερα?
8.Δεν είναι σημαντικό μα και συνάμα πολύ δύσκολο να είσαι ο εαυτό σου?
(ποιος απο όλους θα μου πείτε..)
9.Θα αποκτήσω άραγε ποτέ ένα iphone και ένα ipad, για να κάνουν παρέα στο ipod μου?
10.Θα διαβάσει άραγε κανένας άλλος εκτός απο μένα αυτό το ποστ???

Μέχρι να τα ξαναπούμε, να έχετε όλοι μια όμορφη Κυριακή!
Και μην ξεχνάτε οτι μπορείτε να με βρείτε και στο facebook!

mama petounia

Γεια σας και χαρά σας!!!

Δηλαδή δική μου είναι η χαρά, μιας και αυτό είναι το πρώτο μου ποστ στο ολοκαίνουργιο μπλοκ μου!
Καλώς σας βρίσκω λοιπόν. 
Είναι σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Έχω ενθουσιασμό, αλλά και άγχος για το καινούργιο μου παιχνίδι! 
Είμαι η mama petounia και πριν απο 3 μήνες απέκτησα το πρώτο μου μωρό, ένα υπέροχο κοριτσάκι, το οποίο είναι και η αφορμή που άνοιξα αυτό το μπλοκ. Ήθελα να γράψω και να μοιραστώ τις καθημερινές στιγμές μου, τις ανησυχίες και τις σκέψεις μου. 
Θα ήταν χαρά μου να με ακολουθήσετε.
Με τον καιρό, μπορεί αυτό το μπλοκ να υποστεί μερικές αλλαγές στην εικόνα του. Αυτό όμως που σίγουρα δεν θα αλλάξει είναι ο ενθουσιασμός και η αγάπη μου για αυτό. 
Ελπίζω αυτή να είναι η αρχή για ένα ωραίο και μεγάλο ταξίδι.
Φύγαμε!!!

υ.γ. Μπορείτε επίσης να με βρείτε και στο facebook για άμεση ενημέρωση!

mama petounia