Γεια σας και χαρά σας!
Μετά από αρκετές μέρες απουσίας εδώ στο blog (μάλλον θα φταίει η άνοιξη που με έχει ξεσηκώσει και όλο έξω είμαι), επανέρχομαι με ένα νέο βιβλίο που διαβάσαμε μαζί με την Χριστίνα και μας άρεσε πολύ!
Είναι "Το Δάσος Που Κοιμόταν" σε συγγραφή και εικονογράφηση της Rebecca Dautremer από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ένα βιβλίο μεταφρασμένο από τα γαλλικά, που ξεχωρίζει για την ΥΠΕΡΟΧΗ εικονογράφηση του αλλά και για την ιστορία του, που είναι εμπνευσμένη από το κλασσικό παραμύθι του Σάρλ Περό "Ωραία Κοιμωμένη".




Στο "Το Δάσος Που Κοιμόταν" η Ντοτρεμέρ αντί να κοιμίσει μια όμορφη πριγκίπισα, κοιμίζει μια ολόκληρη πόλη!
Πεταλούδες, λαγοί, αλεπούδες, ιππότες, παιδιά στα πάρκα και στις κούνιες, άντρες και γυναίκες εν ώρα εργασίας, πέφτουν ξαφνικά σε έναν βαθύ ύπνο που τους κρατάει γερά στα δίχτυα του για περίπου 100 χρόνια.
Μόνο ΕΝΑΣ μπορεί να επαναφέρει την ζωή στην πόλη. Ένας, που ξέρει καλά την δύναμη της αγάπης.
Η Ντοτρεμέρ, μας προτρέπει να ακολουθήσουμε διακριτικά τους δυο άντρες στις αριστερές, πάντα ασπρόμαυρες, σελίδες του βιβλίου, όπου θα μας διηγηθούν την πολύχρωμη ιστορία που βρίσκετε στην δεξιά του πλευρά.




"Το Δάσος Που Κοιμόταν" είναι ένα βιβλίο γεμάτο εικόνες που θα ήθελες να κορνιζάρεις και να στολίσεις με αυτές τους τοίχους του σπιτιού σου. Είναι γραμμένο με χιούμορ και έντονη ποιητικότητα, με μοναδική εικονογράφηση τόσο ζωντανή, που σε κάνει να νομίζεις πως μπορείς να ακούσεις τον άνεμο και να αγγίξεις το χώμα. Ένα βιβλίο που μιλάει για τον χρόνο, την λήθη, τον αιώνιο ύπνο και την ζωή που μπορεί μόνο η αγάπη να ξαναφέρει πίσω.
Ένα βιβλίο που ταξιδεύει τόσο τα μικρά όσο και σε "μεγάλα" παιδιά. Ένα βιβλίο κόσμημα στην βιβλιοθήκη μας.

Ένα αντίτυπο αυτού του πολύ όμορφου βιβλίου μπορεί να γίνει δικό σας, εάν πάρετε μέρος στους διαγωνισμούς που τρέχουν από σήμερα και μέχρι τις 2 Μαΐου 2018, στον λογαριασμό μου στο INSTAGRAM αλλά και στο FACEBOOK.

Σας φιλώ

Ο Μάρτης ήταν ένας πολύ όμορφος μήνας. Μπορεί να μην έκανα πολλά από τα πράγματα που ήταν στη λίστα μου, αλλά έκανα άλλα, απρόσμενα, όμορφα μοναδικά που με γέμισαν χαρά και ενέργεια.
Από την λίστα μου κατάφερα να συνεχίσω την διατροφή μου, να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου, να χαρίσω πολλά πράγματα που δεν τα χρειάζομαι πια, να γράφω 3 ποστ στην εβδομάδα, να φτιάξω μια καινούργια βιβλιοθήκη στο δωμάτιο της Χριστίνας (θα κάνω σχετικό ποστ για αυτό!) και να δέχομαι τα όποια κοπλιμέντα με ένα χαμόγελο χαράς κι ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Τον Μάρτη κατάφερα:

*Να συνεχίσω την διατροφή μου.
*Να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου.
*Να οργανώσω το δωμάτιο του παιχνιδιού.
*Να μάθω να ζω με λιγότερα χαρίζοντας κάθε μέρα κι από κάτι.
*Να ασχοληθώ πιο πολύ με όλα όσα αγαπώ.
*Να φτιάξω λαμπάδες για τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
*Να γεμίσω το σαλόνι με φυτά εσωτερικού χώρου.
*Να γράφω στο blog 3 φορές την εβδομάδα.
*Να φτιάξω μια καινούργια βιβλιοθήκη για τα βιβλία της  Χριστίνας.
*Να δραπετεύσω για λίγες μέρες στην εξοχή.
*Να πιω πολύ νερό.
*Να βγω φωτογραφία αγκαλιά με μια αμυγδαλιά.
*Να πιστέψω τα απίστευτα.
*Να ασχοληθώ για πρώτη φορά με το pinterest μου γεμίζοντας τον τοίχο του καινούργιες φωτος.
*Να τοποθετήσω σε ένα άλμπουμ την συλλογή με τα γραμματόσημά μου.
*Να αποδεχτώ τα όποια κοπλιμέντα λέγοντας μόνο "ευχαριστώ πολύ!".
*Να φτιάξω μπάρες ενέργειας με χουρμάδες αντί για ζάχαρη.
*Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω.

Σας φιλώ

Γεια σας και χαρά σας και αέρα στα πανιά σας.
Το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, είναι πια γεγονός.
Το πότε μπήκαμε στον Απρίλη, ούτε που το πήρα χαμπάρι.
Λίγο ακόμα, και το όμορφο καλοκαιράκι θα κάνει την εμφάνιση του.
Μέχρι τότε όμως και για τον μήνα Απρίλιο θέλω:

*Να πω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.
*Να ετοιμάσω την βεράντα μου για βραδινές μαζώξεις.
*Να οργανώσω κάτι όμορφο για την γιορτή μου (13/4).
*Να κάνω ένα ταξίδι.
*Να αγοράσω ένα second hand λουλουδάτο φόρεμα.
*Να τελειώσω το scrapbook άλμπουμ με τις φωτογραφίες μου.
*Να ξεκινήσω συστηματικά να γυμνάζομαι όπως εγώ αντέχω.
*Να εξασκηθώ στην υπομονή και στην ανωτερότητα.
*Να διαβάσω δυο βιβλία.
*Να ξεκινάω τη μέρα μου με χορό και τραγούδι.
*Να φροντίσω το σπίτι μου.
*Να φτιάξω παγωτό μπανάνα.
*Να πάω μια βόλτα στη θάλασσα.
*Να κάνω κοπάνα από τις δουλειά και να πάω για πικνικ.
*Να βάψω τα νύχια μου φούξια.
*Να φάω ένα μικρό σοκολατένιο αυγό.
*Να φορέσω μια καινούργια κολόνια.
*Να κάνω έστω 3 από τα παραπάνω.


Καλό μήνα να έχουμε αγαπημένοι. Ολάνθιστο και φωτεινό!
ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε όλες τις προηγούμενες μου λίστες.
Σας φιλώ

Γεια σας και χαρά σας!
Άλλη μια βδομάδα φτάνει στο τέλος της και εγώ θέλω να σας σας μιλήσω για 5 πράγματα που μου τράβηξαν την προσοχή, για 5 πράγματα που μου άρεσαν τελευταία, για 5 πράγματα που με έκαναν να νιώσω όμορφα και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας.
Εδώ μπορείτε να βρείτε όλα τα προηγούμενα posts από αυτήν τη στήλη!






Ο φάκελος περιείχε ένα ΥΠΕΡΟΧΟ ζευγάρι σκουλαρίκια, και ένα γλυκό σημείωμα από την Anna, μια ελληνογαλλίδα θαυμάστρια του blog μου, το οποίο όπως μου έγραψε διαβάζει με χαρά, αφού την φέρνει σε επαφή με την πατρίδα και μεταξύ άλλων την βοηθάει να εξασκεί και τα ελληνικά της με ευχάριστο τρόπο!

Γεια σας και χαρά σας!
Το τελευταίο διάστημα, ευτυχώς μέσα στα πολλά που κάνω, έχω καταφέρει να διαβάσω και κάποια βιβλία και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό.
Ένα από αυτά είναι του Στέφανου Δάνδολου το "Ιστορία χωρίς όνομα" από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο μυθιστόρημα που προσεγγίζει με ευαισθησία και ενσυναίσθηση, τον μεγάλο έρωτα της Πηνελόπης Δέλτα για τον Ίωνα Δραγούμη.
Η Πηνελόπη Δέλτα, ήταν μια από τις αγαπημένες μου Ελληνίδες συγγραφείς όταν ήμουνα μικρή. Τα βιβλία της "Τα μυστικά του Βάλτου", "Τρελαντώνης", "Για την Πατρίδα", "Τον καιρό του Βουλαγαροκτόνου" τα διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα πολλές φορές. Με συνέπαιρνε η γραφή της και η πατριωτική της φλόγα που με ταξίδευε νοερά σε εκείνη την ιστορική εποχή.
Στο βιβλίο "Ιστορία χωρίς όνομα", ήρθα σε επαφή με την γυναικεία-ανθρώπινη πλευρά της Πηνελόπης Δέλτα, μαθαίνοντας για τον ανολοκλήρωτο έρωτά της για τον Ίωνα Δραγούμη.
Ο συγγραφέας, με την βοήθεια των ημερολογίων της Πηνελόπης Δέλτα και του αρχειακού υλικού της εποχής, χαράσσει με την πένα του την βαθιά σύγκρουση που βίωσε αυτό το ιστορικό πρόσωπο μεταξύ του θέλω της και του πρέπει.
Η Πηνελόπη Δέλτα, μάνα και σύζυγος, ερωτεύεται παράφορα τον πολιτικό και λογοτέχνη Ίωνα Δραγούμη.
Ο έρωτας τους αμοιβαίος αλλά παράλληλα και καταδικασμένος μιας και οι συνθήκες της ζωής της Δέλτα δεν τους επιτρέπουν να είναι μαζί. Όλο αυτό βιώνεται τραυματικά από την συγγραφέα με αποκορύφωμα την αυτοκτονία της το 1941, την ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα
Ο Δάνδολος γράφει ένα συγκινητικό μυθιστόρημα για τη ζωή, τον έρωτα, την απώλεια, και τις πιο δραματικές στιγμές της Ελλάδας.
Ένα βιβλίο που μιλάει με σεβασμό για την ανθρώπινη πλευρά μιας σπουδαίας γυναίκας.

Διαβάζατε και εσείς βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα όταν ήσασταν μικροί;

Σας φιλώ

Γεια σας και χαρά σας!
Την πρώτη φορά που άκουσα τον όρο "Ενεργητική ακρόαση" παραξενεύτηκα και απόρησα, πώς μπορεί κάποιος να είναι ενεργός ενώ απλά ακούει;


Εάν είχα τότε διαβάσει το πολύ όμορφο βιβλίο της Αμερικανίδας συγγραφέως και εικονογράφου Cori Doerrfeld  "Το κουνελάκι άκουγε" από τις εκδόσεις Διόπτρα, θα είχα πάρει την απάντηση.
Ο μικρός της ήρωας ο Άλκης, καταφέρνει να φτιάξει ένα μεγάλο πυργάκι και νιώθει πολύ περήφανος γι αυτό, μέχρι την στιγμή που κάτι πάει στραβά και το πυργάκι του διαλύεται.
Είναι απαρηγόρητος και στεναχωρημένος. Διάφορα ζώα έρχονται να τον παρηγορήσουν, μιλώντας του ασταμάτητα χωρίς να τον ακούνε, με την ελπίδα πως θα τον κάνουν γρήγορα να ξεχάσει, να "κουκουλώσει" τον πόνο του, να πάει παρακάτω.
Όμως ο Άλκης θέλει μόνο δυο αυτιά να τον ακούσουν, δυο χέρια να τον αγκαλιάσουν, δυο μάτια να τον δουν χωρίς να βιάζονται να τελειώσει η ιστορία...
Το κουνελάκι είναι εκεί για τον Άλκη. Τον παίρνει αγκαλιά και τον ακούει υπομονετικά χωρίς να λέει κάτι με τα λόγια του. Ακούει τον θυμό του, την απογοήτευσή του, την πίκρα του, την αγανάκτησή του, την ανάγκη του και τη χαρά του. Είναι ΟΛΟΚΛΗΡΟ εκεί για τον Άλκη, χωρίς να κάνει τίποτα παραπάνω από το να ΕΙΝΑΙ.



Όλοι θέλουμε ένα κουνελάκι στη ζωή μας.
Κι αν όταν ήμασταν παιδιά, είχε βρεθεί κάποιο στο δρόμο μας, με την μορφή των γονιών μας, ενός φίλου ή ενός δασκάλου, θα είχαμε μάθει κι εμείς με την σειρά μας πώς να είμαστε "κουνέλια" για κάποιον άλλον.
Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Ας ξεκινήσουμε τώρα να ακούμε τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τον σύντροφο μας, με ευαισθησία και ενσυναίσθηση.
Ας σταματήσουμε να δίνουμε συμβουλές και οδηγίες για το πώς και για το τί θα κάναμε εμείς στη θέση του άλλου και ας αφήσουμε το παιδί μας, τον φίλο μας, τον σύντροφό μας, να βιώσει την θλίψη του, τον πόνο του, την κατάστασή του, έχοντας κάποιον δίπλα του που απλά θα τον πάρει αγκαλιά και θα του πει "Σε καταλαβαίνω...".
"Το κουνελάκι άκουγε" είναι ένα γλυκό και τρυφερό βιβλίο, για μικρά και προπαντός για "μεγάλα παιδιά", που δεν πρέπει να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη.

ΕΔΩ μπορείτε να δείτε και τα υπόλοιπα βιβλία που σας προτείνει η Μικρή βιβλιοφάγος!

Σας φιλώ